Tadicikarilmayankahveler - Gençliğimin Bitmeye Yakın Ufuklu Akşamları...

Tahammül sınırım çoktan aşıldığından beri insanlarla daha az görüşmeye, hislerimi açmamaya ve tuğla tuğla duvar örmeye başladım, beni sıkıntıya sokacak insanları ve durumları elimin tersiyle ittim, pişman değilim.

Bir adım attın karanlıktan dünyaya Düşünmeden sattın ruhunu bir yalana

Bin çile çektin ömrünün her anında Uyan dostum uyan şu tatlı rüyadan

Hadi keyfine bak, inan bana, Aldanma öbür dünyaya. Hayatı yaşa, korkma, Öbür dünyayı sorma. Hayatı yaşa...

"Bir iple intihar da edebilirsin, salıncak da kurabilirsin. Hayatın ipleri senin elinde."

-Fyodor Dostoyevski, Suç ve Ceza

Bunu gördükçe neden kozmetikten nefret ettiğimi daha iyi anlıyorum. Cidden, insanlar sürekli onlardan nefret etmem için önüme bir sebep sunuyor, benim onları sevmek ya da saygı duymak için bile bir nedenim olmadığında yapıyorlar bunu.