Ocukluum Ellerimden Kaymt, Lakin Ben Bymeye Hazr Deildim. Iimde Ki Afacan Ile Gkyzne Hkmetmeyi Dledim.

çocukluğum ellerimden kaymıştı, lakin ben büyümeye hazır değildim. içimde ki afacan ile gökyüzüne hükmetmeyi düşledim.

hayallerimi askıya astım, umutlarımı pencereden attım. bende kalan tek şey kırıklarken, artık yarınlara da gözlerimi kapattım.

ne dizlerimin göğsüme kadar geldiği geceleri, ne de sesimin yankıdan ibaret olduğu saatleri unutabilirim.

küllüklere sığmaz yakarışlarım, ne ara bu kadar azaldı umutlarım?

olmuyor, insan kendi içinde yokluğu kavrıyor. bitmiyor, kırıkların gün geçtikçe sonu gelmez bir boşluk gibi büyüyor.

nedenler vardır: her köşe başında duraksatacak, her iç çekişte ciğerlerini yakacak, her gece uykusuz bırakacak.