Bilemezlerdi Benim Geleceimi. Onlar Bir Ocuk Istediler Ama Ben Geldim Dnyaya En Az Deeri Veren Insan.

Bilemezlerdi benim geleceğimi. Onlar bir çocuk istediler ama ben geldim dünyaya en az değeri veren insan. Onlar normal bir çocuk istediler, eğitim görüp, meslek sahibi olucak, gururlanacakları. Ama ben geldim. Bilemezlerdi bir canavarı büyüttüklerini. Onların suçu değil. Ve benim onlara acı çektirmem vicdanen yasal değil. İşte bu yüzden sadece onları düşündüm. Başka kimseyi değil. Ölmelerini arzuladım. Benim dönüştüğüm adamı görüp üzülmemeleri için. Ailemin evindeki yatak uyuyabildiğim nadir yerlerden biriydi. Ama ben kan kustum oraya. Bilemezlerdi. Annem bilemezdi dünyanın sonunu doğurduğunu.

Hakan Günday

"Benim adım Kinyas. İsmimi kendime ben verdim. Bitmeyen bir öfke ve bitmeyen bir mutsuzluğun ifadesi."

Her gülümsemeli günün ardından bana kalanlar: günlüğüm, ilaçlar, günden kalan sigaranın parmaklarımdaki kokusu ve ağzımdaki tadı. Romantize edilemeyen bir hayat, kayıp giden gençliğim.

14 Ağustos 2024

22.51

Kimse merak etmedi o günden sonra nasıl hissettiğimi. Ben onlara görmek istediklerini gösterdim, onlar da inandı. İnanmak kolaydır çünkü çoğu zaman.

Kızdılar bazen mesela. Çok uyuduğumu söyledi annem. Geceleri ağladığımı duyuyordu halbuki. Rüyalarımda onunla olduğumu bilmiyor muydu? Sığınabildiğim tek gerçek olan o, geçmişimde kalmış olan yaslandığım tek adam...

Bazen mutsuz göründüğümü söylediler. Nasıl yani? Mesela ben iki sene boyunca her ortamda en neşeli kızken kimseyi mutsuz görünüyor diye dışlamadım. Aksine mutsuz görünen kim varsa neşelendirmeye çalışırdım. Henüz kendini öldürmeye teşebbüs etmiş birinden hayatı böyle çabuk mu sevmesini bekliyorlardı?

Mesela kızdılar çoğu zaman onu unutamadığım için. Bir tek anneciğim okşadı başımı. "Canım yavrum benim..." dedi. Kim bilir neler geçiyordu içinden. Kimse düşünmedi tüm ruhumla aşık olmuş olabileceğimi. Kimse düşünmedi ölmekte olan ruhumun canlı kalan son parçasının o olduğunu.

Yorgun göründüğümü söylediler ancak kimse beni dinlendirmek için de uğraşmadı. Yorgun olduğumu ben de biliyorum halbuki. Evet çok yorgunum. Toprağa verdiğim ölü bedenlerin yasının ve içimde öldürüp bir kenara gömdüklerimin ihanetlerinin altında ezildim bir süre. Yine de tüm bu ağırlığı sırtımda taşıyarak devam ettim. Çünkü onun nasırlı elleri de destekliyordu taşıdığım kayayı ellerimin altından.

O ellerini çektiği an ezildim işte. Meğer güçlü olan oymuş, ben sadece ona tutunuyormuşum.