Gitme. Daha Ok Eyi Deitirebiliriz Bu Hayatta, Inat Etme. Hepimiz Pes Ettik Vaktiyle. Imdi Sk Yumruunu.

Gitme. Daha çok şeyi değiştirebiliriz bu hayatta, inat etme. Hepimiz pes ettik vaktiyle. Şimdi sık yumruğunu. Sustur şu suskunluğunu. Unutma kafan atınca nasıl da dimdik durduğunu. İçin dışın nefret. Gel. Hiçbir şeyi yaşamak kadar sevme. Sana bi dünya yaratamam da elini tutarım elbette. Varsın herkes terk etsin seni, sen dünyayı terk etme. Seni yargılamıyorum Acını tam olarak anlamam mümkün değil biliyorum. Kaldıramadığım yükleri bırakıp kendi yolumdan gidiyorum ben. Sen de aynaya bak lütfen. "Seni seviyorum" de

Gerçekten kafamın karışıklığını gidermek için mi çiziyorum karışık resimler?

Şunu düşündüm şimdi. Kapalılıkla ilgili verilen ilk tepkiler "önemli olan ahlak örtüsü." Vs yorumlar ve laflar oluyor. Tamam, bu doğru. Ancak her seferinde bunu dile getirmek ya da çok önde tutmak gibi şeyler yapıldığında başörtüsünü gereksizleştirme, ahlakım örtülü benim saçımdan sana ne, zaten ben şöyleyim böyleyim başörtüsü şart değil anlamları yüklenmeye, bilerek veya bilmeyerek, başladığını anlık olarak düşünmeye başladım. Tabii bir genellemeden söz etmiyorum da yapmıyorum da, ancak bunu böyle gösterdiği ve alttan aşıkadığı ortada. Kavramlar çok şey ifade eder, kavramlar insan beynine işler, anlamamış olan biri farklı yorumlar vs.

Demek istediğim daha fazla sahip çıkılması.

Bunu diyenler de kapanmadığı için baskı görmüş olabilir, en önce kendilerini ahlakıyla tanıtmak istiyor olabilir. Ammena. Sadece genel durumun kanatimce yol açtığı şeyi söylemek istiyorum.

Başörtülü olan var başörtülü olan var.

Açık olan var açık olan var.

Siz anladınız.

Zaman gibi sanat da görecelidir.

Birini daha kaybetmek istemiyorum

Nasıl başlayacağım yeniden?

Nasıl yeniden kaybettiklerime ağlayacağım?

Ve yine nasıl...

Nasıl tekrar kaybedeceğim bir şeyi sahipleneceğim?

Bazen, karşılıklı iki kapısı olan bir odamız varmış gibi geliyor; ikimizi de kendi kapımızın kolunu tutuyoruz, birimiz gözünü kırpsa, diğerimiz kendi kapısının ardına kaçıveriyor ve ilki tek bir söz söylemeye kalksa, ikincisi kesinlikle çoktan kapıyı arkasından kitlemiş ve gözden kaybolmuş oluyor. Kapıyı tekrar açacak, çünkü bu belki de insanın terk edemediği bir oda. İlki ikincisine bu kadar benzemese, sakin olsa, ötekine bakmıyormuş gibi davransa, odaya sanki herhangi bir odaymış gibi yavaş yavaş düzene sokacak; ama bunun yerine, o da kapısının orada aynı şeyi yapıyor, hatta bazen ikisi de kapılarının arkasına saklanıyorlar ve güzelim oda bomboş kalıyor.

Milena'ya Mektuplar - Franz Kafka