Belki Baka Bir Hayatta Kaybolurum Derinlerde

Belki başka bir hayatta kaybolurum derinlerde

Belki olmaz İstanbul bana yar

Ege bana yük olmaz belki, ona baktıkça uzaklaşmam

Ekşimez yüzüm insanların ikiyüzlülüğüne, hiç tanımam mor menekşeleri

Bastırır denizler adi ruhları

Belki kalmam ikinci bir bıçağa, bitmeyen mumlara

Belki de insan olmaz ikinci bir seçenek

Yalnızlar rıhtımlarda şiirler yazmaz

Buraya girmek artık eskisi kadar zevk vermiyor, bir süre olmayabilirim.

Sarıldı bana, pişman olmuş gibi sarıldı

ilk kez bir şeyler hissettiğim geceydi, belki şevkat belki bir gram sevgi

Yanıldığımı anladığımda sabah bile olmamıştı

Geri döndüm, şöyle bir baktım kalanlara

Baktıkça acı veriyor, sanki tekrar yaşıyormuşum gibi yıkıyordu beni

Güçsüzdüm belli

Ama normal davranmak zorundaydım, bu üzüntümün doğama zorla karışmış maskesiydi

Neyse ya, bir sigara bir kahve, geçer belki bir gün bugünler de

Yıkım

Sonra insanlar bana bakmaya başladı

Gözleri açıktı, bir tek gözleri vardı

Ne bir his ne bir düşünce

İnsanlığımın verdiği acizlik beni ağlatacaktı neredeyse

Ne ara bu noktaya geldim, nasıl bu kadar güçsüz davranabildim

Nasıl izin verebildim o iğrenç domuzların çiçeklerimi yakmasına

Nasıl izin verebildim beni küller içinde nefes almaya zorlamalarına

Tuhaf...

Ağlayamazdım, insanlar vardı, görürlerdi

O görürdü, fırsat veremezdim

İçime ağladım, uçurumdan aşağı düşerken

Onlar sadece gülümsediğimi gördüler

Kaç gündür nerdesin? Benden çok öndesin Dur, gitme ne olur, geri döner misin?

Boşver be, dönmesin Boşver be, sevmesin Boşver be, görmesin Bu aşk bana yeter

Sararmış tütün tarlası, ilerde beyaz yaşmaklı Al basmadan giysiyle kadınlar çalışıyorlar Yüce dağlar ileride mor, en yükseği en önce gördü

Yolda güneş yükseliyordu Güneye giderken Solda güneş yükseliyordu Güneye giderken