Welcometolostvegas - Tumblr Blog

@solmeister13

Ποιος φταίει που ο ένας γελά ο άλλος κλαίει

έχω κεφάλι μπουρδέλο συγγνώμη αν σε στεναχώρησα

Imagine meeting someone who wanted to learn your past not to punish you, but to understand how you needed to be loved.

Κιουτικα ❤

@georvsd

μη φύγεις απόψε, γιατί θέλω να πιστέψω

πως στον κόσμο αυτό κάτι κρατά.

μη φύγεις απόψε, γιατί θέλω να πιστέψω

πως δεν είναι όλα επιφανειακά.

μη φύγεις απόψε, γιατί το όνειρο πιο ωραίο

είναι αν το μοιραζόμαστε.

μη φύγεις απόψε, πιο δύσκολο θα γίνει

απ’ότι το χρειαζόμαστε.

μη φύγεις απόψε // @georvsd

μου λείπει τόσο, γαμώτο, μου λείπει τόσο,

αλλά δεν πρέπει φωνάζει η λογική.

@dpans // @georvsd 5 years

Και τριγυρνώ σαν κατάρα που και που,ψάχνω απαντήσεις στο «γιατί γίναμε ετσι και εμείς;» αφού το προσπαθήσαμε πολύ,αλλά νομίζω δεν αρκεί, μυρίζει μοναξιά στον δρόμο και βρέχει καταστροφή.

Oliver Kahn Freestyle// @georvsd

Εθισμός στο γκρίζο της πόλης.

@georvsd

"Ήθελε τόσα να σας πει, μα όλο μπέρδευε τα λόγια της.

Και 'σεις ψάχνατε μόνο πως να ανοίξετε τα πόδια της."

@solmeister13 - η μεθυσμένη πριγκίπισσα

Betty Blue / 37°2 le matin (1986)

All of Us Strangers (Andrew Haigh, 2023)

Καιρό είχα να σας δώσω κάτι αποκλειστικά εδώ. Ένα ανολοκλήρωτο κομματάκι που δεν γράφτηκε ποτέ απο τους υπόλοιπους που ήταν να συμμετέχουν και είπα να το ανεβάσω. Ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε στην Κέρκυρα,όταν ξεκίνησαν να πιάνουν τα κρύα.

Η παραγωγή έχει γίνει απο τον αγαπημένο Dreiko απο τους Dystance.

Tumblr exclusive, as rough as it gets, αλλά το χρώσταγα και έπρεπε να το δώσω.

Για όσους ξενύχτες ψάχνουν κάτι να κλείσει το Σαββατόβραδο.

over Atmosphere “Drown” Instrumental

Υποσχέθηκα νέο tumblr exclusive όταν φτάσω τους 5000 followers, so here it is.

Μεταμεσονύκτιο release, όπως του αρμόζει, πάνω στο instrumental του “Κάποια Συνηθισμένη” των Τελευταία Στιγμή.

Το makeup μιας βασίλισσας.

Ακουμπά με, μην φευγεις, πες μου

Δεν καταλαβαίνεις πως μεγάλωσα απότομα;

Έχω ένα μάτι και δύο στόματα, που αν τα ακούσεις θα σου εξηγήσουν πώς απέκτησα τον φόβο για τα αλκοολικά αρώματα.

Σαγαπαω και σε εμπιστεύομαι...

Εσύ είσαι ήλιος και εγώ χαίρομαι

Που θα σπάσει ο κύκλος

Που βασίλισσα θα με έχεις

Και που ο χτύπος του χεριού σου στο τραπέζι είναι πάντα συμβολικος.

Οι φωνές είναι αγάπης, αποκλείεται

Ο χάρτης που επέλεξα να κάνει τέτοια λάθη, αφού τον έγραψα εγώ...

Αποκλείεται!

Δεν με σπρώχνεις από οργή, αλλά γιατί η πίεση που σου ασκώ είναι μεγάλη.

Μ'ακους; Μην σταματάς!

Κάνε μου έρωτα με μίσος, γιατί έτσι είναι η αγάπη.

Και της λέει:

- Άννα, δεν θα γίνει ξανά

Της λέει:

- Άννα, όταν πίνω δεν με κάνεις καλά

Της λεει:

- Άννα, φταίω εγώ και όχι εσύ

Σαγαπαω πολύ

Αλλά "συγγνωμη" δεν θα πει τελικά

Και εκείνη φορά makeup στην μελανια, για άλλη μια φορά

Που λέει πως θα είναι η τελευταία

Είναι τόσο καλός

Λέει

Δεν φταίει αυτός

Η Άννα ασφαλεια δεν βρίσκει σε καμία άλλη αγκαλιά.

Γι'αυτό τον πόνο αγνοεί

Και σε εκείνον γυρνά

Γιατί λέει

Πώς αν τον αγαπάς

Τα ελαττώματα η καρδιά σου χώρα

Και λέει στις φίλες της πως

Δεν την άγγιξε αυτός

Σκόνταψε και έπεσε στις σκάλες

Ξανά....

@solmeister13

Ξέρεις τι, η ζωή μας είναι τόσο πεζή,

κι είδα ένα όνειρο χθες βράδυ ότι φύγαμε μαζί.

Ότι σου 'πιασα το χέρι πριν να μπούμε στ' αμάξι

κι αν μετά από όσα έγιναν είμαστε εντάξει, σε ρώτησα,

μα εσύ έμοιαζες ψυχρή και δεν απάντησες.

"Τα πάντα πάλι καις" μου λες "Για δύο φθηνές κουβέντες, ερωτιάρικες",

ενώ το βλέμμα μου έλεγε θα πέθαινα για 'σενα,

θα έβαζα το σώμα μου μπροστά σε μια βροχή από κάλυκες

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ ΧΆΡΤΙΝΟ ΒΑΣΊΛΕΙΟ🖇

@solmeister13 #fovoutosxisma

Γράφτηκε κοντά στον καιρό που γράφτηκε και το “Χθες Βράδυ Έγραψα Ξανά για το Κενό”

Περίεργες μέρες.

Η Τελευταία Ορκωμοσία

Κάθε παιδί από το Σχίσμα, κάπου ανάμεσα στα πλήθη, έχει στρέψει το βλέμμα του προς τη φιγούρα του πρίγκιπα Εφιάλτη, ο οποίος κάνει την εμφάνισή του με βήμα αργό πίσω από τα πορφυρά σεντόνια που κοσμούν την αυλαία. Ταλαιπωρημένος πια από κάθε λογής δυσκολία που η επανάσταση του επέφερε, στέκεται στα δυο του πόδια, με το δεξί του χέρι να βαστά το περίτεχνα σμιλευμένο και στην εντέλεια ακονισμένο, ξίφος του αδερφού του, το οποίο και κρατά κρυφό στην δερμάτινη του θήκη, έως ότου φτάσει πια μια ανάσα μακριά από τα βλέμματα εκείνα που ήταν επάνω του καρφωμένα. Τα τελευταία ποτά σερβίρονται και η τελευταία νότα ακούγεται, καθώς με μια κίνηση του χεριού του, το οποίο τη νύχτα εκείνη κοσμούσε ένα περικάρπιο από συνδετήρες, κάνει τον χρόνο να παγώσει και ταυτόχρονα τους πάντες να σωπάσουν.

Εγώ τον παρακολουθώ από το βάθος της αιθούσης, ανταλλάσσουμε ένα βλέμμα στιγμιαίο, το οποίο εάν γνώριζα πως είναι και το τελευταίο θα το έκανα περισσότερο να διαρκέσει. Για δυο μονάχα στιγμές, θυμήθηκα το βλέμμα εκείνο που ανταλλάξαμε συνωμοτικά την ημέρα της μεγάλης γιορτής στην βασιλική αυλή, που ήταν και η αφορμή για να γεννηθεί η επανάσταση με την επιστροφή του Λέοντα. Πόσο τον άλλαξε η επανάσταση, συλλογιέμαι, καθώς φέρνω το ποτήρι στα χείλη μου, ποτίζοντας τα με το πιο πικρό κρασί που γεύτηκα ποτέ μου. Τα μάτια του μετατρέπονται σε δύο κρυστάλλινους καταρράκτες, καθώς φέρνει στο φως την τελευταία επιστολή του Λέοντα. Σε έναν φάκελο με κόκκινο κερί σφραγισμένα, βρίσκονταν τα στερνά λόγια του νεκρού πρίγκιπα που ο Εφιάλτης είχε υποχρέωση να μεταφέρει στο Σχίσμα.

Ο Εφιάλτης κοντεύει την ασθενική φωτιά ενός κεριού, στης οποίας την αγκαλιά παραδίδει την άκρη του χλωμού φακέλου, που μετατρέπεται σε στάχτη. Παίρνει δυο βαθιές ανάσες και αφήνει λίγες στιγμές, καλυμμένες στη σιγή να περάσουν, ανασηκώνοντας το βλέμμα του για να αντικρίσει κι εκείνος για μια τελευταία φορά το Σχίσμα συγκεντρωμένο στην μεγάλη σάλα.

Θα ήθελα να κάνω μια τελευταία πρόποση στο όνομα του Σχίσματος, στο όνομα όλων των γενναίων παιδιών που βρίσκονται ανάμεσα μας μα και εκείνων που έπεσαν στα πεδία των μαχών και δεν πρόφτασαν να ζήσουν την πιο μεγάλη ώρα της τελευταίας μάχης, της μάχης των Μαρμάρινων Καρδιών, της οποίας η μέρα ξημερώνει. Εύχομαι από εκεί που βρίσκονται να μας κοιτούν και βέβαιος είμαι πως θα στέκονται σαν φύλακες άγγελοί μας μέχρι και την στερνή πνοή του τελευταίου πεσόντος.

Επονομάζω την πρόποση αυτή του Σχίσματος τελευταία, μιας και δεν βρίσκομαι εδώ για να σας πλανέψω με έναν λόγο επιφανειακό και ονειρικό, με σκοπό να σας δώσω θάρρος. Μόνο και με την μύηση σας στην επανάσταση, μόνο και με την υπομονή που μέχρι και σήμερα αποτυπώνεται στα βασανισμένα βλέμματά σας, μόνο και με τις επαναστατικές σας ορμές που συγκρατείτε μέχρι και την αυγή της μάχης, καταλαβαίνω πως απέναντι μου έχω ανθρώπους, έτοιμος ο κάθε ένας από αυτούς, να σταθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης και να πέσει πρώτος στο πεδίο βολής στο όνομα της επανάστασης.

Θα ήθελα αυτή η πρόποση να είναι τελευταία πριν πέσει η αυλαία αυτής της τελευταίας παράστασης στο Χάρτινο Βασίλειο, αυτής της κωμικής τραγωδίας που κρύβει πίσω από τις μάσκες τα πρόσωπα του Εγωισμού, που χαρακτηρίζεται από τις φιλοδοξίες του και τον αλαζόνα βασιλιά που κρύβει μέσα του και της Ανασφάλειας, που σκιαγραφεί μια βασίλισσα στην όψη να περνά απαρατήρητη μα πίσω από το μεικ απ της μελανιάς μια γυναίκα βασανισμένη που αποζητά οι υπόλοιποι να υποφέρουν για να ομαλύνει τον δικό της πόνο. Αυτή η παράσταση μέλλει να τελειώσει με το σενάριο να λήγει στην πιο θλιβερή και στο μαύρο βαμμένη σελίδα χαρτί. Αυτή η σελίδα θάφτηκε πλάι στο σώμα του νεκρού κομπάρσου και πρωταγωνιστή της παράστασης αυτής, ως μια κακή σελίδα από το τετράδιο των σκέψεων του.

Για να τιμήσουμε τη μνήμη του θα βάλουμε κι εμείς τις μάσκες απόψε, μα δεν θα αφήσουμε τη ζωή των ηρώων που υποδυόμαστε να τελειώσει άδοξα, όπως το σενάριο ορίζει. Δεν ορίζει κανείς την μοίρα μας και κανένας Θεός δεν την γράφει με ένα χρυσαφένιο φτερό στην ιστορία της ζωής μας. Καμιά μοίρα δεν κρατά στην κατοχή της το νήμα της ζωής μας. Εμείς κρατάμε την ίδια μας την μοίρα στα χέρια μας και γράφουμε το πεπρωμένο μας.

Η τελευταία αυτή πρόποση συνοδεύεται από την τελευταία ορκωμοσία του Σχίσματος, του οποίου κάθε ένας από εσάς αποτελεί ξεχωριστό μέλος, που θα μείνει αποτυπωμένο στις μνήμες των επόμενων που μέλλει να επαναστατήσουν μετά από εμάς, που μέλλει να γεννήσουν από τις φλόγες τις επανάστασης αυτής, το δικό τους Σχίσμα και την δική τους επανάσταση. Ας αποτελέσει η μάχη που θα δώσουμε αφορμή για να θυμηθούμε πόσο μισούσαμε να ζούμε μόνοι στα σκοτάδια της μνήμης μας και πόσο μας ένωσε το κοινό μας μίσος για το πρόσωπο του βασιλιά Εγωισμού και η κοινή μας θέληση για επανάσταση και ανεξαρτησία.

Ο Λέων δεν ήταν ποτέ τίποτε παραπάνω για εμένα από τον μεγαλύτερο αδερφό που ο πατέρας μου, μου επέβαλλε να θαυμάζω μέχρι και τη στιγμή που πέρασε αυτόν εδώ τον γυαλιστερό συνδετήρα γύρω από τον λαιμό μου αντίκρυ σε αυτόν εδώ που βαστώ στο χέρι μου, που τότε κοσμούσε τον δικό του. Με κοίταξε στα μάτια όπως ποτέ άλλοτε και μου προσέφερε το χέρι του προς την πλευρά της επανάστασης. Ο αδερφός μου ήταν το αγόρι εκείνο που βαστούσε μονάχα ένα κερί που τρεμοπαίζει στο σκοτάδι, δίχως να φοβάται τίποτα παρά μόνο την σκιά που ο ίδιος δημιουργούσε. Είχε ανάγκη τον φόβο του ίδιου του του εαυτού, μιας κι εκείνος ήταν η κύρια αιτία που ο ίδιος θάφτηκε κάτω από το χώμα πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη νιότη του.

Κι εκείνη. Εκείνη φίλησε το ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου μειδίαμα και κοίταξε στο βάθος των ματιών μου, με τα δικά της να λαμπυρίζουν σαν ακατέργαστα διαμάντια, καθώς τα δάκρυα συγκρατούσε και προσπαθούσε να τα καλύψει με ένα γέλιο όμοιο με το δικό μου. Το χαμόγελο της μελλοθάνατης Θέλξης με τα βουρκωμένα μάτια είναι η εικόνα εκείνη που μέχρι και την τελευταία στιγμή θα βρίσκεται αποτυπωμένη στο μυαλό μου και στο θολό μου βλέμμα. Μου χάρισε μια υπέροχη ζωή μαζί της, μα και το θάρρος που χρειάστηκε για να προχωρήσω και να αφοσιωθώ στην επανάσταση, έτσι ώστε να εκπληρωθεί η μεγαλύτερή μου φιλοδοξία, η πτώση του βασιλείου, η πτώση του πατέρα μου και η πτώση της ίδιας της επανάστασης που εν τέλει θα χάσει τον σκοπό της και θα μετατραπεί σε ένα μέσο για να ικανοποιηθεί το προσωπικό μου συμφέρον. Έτσι λοιπόν και μου παρέδωσε το ξίφος και με ρώτησε αν η ζωή μας θα ήθελα να διαρκέσει λίγες στιγμές ακόμα κι αυτές να είναι όμορφες ή να αφήσω το ξίφος και να είναι εκείνη η μάγισσα που θα με στοιχειώνει ακόμα κι όταν εγώ πεθάνω.

Η χαρακιά που άφησα πάνω στον λαιμό της νεκρής Θέλξης, είναι και το μονοπάτι που θα βαδίσω μόνος μέχρι το τέλος. Ας πιούμε λοιπόν στην μάγισσα εκείνη που με έκανε να μισήσω τους αριστοκράτες και τους βασιλείς.

Απόψε βράδυ, γιορτάζουμε την επερχόμενη μας ήττα, και όχι αυτή του βασιλιά. Γιατί η αρχή της επανάστασης δεν βασίζεται στην προσωπική μας ικανοποίηση και στην εκπλήρωση της εκδίκησης του αδερφού μου. Μα στην λύτρωση μας. Στην λύτρωση από όλες εκείνες τις σκέψεις που γενούν τύψεις κι ερινύες στο μυαλό μας, που κάνουν τις νύχτες να φαίνονται πια μεγαλύτερες από τις μέρες που ζούμε. Αυτό είναι το τελευταίο μας βράδυ σε τούτο τον άγονο τόπο. Φορέστε λοιπόν τις μάσκες για μια φορά τελευταία, τα δάκρυα που θα κυλήσουν απ’τα μάτια σας να μην φανούν σαν τα δικά μου και να μην γίνουν τα επόμενα κρύσταλλα που θα ποτίσουν τα εδάφη αυτού του βασιλείου. Ας πέσει το αίμα από τις πληγές και τα τραύματα των λαβωμένων παιδιών και πρώτα απ’όλα απ’τα δικά μου, όσο ακόμα είναι ζεστό και να κάψει τη γη που κατέκτησε ο Εγωισμός.

Και εκεί που θα αφήσουμε την τελευταία μας πνοή, και πλάι στα νεκρά κορμιά μας να φυτρώσουν ως φόρος τιμής στον καθένα χρωματιστοί μενεξέδες που θα θυμίζουν αιώνια στη μνήμη τον καθένα από εμάς.

Απόψε βράδυ ζούμε μονάχα εμείς και γιορτάζουμε το αύριο που για εμάς δεν θα έρθει.

Αυτό, σύντροφοι μου είναι το τελευταίο μας βράδυ στο βασίλειο.

@solmeister13

songs to crash your car to