Siyahtanbiiradam - Tumblr Posts
Diğer insanların acısının doğasını, seviyesini, hiçbir şeyi anlamıyorum. Buna nasıl tahammül ediyorlar? Her günü pes etmeden, umutsuzluğa kapılmadan, intihar etmeden, hatta siyaset tartışmaya devam ederek nasıl atlatıyorlar? Bu kadar katı ve egoist olabilirler mi? İşlerin böyle olması gerektiğinden o kadar eminler ki kendilerinden bir kez bile şüphe duymuyorlar mı? Eğer öyleyse, sanırım katlanmak daha kolay olabilir. Merak ediyorum, insanların böyle olup olmadığını ve onları mutlu eden şeyin bu olup olmadığını merak ediyorum. Bilmiyorum işte. Acaba geceleri rahat uyuyorlar mı? Sabah dinç uyanıyorlar mı? Nasıl rüyalar görüyorlar? Yolda yürürken ne düşünüyorlar? Düşündükçe daha da anlayamaz hale geliyorum ve kendimi, yalnızca benim tamamen farklı olduğum şeklindeki korkunç, rahatsız edici düşüncenin saldırısına uğramış buluyorum. İnsanlarla genelde konuşmam bile. Neyi nasıl söylemem gerektiğini de hiç bilmiyorum. Küçük olduğum yaşlarda bile insanlar arasında yaşayamayacağımdan şüphelenmeye başlamıştım. Ne başkalarıyla tartışabilir ne de kendimi savunabilirdim. Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum, bir ipte yürüyordum, ter içindeydim, onları eğlendirdikçe felaket ihtimali her an yaklaşıyordu. Melankolimi ve öfkemi gizlemek için büyük çaba sarf ettim ve insan gibi davranma yeteneğime hiçbir şekilde güvenmediğim için tüm korku ve endişelerimi toplayıp göğsümün derinliklerinde bir kutuya sakladım. Bana düşen, her zamankinden daha şiddetli ıstırap çekmek için bir pis, aşağılık suçu diğerinin üstüne koymak. Hayatın kendisi tüm suçların kaynağı. Artık ne mutlu ne de mutsuzum.
Bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran dünyanızda tek gerçek şey bu. Her şey geçip gidiyor. Hoşçakal 🪽
Bir ihtimal daha var elif
Haritadan tarihi silmek, insanoğluna yakışırdı zaten…
Yaşarken hep geçmişi düşünürüz, ancak ölürken şimdinin değerini anlıyoruz.
Sebahat’a söyle.
Hep bir kız çocuğum olsun isterdim. Yaşayamadığım çocukluğumu onunla yaşamak. Ona uyumadan önce masallar ya da başıma gelen tatlı hikayelerden anlatmak. Birlikte büyümek. Büyüdüğü her anını aklıma kazımak. İlk defa "baba" diyişini duymak.. Eve üzgün halde döndüğüm zamanlarda onun yüzünü görür görmez tüm derdimi unutayım. Sadece baba kız değil, içini açacak kadar onun en yakın arkadaşı olmak. Ne bileyim, aşık olduğu çocuktan bahsedince kaşlarımı çatayım şakasına, "kim bu eleman" diye. Sonra gülümseyerek "benim kızım büyümüş de aşık mı olmuş!" diyeyim. Tüm mutlu anlarında yanında olayım. Sonra bir gün ben olmazsam "işte babam böyle biriydi" diyerek gerilmek yerine, gülümsesin istiyorum.
