O Hayalini Yayordu; Ben Ise Sadece Hayallerimde Seni Yaayabiliyordum. Hayallerde De Ac Ekebileceini Rendim.

O hayalini yaşıyordu; ben ise sadece hayallerimde seni yaşayabiliyordum. Hayallerde de acı çekebileceğini öğrendim. Yokluğunda fark ettiğim en büyük şeylerden biri bu oldu. Sana aşık olmam değil, senin beni asla sevmeyeceğini bilmem acı veren. Sen çürümüş ruhlarla beraberken, her gece yıldızlı gökyüzüne bakarak seni düşündüm. İkimizin olduğu fotoğraf kareleri dolardı aklıma, ama bu hayali anılar beni her seferinde yakardı. Ben ileriye gitmeye çalıştıkça, senin her adımın benden uzaklaşan bir iz gibiydi. Sen adım attıkça, ben de atmaya çalışıyordum; ama izlerinin verdiği ağırlıkla boğuluyordum sanki. Sen uzaklaştıkça, ben geriye gidiyordum. Hayatımın en büyük yanılgısıydı, bir gün beni seveceğin düşüncesi. Bir gülüşünle dünyamı aydınlatırdın. Çok denedim, ama senden vazgeçemedim. Belki de hayatımın en doğru hatasıydın. Ne kadar unutmaya çalışırsam, bana sapladığın o zehirli ok daha da derine batıyor, iliklerime işliyordu. Yine de seni sevmek, bu acılar girdabında tek tesellim oldu. Yaşamakla görmek arasında fark vardı elbette. Her gün seni görüyor, ama her gün seninle yaşamıyordum. Gerçekleri kabul ettim. Seni sevmek, bana verilen en büyük nimetti. Kalbimde senin olmadığın her an, acının da bir dili olduğunu öğrendim. Her sabah senin yüzünü görmeden uyanmak, içimde bir ukte bıraktı. Gerçekleşmeyeceğini bildiğim hayallerle yaşamak, her saniyede bir nefes gibi oldu. Yine de mutluydum. Sen, ardında bıraktığın enkazların farkında değildin. Ben sevdanın ağırlığı altında kalmakta zorlanıyordum. Hayatın bana oynadığı en acımasız oyundu bu. Kaderin bize siyah mürekkebinden bıraktığı hediyelerdi... Ve böylece hayaller içinde yaşamaya devam ettim. Bilirdim, bir gün bu hayallerin sonu da gelecekti. Ama sonlanmasını istemedim. Seni sevmeye devam edeceğim hayatım boyunca. Unutma, seni sevdiğimi. Benim imkansızım oldun sen. Kalpler, imkansıza da aşık olurmuş. Bu kahpe hayata söyleyecek daha çok şey var elbet, ama zamansız yazılan her cümle unutulmaya, zamansız sevgi ise yarım kalmaya mahkumdur.

Odayı dolduran sessizlik, yalnızlığın acı bir şarkısını söylüyormuş gibi hissettirdi. Masanın üstündeki tek başına duran mum, titreyen aleviyle benimle birlikte yalnızlığı paylaşıyordu. Karanlık odada, kendi yankılarımdan başka bir şey duyamıyordum. Gözlerim, odanın köşelerinde boşluğa kaybolmuştu, sanki yalnızlıkla doldurulmuş bir resimdi etrafım. İçsel bir seremoniyle yalnızlıkla dans ederken geçti, ruhumun sessiz bir çığlığıydı.

Senden bir gün gideceğim demiştim, her kurduğum hayal solacak demiştim.

Her kurduğum hayal soldu, tutunduğum tüm umutlar bitti. Ama ben yine de gidemedim.

O gün sana "son" kez baktım, uzun uzun. Her zerreni ezberledim, seni kendimden çok bildim. Nasıl gidebilirim bir anda?

Sana söylediğim tek yalan, gideceğim dememdi. Ben senden gidemem ki, benim ruhum aşık her zerrene. Şimdi ki laf olsun diye söylenen aşklardan değil ki benim aşkım, nasıl bitsin bir anda?

Ben öyle sende güzellik kavramı aramadım.

Seni güzellik kavramı bildim.

Gözün mü güzel, tenin mi pürüzsüz bakmadım. Tenin neyse dünyamı o renge boyadım. Gözünün şekli, rengi önemli değildi ki, çünkü baktığımda nefes aldığımı hissettiğim iki tane dünyamı aydınlatacak güce sahip inciler ve tüm renkleri kıskandıracak kadar güzel Gök'yüzü gördüm.

Her şeyini "sende" var diye sevdim.

Ben seni "Ruhumla" sevdim.

Ama ne olursa olsun benim yolum bir daha senin sokağından geçmez çünkü; Ben oradaki tüm düşüşlerimi ezberledim.

Balkonuma oturup gökyüzüne baktığımda, yıldızların arasında kaybolmak, düşüncelerimi özgür bırakmak istiyorum.

Ancak bir gün, o ışık aniden söndü. O parlak ışık birden kayboldu. Hayatın siyah beyaz bir film gibi görünmeye başladı. İçindeki sıcaklık, soğuk bir rüzgarla yer değiştirdi. Kız, yalnızlıkla boğuşurken, eski alışkanlıklarına geri dönmeye başladı. Gülüşü solmaya başladı, umutsuzluğun sisli perdeleri her geçen gün daha da kalınlaştı. Gözlerindeki ışıltı kayboldu, yerini donuk bir ifade aldı. Artık hayatının karanlık köşelerinde kaybolmaya başlamıştı, gölgeler arasında sürükleniyordu.

Geçmişin gölgelerinden kurtulmak için acı çekmek gerekir. Acı çektikçe güçlenir insan. Her bir acı ruhumuzda derin izler bırakırken, bu izler adeta birer yanık harita gibidir. Yaşamının kaydedildiği bir günlüğün sayfaları, her geçen acının ve kaderin birer kayıdıydı.