Zl Szler - Tumblr Posts
Duvarların arasında yükselen yalnızlık, sanki gri bir gökyüzünün altında tek başına yol alan bir kuştu. Pencerelerden süzülen solgun ışıklar, odanın köşelerinde dans ederken, duvarlardaki gölgeler adeta yalnızlığın izlerini çiziyordu. Zaman, saniyelerin yavaş bir şekilde geçişini getirirken, odanın içindeki yalnızlık daha da derinleşiyordu. Sessizlik, heer anı doldurmuş, ona kendi düşünceleriyle baş başa kalmış gibi bir duygu vermişti. Yalnızlık, odanın içinde görünmez bir el gibi dolaşıyor, duygularını sarhoş eden bir melodi gibi çalıyordu.
Karanlık, etrafı sarmalayan bir sessizlikle geliyor. Gözler, bilinmezliğin içinde kaybolan gölgeleri ayırt etmekte zorlanıyor. Hava, gizemli bir sis tabakasıyla örtülü, sanki her an bir sırrın perdesi aralanacakmış gibi. Rüzgarın hafif esintisi, derin bir ürperti yaratıyor, adeta karanlığın nefesini ensende hissediyorsun. Işıksız sokak lambaları, varlığını gizleyen köşe başlarını daha da belirsizleştiriyor. Her adım, bilinmeyenin kucakladığı bir yolculuk, karanlığın içinde kaybolan bir hikaye gibi. Bu karanlık, sadece gözlerin değil, ruhun da derinliklerine nüfuz ediyor, iz bırakarak.
Odayı dolduran sessizlik, yalnızlığın acı bir şarkısını söylüyormuş gibi hissettirdi. Masanın üstündeki tek başına duran mum, titreyen aleviyle benimle birlikte yalnızlığı paylaşıyordu. Karanlık odada, kendi yankılarımdan başka bir şey duyamıyordum. Gözlerim, odanın köşelerinde boşluğa kaybolmuştu, sanki yalnızlıkla doldurulmuş bir resimdi etrafım. İçsel bir seremoniyle yalnızlıkla dans ederken geçti, ruhumun sessiz bir çığlığıydı.
Bir aşkın imkansızlığı, kalbin derinliklerine saplanmış bir ok gibi hissedilir. Sevdiğin kişiyle aranda, çözülemeyen bir mesafe vardır; tıpkı yaklaştıkça uzaklaşan bir yıldız gibi. Gözlerindeki parlaklık, uzanamadığın bir gökyüzüne benzer. Her an, ona dokunma arzusu içinde yanar, ama gerçeklik acı bir engel olarak karşısında durur. İmkansız aşk, duyguların labirentinde kaybolmuş bir rüyadır; ne kadar arzularsan arzula, sonunda uyandığında gerçekliğin soğukluğuyla yüzleşirsin.
Ancak bir gün, o ışık aniden söndü. O parlak ışık birden kayboldu. Hayatın siyah beyaz bir film gibi görünmeye başladı. İçindeki sıcaklık, soğuk bir rüzgarla yer değiştirdi. Kız, yalnızlıkla boğuşurken, eski alışkanlıklarına geri dönmeye başladı. Gülüşü solmaya başladı, umutsuzluğun sisli perdeleri her geçen gün daha da kalınlaştı. Gözlerindeki ışıltı kayboldu, yerini donuk bir ifade aldı. Artık hayatının karanlık köşelerinde kaybolmaya başlamıştı, gölgeler arasında sürükleniyordu.
Geçmişin gölgelerinden kurtulmak için acı çekmek gerekir. Acı çektikçe güçlenir insan. Her bir acı ruhumuzda derin izler bırakırken, bu izler adeta birer yanık harita gibidir. Yaşamının kaydedildiği bir günlüğün sayfaları, her geçen acının ve kaderin birer kayıdıydı.
"Şu ruhunun arkasında saklanma," dediklerinde içimde bir şeyler kıpırdadı. Sanki en derinime kadar işleyen bu sözler, yıllardır bastırdığım hislerin kilidini açmıştı. Beni ben yapan, ama çoğu zaman kendimden bile sakladığım parçalarımı gözler önüne sermekten korkuyordum. İç dünyamda gezinen korkularım, umutlarım ve hayallerim; hepsi birer gölge gibi saklandıkları yerden çıkmayı bekliyor gibiydiler.
Kendi ruhumun arkasında saklanmak, belki de hayata karşı bir savunma mekanizmasıydı. İnsanlara karşı duvarlar örmek, kendimi güvende hissetmemi sağlıyordu. Ama şimdi, bu duvarların ardında aslında neler gizlediğimi düşünmeye başladım. İçimdeki gerçek benliği ortaya çıkarmak, aslında ne kadar da zor bir şeydi.
Bir yandan korkularımla yüzleşirken, diğer yandan da içimde taşıdığım gücü keşfetme arzusu büyüyordu. Belki de bu saklandığım yerden çıkmanın zamanı gelmişti. Ruhumun derinliklerinde sakladığım tüm duygularımı ve düşüncelerimi serbest bırakmak, beni hem özgürleştirecek hem de korkularımla yüzleşmemi sağlayacaktı.
Kendi içimdeki bu yolculuk, zorlu ve kimi zaman acı verici olabilirdi. Ancak bu yolculuk sonunda, gerçekten kim olduğumu bulmak ve kabullenmek, bana gerçek anlamda bir özgürlük vaat ediyordu. Ruhumun arkasında saklanmadan, tüm benliğimle dünyaya açılmak, belki de aradığım en büyük cesaret örneğiydi.
Balkonuma oturup gökyüzüne baktığımda, yıldızların arasında kaybolmak, düşüncelerimi özgür bırakmak istiyorum.
Ruhum seni artık hissedemiyor. Parçaları eksik bir yapboz parçası gibi yarım kalan duygular var. Sol göğsümdeki ağrı geçmiyor. Sensizlik bana yaramıyor sevgilim.
Yarım bi' hikayeye bi' son yazmak kadar anlamsız bitişler iliştirdik ağustosların başlangıcına. Tamamlanmamış kitaplara son cümleler yazmayı bu anlamsızlıkta huy edindik.
O hayalini yaşıyordu; ben ise sadece hayallerimde seni yaşayabiliyordum. Hayallerde de acı çekebileceğini öğrendim. Yokluğunda fark ettiğim en büyük şeylerden biri bu oldu. Sana aşık olmam değil, senin beni asla sevmeyeceğini bilmem acı veren. Sen çürümüş ruhlarla beraberken, her gece yıldızlı gökyüzüne bakarak seni düşündüm. İkimizin olduğu fotoğraf kareleri dolardı aklıma, ama bu hayali anılar beni her seferinde yakardı. Ben ileriye gitmeye çalıştıkça, senin her adımın benden uzaklaşan bir iz gibiydi. Sen adım attıkça, ben de atmaya çalışıyordum; ama izlerinin verdiği ağırlıkla boğuluyordum sanki. Sen uzaklaştıkça, ben geriye gidiyordum. Hayatımın en büyük yanılgısıydı, bir gün beni seveceğin düşüncesi. Bir gülüşünle dünyamı aydınlatırdın. Çok denedim, ama senden vazgeçemedim. Belki de hayatımın en doğru hatasıydın. Ne kadar unutmaya çalışırsam, bana sapladığın o zehirli ok daha da derine batıyor, iliklerime işliyordu. Yine de seni sevmek, bu acılar girdabında tek tesellim oldu. Yaşamakla görmek arasında fark vardı elbette. Her gün seni görüyor, ama her gün seninle yaşamıyordum. Gerçekleri kabul ettim. Seni sevmek, bana verilen en büyük nimetti. Kalbimde senin olmadığın her an, acının da bir dili olduğunu öğrendim. Her sabah senin yüzünü görmeden uyanmak, içimde bir ukte bıraktı. Gerçekleşmeyeceğini bildiğim hayallerle yaşamak, her saniyede bir nefes gibi oldu. Yine de mutluydum. Sen, ardında bıraktığın enkazların farkında değildin. Ben sevdanın ağırlığı altında kalmakta zorlanıyordum. Hayatın bana oynadığı en acımasız oyundu bu. Kaderin bize siyah mürekkebinden bıraktığı hediyelerdi... Ve böylece hayaller içinde yaşamaya devam ettim. Bilirdim, bir gün bu hayallerin sonu da gelecekti. Ama sonlanmasını istemedim. Seni sevmeye devam edeceğim hayatım boyunca. Unutma, seni sevdiğimi. Benim imkansızım oldun sen. Kalpler, imkansıza da aşık olurmuş. Bu kahpe hayata söyleyecek daha çok şey var elbet, ama zamansız yazılan her cümle unutulmaya, zamansız sevgi ise yarım kalmaya mahkumdur.
Sessizlik zuhur eder, sessizliğe bürünürüm. Utanırım sana, seni özledim demeye. Belki kabullenmem, belki yediremem kendime. Şunu bilmelisin ki sevgilim; ben hayaller kurduğumuz sokağın parkında ağlayarak seni bekliyorum, seni arıyorum. Sanki bir yerden çıkacak gibisin. Sanki yanıma gelecek gibisin. Hissediyor musun yoksa sende. Bu şehir ikimizin kahkahalarını özlemiş.
Üstünden onca zaman geçmesine rağmen hatırladıkça hâlâ iç çektiren sızıyı içimden söküp hiçbir yere atmadım. Zaman eskidi, ben eskidim ama o dipdiri hâlâ ilk günkü gibi.
Sevdiklerime güvenmek istiyorum ama guvenmemem için zorluyorlar
Umarım dedikleri gibi olmaz
Taş taşı ama laf taşıma!
"Aşk görmekten çok özlemeyi sever, dokunmaktan çok düşlemeyi...Ve Aşk öyle haindir ki, nerde imkansız varsa gider onu sever.
Özdemir Asaf
