Edebi Yazlar - Tumblr Posts

Odayı dolduran sessizlik, yalnızlığın acı bir şarkısını söylüyormuş gibi hissettirdi. Masanın üstündeki tek başına duran mum, titreyen aleviyle benimle birlikte yalnızlığı paylaşıyordu. Karanlık odada, kendi yankılarımdan başka bir şey duyamıyordum. Gözlerim, odanın köşelerinde boşluğa kaybolmuştu, sanki yalnızlıkla doldurulmuş bir resimdi etrafım. İçsel bir seremoniyle yalnızlıkla dans ederken geçti, ruhumun sessiz bir çığlığıydı.

                                ℙ𝔸ℙ𝔸𝕋𝕐𝔸

  𝚄𝚣𝚞𝚕𝚖𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚐𝚒𝚖,𝚑𝚊𝚢ı𝚛 𝚊𝚐𝚕𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊𝚐ı𝚖,𝚐𝚞𝚌𝚕𝚞 𝚐𝚘𝚛𝚞𝚗𝚖𝚎𝚖 𝚕𝚊𝚣ı𝚖…𝙽𝚎𝚏𝚛𝚎𝚝 𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚍𝚎𝚗, 𝚢𝚊𝚙𝚖𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊𝚐ı𝚖 𝚍𝚎𝚍𝚒𝚐𝚒𝚖 𝚗𝚎 𝚟𝚊𝚛𝚜𝚊 𝚢𝚊𝚙𝚊𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚞𝚕𝚞𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒.𝙺𝚎𝚜𝚔𝚎 𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚍𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚐𝚒𝚖 𝚍𝚎𝚍𝚒𝚐𝚒𝚖 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚜𝚎𝚖 𝚞𝚗𝚞𝚝𝚊𝚋𝚒𝚕𝚜𝚎𝚖.𝚂𝚊𝚑𝚒 𝚜𝚎𝚗 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚋𝚊𝚜𝚊𝚛𝚍ı𝚗 𝚑𝚒𝚌𝚋𝚒𝚛 𝚜𝚎𝚢 𝚢𝚊𝚜𝚊𝚗𝚖𝚊𝚖ı𝚜𝚌𝚊𝚜ı𝚗𝚊 𝚋𝚘𝚢𝚕𝚎𝚜𝚒𝚗𝚎 𝚐𝚞𝚣𝚎𝚕 𝚐𝚒𝚝𝚖𝚎𝚢𝚒,𝚑𝚊𝚢ı𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚘𝚕𝚞 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚕ı 𝚋𝚞𝚗𝚌𝚊 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚋𝚎𝚌𝚎𝚛𝚒𝚢𝚘𝚛 𝚋𝚞𝚗𝚞.𝙾𝚣𝚞𝚛 𝚍𝚒𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚢𝚞𝚛𝚎𝚐𝚒𝚖,𝚘𝚣𝚞𝚛 𝚍𝚒𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖 𝚋𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖 𝚢𝚊𝚙𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚖 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚒𝚗 𝚍𝚎𝚍𝚒𝚐𝚒 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚋𝚒𝚛𝚒𝚜𝚒 𝚘𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚖𝚎𝚢𝚒.𝙱𝚎𝚗,𝚋𝚎𝚗 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚗𝚒𝚗 𝙾'𝚗𝚞𝚗 𝚒𝚌𝚒𝚗 𝚟𝚊𝚛 𝚐𝚞𝚌𝚞𝚖𝚕𝚎 𝚌𝚊𝚋𝚊𝚕𝚊𝚖𝚊𝚗ı𝚗 𝚊𝚒𝚕𝚎𝚖 𝚢𝚞𝚟𝚊𝚖 𝚘𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚖𝚎𝚜𝚒 𝚒𝚌𝚒𝚗 𝚝𝚞𝚖 𝚖𝚞𝚌𝚊𝚍𝚎𝚕𝚎𝚢𝚒 𝚟𝚎𝚛𝚒𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚊𝚕𝚍ı𝚐ı𝚖 𝚑𝚎𝚛 𝚗𝚎𝚏𝚎𝚜𝚝𝚎 𝚑𝚎𝚛 𝚗𝚎𝚏𝚜𝚒𝚖𝚍𝚎 𝙾'𝚗𝚊 𝚜𝚊𝚍ı𝚔 𝙾'𝚗𝚊 𝚊𝚒𝚝 𝚊𝚜𝚔𝚕𝚊 𝚔𝚊𝚕𝚖𝚊𝚗ı𝚗 𝚢𝚎𝚝𝚎𝚌𝚎𝚐𝚒𝚗𝚒 𝚍𝚞𝚜𝚞𝚗𝚍𝚞𝚖.𝙽𝚎 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚍𝚊 𝚜𝚊𝚏𝚖ı𝚜ı𝚖 𝚊𝚖𝚊 𝚜𝚎𝚟𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚊𝚔𝚜𝚒 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚖𝚞𝚖𝚔𝚞𝚗 𝚘𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛 𝚔𝚒 ?𝚂𝚎𝚟𝚖𝚎𝚔 𝚋𝚘𝚢𝚕𝚎 𝚋𝚒𝚛 𝚜𝚎𝚢 𝚍𝚎𝚐𝚒𝚕 𝚖𝚒,𝚎𝚗 𝚜𝚊𝚏 𝚎𝚗 𝚝𝚎𝚖𝚒𝚣 𝚍𝚞𝚢𝚐𝚞𝚕𝚊𝚛ı𝚗ı 𝙾'𝚗𝚊 𝚊𝚌𝚖𝚊𝚔,𝚑𝚒𝚌 𝚋𝚒𝚛 𝚣ı𝚛𝚑ı𝚗ı 𝚐𝚒𝚢𝚒𝚗𝚒𝚙 𝚔𝚞𝚜𝚊𝚗𝚖𝚊𝚍𝚊𝚗 𝚝𝚎𝚜𝚕𝚒𝚖 𝚘𝚕𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊𝚔𝚜𝚊𝚔 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚢𝚊𝚜𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊𝚐ı𝚣 𝚋𝚞 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝ı 𝚔𝚒𝚖𝚎 𝚐𝚞𝚟𝚎𝚗𝚎𝚌𝚎𝚐𝚒𝚣 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚊𝚒𝚝 𝚘𝚕𝚊𝚌𝚊𝚐ı𝚣 𝚋𝚒𝚛 𝚘𝚖𝚞𝚛.𝚈𝚘𝚛𝚞𝚕𝚍𝚞𝚖 𝚊𝚛𝚝ı𝚔 𝚐𝚞𝚌𝚞𝚖 𝚔𝚊𝚕𝚖𝚊𝚍ı,𝚍𝚎𝚐𝚒𝚕 𝚢𝚊𝚜𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚜𝚘𝚕 𝚊𝚢𝚊𝚐ı𝚖ı𝚗 𝚜𝚊𝚐 𝚊𝚢𝚊𝚐ı𝚖ı𝚗 𝚊𝚍ı𝚖ı𝚗ı 𝚝𝚊𝚔𝚒𝚙 𝚎𝚝𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚖𝚎𝚌𝚊𝚕𝚒 𝚔𝚊𝚕𝚖𝚊𝚍ı.𝙺𝚊𝚕𝚋𝚒𝚖 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚋𝚞 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚊 𝚊𝚒𝚝 𝚍𝚎𝚐𝚒𝚕,𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚑𝚒𝚌 𝚊𝚒𝚝 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚍ı𝚐ı𝚖 𝚋𝚒𝚛 𝚍𝚎𝚟𝚒𝚛𝚍𝚎 𝚊𝚒𝚝 𝚘𝚕𝚖𝚊𝚍ı𝚐ı𝚖 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚜𝚔ı𝚗 𝚒𝚌𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚑𝚊𝚙𝚜𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜 𝚜ı𝚔ı𝚜ı𝚙 𝚔𝚊𝚕𝚖ı𝚜 𝚑𝚒𝚜𝚜𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖.𝙸𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚘𝚢𝚕𝚎 𝚔𝚘𝚕𝚊𝚢 𝚢𝚊𝚕𝚊𝚗 𝚜𝚘𝚢𝚕𝚎𝚛 𝚘𝚢𝚕𝚎 𝚟𝚞𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚍𝚞𝚢𝚖𝚊𝚣 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜 𝚔𝚒 𝚒𝚖𝚔𝚊𝚗ı𝚖 𝚘𝚕𝚜𝚊 𝚑𝚒𝚌 𝚐𝚎𝚕𝚖𝚎𝚔 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚖𝚎𝚣𝚍𝚒𝚖 𝚋𝚞 𝚍𝚎𝚟𝚒𝚛𝚍𝚎 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝𝚊,𝚊𝚑 𝚌𝚊𝚗ı𝚖 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖 𝚘𝚢𝚜𝚊 𝚗𝚊𝚜ı𝚕𝚍𝚊 𝚢𝚊𝚜𝚊𝚖 𝚍𝚘𝚕𝚞 𝚗𝚎𝚍𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚎𝚛𝚍𝚒 𝚢𝚊𝚜𝚊𝚖𝚊𝚢ı.𝙺𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚋𝚞 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚊 𝚊𝚒𝚝 𝚑𝚒𝚜𝚜𝚎𝚝𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚋𝚞𝚗𝚞 𝚌𝚘𝚔 𝚖𝚞𝚔𝚎𝚖𝚖𝚎𝚕 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚍𝚊𝚖 𝚘𝚕𝚍𝚞𝚐𝚞𝚖 𝚒𝚌𝚒𝚗 𝚢𝚊 𝚍𝚊 𝚌𝚘𝚔 𝚒𝚢𝚒 𝚋𝚒𝚛𝚒𝚜𝚒𝚢𝚒𝚖 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚍𝚎𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝𝚊 𝚔𝚊𝚛𝚜ı 𝚋𝚎𝚔𝚕𝚎𝚗𝚝𝚒𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖𝚒𝚗 𝚍𝚞𝚜𝚞𝚗𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖𝚒𝚗 𝚑𝚒𝚜𝚜𝚎𝚝𝚝𝚒𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖𝚒𝚗 𝚐𝚘𝚣𝚎 𝚐𝚎𝚕𝚖𝚎𝚍𝚒𝚐𝚒𝚗𝚒 𝚝𝚞𝚖 𝚋𝚞 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚋𝚊𝚕ı𝚔𝚕𝚊𝚛 𝚒𝚌𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚢𝚊𝚕𝚗ı𝚣 𝚑𝚒𝚜𝚜𝚎𝚝𝚝𝚒𝚐𝚒𝚖 𝚒𝚌𝚒𝚗 𝚜𝚘𝚢𝚕𝚞𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖.𝚂𝚒𝚣𝚎 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚗𝚊𝚜ı𝚕 𝚊𝚗𝚕𝚊𝚝𝚊𝚢ı𝚖 𝚔𝚒 𝚋𝚎𝚗,𝚋𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚔𝚊𝚔𝚝𝚊 𝚖𝚎𝚗𝚍𝚒𝚕 𝚜𝚊𝚝𝚊𝚗 𝚞𝚏𝚊𝚔 𝚌𝚘𝚌𝚞𝚔𝚝𝚊𝚗 𝚖𝚎𝚗𝚍𝚒𝚕 𝚊𝚕ı𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚎𝚕𝚒𝚗𝚍𝚎𝚔𝚒  𝚖𝚎𝚗𝚍𝚒𝚕 𝚋𝚒𝚝𝚖𝚎𝚜𝚒𝚗 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚊𝚖𝚊 𝚙𝚊𝚛𝚊𝚢ı 𝚟𝚎𝚛𝚒𝚙 𝚖𝚎𝚗𝚍𝚒𝚕 𝚊𝚕𝚖𝚊𝚣𝚜𝚊𝚖 𝚋𝚞 𝚜𝚎𝚏𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚘𝚗𝚞𝚛𝚞𝚗𝚞 𝚐𝚞𝚛𝚞𝚛𝚞 𝚔ı𝚛𝚊𝚛 𝚖ı𝚢ı𝚖 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚒𝚗𝚌𝚒𝚗𝚒𝚛 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚍𝚞𝚜𝚞𝚗𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚍𝚊𝚖ı𝚖 𝚐𝚎𝚛𝚒𝚜𝚒𝚗𝚒 𝚟𝚊𝚛 𝚜𝚒𝚣 𝚍𝚞𝚜𝚞𝚗𝚞𝚗.𝙷𝚊𝚕 𝚋𝚘𝚢𝚕𝚎𝚢𝚔𝚎𝚗 𝚊𝚜𝚔𝚊 𝚍𝚊𝚒𝚛 𝚘𝚕𝚊𝚗 𝚍𝚞𝚢𝚐𝚞𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı𝚗 𝚋𝚎𝚔𝚕𝚎𝚗𝚝𝚒𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖𝚒𝚗 𝚜𝚘𝚛𝚐𝚞𝚕𝚊𝚗𝚍ı𝚐ı,𝚜𝚎𝚟𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝙾'𝚗𝚞 𝚔ı𝚛𝚖𝚊𝚖𝚊𝚔 𝚞𝚣𝚖𝚎𝚖𝚎𝚔 𝚊𝚍ı𝚗𝚊 𝚐𝚘𝚜𝚝𝚎𝚛𝚍𝚒𝚐𝚒𝚖 𝚌𝚊𝚋𝚊𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı𝚗,𝚜𝚊𝚑𝚒𝚙𝚕𝚎𝚗𝚒𝚜𝚒𝚖𝚒𝚗,𝚒𝚕𝚐𝚒𝚖𝚒𝚗,𝚞𝚣𝚎𝚛𝚒𝚗𝚎 𝚝𝚒𝚝𝚛𝚎𝚢𝚒𝚜𝚒𝚖𝚒𝚗,𝚏𝚒𝚔𝚒𝚛𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚎 𝚟𝚎 𝚍𝚞𝚜𝚞𝚗𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚎 𝚐𝚘𝚜𝚝𝚎𝚛𝚍𝚒𝚐𝚒𝚖 𝚜𝚊𝚢𝚐ı𝚗ı𝚗 𝚏𝚊𝚛𝚔𝚕ı 𝚢𝚘𝚗𝚕𝚎𝚛𝚎 𝚌𝚎𝚔𝚒𝚕𝚒𝚙 𝚏𝚊𝚛𝚔𝚕ı 𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖𝚕𝚊𝚗𝚖𝚊𝚜ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚢𝚘𝚛𝚞𝚕𝚍𝚞𝚖.𝙱𝚎𝚗 𝚊𝚜𝚔𝚝𝚊 𝚋𝚒𝚛 𝚙𝚊𝚙𝚊𝚝𝚢𝚊𝚢ı 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚙 𝚘𝚔𝚜𝚊𝚛𝚌𝚊𝚜ı𝚗𝚊 𝚗𝚊𝚛𝚒𝚗 𝚗𝚊𝚒𝚏 𝚟𝚎 𝚋𝚒𝚛 𝚘 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚍𝚊 𝚔𝚘𝚛𝚞𝚖𝚊𝚌ı 𝚘𝚕𝚞𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛ı𝚗 𝚋𝚞 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚊𝚌ı𝚖𝚊𝚜ı𝚣 𝚋𝚎𝚗𝚌𝚒𝚕 𝚘𝚕𝚞𝚜𝚞𝚗𝚞 𝚔𝚊𝚋𝚞𝚕𝚕𝚎𝚗𝚎𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚊𝚛𝚝ı𝚔.𝙱𝚎𝚗 𝚔𝚞𝚛𝚍𝚞𝚐𝚞𝚖 𝚟𝚎 𝚔𝚊𝚗ı𝚖𝚕𝚊 𝚌𝚊𝚗ı𝚖𝚕𝚊 𝚖𝚞𝚌𝚊𝚍𝚎𝚕𝚎𝚜𝚒𝚗𝚒 𝚟𝚎𝚛𝚍𝚒𝚐𝚒𝚖 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖𝚎 𝚍𝚎𝚐𝚎𝚛 𝚋𝚒𝚌𝚒𝚕𝚖𝚎𝚜𝚒𝚗𝚎,𝚋𝚒𝚛 𝚋𝚊𝚜𝚔𝚊𝚜ı𝚗ı𝚗 𝚑𝚒𝚌 𝚑𝚊𝚔 𝚎𝚝𝚖𝚎𝚍𝚎𝚗 𝚋𝚊𝚔𝚔𝚊𝚕𝚍𝚊𝚗 𝚎𝚔𝚖𝚎𝚔 𝚊𝚕ı𝚛𝚌𝚊𝚜ı𝚗𝚊 𝚔𝚘𝚕𝚊𝚢𝚌𝚊 𝚐𝚎𝚛𝚌𝚎𝚔𝚕𝚎𝚜𝚝𝚒𝚛𝚖𝚎𝚜𝚒𝚗𝚎,𝚙𝚊𝚛𝚊𝚗ı𝚗 𝚑𝚎𝚛 𝚜𝚎𝚢 𝚘𝚕𝚍𝚞𝚐𝚞 𝚊𝚜𝚔ı𝚗 𝚔𝚊𝚛ı𝚗 𝚍𝚘𝚢𝚞𝚛𝚖𝚊𝚍ıgı 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚗𝚒𝚗 𝚢𝚎𝚝𝚖𝚎𝚍𝚒𝚐𝚒 𝚋𝚞 𝚍𝚎𝚟𝚒𝚛𝚍𝚎 𝚢𝚊𝚜𝚊𝚖𝚊𝚢ı 𝚛𝚎𝚍𝚍𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚟𝚎 𝚢𝚎𝚝𝚎𝚛𝚒𝚗𝚌𝚎 𝚜𝚎𝚛𝚝 𝚔𝚊𝚝ı 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚒𝚗 𝚍𝚎𝚍𝚒𝚐𝚒 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚍𝚊𝚖 𝚘𝚕𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐ı𝚖 𝚒𝚌𝚒𝚗 𝚔𝚊𝚕𝚋𝚒𝚖𝚍𝚎𝚗,𝚢𝚞𝚛𝚎𝚐𝚒𝚖𝚍𝚎𝚗,𝚊𝚌ı 𝚌𝚎𝚔𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚜𝚊𝚌 𝚝𝚎𝚕𝚒𝚖𝚍𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚛 𝚣𝚎𝚛𝚛𝚎𝚖𝚍𝚎𝚗 𝚘𝚣𝚞𝚛 𝚍𝚒𝚕𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖.                                   

                    -Bir papatyayı sever gibi sevdim seni.

- 𝙾𝚔𝚊𝚗 𝙲𝚎𝚖 𝙶𝙾𝙺/HAZİRAN

"Hissettiğim bu duygular nereye ait? Başkasının acısı benim ruhumda can bulmuş sanki"

İnsanları anlamak için bir kum tanesini inceliyormuşçasına ayrıntıyla içlerine bakman lazım.

𝙲̧𝙸𝙽𝙰𝚁 𝙰𝙶̆𝙰𝙲𝙸

𝙲̧𝚘𝚔 𝚣𝚘𝚛 𝚌̧𝚘𝚔, 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕ı𝚐̆ı𝚗 𝚎𝚟𝚟𝚎𝚕𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚋𝚞𝚐𝚞̈𝚗𝚎 𝚎𝚗 𝚋𝚞̈𝚢𝚞̈𝚔 𝚑𝚊𝚜𝚝𝚊𝚕ı𝚐̆ı 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚖𝚊𝚔.𝙽𝚎 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚍𝚊 𝚣𝚘𝚛 𝚜𝚎𝚟𝚍𝚊 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚐𝚘̈𝚗𝚕𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚍ı𝚐̆ı𝚗ı,𝚞𝚗𝚞𝚝𝚖𝚊𝚗 𝚐𝚎𝚛𝚎𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚞̈𝚔 𝚘𝚕𝚊𝚛𝚊𝚔 𝚊𝚔𝚕ı𝚗𝚍𝚊 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊𝚔. 𝙱𝚞𝚐𝚞̈𝚗𝚕𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚊𝚍𝚎𝚝𝚊 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊𝚔𝚝𝚊 𝚣𝚘𝚛𝚕𝚊𝚗ı𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖, 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚎 𝚑𝚎𝚛𝚜̧𝚎𝚢𝚎 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı 𝚐𝚞̈𝚌̧𝚕𝚞̈ 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚗𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚌̧𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚙 𝚒𝚌̧𝚝𝚎𝚗 𝚒𝚌̧𝚎 𝚌̧𝚞̈𝚛𝚞̈𝚢𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚌̧ı𝚗𝚊𝚛 𝚊𝚐̆𝚊𝚌ı 𝚐𝚒𝚋𝚒𝚢𝚒𝚖.𝙶𝚘̈𝚕𝚐𝚎𝚖𝚍𝚎 𝚜𝚘𝚕𝚞𝚔𝚕𝚊𝚗ı𝚙 𝚍𝚒𝚗𝚕𝚎𝚗𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚒𝚗 𝚒𝚕𝚔 𝚟𝚊𝚣𝚐𝚎𝚌̧𝚒𝚙 𝚊𝚛𝚍ı𝚗ı 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚙 𝚞𝚗𝚞𝚝𝚝𝚞𝚐̆𝚞 𝚑𝚎𝚙 𝚋𝚎𝚗 𝚘𝚕𝚞𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖. 𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚔𝚘̈𝚔 𝚜𝚊𝚕ı𝚙 𝚝𝚘𝚙𝚛𝚊𝚐̆𝚊 𝚋𝚒𝚛𝚋𝚒𝚛𝚒𝚖𝚒𝚣𝚎 𝚔𝚊𝚛ı𝚜̧𝚖𝚊𝚖ı𝚣 𝚐𝚎𝚛𝚎𝚔𝚒𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚛 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚗𝚒𝚗 𝚊𝚛𝚍ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚢𝚊𝚙𝚛𝚊𝚔𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚍𝚘̈𝚔𝚖𝚎𝚔 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚔𝚊𝚕𝚍ı.𝙺𝚘𝚌𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚘𝚛𝚖𝚊𝚗 𝚘𝚕𝚖𝚊 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚕𝚒 𝚟𝚊𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚖𝚍𝚎,𝚊𝚛𝚍ı𝚗ı 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚙 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚜𝚎𝚗 𝚌̧𝚊𝚛𝚎𝚜𝚒𝚣𝚌𝚎 𝚘𝚕𝚍𝚞𝚐̆𝚞𝚖 𝚢𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚔𝚊𝚕ı𝚙 𝚋𝚒𝚛 𝚋𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚔𝚘̈𝚔 𝚜𝚊𝚕𝚍ı𝚖.𝚂̧𝚒𝚖𝚍𝚒𝚕𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚒𝚜𝚎 𝚒𝚌̧𝚒 𝚔𝚞𝚛𝚞𝚖𝚞𝚜̧ 𝚎𝚗 𝚞𝚏𝚊𝚔 𝚛𝚞̈𝚣𝚐𝚊𝚛𝚍𝚊 𝚌̧𝚊𝚝ı𝚛𝚍𝚊𝚢𝚊𝚗 𝚑𝚊𝚕𝚊 𝚢ı𝚔ı𝚕𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚎𝚛 𝚋𝚞𝚕𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚖𝚎𝚌𝚋𝚞𝚛𝚒𝚢𝚎𝚝𝚝𝚎𝚗 𝚊𝚢𝚊𝚔𝚝𝚊 𝚍𝚞𝚛𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚌̧ı𝚗𝚊𝚛 𝚊𝚐̆𝚊𝚌ı 𝚐𝚒𝚋𝚒𝚢𝚒𝚖.

- 𝙷𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚎 𝚘𝚔𝚜𝚒𝚓𝚎𝚗 𝚞̈𝚛𝚎𝚝𝚒𝚙 𝚗𝚎𝚏𝚎𝚜 𝚘𝚕𝚞𝚙 𝚢𝚎𝚝𝚒𝚗𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚌̧𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚞𝚗𝚞𝚝𝚖𝚞𝚜̧𝚞𝚖.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

𝙲̧𝙾𝙺 𝚉𝙰𝙼𝙰𝙽 𝙾𝙻𝙳𝚄

𝚂𝚎𝚗 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚕𝚒 𝚌̧𝚘𝚔 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚘𝚕𝚍𝚞.𝙲̧𝚘𝚌𝚞𝚔𝚕𝚊𝚛 𝚍𝚘𝚐̆𝚍𝚞, 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚘̈𝚕𝚍𝚞̈,𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞𝚕𝚞𝚔𝚕𝚊𝚛 𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚝𝚞̈𝚕𝚎𝚛 𝚘𝚕𝚍𝚞. 𝙾̈𝚖𝚞̈𝚛 𝚐𝚎𝚌̧𝚝𝚒 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚊𝚔ı𝚙 𝚍𝚞𝚛𝚍𝚞. 𝚂𝚎𝚗 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚎 𝚢𝚊𝚛 𝚘𝚕𝚍𝚞𝚗 𝚋𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝚢𝚊𝚛'𝚊 𝚘𝚕𝚍𝚞, 𝚜𝚎𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚖𝚎𝚟𝚜𝚒𝚖𝚕𝚎𝚛 𝚑𝚎𝚙 𝚜𝚘𝚗𝚋𝚊𝚑𝚊𝚛 𝚘𝚕𝚍𝚞.

- 𝙾̈𝚖𝚛𝚞̈𝚖 𝚗𝚎𝚛𝚎𝚍𝚎 𝚐𝚎𝚌̧𝚝𝚒 𝚝𝚞̈𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒 𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖 𝚊𝚖𝚊 𝚐𝚘̈𝚣𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚢𝚊𝚜̧'𝚕𝚊𝚗𝚍ı 𝚜𝚎𝚗 𝚍𝚎.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

𝙾̈𝙻𝚄̈𝙼

𝙽𝚎 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚜̧𝚎𝚢𝚍𝚒 𝚜𝚎𝚗𝚒 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚔. 𝚈𝚊𝚗ı𝚗𝚍𝚊𝚢𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚜𝚎𝚗𝚒𝚗𝚕𝚎 𝚢𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚗𝚖ı𝚜̧ 𝚢ı𝚕𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı𝚗 𝚊𝚛𝚍ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚢𝚒𝚗𝚎 𝚜𝚎𝚗𝚒𝚗 𝚢𝚊𝚗ı𝚗𝚍𝚊 𝚜𝚎𝚗𝚒𝚗 𝚔𝚘𝚕𝚕𝚊𝚛ı𝚗𝚍𝚊 𝚟𝚎𝚛𝚎𝚌𝚎𝚐̆𝚒𝚖 𝚜𝚘𝚗 𝚗𝚎𝚏𝚎𝚜𝚒𝚗 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚕𝚒𝚢𝚕𝚎 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚍ı𝚖 𝚋𝚎𝚗. 𝙴𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚘𝚕𝚍𝚞 𝚋𝚘̈𝚢𝚕𝚎, 𝚜𝚎𝚗𝚜𝚒𝚣 𝚘̈𝚕𝚍𝚞̈𝚖 𝚜𝚎𝚗 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗. 𝙶𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚊𝚛𝚍ı𝚗𝚊 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚋𝚊𝚔𝚖𝚊𝚍ı𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚛𝚣𝚞𝚜𝚞 𝚟𝚊𝚛 𝚖ı𝚍ı𝚛 𝚍𝚒𝚢𝚎,𝚗𝚎𝚢𝚜𝚎 𝚊𝚛𝚝ı𝚔 𝚘𝚕𝚊𝚗𝚕𝚊 𝚘̈𝚕𝚖𝚞̈𝚜̧𝚎 𝚌̧𝚊𝚛𝚎 𝚢𝚘𝚔. 𝙱𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚐𝚞̈𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚋𝚊𝚑𝚊𝚛 𝚜𝚊𝚋𝚊𝚑ı𝚗𝚍𝚊 𝚜𝚊𝚗𝚊 𝚟𝚎𝚛𝚒𝚕𝚎𝚗 𝚢𝚊 𝚍𝚊 𝚛𝚊𝚜𝚝𝚐𝚎𝚕𝚎 𝚔𝚘𝚙𝚊𝚛𝚍ı𝚐̆ı𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚌̧𝚒𝚌̧𝚎𝚔 𝚘𝚕𝚞𝚛𝚞𝚖. 𝙲̧𝚎𝚔𝚎𝚛𝚜𝚒𝚗 𝚔𝚘𝚔𝚞𝚖𝚞 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚎, 𝚌̧𝚒𝚌̧𝚎𝚔 𝚔𝚘𝚔𝚞𝚢𝚘𝚛 𝚜𝚊𝚗𝚜𝚊𝚗 𝚍𝚊 𝚜𝚊𝚗𝚊 𝚘𝚕𝚊𝚗 𝚊𝚜̧𝚔ı𝚖ı 𝚌̧𝚎𝚔𝚎𝚛𝚜𝚒𝚗 𝚌𝚒𝚐̆𝚎𝚛𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚒𝚗 𝚎𝚗 𝚍𝚎𝚛𝚒𝚗𝚒𝚗𝚎. 𝚂𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚝𝚊𝚔𝚊𝚛𝚜ı𝚗 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚜𝚊𝚌̧𝚕𝚊𝚛ı𝚗ı𝚗 𝚊𝚛𝚊𝚜ı𝚗𝚊, 𝚋𝚘𝚐̆𝚞𝚕𝚞𝚛𝚞𝚖 𝚒𝚙𝚎𝚔 𝚔𝚘𝚔𝚞𝚜𝚞𝚗𝚍𝚊. 𝙱ı𝚛𝚊𝚔 s𝚊𝚌̧𝚕𝚊𝚛ı𝚗ı𝚗 𝚊𝚛𝚊𝚜ı𝚗𝚍𝚊 𝚜𝚘𝚕𝚊𝚢ı𝚖, 𝚒𝚜̧𝚝𝚎 𝚋𝚞 𝚘̈𝚕𝚞̈𝚖𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗 𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚒 𝚘𝚕𝚞𝚛 𝚋𝚎𝚗𝚒𝚖 𝚒𝚌̧𝚒𝚗.

- 𝙱𝚒𝚛 𝚋𝚊𝚜̧𝚔𝚊 𝚋𝚊𝚑𝚊𝚛𝚊 𝚔𝚊𝚕𝚍ı 𝚊𝚜̧𝚔ı𝚖ı𝚣..

- Okan Cem GÖK/HAZİRAN

ＨＯŞ ＧＥＬＤİＮ

𝚃𝚎𝚕𝚎𝚏𝚘𝚗𝚞𝚖𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚖𝚎𝚜𝚊𝚓 𝚜𝚎𝚜𝚒𝚢𝚕𝚎 𝚞𝚢𝚊𝚗𝚍ı𝚖 𝚋𝚞 𝚜𝚊𝚋𝚊𝚑."𝚂𝚊𝚊𝚝 𝟷𝟸:𝟶𝟶 𝚍𝚊 𝚑𝚎𝚛 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚢𝚎𝚛𝚍𝚎 𝚋𝚞𝚕𝚞ş𝚊𝚕ı𝚖" 𝚢𝚊𝚣ı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎.𝚂𝚊𝚋𝚊𝚑ı𝚗 𝚋𝚞 𝚜𝚊𝚊𝚝𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚋𝚞 𝚖𝚎𝚜𝚊𝚓ı 𝚢𝚊𝚣𝚍ı𝚛𝚊𝚗 𝚜𝚎𝚋𝚎𝚙 𝚗𝚎𝚢𝚍𝚒 𝚊𝚌𝚊𝚋𝚊 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚍üşü𝚗ü𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚎, ç𝚎ş𝚒𝚝𝚕𝚒 𝚜𝚎𝚗𝚊𝚛𝚢𝚘𝚕𝚊𝚛 𝚐𝚎𝚕𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞 𝚊𝚔𝚕ı𝚖𝚊.𝙱𝚞 𝚔ö𝚝ü 𝚍üşü𝚗𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛𝚍𝚎𝚗 𝚔𝚞𝚛𝚝𝚞𝚕𝚖𝚊𝚔 𝚒ç𝚒𝚗 𝚝𝚎𝚔 𝚜𝚎𝚏𝚎𝚛𝚍𝚎 çı𝚔𝚝ı𝚖 𝚢𝚊𝚝𝚊𝚔𝚝𝚊𝚗.𝚈𝚊𝚛ı𝚖 𝚜𝚊𝚊𝚝𝚎 𝚑𝚊𝚣ı𝚛𝚕𝚊𝚗ı𝚙 çı𝚔𝚝ı𝚖 𝚑𝚎𝚖𝚎𝚗 𝚎𝚟𝚍𝚎𝚗.𝚂𝚊𝚊𝚝 𝚍𝚊𝚑𝚊 𝚜𝚊𝚋𝚊𝚑ı𝚗 𝚜𝚎𝚔𝚒𝚣𝚒,𝚒ç𝚒𝚖𝚎 𝚔𝚞𝚛𝚝 𝚍üş𝚖üş𝚝ü 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚎𝚛𝚎 𝚍𝚊𝚑𝚊 𝚎𝚟𝚍𝚎 𝚍𝚞𝚛𝚊𝚖𝚊𝚣𝚍ı𝚖.𝙷𝚎𝚛 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚋𝚞𝚕𝚞ş𝚝𝚞ğ𝚞𝚖𝚞𝚣 𝚜𝚊𝚑𝚒𝚕𝚎 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚖.İş𝚝𝚊𝚑ı𝚖 𝚢𝚘𝚔𝚝𝚞,𝚟𝚊𝚔𝚒𝚝 𝚐𝚎ç𝚜𝚒𝚗 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚊𝚏𝚎𝚢𝚎 𝚐𝚒𝚛𝚍𝚒𝚖.𝙱𝚒𝚛 𝚔𝚊ç 𝚋𝚊𝚛𝚍𝚊𝚔 ç𝚊𝚢 𝚒ç𝚝𝚒𝚔𝚝𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚍ış𝚊𝚛ı çı𝚔𝚝ı𝚖. 𝚂𝚘ğ𝚞𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚜𝚘𝚗𝚋𝚊𝚑𝚊𝚛 𝚐ü𝚗ü𝚢𝚍ü,𝚢𝚊ğ𝚖𝚞𝚛 𝚑𝚊𝚏𝚒𝚏𝚝𝚎𝚗 𝚜𝚊ç𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı ı𝚜𝚕𝚊𝚝ı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞.𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚑𝚒ç 𝚜𝚎𝚟𝚖𝚎𝚣𝚍𝚒𝚖 𝚜𝚊ç𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı𝚗 ı𝚜𝚕𝚊𝚗𝚖𝚊𝚜ı𝚗ı. 𝙴𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚌𝚎𝚋𝚒𝚖𝚍𝚎 𝚞𝚜𝚞𝚕 𝚞𝚜𝚞𝚕 𝚢ü𝚛ü𝚍ü𝚖 𝚜𝚊𝚑𝚒𝚕 𝚋𝚘𝚢𝚞𝚗𝚌𝚊. 𝙱𝚞𝚕𝚞ş𝚖𝚊 𝚗𝚘𝚔𝚝𝚊𝚖ı𝚣 𝚘𝚕𝚊𝚗 𝚋𝚊𝚗𝚔ı𝚗 𝚋𝚊şı𝚗𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚖,𝚘𝚝𝚞𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚢𝚎𝚛𝚒𝚖𝚎. Ö𝚢𝚕𝚎 𝚍𝚎𝚗𝚒𝚣𝚒 𝚒𝚣𝚕𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚘𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚎𝚗 𝚔ö𝚝ü 𝚜𝚎𝚗𝚊𝚛𝚢𝚘𝚕𝚊𝚛ı 𝚐𝚎𝚝𝚒𝚛𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚊𝚔𝚕ı𝚖𝚊.𝙰𝚜𝚕ı𝚗𝚍𝚊 𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚘𝚕𝚊𝚋𝚒𝚕𝚎𝚌𝚎ğ𝚒𝚗𝚒 𝚝𝚊𝚑𝚖𝚒𝚗 𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚊𝚖𝚊 𝚘 𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚊𝚌ı𝚖ı 𝚎𝚗 𝚊𝚣𝚊 𝚒𝚗𝚍𝚒𝚛𝚎𝚋𝚒𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚜𝚎𝚗𝚊𝚛𝚢𝚘𝚕𝚊𝚛ı 𝚔𝚞𝚛𝚞𝚙 𝚎𝚗 𝚊𝚌ı𝚖𝚊𝚜ı𝚣 𝚜ö𝚣𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚜ö𝚢𝚕ü𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚎. 𝙷𝚊𝚢𝚊𝚝ı𝚖ı𝚗 𝚎𝚗 𝚞𝚣𝚞𝚗 𝚋𝚎𝚔𝚕𝚎𝚢𝚒ş𝚒 𝚘𝚕𝚍𝚞 𝚋𝚎𝚗𝚒𝚖 𝚒ç𝚒𝚗 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚐𝚎ç𝚖𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞. 𝙱𝚒𝚛𝚍𝚎𝚗 𝚘𝚖𝚣𝚞𝚖𝚊 𝚍𝚘𝚔𝚞𝚗𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚎𝚕𝚕𝚎 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚍ö𝚗𝚍ü𝚖 𝚍ü𝚗𝚢𝚊𝚢𝚊, 𝚜𝚘𝚗𝚞𝚗𝚍𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒ş𝚝𝚒.𝚂𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 "𝙷𝚘ş 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚗" 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒ş𝚝𝚒𝚖.𝚂𝚊𝚋𝚊𝚑𝚝𝚊𝚗 𝚋𝚎𝚛𝚒𝚍𝚒𝚛 𝚝ü𝚖 𝚍üşü𝚗𝚍ü𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚝ü𝚖 𝚜ö𝚢𝚕𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚔𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚞ç𝚞𝚙 𝚐𝚒𝚝𝚖𝚒ş𝚝𝚒 𝚊𝚔𝚕ı𝚖𝚍𝚊𝚗."𝙵𝚊𝚣𝚕𝚊 𝚞𝚣𝚊𝚝𝚖𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊ğı𝚖 𝚍𝚒𝚛𝚎𝚔𝚝 𝚔𝚘𝚗𝚞𝚢𝚊 𝚐𝚒𝚛𝚎𝚌𝚎ğ𝚒𝚖" 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚛𝚎𝚔 𝚌ü𝚖𝚕𝚎𝚜𝚒𝚗𝚎 𝚋𝚊ş𝚕𝚊𝚍ı.𝙱𝚒𝚛 𝚍ü𝚗𝚢𝚊 𝚋𝚊𝚑𝚊𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚜ı𝚛𝚊𝚕ı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞 𝚊𝚛𝚔𝚊 𝚊𝚛𝚔𝚊𝚢𝚊.𝙱𝚎𝚗𝚜𝚎 𝚜𝚎𝚜𝚜𝚒𝚣𝚌𝚎 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚘𝚕𝚞𝚙 𝚋𝚒𝚝𝚎𝚗𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚒𝚣𝚕𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖, 𝚍𝚞𝚢𝚖𝚞𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒 𝙾'𝚗𝚞. 𝙾𝚕𝚊𝚌𝚊𝚔𝚕𝚊𝚛ı 𝚝𝚊𝚑𝚖𝚒𝚗 𝚎𝚝𝚝𝚒ğ𝚒𝚖 𝚒ç𝚒𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚑𝚊𝚖𝚕𝚎𝚍𝚎 𝚝𝚞𝚝𝚝𝚞𝚖 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒𝚗𝚒. İ𝚕𝚔 𝚋𝚊ş𝚝𝚊 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚖𝚎𝚢𝚎𝚛𝚎𝚔 𝚔𝚊çı𝚛𝚖𝚊𝚢𝚊 ç𝚊𝚕ış𝚜𝚊 𝚍𝚊, 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒 𝚎𝚕𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖𝚍𝚎 𝚔𝚘𝚗𝚞ş𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖 𝚎𝚝𝚝𝚒. 𝙱𝚎𝚗 𝚒𝚜𝚎 𝚜𝚘𝚗 𝚔𝚎𝚣 𝚐ö𝚛𝚍üğü𝚖ü 𝚋𝚒𝚕𝚍𝚒ğ𝚒𝚖 𝚢ü𝚣ü𝚗ü ç𝚊𝚛𝚎𝚜𝚒𝚣𝚌𝚎 𝚎𝚣𝚋𝚎𝚛𝚕𝚎𝚖𝚎𝚢𝚎 ç𝚊𝚕ışı𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞𝚖.𝚂𝚘𝚗𝚛𝚊 "𝚋ö𝚢𝚕𝚎 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚢𝚘𝚛,𝚑𝚘şç𝚊𝚔𝚊𝚕" 𝚜𝚎𝚜𝚒𝚢𝚕𝚎 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚎 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚖. 𝙾𝚝𝚞𝚛𝚍𝚞ğ𝚞 𝚢𝚎𝚛𝚍𝚎𝚗 𝚍𝚘ğ𝚛𝚞𝚕𝚞𝚙 𝚊𝚛𝚔𝚊𝚜ı𝚗ı 𝚍ö𝚗ü𝚙 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗, 𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚜𝚎𝚛ç𝚎 𝚙𝚊𝚛𝚖𝚊ğı 𝚝𝚎𝚛𝚔 𝚎𝚝𝚝𝚒 𝚋𝚎𝚗𝚒.𝙷𝚒ç 𝚋𝚒𝚛ş𝚎𝚢 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖, 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝ı𝚖 𝚋𝚘𝚢𝚞𝚗𝚌𝚊 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚢𝚊𝚌𝚊ğı𝚖 𝚘 𝚜𝚘𝚗 𝚔𝚘𝚗𝚞ş𝚖𝚊𝚖ı𝚣𝚍𝚊 𝚋𝚎𝚗 𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 "𝚑𝚘ş 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒𝚗" 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚋𝚒𝚕𝚖𝚒ş𝚝𝚒𝚖.

- 𝙰𝚛𝚔𝚊𝚜ı𝚗ı 𝚍ö𝚗ü𝚙 𝚐𝚒𝚍𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗,𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚜𝚎𝚛ç𝚎 𝚙𝚊𝚛𝚖𝚊ğı 𝚝𝚎𝚛𝚔 𝚎𝚝𝚝𝚒 𝚋𝚎𝚗𝚒.

- Okan Cem GÖK/HAZİRAN

ＲＡＳＴＬＡＮＴＩ

𝚄𝚣𝚞𝚗 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜̧𝚝𝚞 𝙾'𝚗𝚞 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚢𝚎𝚕𝚒. 𝙾̈𝚣𝚕𝚎𝚖𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚞𝚢𝚞𝚢𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚖 𝚐𝚎𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛, 𝚑𝚊𝚝𝚝𝚊 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚜ı𝚛𝚏 𝚛𝚞̈𝚢𝚊𝚖𝚍𝚊 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚛𝚞̈𝚖 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚢𝚊𝚝ı𝚙 𝚔𝚎𝚗𝚍𝚒𝚖𝚒 𝚣𝚘𝚛𝚕𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚖 𝚐𝚎𝚌𝚎𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚟𝚊𝚛. 𝙱𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊 𝚔ı𝚜𝚖𝚎𝚗 𝚋𝚊𝚜̧𝚊𝚛ı𝚕ı 𝚘𝚕𝚜𝚊𝚖 𝚍𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚐𝚎𝚌̧𝚝𝚒𝚔𝚌̧𝚎 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚊𝚕𝚊𝚛, 𝚢𝚞̈𝚣𝚕𝚎𝚛 𝚟𝚎 𝚎𝚗 𝚜𝚘𝚗 𝚜𝚎𝚜𝚕𝚎𝚛 𝚜𝚒𝚕𝚒𝚗𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚋𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚍ı 𝚣𝚒𝚑𝚗𝚒𝚖𝚍𝚎. 𝙶𝚎𝚛𝚒𝚢𝚎 𝚔𝚊𝚕𝚊𝚗 𝚘𝚗𝚌𝚊 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚖ı𝚜̧𝚕ı𝚔𝚝𝚊𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗 𝚝𝚎𝚔 𝚜̧𝚎𝚢 𝚌̧𝚎𝚔𝚝𝚒𝚐̆𝚒𝚗 𝚊𝚌ı𝚍ı𝚛. 𝙾 𝚊𝚌ı𝚗ı𝚗 𝚝𝚊𝚛𝚒𝚏𝚒 𝚢𝚘𝚔𝚝𝚞𝚛, 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚕𝚒𝚛. 𝙱𝚒𝚛 𝚢𝚞̈𝚔 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚝𝚊𝚜̧ı𝚛𝚜ı𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎. 𝙽𝚎 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢𝚕𝚎𝚛 𝚢𝚘𝚕𝚞𝚗𝚍𝚊 𝚐𝚒𝚝𝚜𝚎 𝚗𝚎 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛𝚊𝚣 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞 𝚘𝚕𝚜𝚊𝚗 𝚌̧ı𝚔ı𝚙 𝚐𝚎𝚕𝚒𝚟𝚎𝚛𝚒𝚛 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗, 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚞̈ 𝚍𝚊𝚑𝚒 𝚑𝚊𝚝ı𝚛𝚕𝚊𝚢𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚐̆ı𝚗 𝚘 𝚝𝚊𝚗ı𝚍ı𝚔 𝚝𝚊𝚛𝚒𝚏𝚜𝚒𝚣 𝚊𝚌ı. 𝚉𝚊𝚖𝚊𝚗𝚕𝚊 𝚑𝚒𝚌̧𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢 𝚐𝚎𝚌̧𝚖𝚎𝚣,𝚜𝚊𝚍𝚎𝚌𝚎 𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚛ı𝚣 𝚋𝚞 𝚍𝚞𝚛𝚞𝚖𝚊. 𝚂𝚘𝚗𝚛𝚊𝚜ı𝚗𝚍𝚊 𝚞𝚣𝚞𝚗 𝚢ı𝚕𝚕𝚊𝚛 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚐𝚎𝚌̧𝚜𝚎, 𝚌̧𝚘𝚔 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞 𝚋𝚒𝚛 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗 𝚍𝚊 𝚘𝚕𝚜𝚊𝚗ı𝚣, 𝚑𝚊𝚝𝚝𝚊 𝚜̧𝚊𝚗𝚜𝚕ı𝚢𝚜𝚊𝚗ı𝚣 𝚌̧𝚘𝚔 𝚊𝚜̧ı𝚔 𝚘𝚕𝚞𝚙 𝚌̧𝚘𝚔 𝚜𝚎𝚟𝚜𝚎𝚗𝚒𝚣 𝚋𝚒𝚕𝚎 𝚘 𝚊𝚌ı, 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚒𝚣𝚍𝚎 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚞𝚢𝚊 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚜̧𝚞̈𝚙 𝚊𝚌𝚊𝚋𝚊 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚛 𝚖ı𝚢ı𝚖 𝚘 𝚊𝚌ı𝚕𝚊𝚛ı 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚒𝚌̧𝚝𝚎𝚗 𝚒𝚌̧𝚎 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚊𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚘̈𝚗𝚞̈𝚜̧𝚝𝚞̈𝚛𝚞̈𝚛 𝚜𝚒𝚣𝚒. 𝚃𝚞̈𝚖 𝚋𝚞𝚗𝚕𝚊𝚛ı𝚗 𝚞̈𝚜𝚝𝚎𝚜𝚒𝚗𝚍𝚎𝚗 𝚐𝚎𝚕𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚝𝚞̈𝚖 𝚋𝚞 𝚔𝚘𝚛𝚔𝚞𝚕𝚊𝚛ı 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚢𝚎𝚗𝚎𝚌𝚎𝚔 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢 𝚟𝚊𝚛 𝚘 𝚍𝚊 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚕𝚖𝚎𝚔, 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚕𝚖𝚎𝚔. 𝙲̧𝚞̈𝚗𝚔𝚞̈ 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒 𝚑𝚎𝚛 𝚒𝚗𝚜𝚊𝚗ı 𝚑𝚎𝚛 𝚌𝚊𝚗𝚕ı𝚢ı 𝚒𝚢𝚒𝚕𝚎𝚜̧𝚝𝚒𝚛𝚒𝚛. 𝙳𝚒𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚘 𝚜𝚎𝚟𝚐𝚒𝚢𝚒 𝚎𝚗 𝚔ı𝚜𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚋𝚞𝚕𝚞𝚛𝚜𝚞𝚗𝚞𝚣. 𝙱𝚎𝚗 𝚒𝚜𝚎 𝚑𝚊𝚕𝚊 𝚋𝚞𝚕𝚊𝚖𝚊𝚍ı𝚖 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚍𝚎 𝚋𝚞𝚕𝚍𝚞𝚖 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚌𝚎𝚜𝚊𝚛𝚎𝚝 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖, 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚖𝚒𝚢𝚘𝚛𝚞𝚖. 𝙱𝚒𝚕𝚍𝚒𝚐̆𝚒𝚖 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚜̧𝚎𝚢 𝚟𝚊𝚛 𝚎𝚗𝚔𝚊𝚣𝚊 𝚍𝚘̈𝚗𝚖𝚞̈𝚜̧ 𝚋𝚎𝚗𝚕𝚒𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚊𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚊𝚢𝚊𝚐̆𝚊 𝚔𝚊𝚕𝚍ı𝚛𝚖𝚊𝚔 𝚣𝚘𝚛𝚞𝚗𝚍𝚊 𝚔𝚊𝚕ı𝚜̧ı𝚖. 𝙶𝚞̈𝚗𝚕𝚎𝚛𝚒𝚖 𝚋𝚘̈𝚢𝚕𝚎 𝚐𝚎𝚌̧𝚎𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚑𝚒𝚌̧ 𝚑𝚎𝚜𝚊𝚙𝚝𝚊 𝚙𝚕𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚢𝚘𝚔𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı𝚖𝚊 𝚌̧ı𝚔𝚖ı𝚜̧𝚝ı. 𝚃𝚊𝚖 𝚍𝚊 𝚑𝚎𝚛 𝚜̧𝚎𝚢𝚒 𝚢𝚘𝚕𝚞𝚗𝚊 𝚍𝚞̈𝚣𝚎𝚗𝚎 𝚔𝚘𝚢𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚖ı𝚜̧𝚝ı𝚖. 𝙾, 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚑𝚊𝚏ı𝚣𝚊𝚖𝚍𝚊𝚗 𝚜𝚒𝚕𝚒𝚗𝚎𝚗 𝚋𝚞𝚕𝚊𝚗ı𝚔𝚕𝚊𝚜̧𝚖ı𝚜̧ 𝚜𝚒𝚕𝚞̈𝚎𝚝 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı𝚖𝚍𝚊𝚗 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚘𝚐̆𝚛𝚞 𝚢𝚞̈𝚛𝚞̈𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞. 𝚂𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚘𝚗𝚌𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚊𝚛𝚊𝚢𝚊 𝚐𝚒𝚛𝚖𝚎𝚖𝚒𝚜̧ 𝚝𝚞̈𝚖 𝚋𝚞 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛 𝚢𝚊𝚜̧𝚊𝚗𝚖𝚊𝚖ı𝚜̧ 𝚐𝚒𝚋𝚒. 𝙸̇𝚕𝚔 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗𝚕𝚊𝚛𝚍𝚊𝚔𝚒 𝚐𝚒𝚋𝚒 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚐𝚘̈𝚛𝚍𝚞̈𝚐̆𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚍𝚎 𝚘𝚕𝚞𝚜̧𝚊𝚗 𝚑𝚊𝚏𝚒𝚏 𝚖𝚊𝚑𝚌𝚞𝚙 𝚊𝚖𝚊 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚐𝚘̈𝚛𝚍𝚞̈𝚐̆𝚞̈𝚗𝚎 𝚜𝚎𝚟𝚒𝚗𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚕𝚞̈𝚜̧𝚞̈ 𝚢𝚞̈𝚣𝚞̈𝚗𝚎 𝚢𝚎𝚛𝚕𝚎𝚜̧𝚝𝚒𝚛𝚖𝚒𝚜̧ 𝚋𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚘𝚐̆𝚛𝚞 𝚢𝚞̈𝚛𝚞̈𝚖𝚎𝚢𝚎 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖 𝚎𝚍𝚒𝚢𝚘𝚛𝚍𝚞. 𝙺𝚊𝚕𝚙 𝚊𝚝ı𝚜̧𝚕𝚊𝚛ı𝚖 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚔𝚞𝚕𝚊𝚔𝚕𝚊𝚛ı𝚖ı𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚊𝚝𝚖𝚊𝚢𝚊 𝚋𝚊𝚜̧𝚕𝚊𝚖ı𝚜̧𝚝ı. 𝚈𝚊𝚗ı𝚖𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚍𝚒 𝚋𝚞̈𝚝𝚞̈𝚗 𝚋𝚞̈𝚢𝚞̈𝚜𝚞̈ 𝚒𝚕𝚎 " 𝚜𝚎𝚕𝚊𝚖, 𝚗𝚊𝚜ı𝚕𝚜ı𝚗? " 𝚍𝚎𝚍𝚒. 𝙱𝚎𝚗𝚒𝚖 𝚒𝚌̧𝚒𝚗 𝚝𝚞̈𝚖 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚝𝚞̈𝚖 𝚍𝚞̈𝚗𝚢𝚊 𝚜𝚊𝚗𝚔𝚒 𝚘 𝚊𝚗 𝚍𝚞𝚛𝚍𝚞. 𝙽𝚎 𝚍𝚒𝚢𝚎𝚌𝚎𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚗𝚎 𝚜𝚘̈𝚢𝚕𝚎𝚢𝚎𝚌𝚎𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚋𝚒𝚕𝚎𝚖𝚎𝚍𝚒𝚖. 𝙾𝚢𝚜𝚊 𝚗𝚎 𝚔𝚊𝚍𝚊𝚛 𝚌̧𝚘𝚔 𝚔𝚘𝚗𝚞𝚜̧𝚝𝚞𝚖 𝙾'𝚗𝚞𝚗 𝚢𝚘𝚔𝚕𝚞𝚐̆𝚞𝚢𝚕𝚊, 𝚗𝚎 𝚔𝚊𝚟𝚐𝚊𝚕𝚊𝚛 𝚎𝚝𝚝𝚒𝚖, 𝚗𝚎 𝚜𝚒𝚝𝚎𝚖𝚕𝚎𝚛 𝚎𝚝𝚝𝚒𝚖, 𝚜̧𝚒𝚖𝚍𝚒 𝚝𝚎𝚔 𝚋𝚒𝚛 𝚔𝚎𝚕𝚒𝚖𝚎 𝚍𝚘̈𝚔𝚞̈𝚕𝚖𝚎𝚍𝚒 𝚍𝚒𝚕𝚒𝚖𝚍𝚎𝚗. 𝙾𝚗𝚌𝚊 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚜𝚘𝚗𝚛𝚊 𝙾'𝚗𝚞 𝚔𝚊𝚛𝚜̧ı𝚖𝚍𝚊 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚎𝚔 𝚝𝚞̈𝚖 𝚋𝚎𝚗𝚕𝚒𝚐̆𝚒𝚖𝚒 𝚊𝚕𝚝 𝚞̈𝚜𝚝 𝚎𝚝𝚖𝚒𝚜̧𝚝𝚒. 𝙷𝚊𝚗𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚛𝚞̈𝚢𝚊 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚛𝚜𝚞̈𝚗𝚞̈𝚣,𝚘 𝚊𝚗 𝚒𝚌̧𝚒𝚗 𝚌̧𝚘𝚔 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚍𝚒𝚛 𝚌̧𝚘𝚔 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞𝚜𝚞𝚗𝚞𝚣𝚍𝚞𝚛 𝚟𝚎 𝚘 𝚛𝚞̈𝚢𝚊𝚗ı𝚗 𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚢𝚎𝚛𝚒𝚗𝚍𝚎 𝚞𝚢𝚊𝚗𝚖ı𝚜̧𝚜ı𝚗ı𝚣𝚍ı𝚛. 𝙾 𝚊𝚗ı𝚗 𝚝𝚊𝚝𝚕ı 𝚋𝚞𝚛𝚞𝚔𝚕𝚞𝚐̆𝚞 𝚒𝚕𝚎 𝚑𝚎𝚖𝚎𝚗 𝚝𝚎𝚔𝚛𝚊𝚛 𝚢𝚊𝚝𝚊𝚛 𝚋𝚎𝚕𝚔𝚒 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖ı𝚗ı 𝚐𝚘̈𝚛𝚞̈𝚛𝚞̈𝚖 𝚍𝚒𝚢𝚎 𝚞𝚢𝚞𝚛𝚜𝚞𝚗𝚞𝚣 𝚢𝚊 𝚒𝚜̧𝚝𝚎 𝚘 𝚛𝚞̈𝚢𝚊𝚗ı𝚗 𝚍𝚎𝚟𝚊𝚖ı𝚗ı 𝚐𝚘̈𝚛𝚖𝚞̈𝚜̧ 𝚐𝚒𝚋𝚒𝚢𝚒𝚖. 𝚃𝚊𝚛𝚒𝚏𝚒 𝚣𝚘𝚛 𝚋𝚒𝚛 𝚊𝚗 𝚑𝚎𝚖 𝚔𝚎𝚍𝚎𝚛 𝚑𝚎𝚖 𝚖𝚞𝚝𝚕𝚞𝚕𝚞𝚐̆𝚞 𝚊𝚢𝚗ı 𝚊𝚗𝚍𝚊 𝚑𝚒𝚜𝚜𝚎𝚝𝚖𝚎𝚔. 𝙰𝚢𝚊𝚔𝚞̈𝚜𝚝𝚞̈ 𝚋𝚒𝚛𝚊𝚣 𝚕𝚊𝚏𝚕𝚊𝚍ı𝚔 𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛 𝚢𝚊𝚙𝚝ı𝚐̆ı𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚗𝚎𝚕𝚎𝚛𝚕𝚎 𝚞𝚐̆𝚛𝚊𝚜̧𝚝ı𝚐̆ı𝚗𝚍𝚊𝚗. 𝙴𝚟𝚕𝚎𝚗𝚖𝚒𝚜̧ 𝚋𝚒𝚛 𝚍𝚎 𝚍𝚞̈𝚗𝚢𝚊𝚕𝚊𝚛 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚔ı𝚣ı 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜̧. 𝚉𝚊𝚝𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚙 𝚔ı𝚣 𝚌̧𝚘𝚌𝚞𝚐̆𝚞 𝚘𝚕𝚜𝚞𝚗 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚛𝚍𝚒 𝚎𝚛𝚔𝚎𝚔𝚕𝚎𝚛 𝚢𝚊𝚛𝚊𝚖𝚊𝚣 𝚘𝚕𝚞𝚛 𝚋𝚊𝚜̧ 𝚎𝚍𝚎𝚖𝚎𝚖 𝚍𝚎𝚛𝚍𝚒, 𝚒𝚜𝚝𝚎𝚍𝚒𝚐̆𝚒 𝚍𝚎 𝚘𝚕𝚖𝚞𝚜̧. 𝙷𝚊𝚢𝚊𝚝 𝚒𝚜̧𝚝𝚎 𝚣𝚊𝚖𝚊𝚗 𝚑𝚎𝚛𝚔𝚎𝚜𝚎 𝚊𝚢𝚗ı 𝚍𝚊𝚟𝚛𝚊𝚗𝚖ı𝚢𝚘𝚛. 𝙱𝚊𝚛ı𝚜̧ 𝙼𝚊𝚗𝚌̧𝚘'𝚗𝚞𝚗 𝚍𝚊 𝚜̧𝚊𝚛𝚔ı𝚍𝚊 𝚜𝚘̈𝚢𝚕𝚎𝚍𝚒𝚐̆𝚒 𝚐𝚒𝚋𝚒 "𝚢ı𝚕𝚕𝚊𝚛 𝚒𝚔𝚒𝚖𝚒𝚣𝚍𝚎𝚗 𝚍𝚎 𝚌̧𝚘𝚔 𝚜̧𝚎𝚢𝚕𝚎𝚛 𝚐𝚘̈𝚝𝚞̈𝚛𝚖𝚞̈𝚜̧, 𝚜𝚎𝚗 𝚢𝚎𝚗𝚒 𝚋𝚒𝚛 𝚢𝚞𝚟𝚊 𝚔𝚞𝚛𝚊𝚛𝚔𝚎𝚗 𝚋𝚎𝚗𝚒 𝚙𝚊𝚛𝚊𝚖𝚙𝚊𝚛𝚌̧𝚊 𝚋𝚘̈𝚕𝚖𝚞̈𝚜̧."

-𝚂ı𝚛𝚊𝚍𝚊𝚔𝚒 𝚜̧𝚊𝚛𝚔ı, 𝚝ı𝚙𝚔ı 𝚜𝚊𝚗𝚊 𝚋𝚎𝚗𝚣𝚎𝚢𝚎𝚗 𝚐𝚞̈𝚣𝚎𝚕 𝚔ı𝚣ı𝚗𝚊 𝚐𝚎𝚕𝚜𝚒𝚗.

Okan Cem GÖK/HAZİRAN

32. BÖLÜM

Tufan ve Samira, Aylarayla oynarken kapı çaldı. Tufan kapıyı açtı ve “Hoş geldin Merlin,” dedi. “Gel içeri, bak Aylaraya neler yapıyor.” Merlin zorlama bir tebessümle gülümsedi ve Aylaranın başını okşadı. “Çocuklar, halletmeniz gereken bir iş var,” dedi. Samira, bıkkınlıkla “Yine ne oldu?” diye sordu. Merlin elindeki dosyayı masaya koydu. “Bu defa biraz zor olacak,” dedi. Tufan dosyaya uzanırken, Samira dosyayı açtı ve okumaya başladı.

Adı: Ali

Yaşı: 17

Fiziksel Özellikler: Orta boylu, zayıf yapılı, kısa kahverengi saçlı ve yeşil gözlü.

Kişilik: Sessiz, içine kapanık, duygusal olarak hassas, ancak içten içe güçlü ve dirençli.

Arka Plan: Ali, annesiyle birlikte küçük bir kasabada yaşıyor. Babası, Ali küçükken vefat etmiş ve annesi birkaç yıl sonra yeniden evlenmiş. Üvey babası, Ali’ye karşı sürekli baskı uyguluyor ve fiziksel tacizde bulunuyor. Ali, bu durumu annesine anlatmaktan korkuyor çünkü üvey babasının annesine de zarar verebileceğinden endişe ediyor.

Hedefler ve Hayaller: Ali’nin en büyük hayali, üniversiteye gidip başarılı bir mühendis olmak. Bu hayali, ona yaşadığı zorluklara rağmen umut ve motivasyon veriyor.

Ekstra Detaylar:

Kabuslar ve Uyku Terörü: Ali, geceleri sık sık kabuslar görüyor ve uyku terörü yaşıyor. Kabuslarında genellikle üvey babasının baskı ve tacizlerini yeniden yaşıyor. Bu yüzden, geceleri uyumaktan korkuyor ve uyku düzeni bozuluyor. Bu durum, onun günlük yaşamını ve okul performansını da olumsuz etkiliyor.

Karanlık Korkusu: Ali, karanlıkta uyuyamıyor. Bu yüzden, odasında her zaman küçük bir gece lambası açık bırakıyor. Ancak, bu bile kabuslarını engellemiyor. Her gece kabuslarla uyuyor ve her sabah bir kabusa uyanıyor. Bu durum, onun psikolojik sağlığını ciddi şekilde etkiliyor ve sürekli yorgun ve bitkin hissetmesine neden oluyor.

Aile Durumu: Ali’nin üvey babası çalışmıyor ve sürekli evde. Bu durum, Ali’nin üzerindeki baskıyı daha da artırıyor çünkü üvey babası her zaman onun yanında ve onu kontrol ediyor. Ali’nin annesi ise bir fabrikada çalışıyor ve uzun saatler boyunca evde olmuyor. Bu da Ali’nin üvey babasıyla daha fazla zaman geçirmek zorunda kalmasına neden oluyor ve yaşadığı zorlukları daha da artırıyor.

Tufan duydukları karşısında çok sinirlendi. Samira göz yaşlarını tutamıyordu. Tufan, “Hemen gitmeliyim,” dedi. Samira, “Ben de geliyorum,” dedi. Tufan karşı çıkmak istedi, ancak Merlin araya girdi. “Samira haklı, ikiniz gitmelisiniz. Aylaraya ben bakarım,” dedi. “Peki Merlin,” dedi Tufan. Samira, “Ben Aylaranın programını kağıda yazıyorum,” dedi.

İkisi birlikte Ali’nin yaşadığı yere gittiler. Samira, düşünceleri kontrol ederek üvey babasını Ali’den uzak tutacaktı. Tufan ise Ali’nin kabuslarını ve uyku terörünü bitirecekti.

Gece başlayınca, Tufan Ali’nin rüyasına doğru ilerledikçe nefesi kesilir gibi oluyordu. Ali’nin rüyasında, karanlık bir ormanda yürüyordu. Her adımında, üvey babasının gölgesi daha da yaklaşıyordu. Tufan, Ali’yi bulduğunda, onu sakinleştirmek için elini omzuna koydu. “Korkma Ali, buradayım,” dedi. Ali, Tufan’ın varlığını hissedince biraz rahatladı. Tufan, Ali’nin kabuslarını sona erdirmek için rüyanın kontrolünü ele aldı ve karanlık ormanı aydınlattı.

Bu sırada, Samira da Ali’nin evinde üvey babasını düşünceleriyle kontrol altına almıştı. Üvey babası, Ali’ye zarar vermemesi gerektiğini anladı ve geri çekildi.

Tufan, Samira’ya dönerek, “Gidelim,” dedi. Ancak Samira, Ali’nin kendini keşfettiğini ama üvey babasının düşüncelerinin onların gitmesiyle eski haline döneceğini biliyordu. “Sen git,” dedi Samira kararlı bir sesle, “Ben burada biraz daha kalacağım. Ali’nin yanında olmam gerekiyor.”

Tufan, Samira’nın gözlerindeki kararlılığı gördü. “Ama Merlin tek başına Aylarayla baş edemez,” diye itiraz etti.

Samira, Tufan’ın omzuna dokunarak, “Merlin , Aylarayla başa çıkabilir. Ali’nin yanında kalmam gerekiyor. Onun güvenliğini sağlamak ve üvey babasının düşüncelerini kontrol altında tutmak için burada olmalıyım,” dedi.

Tufan derin bir nefes aldı ve Samira’ya hak verdi. “Tamam,” dedi. “Sen burada kal ve Ali’ye yardım et. Ben de Merlin’e yardım edeceğim.”

34.BÖLÜM

İÇSEL SORGULAMA

Samira, bahçede tek başına bir şeyler mırıldanırken Tufan’ı gördü. Yanına gittiğinde, Tufan diz çökmüş, başını ellerinin arasına almıştı. Samira, elini Tufan’ın omzuna koyarak sakin bir sesle, “İyi misin hayatım?” diye sordu. Tufan başını kaldırıp Samira’nın gözlerine baktı ve gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. “Bütün bu olanlar gerçek mi?” diye sordu, sesi titreyerek. Samira, “Ne gerçek mi?” diye karşılık verdi, boş bakışlarla.

Tufan, derin bir nefes alarak konuşmaya devam etti: “Sen, ben, aylara bu ada… Bir tuhaflık yok mu?” Gözleri uzaklara dalmıştı, sanki başka bir dünyadaydı. Samira, “Ne demek istediğini anlamıyorum,” dedi, endişeyle. Ardından, “Mutsuz musun?” diye sordu Tufan’a. Tufan, “Hayır, demek istediğim şey, her şey iç içe girmiş gibi. Burada seninle olmak çok güzel ama bir sorun var,” dedi, sesi kırılgan ve çaresizdi.

Samira, Tufan’ın omzuna daha sıkı sarıldı, onun acısını hissetmeye çalışarak. “Ne sorunu?” diye sordu, gözleri dolmuştu. Tufan, “Bilmiyorum,” dedi, “Sanki her şey bir rüya gibi. Gerçekle hayal arasındaki çizgi kaybolmuş gibi hissediyorum.” Samira, Tufan’ın yüzüne dokunarak, “Buradayım, seninleyim. Ne olursa olsun, birlikteyiz,” dedi, gözlerinden akan yaşları silerek.

Tufan, Samira’nın sözleriyle biraz olsun rahatladı, ama içindeki karmaşa hala dinmemişti. “Sadece… bazen her şey çok ağır geliyor,” dedi, sesi neredeyse fısıltı kadar hafifti. Samira, “Birlikte üstesinden geleceğiz,” diyerek Tufan’ı teselli etmeye çalıştı, ama kendi içinde de bir huzursuzluk vardı. Tufan’ın yaşadığı bu duygusal çöküş, Samira’nın da kalbini sızlatıyordu.

O gece, Tufan bahçeye tekrar çıktı. Ay ışığı gölgeleri uzun ve karanlık yapmıştı. Tufan, gölgelerin arasında yürüyerek, kendi kendine mırıldanmaya başladı. “Gerçek mi, hayal mi?” diye sordu gölgelere. “Neden her şey bu kadar karmaşık?” Gölgelere bakarak, “Siz de benim gibi hissediyor musunuz?” dedi, sesi yankılanarak. Gölgelere konuşmak, Tufan’ın içindeki karmaşayı biraz olsun hafifletiyordu. Ama cevap alamayacağını bilmek, onu daha da yalnız hissettiriyordu.

Tam o anda, gölgelerden bir ses yükseldi, fısıltı gibi: “Gerçek ve hayal, hepsi senin zihninde.” Tufan, şaşkınlıkla etrafına bakındı, ama kimseyi göremedi. Gölgelere tekrar sordu, “Ne demek istiyorsunuz?” Ses tekrar yankılandı: “Zihnin, gerçekliği ve hayali birleştirir. Senin dünyan, senin düşüncelerinle şekillenir.”

✓

Sana karşı dürüst olmaylıyım sevgilim:

Beni sevmek sandığından zor olacak. İzleri hâlâ iyileşmemiş pek çok yaram var benim. Kaşınıyor, batıyor, rahatsız ediyor bazen. Çok dengesiz olabiliyorum. Ruhumdaki hastalıkları henüz iyileştirmedim. Affet beni. Öfkem çok zarar verici olabiliyor. Kırılmaktan korktuğum ilk anda elime bir kalkan yerine ateşli bir kılıç alıyorum çünkü. Maalesef hayat bana kendimi bu şekilde savunmayı öğretti.

Ancak gitmek yerine tüm bu zor yanlarımdan sonra bile yanımda kalmayı tercih edersen sana söyleyeceklerim var:

Seni tertemiz sevebilirim. Küçük bir kızın annesine duyduğu kadar saf bir sevgi sunabilirim. Gözüm fani yüceliklerde değildir benim. Sana ve bana sunduğun sevgiye sonsuza kadar sadık olabilirim.

Saygıda kusur etmem asla! Her bayram elini öperim. Hoşlanmayacağını bildiğim hiçbir şeyi yapmam. Bilmeden bir kusur işlediğimde boynumu eğip özür diler ve bir daha tekrarlanmayacağına dair sana söz veririm.

Seninle bir bahar akşamı sabaha kadar öpüşüp gün doğumunu seyredebilirim. Yıldızları sayalım, desen sıkılmam. Yüzünü güldürmek için canımı verebilirim.

Ben böyle bir kızım işte! Duvarlarını aşmadan içindeki güzelliği asla göremeyeceğin biriyim.

O duvarları aşan kimse olmadığından da her zaman bir kaya parçası kadar sert ve çekilmez olduğumu söylemeye devam edecek insanlar.

Sen sev beni. Bakarsın karşındaki duvarların arasında gül sarmaşıkları yetişmeye başlar...