Lk Atandm Tek Retmen Olarak Altm Kyde, Bamdan Yle Bir Olay Gemiti: Sabah Ilk Derste Devleri Kontrol Ederken

İlk atandığım tek öğretmen olarak çalıştığım köyde, başımdan şöyle bir olay geçmişti: Sabah ilk derste ödevleri kontrol ederken öğrencinin birisi parmak kaldırdı bir şey söyleyeceğini belirtti. Buyur oğlum dedim. "Öğretmenim Akif'in babası, çok ödev veriyormuşsunuz diye dün akşam size küfür etti." Ben o anda dondum kaldım. Ne yapsam şimdi dedim. Olayı bozuntuya vermemek için yok oğlum yanlış anlamışsındır ben onunla görüşürüm dedim. Yemin etmeye falan başladı ama susturdum. Küçücük köy zaten hergün herkesle illa karşılaşıyorsun. Ki okuldan sonra karşılaştık Akif'in babasıyla. Dedim ağabey ağzına sağlık çok güzel küfürler dizmişsin. Adam, kem küm cart curt etse de kurtaramadı kendini. Bak ağabey dedim. Bana sövebilirsin, en kötü hakaretlerde de bulunabilirsin ama çocukların yanında yapma sonra gelip bana söylüyorlar zoruma gidiyor. Bana duyurmayacak kişilerin yanında küfrünü yap, hakaretini et. Çünkü duyarsam dayanamam ya kavga çıkar ya da ben de ağzımı bozarım. Duymazsam ama ben seni iyi birisi bilirim sen de benim bol bol günahlarımı alırsın. Adam, baya bir mahcup oldu gitti.

Arkadaşlar söyleyeceğim şu ki: Burada her ne paylaşım yapıyorsam; kalbi, zihni, fikri, içtimai... Bunlar tamamen benim iç sesim, benim güdülerim, benim fikirlerim, benim anlaşılmaz laflarımdır. Beğenmek ya da tasdik etmek zorunda değilsiniz. Hatalı olduğumu da düşünebilirsiniz. İleti kutum da açık, yorum yapabilme izni de. Beni yermeden, bana hakaret etmeden önce bir izahat isteyebilirsiniz. Kendimi izah edebilirsem ederim. Kesinlikle de ön yargılı değilim. Sizin fikirlerinizi beğenirsem paylaşımımı ya değiştiririm ya da silerim. Yaptığım da çok oldu emin olabilirsiniz. Ben sizi düşünüyorum ki hakka hukuka girmesin bu iş. Ahirette zaten başımız kalabalık olacak bir de birbirimizle uğraşmayalım. Benim bir parça fırsat kollayan tarafım da var. Orada bir dirhem hayra dahi muhtacız zaten üç beş günahımdan kurtulabilmek için hemen yakanıza yapışırım bu benim arkamdan konuşmuştu diye. Ha Yaratıcıya inanmıyorsunuzdur, ahiret yok fikrinizdesiniz anlarım. Ama var ise umurumda olmazsınız, ben kurtulayım da siz cehennemin dibine dibine doğru gidin bana ne.

Yakınımızı kaybettiğimiz zamanlarda özellikle de ilk günlerde bir an dalıp muhabbet anında tebessüm edip sonra acımızı hatırladığımızda o tebessüm gafletinde bulunduğumuz için suçluluk duygusu çöker ya üstümüze. İşte mutlu olmaktan dahi mahcup olan, ar duyan hallerimiz oluyor vesselam.

İnsan diyorum, anlık yaşıyor. İnsan, ismiyle müsemma bir unutma huyu var. Unutkanlığın zirvesiyle nam salmış balıklar için balık beyinli; kuşlar için kuş beyinli diyoruz lakin göç ve üreme serüveninde aldıkları yollara bakınca zannımca yanlış ithamlarda bulunuyoruz. Aslında bizler nisyanın zirvesinde yaşıyoruz. Akıbeti düşünmeden yapılan davranışlar, girilen haller, sarfedilen sözler...bunun en büyük göstergesi. An'da karar verip, neticeyi düşünmeden hareket eden varlıklarız biz. Bu unutmalar bari uzun süreli olsa. Az sonra ayık kafayla mantık çerçevesinden bakınca eyvahlar çekiyoruz. Keşkelere başlıyoruz. Tabi bir sonraki yanlışımıza adım atana kadar, bir sonraki seçenekte yanlış şıkkı işaretleyene kadar sürüyor bu hayıflanmalarımız. Sonrası bumerang gibi dönüp dönüp başa saran yanlışlarla dolu bir hayat serüveni.

Bir keresinde sekiz dönüm bir yer alıyordum. On bir iştirakli tarlayı alabilmem için bütün hissedarların imza atması gerekiyordu. Herkes kimliğini verdi, işlemler başlatıldı. İmza işi bir sonraki güne kaldı. Sabah tapuya gittiğimizde bir kişi eksikti. 1/122 oranında en az hisseye sahip arkadaş vazgeçmiş satmaktan gelmedi. Haliyle satış olmadı. Beş yıl önce seksen bin liraya anlaştığım tarlanın şimdi değeri sekiz milyon lira olmuş. Üç arkadaş altmış bin liraya ortak kamyon aldık. Ben eften püften bazı sebeplerden dolayı ortaklıktan ayrılmak zorunda kaldım. Şimdi o iki arkadaşın on beş milyon lira tutarında üç tane sıfır tırları var. Kısmet olayını zerreme kadar hissettim. Gerçekleşen başka yatırımlarım, başka kararlarım oldu evet. Aldığım her şey yerinde saydı, aldığım kararlar ise sıkıntıyla neticelendi. Fırsatlar kaçsın hiç önemli değil, zengin olamadık en kötü. Ya olanların verdiği hasar? Olmaları için nasıl da dualar etmiştim. Şaire göre dünya denen yolculuğun yarısını çoktaaan geçtik. Genç, dinamik, verimli çağlarımız da nihayet buldu. Allahım yoruldum ben. Ahiret cihetiyle bana zarar vermesin; bu oluşlar ya da olmayışlar. Dualarımdaki en büyük arzuhalim bu benim.

"Siz, beni sevmiyorsunuz. Siz, size gösterdiğim Fikret'i seviyorsunuz. Bir tek kusurumu ya da bir tek gerçekliğimi bilseydiniz çoğunuz benden kaçacaktı." Evet hepimiz birbirimize gösterilen kişilikleri seviyoruz. Dolayısıyla bir parça yapmacık davranışlar bizimkisi. Hakikatini görüp de senden kaçmayıp kusurlarınla seni kabul eden kişi var ise o gerçek manada dosttur ve sevginize en elyak odur.

Planlamalarım dışında farklı işler çıkması deli ediyor beni. Her şey yarım kalıyor. Gün sonunda elde var sıfır. Alakasız işler yüzünden asıl işlerimi yetiştiremiyorum. Okulda işler yığıldı. Üstüne bir de resen dört gün seminere almışlar. Herkesin pazartesi sendromu olur benim Eylül Ayı depresyonum.