Ykseke Ormanlara, Dalara, Taa Zirvelere De Ksak Yine De Nefes Almakta Glk Ektiimiz Haller Oluyor. Fiziksel

Yüksekçe ormanlara, dağlara, taa zirvelere de çıksak yine de nefes almakta güçlük çektiğimiz haller oluyor. Fiziksel bir yorgunluk değil bahsettiğim şey; 'Ruhi ızdırap.'  Yapılan hatanın neticesindeki pişmanlık, hüzün dolu firak acısı yahut mukabelesiz bir aşk hikayesi... Bu noktadan ruhun teneffüsü ibadet, hatanın teneffüsü tövbe istiğfar, firaka düşmüş kişinin teneffüsü visal, maşuğun teneffüsü yârin karşılık vermesinde saklıdır. Hele bazı insanlar da vardır ki Allah uzak eyleye bütün enerjinizi soğuruyor. Bırak muhabbet etmeyi aynı ortamda dahi nefessiz bırakıyor, afakanlar basıyor, cinlerin tepene çıkıyor. Böyle birinin eşiniz, kardeşiniz, ağabeyiniz, ablanız olduğunu düşünün. Atsan atılmaz, kaçsan kaçılmaz. İmtihandır deyip geçiyoruz işte. Uzaktan bakınca kolay gibi gözükse de imtihana maruz kalana sor: ne kabuslar yaşadığını.

Yüzüne baksan sözde tebessüm ediyor. Lakin nice acılar gizli. Her ne kadar gülüyorum dese de gülüşüyle dahi gizleyememekte derdini. Memleketinden uzak gurbet ilde mi? Yakını mı ölmüş? Sevdiğinden ayrılmış firaklar ülkesinde mi? Yoksa yapmacık yaşamaklar içine sürüklenen biçare vaziyette mi? Yüzünden her acı okunuyor ne kadar gizlese; boş. Bu hakikatleri gizlemek öyle kolay değil be yoldaş. Üzülme! Vardır Yaratan'ın senin için takdir ettiği güzel planları. Sabret! Zamanla geçecektir göreceksin elbet.

İnsan diyorum, anlık yaşıyor. İnsan, ismiyle müsemma bir unutma huyu var. Unutkanlığın zirvesiyle nam salmış balıklar için balık beyinli; kuşlar için kuş beyinli diyoruz lakin göç ve üreme serüveninde aldıkları yollara bakınca zannımca yanlış ithamlarda bulunuyoruz. Aslında bizler nisyanın zirvesinde yaşıyoruz. Akıbeti düşünmeden yapılan davranışlar, girilen haller, sarfedilen sözler...bunun en büyük göstergesi. An'da karar verip, neticeyi düşünmeden hareket eden varlıklarız biz. Bu unutmalar bari uzun süreli olsa. Az sonra ayık kafayla mantık çerçevesinden bakınca eyvahlar çekiyoruz. Keşkelere başlıyoruz. Tabi bir sonraki yanlışımıza adım atana kadar, bir sonraki seçenekte yanlış şıkkı işaretleyene kadar sürüyor bu hayıflanmalarımız. Sonrası bumerang gibi dönüp dönüp başa saran yanlışlarla dolu bir hayat serüveni.

Niye böyleyim ya!

Sürükleniyorum hissiyatındayım bu aralar. Eylül yaklaşıyor, okullar açılıyor, okulda işler bir hayli fazlalaşmaya başladı. Ceviz, üzüm, bademin mahsül zamanı geldi. Sadece mahsül değil ayıklama, pekmez, pestil gibi türevler de var. Köy ile şehir yaşamı arasında bocaladığım zamanlardayım. Kendi okumalarım, ilgilenmem gereken ailem de üst üste binince yoğun bir tempo ile karşı karşıyayım. Acilen planlama yapmam gerekiyor. Günüm geçiyor boş da durmuyorum ama verimsiz geçtiğini hissediyorum. Silkelenmem lazım aksi halde her şeye geç kalacağım.

Abd, sabah namazıyla aydınlığa ulaşır.

Planlamalarım dışında farklı işler çıkması deli ediyor beni. Her şey yarım kalıyor. Gün sonunda elde var sıfır. Alakasız işler yüzünden asıl işlerimi yetiştiremiyorum. Okulda işler yığıldı. Üstüne bir de resen dört gün seminere almışlar. Herkesin pazartesi sendromu olur benim Eylül Ayı depresyonum.