Your World 5!YN Is So Cute. Theyre All Like: While YN Thinks They All Hate Her. Do You Think The Blue

Your World 5!YN is so cute. They’re all like: 😍 while YN thinks they all hate her. Do you think the blue lock boys would be protective over her bc she’s like a big sister to them? Like the blue lock boys would try to shut down any flirting going on because “excuse you, that’s our sister.”

🌱🩷: Thanks for the request! I hope u like this, anon🫶🏻

Warning: Reader uses she/her. Requests are open. Send some World 5 requests, pls

⚽️Blue Lock belongs to Muneyuki Kaneshiro and Yusuke Nomura⚽️

Now, the Blue Lock boys weren't really into anything besides football. Why would they be? Football was their main driving force in this facility. If they mess up, their careers will be over. The dream of going to the World Cup and winning would be all gone. But, that doesn't mean they were oblivious to emotions or caring towards other people. Specifically their manager, who they came to see as a sister and friend who they would talk to when they needed it the most.

(Y/n), of course wanted the best for them and for them to be in their best mental state. A football player with a bad mental or emotional health wasn't good. Besides, they were still kids, so she tried to make their stay as stress free as possible. They wanted some snacks from time to time? (Y/n) would talk it out with Ego. The boys missed the city? A trip to the best spots in Tokyo was organized? They wanted to talk? (Y/n) had made sure to tell them from day one she would listen to them.

The boys were pretty content with their manager and stay there... Until the World 5 team decided to make a visit and see the progress of the team.

"Progress my ass." Otoya rolled his eyes as he watched Adam chatting away with (Y/n) during one of their breaks. The team knew the 4 men liked her, anyone could see it, except for (Y/n) apparently since she wasn't on edge around either. The last time they saw someone confess her, they noticed she was on edge around the guy and would cut their conversations really short.

But, back to what Otoya, Hiori, and Kurona were seeing. The trio decided to follow the Brit around and see what he was up to, and as expected, they saw him talking to (Y/n). The conversation looked normal as far as they could hear, thank God for these translator earplugs Reo's family gave them.

"What are we supposed to do? We can't let her fall into the hands of... him." Hiori said while pointing at the Brit.

"I have an idea. Kurona, what's your pain tolerance?" Otoya looked at the boy, who just glared up at him.

"Come near me and I will bite you."

"No violence." The cyan-haired boy warned.

"So, anyway, do you like your stay here so far?" (Y/n) asked after she finished laughing at some joke Adam said. The man looked away for a moment as a blush spread across his face, but quickly looked back.

"It's good. I see the facility upgraded a lot more since we were here the last time."

"Mhm! The donations from the Mikage Corp really did a lot. I wa surprised you would stay here again." (Y/n) added in, causing the Brit to look at her in confusion.

"Why wouldn't I stay here. This place has everything I could ever need." Adam answered, glancing at (Y/n) and looking her up and down.

'Or everyone.'

"Well, it's kind of boring here, and Tokyo has a lot of attractions this time of the year. Also, there are a lot of pretty women around, since you are interested in them a lot."

The woman said, laughing nervously at the last part. Adam looked at her in disbelief and it took him a moment to answer.

'This woman... I didn't even look at another woman since we last saw each other.' The Brit thought to himself, moving a little closer to her.

"Well, that's true, isn't it? Wouldn't it be nice if we snuk out and you showed me those places?"

(Y/n) looked up at him in surprise, not expecting him to want to go anywhere with her.

'Huh? I thought footballers of his caliber would rather want to be seen with models.'

"Well, it sounds like a nice idea-"

"(Y/n)-san! Kurona is in the medic room!"

Adam was about to yell at Otoya to go away, but bit his tongue when he remembered (Y/n) was next to him.

"What?! Is he ok?" She immediately left the Brit's side and ran to where Otoya and Hiori were.

"Little brats..." Adam mumbled as he glared at the two boys. Once Hiori grabbed (Y/n)'s wrist, Adam's anger was solely directed at the boy.

"Yes. But, we need your help there. Please." Hiori pleaded and started dragging her away.

"A-alright. Sorry, Blake-san, I will talk with you later." She said and sent the man a short wave before running towards the medic room.

Otoya stayed behind as Adam and him had a short glare match.

"Stay away from our manager."

"And what makes you think I would listen to you?" Adam asked, annoyed with the kids more and more.

"Just stay away." Otoya says in annoyance, knowing he can't really stop two adults from interacting.

'Brats! She was about to say yes to a date!' Adam gritted his teeth, but part of him was happy to know he had a chance. Next time he will make sure nobody interrupts them.

"So, what have you been up to? I didn't hear from you in a while." Luna asked as both him and (Y/n) sat in the dining hall while eating lunch.

"Nothing much, the usual. Making sure Anri and Ego-san don't kill each other, making sure the boys are happy, and all that. Just boring things." (Y/n) said honestly.

"What about you? You looked pretty exhausted during your last game."

Luna blushed a little when he noticed the worried look on her face, and quickly smiled while shaking his head.

"I was a little tired, but I am fine now. No need to worry."

(Y/n) sighed a little in relief before Luna spoke up again.

"But, how have you personally been? You have only been telling me how the rest are doing and what you did for them."

"Hmm? Well, I don't have much me-time these days."

"Why?" Luna asked in worry as (Y/n) drank her water.

"Consequences of managing a team like Blue lock." She laughed a little, hoping to humor the man, but his frown only deepened.

"Well, that's no good. Tell you what, how about you take a day off and we go out to Tokyo. I heard the Tokyo tower is romantic at night."

The woman blinked at the man as he softly grabbed her hand.

"I...." She looked at him in surprise as Luna smiled back at her.

'Why does he want to go with me?'

"Well-"

"(Y/n)-san! I need your help with my laces!"

"I need to talk with you about something! It's urgent!"

"I accidentally tripped and broke something!"

Luna groaned as (Y/n) turned to look at Isagi, Chigiri, and Bachira who yelled out for her and ran to her table. Meanwhile, Rin silently trailed after them.

"What? Are you hurt, Bachira?" (Y/n) asked in worry as Luna's hand tightened around hers. The three boys spoke up quickly in order for Luna not to get her attention again.

"How about you let go of her hand?" Rin said as teh Spaniard looked up at him.

"Shouldn't you rather figure out your issues with your brother?" The man smirked as he noticed the irked look on Rin. The boy did say something back, but Luna paid no mind to him as he looked back at (Y/n), who was too occupied with Bachira's ranting.

"Wooow. I didn't know you were that strong." (Y/n) clapped as she stared at Silva carrying a few boxes she originally planned to. The Brazilian used this as a perfect opportunity to both talk to her, and show off his own strength to her. Safe to say, he did succeed in that, seeing the awestruck look on her face did fill the man with a pride.

"This is a child's play for me. I carried heavier things. Where did you need this?"

Silva asked as (Y/n) followed after him.

"The storage room. It's just some extra stuff I keep to the side in case someone needs them." (Y/n) explained to the man who just nodded along as she spoke.

"By the way, how was your flight to Japan? No issues?" The woman asked as they walked down the hallway.

"It was ok. Nothing notably off, the turbulence was stronger than last time, tho."

Silva explained as (Y/n) looked at him in worry.

"At least you came here safe. I was never really on a plane, so I wouldn't know, but I guess it was scary." She said as the man smiled and shrugged his shoulders.

"You get used to it eventually. But, enough about that. I saw there is a festival in Tokyo in a few days."

"Yeah, the Chichibu night! It's a really fun evening. Did you plan on going there?" (Y/n) questioned as the man looked at her nervously.

"Yes, and I was thinking of bringing a companion along." Silva said while looking at her. He thought she might catch on the drift that way, but he would learn to be more direct with her after today.

"A companion? I am sure I can find you someone. Do you prefere models or?"

Silva stopped in his tracks and looked at her in disbelief.

'Is she blind? Why would I want a model when she is here?!'

"No, I would like to go with y-"

But, before he could continue, the two adults heard loud voices from down the hallway.

"Yukimiya? Karasu? What happened?"

(Y/n) asked in worry as the two ran up to her, earning annoyed looks from Silva.

"We need extra towels and can't find them."

"We need your help."

The two said while pulling her away.

"Hey, hold up there. Don't drag a lady around like that." Silva put the boxes away and quickly walked after them, looking more pissed off than ever.

'Those kids are a pain in the neck!'

"Why did Cavasoz-san go into the manager's office?" Tokimitsu asked in worry as Aryu played with his hair and Niko glared at the door.

"How am I supposed to know, but we need to get (Y/n)-san's attention away from that guy." Aryu said as Tokimitsu sent him a quizzical look.

"And how are we supposed to do that?" Niko asked, not noticing the two taller boys staring at him.

"You think what I am thinking?" Tokimitsu asked Aryu, who slowly nodded his head.

"Yes."

"You still didn't visit Harajuku?" (Y/n) looked at Pablo in surprise.

"No. I wanted to, but it wasn't fun to go there alone." The Argentinian said as he sat on the couch in the woman's office while she was looking through some papers.

"Didn't the other guys want to visit? It looked like they were excited to see Tokyo after the last game." (Y/n) raised an eyebrow as she looked at Pablo.

"Beats me. It was kind of boring in the hotel, so maybe that influenced us?"

"Bored? I was sure that was one of the best rated ones in Tokyo." (Y/n) said, surprised that they thought it was bored.

'You weren't there! Of course it would be boring!' Pablo thought to himself as he got up and walked to her desk.

"Anyway, enough about them. I heard from the others you were working day and night, and didn't go out much?"

"Hmm? Well, not more than usual. It is stressful, but I like this job." She smiled at him, causing the Argentinian to blush a little.

"Still, you need a break! And I would suggest you go with me-"

Before Pablo could say anything else, there was a knock at the door.

"Yes? Come in." (Y/n) called out in confusion as Pablo groaned to himself.

'Couldn't it wait?!'

The woman's confused expression turned into an excited on as Niko walked in with a pair of cat ears on his head.

"I-I found this..." The boy blushed as he cursed the two other boys in his head.

"So cute!! Niko! That's adorable!!"

Pablo watched in disbelief as she ran over to Niko and hugged the boy.

"W-wait. I can be cute too." He called out and quickly ran to her side as he glared at Niko.

'No way will he outshine me when it comes to cuteness in front of (Y/n)!'

The last threat the boys didn't plan on was Loki. Now, while the boy had no romantic interests in her, he did see the woman as an older sister, and thus would sometimes ask for her attention or advice. Just like right now. He just recently came to Japan and seemed to have eaten something bad on the plane. (Y/n) had brought him to the medic room and went through the cupboards to look for some medicine.

"Maybe it was the meat? Or I just don't do well eating while on the plane." The French boy said as he watched her.

"Maybe. And you didn't have these issues last time you visited us?" (Y/n) asked again as she looked back at the boy, who shook his head.

"No. Everything was fine the last time I was here."

"Strange. I will see that a doctor checks you out after this-"

Before she could finish the sentence, the door swung open and both looked in a startled manner at Gagamaru, Nagi, and Reo.

"What happened?"

"I stubbed my toe!"

"I fell of my bed. Can you see if I am ok?"

"And I think I am dying. Please help!"

(Y/n) looked at the three in confusion as they bombarded her with words while Loki was silently chuckling at them.

Fishies

Intro: In your dreams, this eel merman loves to bother you the most.

Warnings: bad writing, awful grammar, Floyd is a warning in and of himself, mentions of homicide haha, reader is yuu, i dont think i followed the req very well my bad, u and floyd are like super totally normal besties i prommy ahaha no romance here nope no sir, not proofread im like super ded, the glitch text is funny to me, yandere floyd and reader if u like squint super hard

A/N: Updates are slowing down a lot, I know, I'm so so sorry. Unfortunately, my course and univ are kind of competitive, and as someone who hates studying, I've been forced to actually study. Gross, I know. This is for my 300 follower event, for @anonymousplant. I hope you like it.

Masterlist

You’re a pretty normal person, at least, you’d like to think so.

But starting from when you were 5 years old, you’ve had a permanent, recurring dream. You tell your parents of a rowdy merman that tends to linger in your subconscious: his sharp-toothed grin, his sparkly tail longer than his torso, his pretty fins that fluttered when you tried to touch them. They didn’t believe you when you said he really liked trying to squeeze you to death, though they comfort you when you break into their room in the middle of the night sobbing your little heart out.

Yeah, Floyd is an asshole.

That’s his name, or at least, what he told you. You’re not too inclined to debate him on that considering his fondness of wrapping his ridiculously long (and freakishly strong) tail around you, squeezing you at a moment’s notice.

You thank whatever deity is listening that you can breathe underwater in your dreams. He does not seem like the kind of guy who wouldn’t drown you. You know, for fun. Every night when you fall asleep, you ready yourself to meet with your imaginary friend (that’s what your parents called him, though you prefer the term imaginary acquaintance, at best).

“Shrimpy! You’re here, hehe~”

You look at him harshly with your arms crossed in front of your chest, “You’re never this happy to see me. What do you want, fishy?”

“Neh, shrimpy~” the sparkles in his two-colored irises bring about a sense of fear in you, “do you know what dreaming like this means?”

“That I made up a weird eel merman in my mind?”

“I’m not made up. Don’t be silly, shrimpy!” Floyd’s tail slithers in the water, coiling around your legs, “Jade and I learned about it yesterday. You’re my soulmate!”

Ten-year-old you woke up in a nervous start.

Ew!

Why would you ever, ever, be caught dead being with someone like Floyd?! He’s annoying, and a fish, and so if you got together you’d be a fish too! But you don’t want to be a fish!

Your parents are surprised to find you in a very snappy mood the following morning.

“You left so quick, shrimpy! You don’t wanna be my soulmate?”

You snatch an iridescent fish swimming by, turning it into a big plushie with your dream powers. “But you’re annoying,” you stick out your tongue, “so I don’t want to be your soulmate.”

“Eh…?”

You glance at Floyd. He doesn’t seem too happy with your words—in fact, his eyes are narrowed and he’s swimming slowly, closer and closer to you. “But I like you so much, shrimpy~” he says, but there’s no expression on his face. He’s so, so uncomfortably close that you need to lean back to avoid touching him, “you don’t get to choose your soulmate, y’know? So it’s not like you have a choice, hehe~ But if you really wanna be rid of me, I can always squeeze you ‘til your eyes pop! If you’re dead, you wouldn’t have a soulmate anymore. Shrimpy, aren’t I so nice?”

“You suck.”

You kick at the dream water and swim away from the giggling eel.

“Wanna play chase, shrimpy? Okay~”

He’s not too bad. At worst he’ll get cuteness aggression and suddenly wrap himself around you, but most times you’re just chatting endlessly with him about what he calls “weird human things”, and you pester him for details about “normal fish things”. He talks about his octopus friend that he refuses to call a friend, and how takoyaki is his favorite food in the same sentence. You talk about having to dissect a frog in science class which he found really funny somehow. He tells you about his twin brother and their shenanigans together. You tell him about how your parents, your friends—no one believes you when you say that Floyd’s real.

He says they’re lame.

You’ve learned to keep him a well-guarded secret lest your parents recommend a mental hospital again, but he must’ve stuck himself real close to your heart when he starts becoming inseparable from your mind.

He’s become a really good friend.

With Floyd, no moment is ever dull, even when you’re just sitting together on some dream-conjured rock, leaning on each other silently.

There is no second in a day in which you’re not thinking of him. Your favorite part of the day is going to sleep to see him each night, spending hours with his eccentric tendencies. The fish has become a very important part of your life.

(Your friends in school ask you who you like in a discussion about crushes. You ignore the fact that his name is on the tip of your tongue.)

He’s your best friend. There is no secret you can keep from him, because despite Floyd’s usual laissez-faire attitude, one change in your expression and he’s onto you. You’d thought you would go through your entire life with him as your constant, you really did.

On your sixteenth birthday, he’s gone.

Not that he disappeared, but rather, you can’t dream anymore. You wake up the next day with no memory of any dream, and it fills you with panic. Your stomach is churning like a void is forming inside—an integral part of yourself is missing and everything feels so, so wrong. You make your bed and head downstairs to eat breakfast. Your parents question your demeanor in concern for your well-being, and you force out a smile. You tell them you’re fine? There’s no need to worry them about the loss of your imaginary friend, right? You’re okay. Maybe this is the change you needed. You’ll be an adult soon, and you can’t dream of a weird eel merman forever.

No no n̷̥̜̐ơ̷͉̪ ̴͚̉̾n̷͚̥͒̓o̵͍̾̆ ̵͍͑n̷̩̝͐ő̵̟ ̶̛̈́ͅn̴̟̣͝͠ȍ̴̢̜ ̸̳̾ǹ̷̳̮ö̴̠́

Where is he?

Where is F̸̛̛̛͇͉̳̝̫̹͒̏͒͊̐͜ͅļ̸̪͈̞̱͓̰̖͌̽̉̔̐̇̃̃̏ó̶̻̯̪̭̐͋̏͛͒̈́̇̽ͅy̶̟̳̬͉̙̖̫̙̻̑̏̌̔̇͂̋̌̕d̷̝͕̣͖̺̬̦̟̂͊͜?̶̧̛͕͎̼͔̈́̆ Ẅ̶̟̗́͠ͅh̶̦̞͚͙̣͛ỳ̴̢͓͓̗͔̗͓̀̉́͋͜͝ ̸̹́͐̿͛ī̵̡̛͎̪̭͉̫̋s̷̢͇͗̏̔͑̿́̚͜ ̵̡̟̄̀̈̆̎̓͝ͅh̵͕̓͂̍̀̔̊̏́ę̶̹̝̘̙̪̗͊̽ ̸̮̟̞͇̭͕̫́̆̀͑̓͗͜͠g̵̙̰̽̔̈́̃́̓̋̐o̸͚̱̟̳̘̦̖̊͐̓ñ̷̨͕͉͈̱̮̲̟ȅ̷͓͙?̴͖͎̳͚̟̲͚̂̔́̔͝͝

Why has he left you...?

Your vacation to your grandmother’s house does nothing to ease your worries (but if she ever heard you sobbing your heart out alone in your room, she never said anything about it).

There’s an old mirror in your bedroom in your grandmother’s house, owned by your late great grandparents. The floor length mirror is encased in an intricate gold frame, and it’s not too obvious until one night when you’d found yourself staring at it in a daze, but the reflection is off. It’s tinged with a layer of purple light, translucent and barely visible unless you pay attention. You try to sleep (it’s been evading you for three days, since the night of your birthday), cozy in your fluffy blankets and a blue unicorn onesie that your grandma had bought to try to cheer you up.

You’re woken by a bright light.

Careful, tiptoed steps lead you in front of the mirror. Your fingertips graze over its surface when a sudden force pulls you in—right in front of a crowd of a few hundred students.

So that was your first day in NRC.

You’d say it was nothing particularly remarkable considering everyone in this place has some sort of superpower, but to be honest, they think you’re so intriguing because you’re magicless. In their eyes that made you weak.

Helpless.

NRC is just filled to the brim with budding sadists.

Your first night in NRC goes a lot different.

It’s uncomfortable. The blankets and sheets are old and scratchy. The entire place is in disarray. It’s filthy and dusty and you’re sure you’re one step away from falling right through the floorboards because of how creaky they are. But tiredness makes for the best sleeping aid, and you’re prepared for another night of nothing.

You miss Floyd.

It’s a big shock when you’re met with your most beloved dreamscape instead of the void. Cold water that chills you to the bone, schools of colorful fish just passing by. There’s a long tail wrapped around a boulder, connected to a swaying half-human who’s blankly staring at the jellyfish. It’s all so familiar that your feet have acted before your brain has; you’re right next to him again.

(It’s where you should be.)

“Shrimpy!”

His voice is a welcome sound. His squeezing though, not so much.

“Floyd—ack! Ow ow ow!”

You almost swear you hear your ribs crack at some point with the way his tail and arms are putting pressure on it, but he only loosens his hold. He doesn’t let go.

You don’t mind that he doesn’t want to.

“Shrimpy’s so mean, why’d you gotta go no contact like that? It’s been so boring! I was super bummed, didn’t even wanna leave my room for that lame ceremony. Did you sleep when I was awake or somethin’?” he whines mournfully into your hair, “I thought… tsk, I told you soulmates aren’t changeable. Were you tryin’ to stop dreaming again?”

“No, the dreams just stopped,” you reply softly. It’s so oddly comforting to be in his arms, it makes you sleepy even in your sleep.

“Really?”

“Really.”

“You weren’t tryin’ to stop seeing me again?”

“I wasn’t. I promise.”

He hums, almost in relief.

(You don’t feel his lips gently, so gently, leaving a kiss on your neck where he’d buried his head. It’s so unlike him, but you make him act so weird.)

Grim wakes you up to look for breakfast in the cafeteria, and your time with your (platonic 💜) soulmate is over all too quickly. But something is stuck in your mind as you’re trudging through dimly lit halls with cat in tow. You knew the name Night Raven College rang a bell, but for it to be the very same school that Floyd had been ranting about for a year is just so unexpected.

(You’re finally in the same world.)

Then, is he here?

You didn’t manage to tell him about your most recent adventures last night. Maybe you should ask around and see if anyone can point you in the correct direction. At least, that was your original plan. Before an almost-burnt statue, a broken chandelier, two idiots who are actually really fun to hang out with, an abandoned mine with hostile ghosts…yeah. It takes you at least three more days before you remember to ask about Floyd in the school. You wanted it to be a surprise, so you kept it a secret from him. Though you probably should have expected that with all the mischief you’d gotten up to, your name was bound to reach his ears sooner or later.

“What the—?!”

“Ack!”

“Woah!”

Your first real meeting with Floyd starts with your cat and your friends being pushed to the ground in a pile.

“Shrimpy! You’re in my school! And you’re the funny student that’s been causing trouble? Now I’m annoyed I missed orientation for the freshies,” he does not hug any looser in his human form, “coulda’ seen you earlier. I coulda’ squeezed you earlier too~”

“Too tight, loosen up a bit please.”

“Okay~”

Ace and Deuce are looking up at you in shock with how casual you seem to be with him, but you pay their reactions no mind, only walking towards them with Floyd still wrapped around you, reaching out a hand to help them up.

(You don’t notice Floyd glower at the trio, or the way his hold tightens ever so slightly.)

They don’t take your hand, but you smile and introduce your best friend anyway. “Guys, this is Floyd. He and I have been in each other’s dreams since forever,” you pat Floyd’s arm that’s slung over your shoulder, “he says we’re soulmates but just ignore him, he’s kinda crazy. It’s probably some freak coincidence.”

“There you go again shrimpy, I thought we were over this? You still don’t believe me even now?”

“Soulmates don’t exist Floyd, don’t think about it too much. You know you’re still my best friend.”

(Ace and Deuce look at each other. Neither of them want to be the one to tell you—)

Soulmates are absolutely a thing.

And with the way that the big bad school bully, known for terrorizing at least half of the student population, is basically hanging off you, there was just no way that Floyd wasn’t completely and absolutely enamored by his cute, magicless little soulmate.

They should probably warn Grim that the eel merman wouldn’t be letting you sleep at Ramshackle tonight.

Or ever.

╔‌‌‌‌═══════════════•⊰•°༄༚

{Lovely Boyfriend}

☰[Main list]•⊰ Jujutsu Kaisen

╚═══════════════•⊰•°༄༚‌‌‌

𝕊𝔽𝕎

• Inumaki would be a very attentive and caring boyfriend, always checking up on you and making sure you're comfortable and happy.

• He'd love to hold your hand and touch your hair as a form of affection, but would often do it absentmindedly while distracted with something else.

• Inumaki would like to make/buy you food and see you eat it (he secretly feels happy when you take a liking to his favorite sushi ingredients).

• He's one of those secret teasers.

┣━━━━━━━━━━━━━┅┅┅┄┄

ℕ𝕊𝔽𝕎

• Inumaki would be very dominant and possessive in the bedroom, using his cursed speech to command you on what he wants you to do.

• He would love leaving hickeys and bite marks on your body as a way of marking you as his.

• Inumaki would be constantly touching, caressing, and holding you, like his whole body and mind are craving for your touch.

• He's a little devil under the mask of an angel.

(hc) rin would love to have something matching with his lover. it doesn't have to be a shirt or something extravagant, a simple jewelry would do. which is something he prefers.

a ring would be a nice. maybe a promise ring. you know the rings from howl's moving castle? something like that. or !!! the color of the gem/stone would be the eye color of the other person ! rin would have yours and you'd have his.

though, he's not really fond of the idea. he's always playing matches and sometimes they can get a bit messy (thinking about his plays when he's with shidou lol), he'll get too focused on the game and accidentally loses it mid game. or maybe, he might misplace it somewhere when he really needs to take it off and lose it. he never wants to lose something as precious as that, it'd hurt you and him.

a necklace is a nice option too. he'd prefer it to be silver and not too bulky, he hates how it feels. he's also not that worried about losing it because it's something that wouldn't just slip off from his fingers, not only that, it's a bit more visible to the public eye.

when he's doing interviews, he can wear it without the reporter nagging him about the ring on his ring finger. a sun and moon necklace would be cute .. you'd have the moon and he'd have the sun. yin yang cats would be cute too ... just a personal preference though. >_<

either way, he'd kiss the jewelry right before a game. it doesn't matter if it's just a practice match, he'll kiss it anyway. he'd kiss you if you were next to him, but if you're not then he'd kiss the ring or necklace instead. it's his way of giving a kiss on the cheek.

“GUYS WE NEED TO GET BACK TO WORK!”

̶“̶—̶w̶h̶a̶t̶ ̶i̶s̶ ̶t̶h̶i̶s̶ ̶a̶c̶t̶ ̶o̶f̶ ̶a̶f̶f̶e̶c̶t̶i̶o̶n̶,̶ ̶h̶m̶m̶?̶ ̶A̶n̶d̶ ̶t̶o̶w̶a̶r̶d̶s̶ ̶y̶o̶u̶r̶ ̶w̶e̶a̶k̶e̶s̶t̶ ̶m̶e̶m̶b̶e̶r̶?̶ ̶I̶n̶t̶r̶i̶g̶u̶i̶n̶g̶.̶”̶

Haku x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ʙʏ ʀᴀᴛᴏᴡᴀᴄ́ ғɪɴᴀɴsᴏᴡᴏ śᴡɪᴀ̨ᴛʏɴɪᴇ̨, [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ᴢᴏsᴛᴀᴊᴇ ᴘʀᴢʏᴅᴢɪᴇʟᴏɴᴀ ᴅᴏ ᴘʀᴀᴄʏ ᴡ ᴌᴀᴢ́ɴɪ. ɴɪᴇ ᴡɪᴇ ᴊᴇsᴢᴄᴢᴇ, ᴢ̇ᴇ ᴊᴇᴊ ᴘʀᴀᴄᴏᴅᴀᴡᴄᴢʏɴɪᴀ̨ ᴢᴏsᴛᴀɴɪᴇ ᴘʀᴀᴡᴅᴢɪᴡᴀ ᴡɪᴇᴅᴢ́ᴍᴀ. ᴏᴅ ᴢᴀᴌᴀᴍᴀɴɪᴀ ʀᴀᴛᴜᴊᴇ ᴊᴀ̨ ʜᴀᴋᴜ. ᴄʜᴌᴏᴘᴀᴋ, ᴋᴛᴏ́ʀʏ ɴɪᴇ ᴘᴀᴍɪᴇ̨ᴛᴀ ᴋɪᴍ ᴊᴇsᴛ ɪ ᴢᴀ ᴡsᴢᴇʟᴋᴀ̨ ᴄᴇɴᴇ̨ ᴘʀᴀɢɴɪᴇ ʙʏ ᴜɴɪᴋɴᴇ̨ᴌᴀ ᴛᴇɢᴏ sᴀᴍᴇɢᴏ ʟᴏsᴜ.

[Reader] ostatni raz rzuciła spojrzenie w stronę chramu. Czarny dach pokryty mchem. Czerwona brama tori wybijająca się na tle zieleni. Kilka sióstr zmierzających na jeden z rytuałów. Wszystko jak zawsze, poza człowiekiem stojącym na szczycie schodów. Wyłaniał się z wieczornej mgły, patrząc gdzieś w dal. W zamyśleniu głaskał długą brodę.  

Obecny kannushi był tak stary, że dziewczyna widziała go tylko kilka razy przy najważniejszych uroczystościach. Ledwo dawał sobie radę ze swoją pracą. Nikt z młodych ludzi nie chciał go zastąpić. Nie posiadał też dzieci. Całą nadzieję pokładał w sierotach, takich jak ona. Od kilku lat jednak nie znalazł się ani jeden chłopiec w odpowiednim do nauki wieku. Kilku odeszło zanim podupadł na zdrowiu, a jedyny, jaki został, miał tylko trzy lata. Fakt, że kapłan wyszedł ją pożegnać, uznała za dziwnie podejrzany.  

Poprawiła torbę, próbując zrozumieć, co właściwie zaszło wczorajszego wieczoru. Zaraz po kolacji mężczyzna wezwał ją do siebie. Niewiele mówił. Głównie Annaisha-san wyjaśniała jej sytuację. [Reader] od zawsze respektowała najstarszą miko. Nie mogła jednak powstrzymać słów złości i frustracji wydobywających się z głębi swojego serca. Dlaczego miała stąd odejść? I to jako jedyna? Cała reszta zostanie tu sobie w spokoju i będzie mogła robić to, co dawniej. Tymczasem ona miała zmienić całe swoje dotychczasowe życie, by pracować w jakiejś łaźni, u kobiety, o której nigdy wcześniej nie słyszała. Nie to miała na myśli, gdy mówiła, że pragnie przygód.  

— Jak długo tam zostanę? — spytała dziewczyna, wlokąc się za Annaishą.  

— Tyle, ile będzie trzeba — odrzekła kobieta. Nie odwróciła się w jej stronę ani razu. — Spakowałaś wszystko, o co cię prosiłam?  

— Tak. — [Reader] wróciła myślami do śmierdzącej kulki spoczywającej w torbie. Czyżby jej pracodawczyni miała problem z molami? Powiedziano jej jedynie, że ma odpowiednio pachnieć i kazano wrzucić jeszcze drugą sztukę dla pewności.  

Morze zieleni ustąpiło piaskowej ścieżce. Drobne ziarenka wciąż były lekko mokre od wilgoci. Wiele razy przebywała w tej okolicy, ale odnosiła wrażenie, że jeszcze nigdy nie widziała tego miejsca. Przed nią rysował się tunel, z którego wyzierała ciemność. Statua pomniejszego bożka zdawała się wwiercać w nią przenikliwy wzrok.  

— Posłuchaj. — Miko wreszcie przystanęła i złapała ją delikatnie za ramiona. — Wiem, że jest ci ciężko, ale to jedyna nadzieja, by uratować nasz dom. Nie znam moich rodziców, tak samo jak ty. To miejsce było moją przystanią przez całe życie i wierzę, że czujesz podobnie, dlatego w imieniu wszystkich proszę cię o pomoc. Kiedy byłaś mała, mówiłaś, jak bardzo chcesz podróżować. Potraktuj to jak szansę na poznanie czegoś nowego. Jestem pewna, że twoja praca pomoże nam wszystkim stanąć na nogi i niedługo znów będziesz z nami.  

[Reader] nie wiedziała, co odpowiedzieć. Objęła starszą kobietę, mocno pragnąc, by wcale nie musiała jej puszczać. Ta w ciszy pogłaskała ją po głowie, po czym poprowadziła w głąb tunelu.  

Po drugiej stronie przywitało ją coś w rodzaju stacji kolejowej. Zdawało jej się, że słyszy pociąg, ale nigdzie nie udało jej się zobaczyć torów. W pośpiechu minęła ławki pokryte kurzem i czterokolorowe szyby. Na zewnątrz czekało na nią najczystsze niebo, jakie kiedykolwiek widziała. Było to lekko dziwne, biorąc pod uwagę, że południe już dawno minęło. Niebieski królował nad jej głową, gdy przemierzała połacie zielonej trawy. Musiała przyznać, że pełne kwiatów i poprzecinane maleńkimi strumyczkami miejsce zapierało dech w piersiach.  

— To skansen? — zaciekawiona zadała pytanie, widząc w oddali szereg budowli.  

— Coś w tym rodzaju. — Odpowiedź miko była cicha.  

[Reader] mijała opuszczone budynki, czując narastający niepokój. Rozglądała się dookoła, próbując znaleźć kogokolwiek, kto sprzedawałby bilety, albo turystów, ale nie dopatrzyła się nikogo. Może interes upadł? Jeśli jednak by tak było, to dlaczego na jednym ze straganów widziała jeszcze parujące przysmaki?  

— Niczego nie dotykaj! — ostrzegła ją kobieta, gdy zobaczyła, jak podchodzi w stronę szaszłyków. — Po to kazałam ci zabrać nasze onigiri. — Z niepokojem spojrzała w kierunku, z którego przyszły. — Robi się późno. Posłuchaj mnie uważnie. W tamtym kierunku — wskazała — znajduje się łaźnia. To tylko kilka budynków stąd. Zaczekaj, aż się ściemni. Potem zjedz cokolwiek. Owoc, liść, trawę, nieistotne. Pamiętaj tylko, żeby nie jeść niczego ze straganów. Potem od razu wchodź do budynku. Szukaj Yubaby. To ona ma cię zatrudnić.  

— Nie możesz mnie odprowadzić? — Dziewczyna czuła, jak ogarnia ją strach.  

— Nie. To… taka tradycja — zakończyła niezgrabnie Annaisha. Z tymi słowami odwróciła się i szybkim krokiem zaczęła zmierzać w drogę powrotną.  

[Reader], sama, na wielkim placu, rozejrzała się niepewnie. Może tylko jej się wydawało, ale robiło się coraz chłodniej. Słońce zdawało się zachodzić niezwykle szybko, gdy szukała swojego przyszłego miejsca pracy. Objęła się ramionami, próbując odpędzić choć część zimna. Kiedy zapadł zmrok, ogarnęła ją panika. Lampy powoli się zapalały, a ona wciąż nie wiedziała, gdzie jest. Na szczęście chwilę później odetchnęła z ulgą na widok drewnianej tabliczki zwiastującej, że trafiła w dobre miejsce. Pochyliła się nad jednym z wyrastających spod betonu ziół i zerwała maleńki listek. Nie było smaczne, więc przełknęła je szybko. Kiedy jednak podniosła głowę, w gardle zamarł jej krzyk. Odruchowo cofnęła się, przylegając do murowanej ściany. Kilka metrów od niej, w bladym świetle, poruszał się potwór. Kreatura była czarna. Zdawała się pełznąć po kamieniach. Zaraz za nią wędrował zaś cały rządek czegoś, co wyglądało jak zjawy. Przezroczyste ciała sunęły nad ziemią. Podążały w kolejce do łaźni, do której miała zamiar wejść. Przerażona chciała wrócić. Gdy jednak spojrzała na miejsce, z którego przyszła, zauważyła, że pokrywa je woda. Pokręciła głową. Musiała się uszczypnąć. To na pewno był tylko sen. Nieważne jednak, ile razy mrugała, obraz pozostawał ten sam. Schody kończyły się czymś w rodzaju szerokiej rzeki. W oddali, po drugiej stronie, jaśniało coś, co wyglądało jak opuszczona stacja kolejowa, którą wcześniej mijała. Nagle zdenerwowanie Annaishy zaczęło mieć sens. Czyżby wiedziała, że coś takiego się stanie? Czy właśnie dlatego zostawiła ją w pośpiechu samą?  

— Co tu robisz? — Cichy, lecz stanowczy głos wydawał się szczerze zdziwiony jej obecnością.  

Przerażona chciała krzyknąć, ale czyjaś dłoń ją powstrzymała. Jej oczom ukazał się chłopak, na oko w jej wieku. Miał na sobie robocze ubrania. Ku jej uldze, jego postać była całkowicie ludzka. Widząc, że się uspokoiła, odjął rękę od jej ust.  

— Nie powinno cię tu być. — Przyjrzał się jej dokładnie. Ubrania powiedziały mu częściowo, z kim mógł mieć do czynienia. Dla pewności podążył za dziwnym zapachem. Sięgnął do torby, wyjmując ziołową kulkę. Tak jak się spodziewał. — Jesteś ze świątyni? — zadał pytanie, chcąc ostatecznie potwierdzić swoje domysły.  

Pokiwała głową, bojąc się odezwać.  

— Tu nie jest bezpiecznie. Chodź ze mną. — Wstał i wyciągnął dłoń.  

Niespokojnie rozejrzał się po okolicy. Nie zwracał jednak uwagi na duchy. Wpatrywał się w ciemniejące coraz bardziej niebo.  

— Czym są… Kim są…? — Dziewczyna nie wiedziała, jak zapytać o dziwne stwory. Jej rozmówca zrozumiał jednak w mgnieniu oka.  

— Nie powiedzieli ci w świątyni, gdzie cię wysyłają? Gościmy bogów, duchy, demony i wielu innych. Ludzi, takich jak ty, prawie się tu nie spotyka.  

— Szukam Yubaby. Podobno prowadzi tę łaźnię. — [Reader] miała wrażenie, że jej głos brzmi obco.  

— Pracuję dla niej. Trafiłaś w dobre miejsce, ale w nienajlepszym czasie…  

Cokolwiek chciał powiedzieć pracownik, nie zdążył. Czarna sylwetka przechodząca nieopodal zwróciła w jego stronę dziwną głowę. Ten w odpowiedzi dmuchnął w jej kierunku. W powietrzu uniósł się przepiękny zapach płatków wiśni. Róż na moment przesłonił świat. Tajemniczy nieznajomy czym prędzej pociągnął [Reader] za sobą i zniknął w następnej ciemnej uliczce. Dziewczyna mogła przysiąc, że jeszcze nigdy w życiu nie biegła tak szybko. Nie wiedziała nawet, że jest w stanie rozwinąć taką prędkość. Zupełnie jakby ścigała się z wiatrem.  

— Kupiłem nam tylko trochę czasu. Na razie nikt nie może cię znaleźć. Dopóki nie załatwimy ci pracy. Rzucę na ciebie zaklęcie i staniesz się niewidzialna. Jedynym miejscem, gdzie musisz uważać, jest most. Kiedy na niego wejdziesz, weźmiesz głęboki wdech i nie oddychaj, dopóki nie zejdziesz. Spotykamy się po drugiej stronie. Wszystko jasne?  

— A możesz to powtó… — Nie zdążyła spytać. Kolejna fala drobnych kwiatów przesłoniła jej pole widzenia.  

Kiedy otworzyła oczy, stała tylko kilka kroków od ogromnego, czerwonego mostu prowadzącego do łaźni. Kiedy w ogóle przebyła ten dystans?  

Jej przewodnik już wkroczył na drewniane deski, lawirując między różnymi postaciami. Miała ochotę się rozpłakać, ale powstrzymała łzy. Nie miała teraz na to czasu. Nabrała powietrza i pognała za nim. Nie oglądała się za siebie. Jakaś żaba głośno konwersowała z wchodzącymi. Już chciała ją minąć, gdy wyrósł przed nią olbrzym. Czymkolwiek był, miał kilka metrów. Rdzawe cielsko przypominało bezkształtną masę z otworami na oczy. Usadowił się na środku, zapełniając całą przestrzeń. Kreatury zaczęły coś do niego mówić w dziwnych językach, który nie rozumiała. Płuca zdawały się ją palić do żywego, gdy bezskutecznie próbowała się przecisnąć obok. Musiała coś zrobić i to szybko. Gorączkowo rozejrzała się dookoła. Niedaleko leżała gałąź. Musiała spaść z jednego z nielicznych drzew. Podniosła ją, modląc się, by coś przed nią nie okazało się bogiem. Nie chciała mu się narazić. Wbiła patyk w czerwoną masę. Coś zabulgotało i skurczyło się, jakby z bólu. Popędziła przed siebie, odnajdując czarną czuprynę.  

— Udało ci się. — Wyszeptał. — Chodź za mną.  

Wbrew pozorom nie weszli do środka. Poprowadził ją maleńką ścieżką obok. Później zaczęli schodzić po schodach. W przeciwieństwie do przepychu, który ją przywitał od frontu, tu było znacznie bardziej obskurnie. Mijali maszynerię. Ciąg rur, który zapewne doprowadzał wodę. Niektóre z nich syczały, inne lekko przeciekały. Znów wyszli na zewnątrz. Tym razem kierowali się w górę. W pewnym momencie zatrzymała się i spojrzała w dół. To był błąd. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wysoko się znajduje. Przycupnęła na wąziutkim schodku z głową między kolanami. Tego było za wiele.  

— Wszystko w porządku? — Ciepła dłoń spoczęła na jej ramieniu.  

— Niezbyt. Co ja tu w ogóle robię? Jestem kilkaset metrów nad ziemią. O ile nie wyżej. O ile na dole w ogóle jest ziemia! A przecież dopiero co wyszliśmy. Jak to jest w ogóle możliwe? Dookoła są rzeczy, o których czyta się tylko w bajkach. Potrafisz czarować. A miałam tylko pracować u miłej staruszki. Wszystko jest nie tak! — Łzy płynęły gęsto, znikając gdzieś w dziwnej przestrzeni pod jej stopami.  

— No już, już... — Objął ją i pogłaskał po głowie. — Na początku zawsze jest trudno. Kiedy ja tu trafiłem, też niewiele wiedziałem i byłem sam. A ty masz mnie. — Posłał jej krzepiący uśmiech.  

— Ale… ja cię nie znam — wydukała, próbując się uspokoić.  

— Mów mi… mów mi Haku.  

— [Reader]. — Otarła łzy rękawem szaty.  

Pociągając nosem, ruszyła za nowym znajomym, który nie puścił jej ręki ani razu przez resztę drogi. Była mu za to wdzięczna. Nie była pewna, czy w którymś momencie nie zaczęłaby po prostu biec z powrotem do wejścia, by chociaż popatrzeć na miejsce, z którego przyszła.  

Powinna być przygotowana na to, że znajomy Haku będzie równie dziwny, jak reszta magicznego świata, ale z jakiegoś powodu oczekiwała postaci podobnej do niego. Dlatego gdy z oparów ciepłego powietrza wyłoniło się coś na kształt ogromnego pająka, schowała się za plecami chłopaka. Osiem ramion pracowało w nadludzkiej symbiozie, dokładając węgla do pieca.   

— [Reader], poznaj Kamajīego. On znajdzie ci pracę…  

***  

[Reader] złapała ciepłą bułeczkę i włożyła ją całą do buzi. Resztę zapakowała niedbale w białą chustę. Jej szef — wielki szczur — dołożył do tego swój najnowszy wypiek, po czym poszedł na przerwę. Pokazał niezbyt czyste zęby w czymś co, jak zakładała, było uśmiechem. Chyba był zadowolony z jej dzisiejszych potraw. Kiwnęła głową kilku pracownikom i pobiegła w dół. Nie rozumiała żadnego z kucharzy. Oni prawdopodobnie też nie potrafili załapać żadnego słowa, jakie wypowiadała. Byli zbieraniną różnych gatunków. Z początku było trudno, ale jakoś udało im się współpracować. Im dłużej się zastanawiała, tym mniej potrafiła określić, ile już tu razem przebywali. Czas zdawał się tu płynąć inaczej. Miała wrażenie, że pracuje długo, choć dni też jakby się dłużyły.  

Trudniejsze od samej pracy było jej zdobycie. Na samą myśl o pierwszych dniach w tym świecie przechodziły ją ciarki. Spotkanie z szefową łaźni było czymś, o czym chciała zapomnieć. Nigdy w życiu nie miała zamiaru się jej narazić. Yubaba była wiedźmą. W dosłownym tego słowa znaczeniu. Ogromna głowa i wielkie oczy, jakby wpatrujące się w jej duszę. Za nic nie chciała jej zatrudnić.  

W dawnych czasach, kiedy jeszcze zakładała swój biznes, potrzebowała pracowników bardziej niż kiedykolwiek. Ludzie obyci ze światem duchów, bardziej od innych, trafiali na jej przybytek. Część chramów czy świątyń celowo wysyłała tam swoje miko, by w zamian otrzymywać zapłaty lub błogosławieństwa. Z czasem jednak wszystko się rozrosło. A właścicielka została ze swoją obietnicą, by dać pracę każdemu, kto o nią poprosi. Teraz jednak czyniła to niechętnie. Tak więc starała się na wszelkie sposoby odstraszyć zainteresowanych.  

[Reader] nie mogła tak po prostu odejść, skąd przyszła. Właściwie nie miała dokąd wracać. Yubaba zapowiedziała, że i tak nie zapłaci jej chramowi, co równało się ruinie jej domu. Nie chciała też spojrzeć w twarze ludzi, którzy pokładali w niej wielkie nadzieje tylko po to, by doznać zawodu. Nawet jeśli była wściekła na Annaishę, to wciąż miała na względzie lata, kiedy się nią opiekowała. Poza tym przygotowała ją najlepiej jak potrafiła, choć skłamała. Dała jej kule, które zamaskowały ludzki zapach wśród mieszkańców tej rzeczywistości. Przygotowała też drewnianą tabliczkę. Na niej w kanji wyryła jej imię. Jak się potem okazało, tak ważne.  

Tak więc z denerwującym uporem przez cały wieczór błagała o swoją posadę. Bogaty gabinet szefowej dostarczał wielu okazji, by pokazała, jak silna jest. Wiedźma czarowała z uporem, by pozbyć się młodej dziewczyny. Zaczęła od rzucenia jej stosem papierów w twarz, kończąc na dziwnych składanych ptakach, które chciały ją zadziobać. Potem poprawiła palącym ogniem z kominka i trzema głowami, które nieustannie skakały po kolorowym, frędzlowatym dywanie. Wreszcie zirytowana zagroziła, że zamieni ją w świnię. To sprawiło, że [Reader] zwróciła głowę w stronę Haku. Chłopak ostrzegł ją, że muszą się zachowywać jak nieznajomi. Nie sądziła jednak, że będzie aż tak oschły. Zdawał się kompletną odwrotnością osoby, jaką poznała wcześniej. Nawet nie mrugnął, kiedy krzyknęła, widząc świński ogon wystający z tyłu szaty. W akompaniamencie piskliwego śmiechu wrzasnęła, że potrzebuje pracy. To sprawiło, że Yubaba zamknęła swoje potężne usta, wzdychając głośno. Machnęła ręką, a ogonek zniknął. Poddała się i ze znudzeniem wręczyła jej kontrakt, narzekając przy tym na niewychowaną młodzież. Pomoc w kuchni w zamian za mieszkanie i wyżywienie. Nie miała większego wyboru. Kiedy tylko imię dziewczyny spoczęło na papierze, zmieniła je. Kilka znaków uleciało w powietrze, zostawiając ją z nową tożsamością. Chłopak ostrzegał [Reader], że tak się stanie. Właśnie dlatego tabliczka, którą ze sobą przyniosła, była szalenie cenna. Od tego czasu wypisała stare imię w regularnie odwiedzanych przez siebie miejscach. By mogła sobie o nim przypominać. Wiedźma zyskiwała władzę nad pracownikami, bo kradła ich imiona. Z czasem zapominali, kim są, by już na zawsze pozostać i pracować tak długo, jak byli w stanie. Tak jak Haku.  

— Jak zawsze szybciej ode mnie. Czy ty w ogóle sypiasz?  

— Czasami. — Haku uśmiechnął się tajemniczo.  

Nigdy nie widziała, by spał albo drzemał. Miał jednak dużo obowiązków. Jego posada należała do najbardziej odpowiedzialnych w całej łaźni. Zawsze był na nogach od bladego świtu aż do nocy.  

Schował się w ich ulubionym miejscu, pośrodku kwiatowego labiryntu. Azalie i oleandry tworzyły mozaikę różu i pomarańczu. Wstające dopiero słońce barwiło białe kamelie, na których wciąż gościła rosa. Chłopak właśnie kończył podlewać rośliny. Nie była to część jego obowiązków. Po prostu lubił to robić. Odkąd dowiedziała się, że bywa tu zawsze o tej porze, przychodziła go odwiedzać. Oparła się o ciemny żywopłot. Na moment zamknęła oczy, by rozkoszować się chłodnym powietrzem.  

— Co dzisiaj na śniadanie? — spytał, zaglądając do koszyka.  

— Dla bogów magiczna breja, dla demonów magiczna breja, a dla duchów…  

— Też magiczna breja? — dokończył za nią Haku. — Dobrze, że jedyne, co tu widzę, to bułki. — To mówiąc, wgryzł się w jedną z nich.  

Jedzenie dla istot tego świata prawie nigdy nie wyglądało smacznie. Zwykle były to papki albo zupy. Miały smaki i wiele z nich przypominało [Reader] składniki, które znała, ale to, co wkładała do ogromnych garnków, wyglądało nieznajomo. Dopiero magia zmieniała ciecze w dania, które przypominały domowe jedzenie. Wciąż się jej uczyła. Nie była to nieosiągalna umiejętność, ale wymagała czasu i skupienia. Czyli czegoś, czego w kuchni brakowało w porze wydawanie posiłków, kiedy mogła ją ćwiczyć. Haku, jako uczeń Yubaby, sporo jej pomógł. Na szczurzego szefa nie miała co liczyć. Pokazywał jej gesty łapami i to, jak powinien wyglądać efekt końcowy, ale nie był w stanie tłumaczyć słowami, co powinna robić.  

— I jak? — Oparła się o ramię Haku.  

— Bardzo dobre. Jesteś coraz lepsza. — Sięgnął po kolejną sztukę.  

— Myślę, że niedługo awansuję. — [Reader] rozmarzyła się.  

Szef ją lubił. Magia szła coraz lepiej. Do tego wokół miała przyjaciół. Kiedy pierwszy raz znalazła się w tym świecie, była przerażona. Teraz zaś poukładała sobie życie.  

— Zrobiłem dla ciebie nową tabliczkę. — Haku wyciągnął z szaty kawałek drewna.  

Starannie wyryte znaki kanji. Piękna kaligrafia. Tak perfekcyjna, że aż za bardzo.  

— Kolejna? Mówiłam, żebyś dał sobie z tym spokój.  

Chłopak cały czas upierał się, by powtarzała swoje dawne imię. Denerwowało ją to. Wystarczało, że robiła to raz dziennie. A on produkował tego rodzaju przypomnienia i zostawiał je w różnych miejscach, by miała z nimi styczność jak najczęściej. Zostawiła sierociniec i świątynię za sobą. W tamtym świecie była praktycznie nikim. Tutaj miała szansę być kimś. Dla kogoś naprawdę się liczyła. Nie potrzebowała nieustannie myśleć o przeszłości.  

— To ważne. Kiedyś się stąd wyrwiesz, a wtedy…   

Nie dała mu dokończyć. Gwałtownie podniosła się do pionu, zdenerwowana.  

— A ty znowu swoje! Już to przerabialiśmy. Stąd nie da się uciec. Yubaba wie o wszystkim, co się tu dzieje. Istnieje mizerna szansa i nie zamierzam jej podjąć. Wiem, że cierpisz, bo nie pamiętasz, kim jesteś, ale ja nie jestem tobą!  

Cień urazy przemknął po jego ciepłym obliczu. Ledwo zauważalny, ale jednak. Poczuła wyrzuty sumienia. Wiedziała jednak, że ma też trochę racji. Przerzucał na nią część swoich żali. Dawno temu podjął decyzję, której teraz żałował. Nie znał samego siebie i od lat zjadało go to od środka. Kim był? Co lubił robić? Gdzie był jego dom?  

— To prawda. Żałuję, że zostałem uczniem Yubaby. Właśnie dlatego chcę cię uratować przed tym, od czego sam nigdy nie ucieknę. Co się stało z twoimi marzeniami? Kiedy cię poznałem, mówiłaś, że chcesz zwiedzać świat. Zamierzasz się poddać? — Haku złapał ją delikatnie za ramiona, jakby chciał przemówić jej do rozsądku.  

— Marzenia się zmieniają. Mam teraz nowe życie. Ty jesteś jednym z powodów, dla których nie chcę stąd odejść. Powinieneś się cieszyć. — [Reader] strąciła jego dłoń.  

— Ja? — Na twarzy Haku odmalował się szok.  

— To takie dziwne, że cię kocham? — Dziewczyna jakby nie od razu zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Kiedy jednak się zorientowała, nie zamierzała już cofać swoich słów.  

Chłopak nic nie odpowiedział. Po prostu mocno ją objął. To nie tak, że nie widział, jak ich relacja zaczęła wykraczać poza przyjaźń. Stało się to już dawno temu. Subtelne uśmiechy. Trzymanie za ręce. Spędzanie razem każdej wolnej chwili. Myśli o niej, które nawiedzały go w trakcie pracy. Już dawno połączył fragmenty tej układanki. Jednak usłyszenie tych słów od niej samej zdawało się ostatecznie pieczętować to, co między nimi było. Nie mógł tego tak po prostu zostawić…  

***  

Haku pożegnał Yubabę z kamienną twarzą. Wiedźma przyoblekła się w czarne jak smoła pióra. Przyjrzała mu się dłużej niż zwykle, ale wytrzymał jej przeszywające na wskroś spojrzenie. Czyżby się domyśliła?  

— Zostawiam interes w twoich rękach. Dopilnuj wszystkiego. — Po tych słowach wzbiła się w powietrze i wyleciała przez otwarte okno.  

Wypuścił długo wstrzymywany oddech. Festiwal nie stanowił problemu. Wszystko było właściwie gotowe. Bogaty klient wręcz spadł im z nieba. Odkąd zażyczył sobie wielkiego wydarzenia, cała łaźnia starała się mu takowe przygotować. Yubaba najchętniej sama poganiałaby pracowników przez cały wieczór, ale z nieznanych powodów w pośpiechu opuściła dom.  

Haku wyszedł przed budynek. Zwykle puste budki zapełniały się wciąż nowymi gośćmi. Obsługa kąpieli dopiero zaczynała swoją zmianę, pędząc między zebranymi w kolejce. Na szczęście [Reader] już kończyła. Stała obok szefa, podjadając wystawione jedzenie. Pomachał im na powitanie. Potem bez słowa złapał za rękę dziewczyny i skierował się w stronę kamiennych schodów.  

— Dokąd idziemy? — Była wyraźnie zadowolona, pogryzając magiczny szaszłyk.  

— Do jednego z moich ulubionych miejsc. Prawie zawsze jest zalane, ale dzisiaj poziom wody jest wystarczająco niski. — To mówiąc, poprowadził ją przez tłum duchów.  

Miał nadzieję, że pracownicy poradzą sobie bez niego przez jakiś czas. Ulice roiły się od kapryśnych bogów.  

Przemierzali ukwieconą łąkę. Pąki zamknęły się z braku słońca. Cienie wydawały się gęstnieć wokół budynków pozbawionych światła. Haku poczuł mocniejszy uścisk na swojej dłoni.  

— Jesteś pewny, że możemy tak daleko odejść? — [Reader] niepewnie rozejrzała się po okolicy.  

— Nic nam nie będzie. Yubaba wyjechała i nie zapowiada się, by miała szybko wrócić.  

Im dalej szli, tym bardziej oddalali się od łaźni. Mijała miejsca, które już dawno zatarły się w jej pamięci. Tędy szła, gdy po raz pierwszy przybyła do tej krainy. Gdy wytężała wzrok, była nawet w stanie dostrzec opuszczoną stację kolejową. Tę, przez którą przeszła dawno temu.  

Dopiero gdy ujrzała światełka, zrozumiała, dokąd zmierzają. Pośrodku łąk znajdowało się drzewo otoczone przez tysiące świetlików. Było ogromne. Jego rozłożyste gałęzie sięgały wysoko w górę. Zdążyło całkowicie wyschnąć. Wciąż dała radę dostrzec puste koryto niegdyś płynącej tędy rzeki. Ptaki, które kiedyś tu mieszkały, zostawiły po sobie jedynie puste gniazda. Widok ten mógł wydawać się upiorny, jednak jej przywodził na myśl jedynie smutek.  

Haku z jakiegoś powodu czuł się z związany z tym drzewem. Nie pamiętał go. Miał jednak wrażenie, że widział je w poprzednim życiu. Widok jego śmierci napawał go żalem, choć nie potrafił sobie wyobrazić, jak mogło wyglądać za życia. [Reader] nie przerywała mu opowieści. Położyła głowę na jego kolanach, co czyniła od dawna, po czym pozwoliła, by snuł domysły. Historie o tym, jak wyobrażał sobie siebie wcześniej. Co mogło go kiedyś spotkać. Chłodny wiatr o zapachu kwiatów wiśni niósł jego historie po łące. Ulatywały w stronę ciemnego nieba w otoczeniu blasku świetlików.  

Będzie mu brakowało tych chwil. Tego spokoju, który przynosiła mu jej obecność. Wierzył jednak, że wybiera słuszne rozwiązanie. Miał nadzieję, że nie będzie na niego wściekła. Przynajmniej nie na tyle, by całkowicie usunąć go z pamięci. Czy w ogóle będzie go pamiętać, gdy opuści ten świat? Jak bardzo złe było, że po tym, co zamierzał zrobić, nadal samolubnie pragnął, by go kochała? 

Chciał odwiedzić z nią to miejsce w innych okolicznościach, bo w pewien sposób stanowiło część jego samego. Nawet jeśli nie wiedział w jaki. To było jak podzielenie się fragmentem przeszłości. Jeśli on zapomni, ona wciąż będzie wiedzieć. Żałował, że nie mieli więcej czasu.  

Modlił się do bogów by Yubaba nie dowiedziała się, że to on. Jeśli odkryje prawdę, prawdopodobnie pożegna się z życiem. Była to jednak uczciwa cena za ryzyko. Jedno życie w zamian za inne.  

— Kocham cię, [Reader] — wyszeptał ostatni raz.  

[Reader]. No tak. To było jej prawdziwe imię zanim tu przybyła. Słowa dochodziły do niej powoli. Nawet nie zauważyła momentu, gdy powieki zrobiły się cięższe. Na czole spoczęło coś, co zapewne było pocałunkiem. Poczuła miłe ciepło. Chciała powiedzieć to samo, ale nie miała siły. Zasnęła.  

***  

— [Reader], [Reader], [Reader]! — Yumeka radośnie skakała wokół niej. — Musisz koniecznie zobaczyć rzekę.  

Kobieta poprawiła kapelusz, uśmiechając się. Podała małej rękę. Cieszyło ją, ile dobra udało jej się zdziałać. To był przykład szczęśliwego dziecka. Sierociniec, który założyła, miał się dobrze. W przeciwieństwie do świątyni, gdzie się wychowała, nikt nie zmuszał maluchów, by podążali jedną drogą. Znalazła ludzi gotowych wspierać ich w wyborze kariery, gdy nadejdzie czas.  

[Reader] chciała odpłacić się za szczęście, którego doznała. Para, która znalazła ją w lesie kilka lat temu, dała jej dom. Lekarze uznali, że jako młoda dziewczyna, doznała częściowej amnezji. Ilekroć próbowała im tłumaczyć, że wychowała się w świątyni, mówili, że to niemożliwe. Przybrani rodzice zabrali ją na miejsce, by mogła zobaczyć, że została opuszczona. Dopiero po kilku latach pracy, gdy otrzymała tytuł znakomitego szefa kuchni, udało jej się nawiązać wystarczające znajomości, by zajrzeć do strzeżonych dokumentów. Część osób, z którymi się wychowywała, wciąż żyła. Kiedy pytała ich o swoje zniknięcie, odpowiadali jakoby któregoś dnia zwyczajnie odeszła. Podobno z powodu znalezienia rodziców gotowych ją adoptować. To, co się jednak nie zgadzało, to jak bardzo starsza wydawała się w stosunku do nich. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale czuła się, jakby w jej życiu była wyrwa. Znacznie dłuższa niż każdy wokół sugerował.  

Z czasem poddała się w grzebaniu w przeszłości. Niewiele mogła zrobić i nikt nie znał odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Postawiła więc sobie nowy cel. Zwiedzała świat. Gotowała dla wielu różnych osobistości, ale także dla zwykłych osób. Okrzyknięto ją magiczną kucharką. Goście utrzymywali, że potrafiła czarować. Dania, które przyrządzała, według krytyków zdawały się mieć smak czegoś, czego nigdy u nikogo innego nie byli w stanie poczuć. Gdy rodzice zaczęli niedołężnieć, [Reader] wróciła w rodzinne strony. Tam wpadła na pomysł, by założyć sierociniec. Tyle że lepszy niż ten, który sama znała. Wychowywana na przyszłą miko, nie czuła szczęścia. Zależało jej na tym, by dzieciaki same wybierały swoje życiowe ścieżki. Po śmierci mamy i taty zaczęła coraz częściej zaglądać do budynku. Więź, która nawiązała się między nią a dziećmi, była czymś wyjątkowym. One jedyne nie śmiały się, gdy opowiadała coś, na co dorośli jedynie kręcili głowami. Że od lat śniła jej się odległa kraina. A w niej kolorowa łaźnia i magiczne istoty. Nad wszystkim przerażająca wiedźma. Częściej jednak chłopiec o łagodnym uśmiechu i zielonych oczach. Pewnego dnia jednak przestał się tam pojawiać i za nic nie chciał wrócić.  

— Mówisz, że nagle znikąd zaczęła tu płynąć rzeka? — [Reader] przyjrzała się ciekawie leniwie biegnącej wodzie.  

— Tak. Moja przyjaciółka Chihiro mówiła, że któregoś dnia tak po prostu się tu pojawiła. Przyjechała tu niedawno z rodzicami i odkryli ją jako pierwsi. Potem przyszli sąsiedzi. Wszyscy byli zdziwieni.  

Pokiwała głową, wpatrując się w przezroczystą taflę. Z jakiegoś powodu wydawała się znajoma. Jakby już kiedyś ją widziała, ale nie było to przecież możliwe, skoro źródło pojawiło się kilka tygodni temu.  

Zdjęła sandały i zanurzyła nogi w chłodnym prądzie. Świat zdawał się na moment zatrzymać. Otoczyła ją cisza. Nozdrza wypełnił zapach kwiatów wiśni. Stała pod kwitnącym, rozłożystym drzewem w otoczeniu świetlików.  

— Jesteś tak głupi, Haku! — Dziewczyna zacisnęła pięść.  

Bezradnie popatrzyła w stronę wody, która teraz zalewała cały teren. Odgrodził ją. Odgrodził ją od tamtego świata. Miał czelność przenieść ją pod samą stację i zniknąć, kiedy spała. Po drugiej stronie. Gdy się obudziła, był już poranek. Zostawił po sobie jedynie list, który drżącą ręką otworzyła.  

Droga [Reader],  

wiem, że jesteś wściekła. Masz do tego pełne prawo. Mam świadomość, że to, co zrobię, bardzo cię zaboli. Nie mogę jednak pozwolić, byś spędziła tu resztę życia i tak jak ja zapomniała, kim jesteś. Z czasem zacznie cię to uwierać, tak jak mnie. Zaczniesz zapominać o ludziach, miejscach i marzeniach, które miałaś. Świadomość, że to ja jestem główną przyczyną, dla której nie chcesz próbować stąd uciec, jest jedną z najgorszych myśli, jakie mnie spotkały. Gdybym nic nie zrobił, poczucie winy zjadłoby mnie od środka. Jak cię znam, to pewnie zastanawiasz się, czy da się tu zaczekać i zawrócić do łaźni. Odpowiem na twoje pytanie. To niemożliwe. Nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Masz tylko jedną drogę i prowadzi ona do domu. Kocham cię. To nigdy się nie zmieni. Właśnie dlatego samolubnie proszę cię o ostatnią przysługę. Przejdź przez tunel. Nie oglądaj się za siebie. Zrób każdą rzecz, której zawsze pragnęłaś. Mam nadzieję, że któregoś dnia będzie dane nam się znów spotkać. Nawet jeśli miałyby być to tylko sny.  

Na zawsze twój x͕̪̙͓̟ͯ͒́̕x̵̛̯̭̒̆̿͘x̴̡̬͇̼̙͋̀̂̋ͮx̷̬̙̍̉͊́̕x̷̨̫̹͉ͤ͒̔̓͋͞x̶̫ͦ̇̽̎  

Wydawało jej się, że widzi kanji tworzące podpis, ale zdawało się rozlewać i tańczyć przed oczami. Kohaku? Nie… Poprawnie byłoby…  

— Nigihayami Kohakunushi. — Słowa jakby same wyrwały jej się z ust.  

— [Reader], wszystko w porządku? Na chwilę totalnie się wyłączyłaś. — Yumeka pomachała jej ręką przed oczami. — Skąd wiesz, jak nazwaliśmy rzekę? Mówiłaś, że pierwszy raz o niej słyszysz.  

— To nic takiego. Zamyśliłam się. Pewnie któryś z sąsiadów mi powiedział i dopiero teraz sobie przypomniałam. — Rzuciła ostatnie, przeciągłe spojrzenie na rzekę. — Chodźmy na obiad. Miałam jeszcze trochę zaczekać, ale właściwie to przyjechałam przekazać ci dobre wieści. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, to niedługo będę mogła rozpocząć procedury adopcyjne. Co ty na to?  

— Naprawdę?

— Naprawdę. — Uśmiechnęła się, złapała ją za rękę i razem odeszły znad brzegu. W powietrzu nadal tańczyły płatki wiśni.