Sefkattuyu - Gece Kuşu

Bugün 10 aylık bir bebeği aldım kucağıma. Gezdirdim, güldürdüm, annesi yemeğini rahat yesin diye eğledim biraz.

Babamla göz göze geldik bir anda. Babam yüzünde garip bir bakış ve belli belirsiz bir tebessümle beni izliyordu.

O an çok anlamlandıramasam da babamın ne düşünmüş olabileceğini anlamaya çalıştım sonradan. Belki de bebekleri ne çok sevdiğini bildiği kızının bir gün nasıl bir anne olacağını hayal etmişti.

Belki birlikte büyüdüğümüz insanlardan birinin nişanındayken bir gün kendi kızının da başına geleceğini düşündü.

Bilemiyorum. Belki de kucağımda bir bebek taşırken bile benim 10 aylık hâlimi görmüştü bana bakınca.

O bir babaydı sonuçta 🤍

11 Kasım 2023

Dün mutluydum. Çello dersim çok güzel geçmişti. "Bugün güzel bir gün olacak." dedim. Sonra bir şeyler değişti. "Beni yoran insanlardan uzaklaşıyorum."dedim. Anladım ki yorucu insanlar güzel bir günün bile bütün güzelliğini alıp götürebilir.

Akşam oldu, Ali aradı beni. İlk defa... "Ee hani oturacağız dedin, yoksun Bench'te." Umursamadı sanmıştım oysaki. Kesin çıktı spordan, beni göremedi, umrunda da olmadı, eve gitti. Onun o minik araması nasıl güzel gelmişti bana. Anneme gittim sonra. Ona anlattım Ali'yi. Ellerini öptüm. Balkonda bir kahve paylaşıp, birer sigara içtik. Beraber yatağa girdik sonra. Avuçlarından öptüm. Sarıldım ona sımsıkı. Kokladım onu çokça.

"Ben önceki hayatımda nasıl bir iyilik yapmışım da bu hayatta senin gibi bir annem olmuş?" dedim ona.

"Bu konuda hiç mütevazı olamayacağım, haklısın." dedi gülerek. Canımın ta içi.

Geçenlerde bir gün Ali'yi ilk tanıdığım andan bugüne kadarki serüveni düşündüm. Her şey,bir bir, yaşandı ve çok güzeldi. Benim bu adamı sevmeyi bırakmaya niyetim yok. Çabalayacağım. Sabredeceğim, demiştim kendi kendime.

Bugün Serra'yla konuşuyorduk. "Bilge, sen benim arkadaşımsın. Senin iyiliğin için söylemek zorundayım. Ali'nin konuştuğu bi kız var. Hatta dün 'olduk gibi' dedi."

"Nasıl tanışmışlar?" diye sordum Serra'ya. Ali'nin bir arkadaşı "Benim bir arkadaşım senden hoşlanmış." demiş. Öyle konuşmaya başlamışlar. O an, bir anda yok oldu her şey. Göğsümün tam ortasına bir taş oturdu. "Ne hissediyorsun?" diye sordu Serra. "Koydu." Dedim. "Ben üç aydan fazladır sabrediyorum, çabalıyorum, bu adamın karşısına çıkıp onu sevdiğimi söylüyorum. Kızın biri arkadaşıyla haber yolluyor ve oluyor. Bi 'Senden hoşlanmış.' sözüyle olabiliyor demek ki. Kolaymış aslında. Çabalamamak lazımmış. Ben eskiden buna inanırdım. Sevginin kolay olması gerektiğine... Ama söz konusu Ali olunca bunu gözardı ettim. Etmemeliydim. Bildiğim şey, doğruydu."

Sonra düşünmeye başladım. Ali'yi sevmeden devam edeceğim hayatımı hayal ettim. Artık günlerimi planlamak zorunda kalmayacağım. Yapacağım her şeyi sırayla yapabilirim. Ali'yi görmek için vakit yaratıp yapacaklarımın sırasını o saate göre belirlemek zorunda değilim.

Zaman kavramım olur artık. Haftanın hangi gününde olduğumuzu, o gün ayın kaçı olduğunu bilirim. Onu severken zaman kavramım yoktu. Onu göremediğim gün bin yıl eder; günüm onunla geçerse mevsim kasımda bile yaz olurdu. Aylardan hep ağustosu yaşardım.

Sabahları heyecanlanmayacağım artık. Kimseyi görmek, duymak heyecanı uyanmayacak içimde.

İnsanlardan da yoruldum. Beni dinlendiren insanlarla görüşeceğim. Recep, Oğuzhan, Serra yeterli. Bir süre yalnızlıkla barışmaya çalışacağım. Bir ben varım bir de benim güzel yalnızlığım.

Bu gece ikide arabamda unuttuğum bir şeyi almaya inmem gerekti. Geçenlerde korkunç bir olay gelmişti başımıza. "Korkmaz mısın?" diye sordu Hazal ben inerken. "Korkarım da ne yapayım?" dedim. Asansörde geri çıkarken düşündüm: "Korkmak senin neyine? Nasıl olsa hiçbir zaman sırtını yaslayabileceğin birisi yoktu. Yine tek başınasın. Elindeki biber gazından başka kimseye güvenemezsin. Korkmak senin neyine!"

Hatırladım birden, yalnızken nasıldım. Korkmazdım. Korkmak faydasızdı. Nasılsa olan olacaktı. Nasılsa beni koruyan kimsecikler olmayacaktı. Alışkındım ben her şeyi kendim halletmeye.

Bunu hatırladığım an korkum geçti. Birden tüm dünya kapıma dayansa karşılarında dikilebilecek bir cesaret geldi içime. Çünkü nasılsa yalnızım. Nasılsa beklemiyorum kimseyi. Kimsenin beni korumasını beklemiyorum artık. Kimsenin yanımda olmasını hayal etmiyorum. Kimsenin işten çıkmasını, yanıma gelmesini, beni özlemesini, aramasını beklemiyorum.

Sevgi, kolay olmalı işte.

Annem diyor ki "Daha erken. İleride çıkar karşına birisi. Sen derslerine odaklan yavrum."

Anne, ben hep yarını düşünerek yaşadım yarınım var mı yok mu bilmeden. Günün birinde ben hiç yaşayamadan daha ömrüm yarım kalırsa diye korkuyorum.