Aka Dair - Tumblr Posts
24 Ağustos 2024
21.17
"Ve sen gerçekten iyi bir insansın."
Tilki'den aldığım son mesaj bu olmuştu. Gelip gidip yeni bir şey yazıp yazmadığına bakıyordum. Günün sonunda koşarak ona günümü anlatmayı ve onun gününü dinlemeyi istiyordum.
Sanırım bu yalnızca aşık olduğunuzda yapabileceğiniz bir şey. Ancak gözden kaçırmamalı: Aşk iki kişiliktir.
24 Ağustos 2024
Hâlâ canım acıyor.
Dün uzun bir mesaj yazdım. Küçücük ve masumca... Bu en sevdiğim kısmıydı. Tilki beni sevmemiş olabilirdi ancak bana yeniden bir kalbim olduğunu hatırlatmıştı. Yalnızca bu bile onu tanıdığıma minnettar olmam için yeterli bir sebepti.
O gecenin sabahında yüzümdeki gülüşün silinmemiş olmasının muhtemel sebebi buydu. Hem benim içimde uzun zaman sonra uçuşan kelebekler hem de onun bana dokunurkenki nezaketiydi. Kibarca başlayıp tutkuya dönüşen öpüşleri, sakin ve huzur verici sesi, canımı yakmayışı... Sandığımdan daha düşünceliymiş meğer. Canım yandığı ilk anda anladım. Hiç öpülmeyince anladım.
Onun hakkında düşündüğüm tek bir kötü şey yoktu aslında. Yalnızca bana söyleyeceği birkaç güzel cümleyi duyabilmek için onu zorlamayı seviyordum.
Yaptığı uzun açıklamaları seviyorum.
Annem, "Belki bir gün yollarınız kesişir bir daha." dedi. Bu cümle yıllardır anneme anlattığım hiçbir erkek için söylemediği bir cümleydi. "Belki..." dedim ve içimden ekledim: "Umarım anneciğim."
7 Ağustos 2024
26 Temmuz'da bir ileti geliyor Tumblr'dan:
"Bloğun hoşmuş."
O gün yazan diğer on beş erkekten hiçbir farklı düşüncesi yok. Karşısında cinsel bir obje görüyor sadece. Canım sıkılıyor. Konuşuyorum. Sıkılmadığım bir anda yazmış olsa anında engelleyeceğim bir adamla sohbet ediyorum. Kendi kendime konuşur gibi, kendi sevdiğim şeyler hakkında muhabbet açıyorum.
Bir süre sonra o da katılıyor. Beynindeki bütün fonksiyonları kapatıp yalnızca belinin altıyla düşünen erkeklerden biri olduğunu sanarken şaşırtıcı bir zeka seziyorum cümlelerinde. Bir süre sonra fotoğraflarımızı atıyoruz birbirimize. Yüzünü görüyorum ilk defa.
Garip bir hisle doluyor o an içim. "Bu adamda bir şey var." diyorum. Ruhum ona çabucak aşina olsa da asla görmeyeceğini düşünüyorum.
Ertesi sabah kahve içerken yine hoşlanmayacağım bir şey söylüyor. Sinirlenip engelliyorum onu. Üzülüyorum da bir yandan. Aslında nasıl biri olduğunu merak etmiştim.
Merak, her şeyin başlangıcı olan duygu...
Aradan günler geçiyor. Birkaç defa aklıma düşüyor. Yüzünü hatırlıyorum tüm ayrıntısıyla.
Tam yedi ağustosta bir ileti geliyor:
"Bloğun hoşmuş."
Profil fotoğrafı aynı, ismi farklıydı. Heyecanlanıyorum.
"Unutup bi' daha mı yazdın Eskişehirli?"
Konuşuyoruz bir süre. Kızıyorum ona.
"Pislik yapmasaydın konuşuyorduk ne güzel! Boşu boşuna engel yedin."
Eskişehir'i çok merak ettiğimi söylüyorum bir ara.
"Gelin getireyim seni..."
Gülüyorum. Kitaplardan konu açılıyor sonra:
"Ne okuyorsun bu aralar?"
"Bu ara öylesine bir şeyler okuyorum ama en son Kinyas ve Kayra'yı okuyordum."
"Hakan Günday'ındı değil mi?"
Şaşırtıyor beni. Gerçekten biliyor olabileceğine inanmıyorum. İnternetten bakıp beni etkilemek için yazdığını düşünüyorum.
"Kızgınım o adama. Şahsiyet'in ikinci sezonunu beğenmedim." diyor.
Şahsiyet'in senaristinin Hakan Günday olduğunu bilmediğimden emin olmak için Google'a yazıyorum. Bana yalan söylediyse inanıp aptal konumuna düşmek istemiyorum.
Gerçekten Şahsiyet'i Hakan Günday'ın yazdığını görüyorum. Sanırım biraz etkilendim. Benim bilmediğim bir şeyi biliyor.
Biraz daha konuşuyoruz.
"Kendini geliştirmen hoşuma gitti. Güçlü kadın severim." diyor. Yine şaşırıyorum çünkü gözlemlediğim çoğu erkek kolay hükmedebileceği kadınları tercih ediyor.
Konuşmanın sonunda uyuyacağımı söylüyorum.
"Madem hoşuna gittim yaz bunları bir kenara lazım olur.
Kural 1: Ben = Uyumak"
"Aklıma yazıyorum seni." diyor.
"Kural 1: Sen = Göğsümde uyumak"
Bir gün bir adamı Mersin'e götürecek kadar çok sevmek istiyorum.
28 Ağustos 2024
Sebebini inkâr ederek ağladım bir süre. Yine hayal kırıklığına uğramaktan korktuğumu, yine bir heyecanın daha kursağımda kalmasından korkuğumu inkâr ederek ağladım. Nasıl olduğumu soruyor:
"Neden ağlıyorsun ya!"
"Ağlayasım geldi."
"Beni üzmenden korkuyorum." diyorum içimden.
"Ailenin yanına git, yürüyüşe çık, çikolata kola falan al film izle. Gerçi kola içmezsin... Soğuk çay al."
İncelik... Sıfır şeker kola içerim ama o kolanın şekerli olduğunu düşünerek söylemişti bunu muhtemelen.
Bir süre sonra haber veriyorum:
"Daha iyiyim şimdi. Mısır patlattım, oje sürüp dizi izleyeceğim."
"Hah şöyle! Toparla kendini!"
Ara ara tekrar yazıyor:
"Benim de uykum geldi he yoruldum herhalde bugün."
Aslında yorulduğunu ve uykusuz kaldığını biliyorum. Yine de beni aramasını istiyorum bencilce. Beni aramamak için mi böyle söylediğini kontrol etmek istiyorum. Uyumasını söylüyorum.
"Yok, maçı izliyorum uyumadan ararım senin uykun varsa uyu ama."
Maçın bitmesine yakın tekrar yazıyor. Dizi önerisinde bulunuyor birkaç tane. Arından arıyor. Biraz konuştuktan sonra telefon çekmemeye başlıyor. Eve gittiğinde tekrar arıyor. Araması uzun sürünce meraklanmaya başlıyorum:
"Attığın video ne kadar uzunmuş attığından beri onu izliyorum."
Kahkaha atıyorum.
"Sen onu mu izliyorsun iki saattir? Ben de diyorum bu çocuk niye hâlâ aramadı! Ben sadece başını izle diye atmıştım."
Videoyu izlemeyi kendine görev edinmesi çok hoşuma gidiyor. Keşke sadece başını izlemesini söyleseydim diye düşünüyorum.
Biraz dengesizlik yapıyorum her zamanki gibi. Elimde değil... Ruh halimin kötü olduğu günler böyledir. Zor bir insana dönüşürüm. Kasırganın ortasındaki incecik bir dal gibi sallanır, üzerime ufacık bir yaprak değse kırılırım. En sonunda itiraf ediyorum onu kışkırttığımı.
"Güzel bir şey söyle o zaman..."
"Çok güzel bakıyorsun. Bir de konuşman... Sürekli seni dinlemek istiyorum."
Susuyorum. Bu, bu gece mutlu uyumama yetecek bir cümle.
"Ama sen şimdi alışıp hep böyle güzel şeyler mi duymak isteyeceksin?"
"Hayır sadece bugün kötü bir gün geçirdim ve güzel bir şeyler duymak istedim."
Ben biraz daha bıcır bıcır bir şeyler anlatırken onun sesi gittikçe ağırlaşıyor. Uykusunun geldiğinin farkındayım.
"Bir şey söyleyeceğim. Benim çok uykum geldi."
"Fark ettim, tamam sen uyu o zaman."
"Sen ne yapacaksın?"
"Ben de uyuyacağım."
"He tamam o zaman. İyi geceler, tatlı rüyalar, öptüm seni."
"İyi geceler canım."
Yine sırılsıklam aşık olasım geldi bunu görünce. Böyle tertemiz... Aklımı kaybedecek kadar... Geceden sabaha, göndoğumundan günbatımına kadar aklımdan çıkmayacak birisi olsun. Yalnız yürürken bile yanımdaki hayali adımlarını kovalayayım. Aklımı kaybetmek isterdim işte. Böylesi güzel bir duygu uğruna...
Konu hiçbir zaman siz değildiniz bayım. Ben aşkın kendisine aşık bir kadınım hepsi bu.
Sana karşı dürüst olmaylıyım sevgilim:
Beni sevmek sandığından zor olacak. İzleri hâlâ iyileşmemiş pek çok yaram var benim. Kaşınıyor, batıyor, rahatsız ediyor bazen. Çok dengesiz olabiliyorum. Ruhumdaki hastalıkları henüz iyileştirmedim. Affet beni. Öfkem çok zarar verici olabiliyor. Kırılmaktan korktuğum ilk anda elime bir kalkan yerine ateşli bir kılıç alıyorum çünkü. Maalesef hayat bana kendimi bu şekilde savunmayı öğretti.
Ancak gitmek yerine tüm bu zor yanlarımdan sonra bile yanımda kalmayı tercih edersen sana söyleyeceklerim var:
Seni tertemiz sevebilirim. Küçük bir kızın annesine duyduğu kadar saf bir sevgi sunabilirim. Gözüm fani yüceliklerde değildir benim. Sana ve bana sunduğun sevgiye sonsuza kadar sadık olabilirim.
Saygıda kusur etmem asla! Her bayram elini öperim. Hoşlanmayacağını bildiğim hiçbir şeyi yapmam. Bilmeden bir kusur işlediğimde boynumu eğip özür diler ve bir daha tekrarlanmayacağına dair sana söz veririm.
Seninle bir bahar akşamı sabaha kadar öpüşüp gün doğumunu seyredebilirim. Yıldızları sayalım, desen sıkılmam. Yüzünü güldürmek için canımı verebilirim.
Ben böyle bir kızım işte! Duvarlarını aşmadan içindeki güzelliği asla göremeyeceğin biriyim.
O duvarları aşan kimse olmadığından da her zaman bir kaya parçası kadar sert ve çekilmez olduğumu söylemeye devam edecek insanlar.
Sen sev beni. Bakarsın karşındaki duvarların arasında gül sarmaşıkları yetişmeye başlar...
Sonbaharda eski çarşı sokaklarında el ele yürüyelim mi seninle?
Ben yine uzun uzun konuşurum, sen gülümse ve dinle.
Söyle ner'desin bal
Akıl unutabilir her şeyi.
Anları siler. Anıları...
İçinde kaybolduğun gözleri...
Onun, kalbini titreten gülüşünü unutabilirsin hatta.
Ama kalp unutmaz.
Sevgi kaybolmaz.
Çünkü kahramanın avuçlarında saklıdır mucizeler.
Sana sımsıkı sarıldığında birden her şey tanıdık olur.
"Bana 'Nasılsın' yerine 'İyi misin' diye sorardı Dide. Ben çok seviyordum öyle sormasını.
Çünkü ben de Ali'ye yapardım aynısını."
Didehan acıyla gülümsedi. Anlamıştı ne demek istediğimi.
Evinden çıktığımızda sokaktaki bisikletli bir çocuğa takılmıştı gözüm.
"N'oldu?" diye sordu.
"Hiç, birine benzettim."
"O resimci lavuğa mı?"
Güldüm. Ona benzetmiştim ama o an Tilki'nin tepkisi, bana Ali'yi hatırlatan çocuktan daha güzeldi.
O zamanlar tam atlatabilmiş değildim. Sevgi diyemediğim bir şeyler kalmıştı içimde.
Şehrin sınırlarından girdiğim ilk anda düğümlenmişti boğazım. Günlerce geçmedi. Göğsüm sıkışıyordu, uyuyamıyordum. Bir gece uzun bir mesaj yazıp gönderdim. Tek istediğim görmesiydi.
Ali mesajı gördü. O da uzun bir cevap yazdı. O, son konuşmamızdı. Boğazımdaki düğüm çözüldü. Bir daha aklıma bile gelmedi.
İyileştikçe Tilki'ye döndü yönüm tekrar. Artık zihnimin bir köşesinde Ali olmadan kendimi verebilirdim birine.
Kendimi vermek istedim ona.
Dünya küçük... göğüs kafesim de öyle.
Dünya küçük... göğüs kafesim de öyle.
sesimin güzel olduğunu söylediğinden beri ortalıkta Taylor Swift gibi geziyorum
Ne zaman ona çok hoşuma gittiğini söyleyebiliriz tahmini?