Nasl Da Km Yorgun Gzleri. Zr Dilerim, Imdi Anladm Baba.

Nasıl da çökmüş yorgun gözleri. Özür dilerim, şimdi anladım baba.

Ölünceye dek seni seveceğim,baba.

“Gülerek telefonda diyorsun ya hiç büyümedin

Ben bir tek seni özlerken bacak kadar çocuktum

o yüzden büyümüş halimi

Hiç göremedin Baba..”

Dün dışarıdaydım. Arkadaşımla birlikte halletmemiz gereken bir iş sebebiyle fazla işlek, fazla kalabalık ve her yola giden o caddeye çıktık. Çocukluğumun geçtiği, küçük ayaklarımın izlerini taşıdığı yollardan yürüyordum, etrafa anılarımla harmanlanmış bir koku hakimdi. Fakat sonra, ilerledikçe ve o restorana yaklaştıkça gerilen bedenim duraksadı. Ortada başka bir koku vardı ve ben bu kokunun ne olduğunu çok iyi bilen biriydim, yıllardır yaşadığım ve üzerime sinen kokuydu bu. Ölümdü. Korkuyla yutkunurken anılarım bir bir gözlerimde canlandı. Çığlıklarımı hatırlıyorum, solgun yüzünü gördüğüm son dakikaları, o ambulansa kaldırılan cansız bedenini. Babamı en son orada görmüştüm, bir ambulansa kaldırılırken. Ona koşmaya çalışmama rağmen önümü kesmişlerdi, ona hiç kavuşamayacağımı o gün anlamalıydım belki ama... kavuşamamıştım ve şimdi o caddede bunu yaşayabilecek bir kız çocuğu hayal ettim. Bir kaza gördüm, iki yaralı ve bir sürü acı içindeki kalp. Yaralılardan birini ambulansa taşıdıklarını izledim ve nasıl can havliyle kalp masajı yaptıklarını. Kaldırılan adamda babamı gördüm, ağlayan insanlarda da ruhumu... ve dualar ettim, yaralıların ölmemesi ve ailelerinin acıyla kavrulmaması için... onların da küçük kızları ağlamasın diye. Çünkü, babanız ölürse altında dinlendiğiniz ağacı kesiyorlar, gölge yok oluyor. Yalnız güneş ve kavurucu sıcağı. Acıyla yanıyorsunuz, öyle ki göz yaşlarınız bile buhar oluyor...

Ağladım ve ağladım.