Lm Zerine - Tumblr Posts
Dün dışarıdaydım. Arkadaşımla birlikte halletmemiz gereken bir iş sebebiyle fazla işlek, fazla kalabalık ve her yola giden o caddeye çıktık. Çocukluğumun geçtiği, küçük ayaklarımın izlerini taşıdığı yollardan yürüyordum, etrafa anılarımla harmanlanmış bir koku hakimdi. Fakat sonra, ilerledikçe ve o restorana yaklaştıkça gerilen bedenim duraksadı. Ortada başka bir koku vardı ve ben bu kokunun ne olduğunu çok iyi bilen biriydim, yıllardır yaşadığım ve üzerime sinen kokuydu bu. Ölümdü. Korkuyla yutkunurken anılarım bir bir gözlerimde canlandı. Çığlıklarımı hatırlıyorum, solgun yüzünü gördüğüm son dakikaları, o ambulansa kaldırılan cansız bedenini. Babamı en son orada görmüştüm, bir ambulansa kaldırılırken. Ona koşmaya çalışmama rağmen önümü kesmişlerdi, ona hiç kavuşamayacağımı o gün anlamalıydım belki ama... kavuşamamıştım ve şimdi o caddede bunu yaşayabilecek bir kız çocuğu hayal ettim. Bir kaza gördüm, iki yaralı ve bir sürü acı içindeki kalp. Yaralılardan birini ambulansa taşıdıklarını izledim ve nasıl can havliyle kalp masajı yaptıklarını. Kaldırılan adamda babamı gördüm, ağlayan insanlarda da ruhumu... ve dualar ettim, yaralıların ölmemesi ve ailelerinin acıyla kavrulmaması için... onların da küçük kızları ağlamasın diye. Çünkü, babanız ölürse altında dinlendiğiniz ağacı kesiyorlar, gölge yok oluyor. Yalnız güneş ve kavurucu sıcağı. Acıyla yanıyorsunuz, öyle ki göz yaşlarınız bile buhar oluyor...
Ağladım ve ağladım.
Ben de onlardanım, kahretsin. Ben de korkuyorum her geçen ölüme bir adım yaklaşmaktan.
Belki de gerçekten fazla derin düşünmemeliydi. Önemli olan geleceğe dönüştüğün vakit geçmişini bir tebessümle hatırlayabilmek olmalı.
Baba, biliyor musun? Bugün çakmak yakmayı öğrendim, sigara içebilmek için.
Öldürülüyorum ve buna karşı gelme lüksüne sahip değilim zira o elleri öpebilirdim.
Sen seversin soğukları, yağmurları, bulutları. Şimdi terleyemeyecek kadar üşüyorsun, ruhun bedeninden uçup gidiyor; yağmurun altında göğe yükseliyor. Bunun bir yok oluş olmadığını söyleyeceğini biliyorum, yine de beni bırakmanı izlemek istemiyorum. Yarım kaldın, yarım kaldık, yarım kaldılar. Söyle bana, bu zavallı nasıl hayal kuracak bir daha? Nasıl korkmadan yarını düşleyecek? Söyle, "korkma" de bana, "korkma, ağlama, bu son değil, bedenim sarmaşıklarla; toprakla bir bütün artık. Bilmiyordum fakat yorgundum," de, artık itiraf et bana, çok yorgunsun. "Yoruldum Cemile..."
Göster bana bu iyiliğin kaynağını. Nereden geldi bu aşk? Nereden bulaştı saçlarının ucuna? Neresinden boyadılar ilk saç telini beyaza? Ah... şimdi geldi o zor veda. Bedenin toprak olsa dahi üzülmediğini biliyorum, şimdi dinlenme vakti, uyku vakti, tıpkı kabullenmesen bile hep istediğin gibi. Annenin saçlarını sevdiğini hissediyorum... senden bir kitap geride kaldı diye bekliyorum. Bulamıyorum, gözyaşı döküyorum ve inan bana yanaklarımda bulutlar doğuruyorum. Bunu istemediğini biliyorum fakat her şeyi değiştirebilecek olsam güneş doğana dek ağlardım sana. Ve sen, yine müsade etmezdin buna, en sevdiğini benim için iterdin kendi ellerinle.
Artık söyle bana Arif, ölmüş biri nasıl sever bu hayatı hepimizden daha fazla?
(30.11.2022)
Ölümün habercisi gibiydi. Kurumuş yaprakları, kesilmiş dallarıyla çırılçıplak bir gövdeden ibaretti. Bana, böylesine bulutlu bir günde sefil mutluluğumun ne denli manasız olduğunu hatırlatmıştı.