To.X

To.X

하지만 내 일기가 재미없어진 이유 내가 없어진 나의 매일들은 허전해

I never imagined that this time would come. But in a month since you left, this may be my only option. I understand why we needed to separate, and I let you go because I had no choice.

I need to block you. For myself.

Before that, I still find myself asking questions—questions that, if answered, might help me move forward.

And then we got a chance to talk.

I accept that you are happier now and that you no longer need me in your life.

Yes, I have hoped for a different outcome for us, but I have not forced it.

I have only asked questions—questions that only you can answer. I asked properly, and perhaps I pushed you to the edge by asking too much. But your reaction has been once again unreasonable, especially toward someone you once called home.

How can I move forward when I'm carrying a lot of baggage that you left me and all of that is the possible answer? Maybe you move forward easily because you left it all to me.

It is not the first time but it is always like this. Blocking me and shutting me down to make me stop. You always left me unsettled.

난 까다롭고 힘든 아이라 그런 피곤한 생각만 한대

I have expressed to you that your rudeness deeply unsettles me. You know how vulnerable I am when it comes to you, and even small actions that show irritation are hurtful. So, when you make an insulting comment or gesture, it breaks me down because it is the child in me who feels the pain.

I was like paper to you, you know the written words on it but you choose crumple, you can cut me with your sharp attacks.

You know I could never be tired of you, but the way I'm treated has left me exhausted. What's ironic is that I could never be rude to you because I want to protect the child within you. Being gentle with her means being gentle with you, and that's what I want to do.

But right now, I need to do this for myself. I’m tired of being affected by your coping mechanisms. This isn’t about getting back at you or mirroring your actions—it's about taking care of myself.

이젠 피곤해졌어 Every day, every night 나로 채우고 싶어

I will unblock you once I’ve found the strength to fill my days and seek the answers you couldn’t provide. When your rudeness no longer makes me cry, I’ll be ready. I’ll hold on to the good memories of you, but I’m letting go of the way you treated me poorly.

I'm not mad. I'm happy about the progress you make.

For now, I'll let you fade from my view before your coping mechanisms tarnish the love I have for you. I want to preserve my understanding of you as a person I love before it turns into a distorted image of a terrible person.

Gonna block you

Lights out, To. X

Eat Clean

Update:

We are lurking in different seas

I never give up, she knows.

But instead of stroking, I let my self float. Regaining my energy.

Well, we are lucky enough if we meet again in this huge ocean.

Nangako  akong huling akda na iyong pagpapalaya ko sa kanya.

Ngunit hindi ko mapigilan, siya pa rin talaga.

Sa bawat lugar, gawain, at taong kakaharapin ko—siya pa rin ang nasa isip ko.

Sa pag sapit ng gabi, mga nangyari sa araw ay sa kanya gusto kong ikwento.

Kahit wala akong masabi, kahit may pagkakataong tamad ang daliri mag pindot ng letra, sa kanya pa rin ako didiretso.

Walang minuto na hindi ko hiniling na sana siya ang nasantabi ko.

Hindi ko naman siya masisisi sa kanyang paglisan.

Kahit iniwan niya ako na naghahanap ng dahilan.

Oo, inaamin ako na isang buwan akong nagmakaawan at siya ay iniyakan.

Hindi rin ako nagsisi na naghabol para akong balikan.

Sabi niya hindi ko na pwedeng balikan ang nanakit sa akin.

Pero paano iyon? Iiwan ko ang nag iisa kong bituin?

Alam kong ayaw niya na, pero hindi ko kayang tanggapin.

Gusto ko pa rin siyang balikan,  siya pa rin ang gusto kong mahalin.

Tama na nga sa mga salitang tugma. Kahit ilang tula, malikhaing sukat, at kung ano ano pang gawin ko—hindi rin naman niya ito makikita.

Blocked na siya sa lahat ng applications na maari kaming magkasalamuha. Hindi dahil ginantihan ko siya sa mga pagblock siya sa akin kada naiinis na siya sa mga tanong ko. Hindi ganoon, hindi dahil galit ako sa kanya. Dahil never akong nagalit sa kanya. I blocked her para sa kanya at para sa akin. Eme ko lang na para sa akin. Kahit iblock ko pa siya at after noon hindi na ako nagtangkang itype ang pangalan niya sa search bar ng kahit anong application, nasa puso't isip ko pa rin siya. Weird ko. Ewan. Corny. Eh hindi ko rin naman alam na ganito pala ako. Unblock ko na lang siya 'pag kalmado na ang lahat. Pero sa totoo lang araw araw kong iniisip na iunblock siya.

Kung bibisita man kayo sa tumblr account na ito, please don't tell her na laman pa rin siya ng nga salita ko. Huwag niyong sabihin na siya pa rin. Baka isipin niya sobrang kulit ko. Oo hindi ko na siya kinukulit, kasi nga blocked na. Pero ayaw kong isipin niya na na stuck na ako kakaisip sa kanya. Sabihin niyo masaya na ako. Sabihin niyo hindi na ako nagsusulat patungkol sa kanya. Sabihin niyo wala akong nakatabing akda para sa kanya  Sabihin niyo hindi ko na siya mahal. Dahil iyon ang gusto niyang gawin ko. Kahit ang totoo, hindi ko alam kung paano, dahil alam ko sa sarili ko na isa siya sa naging happiness ko. Pero hindi ko pwedeng kumapit pa dahil siya gusto niyang maging masaya sa paraan na gusto niya, kahit wala na ako doon. Kahit naman ako gusto ko rin ang happiness niya.

Iniisip ko nga, kung hindi ako nagtanong masyado sa nga rason, at naging makulit (kahit human instinct ang nagtanong sa mga bagay na confused ka), siguro hawak pa rin namin ang ultimatum na kami na ulit 'pag 45 na. Kaso sabi niya, hindi na mangyayari. Sa inis niya, ayaw niya na rin ata ako maging kaibigan.

Minsan sa sobra kong kakaisip, naisip ko paano kung gusto niya akong balikan. Tapos nahihiya lang siya kasi siya 'yung nang iwan. Nasa isip ko, pwede naman niya ako balikan message niya lang ako na "Glen kain tayo, Glen busy ka, kita tayo" or kahit simpleng "Glen" lang sa email. Okay na ako. Kahit totoo naman na hindi ako galit sa kanya oo nasaktan ako, pero ganoon naman talaga lalo kung gusto mong mag grow ang relationship, magkakasakitan, need mag usap ganoon. Kaso sa amin hindi naman kami nag usap nang ayos. Natapos na lang ng ganoon. Sa totoo lang ang daming tanong sa utak ko, minsan ay hindi minsan lagi ko rin siyang iniiyakan. Kasi ewan ko kailangan ko ng sagot.

Pero kung magtatagpo ulit kami, sa susunod na taon o higit pa. Kung maayos na kami pareho, kapag pwede na—sana pwede pa. Sigurado ako diyan, na single pa ako diyan. Dahil hindi naman 'to basta basta nawawala. Masyado ata akong seryoso sa pangarap ko na siya ang gusto kong pakasalan. Duh date to marry ako. 

Tanging hiling ko na lang ay sana masaya siya at  malayo sa sakit. Sana matupad niya ang nga pangarap niya. At kung darating ang araw na gusto niya ng karamay, sana kulbitin nuya ng kalawakan na tawagan ako. Dahil kahit tapos na kami, ako pa rin ang kakampi niya. Handa pa rin akong makinig sa lahat ng sasabihin niya. Huwag siyqng nag alala dahil hindi na ako magtatanong tungkol sa relationship natin. Hindi ko siya kukulitin. Kung magmemessage siya sa akin na need niya ng kasama. Basta, sasamahan ko lang siya. Kahit ang tanging ambag ko lang ay ang paghinga, kung doon gagaan ang pakiramdaman niya—kagaya noon. Kagaya noon na nagkatabi kami ay pakiramdam namin ay ligtas kami sa isat isa. Kung kailngan niya ako, susulpot ako sa kahit saang lugar na sabihin niya. Bukas pa naman ang aking email at number, sana sa kung kailangan nuya ako, 'wag niya sana isipin na huwag niya aking gambalain kasi nasaktan niya ako. Sana puntahan niya ako bilang taong gusto niya ng karamay. Dahil kahit hindi na kami, ako pa rin ang kakampi niya at mananayiling kakampi niya at hindi niya burden o abala para sa akin.

Sa ngayon, lihim na lang na gumagawa ako ng mga sulat patungkol sa kanya, tahimik na iniibig siya, at inaayos ang aking sarili.

Sana 'wag niyong sabihin sa kanya, pero sana kulbitin siya ng kalawakan. Sana alam niya, na mahal ko siya.

19 days after, guess what? Jk

“Do you ever miss yourself? The person you were before you had your first heartbreak or before you got betrayed by a person you trusted?”

— Unknown

“Sometimes you have to forget what you feel, and remember what you deserve.”

— Unknown