Sometimes You Have To Forget What You Feel, And Remember What You Deserve.

“Sometimes you have to forget what you feel, and remember what you deserve.”

— Unknown

Margaret Atwood, “The Blind Assassin.”

Maturity is when you realize people can't give you what they can't give themselves, so you stop expecting loyalty from people who betray themselves, stop expecting honesty from people who lie to themselves, and stop expecting peace from people who are at war with themselves.

To.X

하지만 내 일기가 재미없어진 이유 내가 없어진 나의 매일들은 허전해

I never imagined that this time would come. But in a month since you left, this may be my only option. I understand why we needed to separate, and I let you go because I had no choice.

I need to block you. For myself.

Before that, I still find myself asking questions—questions that, if answered, might help me move forward.

And then we got a chance to talk.

I accept that you are happier now and that you no longer need me in your life.

Yes, I have hoped for a different outcome for us, but I have not forced it.

I have only asked questions—questions that only you can answer. I asked properly, and perhaps I pushed you to the edge by asking too much. But your reaction has been once again unreasonable, especially toward someone you once called home.

How can I move forward when I'm carrying a lot of baggage that you left me and all of that is the possible answer? Maybe you move forward easily because you left it all to me.

It is not the first time but it is always like this. Blocking me and shutting me down to make me stop. You always left me unsettled.

난 까다롭고 힘든 아이라 그런 피곤한 생각만 한대

I have expressed to you that your rudeness deeply unsettles me. You know how vulnerable I am when it comes to you, and even small actions that show irritation are hurtful. So, when you make an insulting comment or gesture, it breaks me down because it is the child in me who feels the pain.

I was like paper to you, you know the written words on it but you choose crumple, you can cut me with your sharp attacks.

You know I could never be tired of you, but the way I'm treated has left me exhausted. What's ironic is that I could never be rude to you because I want to protect the child within you. Being gentle with her means being gentle with you, and that's what I want to do.

But right now, I need to do this for myself. I’m tired of being affected by your coping mechanisms. This isn’t about getting back at you or mirroring your actions—it's about taking care of myself.

이젠 피곤해졌어 Every day, every night 나로 채우고 싶어

I will unblock you once I’ve found the strength to fill my days and seek the answers you couldn’t provide. When your rudeness no longer makes me cry, I’ll be ready. I’ll hold on to the good memories of you, but I’m letting go of the way you treated me poorly.

I'm not mad. I'm happy about the progress you make.

For now, I'll let you fade from my view before your coping mechanisms tarnish the love I have for you. I want to preserve my understanding of you as a person I love before it turns into a distorted image of a terrible person.

Gonna block you

Lights out, To. X

Hindi nga ako nagbago.

Nakausap ko ang isa sa pinaka matagal kong kaibigan. Literal na kumustahan at balitaan kung nasaang parte na kami ng aming buhay.

Siya, tila nasa maayos na siyang kalagayan, dati naalala ko kung paano ko siya paiyakin kapag gusto niya umiyak, upang 'pag tumahan na siya—pagod na siya.

Hindi na siya nasasaktan sa mundo, sa pagkaubos ng luha— iyon naman ang pagkakataon niya para magsimula ulit.

Nalipat na sa akin ang usapan at sinabi ko sa kanya kung nasaan na ako. Hindi ko sinabi lahat. Sapat lang para masabi niya na maayos ako.

Hindi ko sinabi na kagaya niya dati, umiiyak ako nang umiiyak hanggang sa mapagod ako —ngunit hindi para magsimula ulit. Kundi para matapos na ang lahat.

Siguro hindi naman niya napansin iyon dahil napunta kami sa usapan patungkol sa isa naming kaibigan. Bilang tipikal na ako, nababasa niya ang reklamo ko sa kaibigan namin.

Bakit nga naman kasi may mga tao hindi pa nagbabago?

Sumagot siya sa akin, "Ikaw din, hindi ka pa din nagbabago; Inuuna mo pa rin ang iba kesa sayo".

Napahinto ako.

Napahinto ako hindi dahil sa gusto kong itama ang kanyang "ka pa rin, kaysa, at sa'yo."

Napahinto ako.

Dahil tama siya.

May mga taong nagsasabi na mabuti raw akong tao dahil iba ang inuuna ko kaysa sa akin. Minsan may pagkakataon na 'wag ko raw sobrahan kasi walang matitira sa akin at magiging kawawa ako. At sa palagay ko, sumobra ako sa kakabigay, at ngayon walang natira sa akin.

Kahit pagmasdan ko ang sarili, hindi ko pa rin mabigyan ang sarili ko ng rason para magpatuloy. Sa sobrang ubos, gusto ko na lang tapusin ang lahat.

Sa mga pagkakataon na gusto kong tapusin ang lahat.

Laging pumapasok sa isip ko. Paano sila? Paano sila kung wala na ako?

Paano na ang mga magulang ko kung wala na ako? Baka mahirapan sila sa pag aasikaso ng mga araw ko kung biglaan akong mawala. Ang bayarin, ang lupang paglalagyan, ang mga papeles. Baka isipin nila sayang ang pagpapaaral at sayang ang pagiging Magna Cum Laude kung mawawala lang. Sila, baka isipin nila na hindi sila mabuting magulang dahil wala na ako.

Paano na ang mga kapatid ko at pamangkin ko? Sino na ang tutulong sa kanila 'pag wala silang sapat na oras at kailangan nila ng kaagapay? Sino na ang MommyTa (Mommy-Tita) ng mga pamangkin ko? Kanino magpapatasa ng lapis ang bunso 'pag kumuha siya ng board exam. Sabi niya 'wag akong mawawala dahil matalino ako, sa akin na lang siya magpapatasa. Sabi niya 'wag ako mawala kasi kasama ako sa tatlong bff niya.

Paano na ang Agom ko? Ano na lang ang iisipin niya na sa loob ng isang buwan na naghiwalay kami, ay bigla niyang malalaman na wala na ako? Baka isipin niya hindi ako tumutupad sa usapan na hindi ko na gagawin ang bagay na ayaw niya. Paano kung sisihin niya ang sarili niya at umiyak siya? Ayaw ko pa naman makita siya umiyak kasi nasasaktan ako, naiiyak rin ako—ayaw ko siya mahirapan. Sa pangako ko na hindi na siya mawawala mag isa kasi kasama niya na ako—ayaw kong malaman niya na nauna na ako.

Paano na ang mga kaibigan ko? Alam kong nagtatampo sila dahil minsan na nga lang ako magpakita, nakaputing damit pa. Baka magalit sila dahil never ko silang nalibre ng alak pero may libreng kape na sila dahil wala na ako. Paano kung pagtawanan nila ang edited pictures ko na may langit at sasabihin nila na mas mabuti kung ako ang nag edit para sa sarili ko? Ayaw kong madisappoint sila sa akin dahil naniwala sila na marami akong taong papatawanin at tuturuan, pero hindi na mangyayari. Paano kung isipin nila na may ibang gumawa kaya nawala ako at hahanapin nila iyon para maghiganti?

Diyos ko.

Ito na nga lang ang gusto kong gawin para sa sarili ko, sila pa rin ang iniisip ko.

Bahala na.

Baka totoo ang sinabi ng kaibigan ko.

Hindi nga ako nagbago.