1 Eyll 2024

1 Eylül 2024

Eylül gelmiş. Ben şimdi fark ettim. Güz... Bütün yaşanmışlıkların doğduğu ve döküldüğü mevsim... Benim sevgili mevsimim... Hüznü yanaklarında al al taşıyan bir insan gibi suludur hep gözleri. Ölümler, ayrılıklar, terk edilişler bu mevsimin rüzgarıyla eser.

Umudumla alay ettim bugün. Aptallığıma şaştım kaldım. Dünyada hâlâ iyi bir adam olabileceğine nasıl ihtimal vermiştim ki bu kadarcık zamanda? Yanıldım tabii ki. Çünkü bildiklerime değil inanmak istediğime inandım yine. Ben umudumu kaybetmekten çok korktum uzun bir süre. Bunun zayıflık olduğunu düşündüm. Travmalarımın beni ele geçirmesine ve bütün bu kötülüklerin beni kalpsiz birine dönüştürmesine izin vermeyecektim.

Recep geliyor aklıma sürekli. Haklıydı. Gerçekten de kimseyi sevmemeliydim. Onu bile... O kaldırımda yanımda oturan adamı bile. Canım benim... Beni ne çok severdi, onu ne çok severdim...

Bazı şeylerin olmayacağı başından bellidir ya hani, ben o olmayacak şeyleri zorlamayı o kadar seviyorum ki sonunu bile bile bir Shakespeare tragedyası okuyor gibiyim her seferinde.

Kan kusup balkona sigaraya çıkıyorsun, ama gıkını çıkartamıyorsun. Ali sen söyle, biz ne zamandır yediğimiz dayaklara böyle ağlar olduk.

"Senin sırrın ne, biliyor musun? O korkunç masumluğun."

Ali sen söyle, hâlâ yaşamalı mıyız böyle bir dünyada?

Güven gibi…