Daldk Yava Yava... Imdi Kimse Yok Bu Souk Odada.

Dağıldık yavaş yavaş... şimdi kimse yok bu soğuk odada.

Uyku. Gel yat yanıma sarılalım.

Okuldayım. Sınıfımda bir -sözde- sınıf arkadaşım var. Pek küfürbaz, saygısız ve hoşlanmadığım bir kişiliktir. Hep yaptığım gibi o gün de sırama uzanmış elimdeki kitabı okuyordum. Dikkatini çekecek pek bir şey yoktu oysaki üzerimde, her hafta yalnız elimdeki kitap değişirdi. Fakat sonra anladım, bana normal gelen ona normal gelmiyordu. Benim elimden düşürmediğim kitaplar onun ellerini ağırıtıyordu. Bana seslendi ve, "neden bu kadar çok okuyorsun? Okumasana o kadar." Dedi. Sesinde endişe gibi bir ton sezdim, ama bu farklı bir şeydi... Bilmemenin getirdiği endişenin tonuydu o. Dediğini kavrayamadım, o kişi kimdi de bana kitap okuma diyebildi, anlayamadım. Öylece yüzüne baktım, şaşırtmıştı beni, dilimi düğümlemişti. Genelde, sessizce kendi bölgemde kendi arkadaşlarımla vakit geçirirdim. Ve benim güvenli bölgeme girip adeta savaş ilan etmişti elinde kılıç bile olmadan. Sonra çok komik geldi, birbirimiz hakkında bildiklerimiz isimlerimizden ibaretken bana gelip bunu demesi, fazla komik geldi. Sonunda ağızımı açtım ve, "bu az okuyor olan halim." Dedim. Uğraşmak istemiyordum onunla çünkü herkesle çok uğraşıyordu, ne kadarı iyi ne kadarı kötü tartışılır, bunlar benim penceremin dışında. Ama fırsat bulabilseydim, o sınıf kargaşasını biliyorsanız, "okulun eğitimimi engelemesini engelliyorum." Demek isterdim. Belki o da anlardı. Belki.

Fakat dedim ya, uğraşamam.

Anne, beni boğuyorlar.

Anne, beni dibe sürüklüyorlar.

Anne... Anne, seni seviyorum.

Korkma, ben korkmuyorum. Ellerini tutacağım sıkı sıkı. Korkma anne, ben tutuyorum eteklerinden. Sen otur, sıra bende. Doğurmak sırası benim. Önce ölelim, doğalım sonra.

Geçecek anne.

Bırakalım, geçecek belki anne.

Küfür kişinin yalnız zeka seviyesini ölçtürür.

Kalbim cam kırıklarıyla dolu... her atışında duygularım acıyor.

"kafam cam kırıklarıyla dolu doktor. bu nedenle beynimin her hareketinde düşüncelerim acıyor."