- Tumblr Posts

Η Γέννηση, ο θάνατος, και η Ανάσταση του Χριστού στο Τέλος του Κόσμου

Από τον συγγραφέα Ελι Κιτίμ

Θάνατος καί Ανάσταση στο Τέλος του Κόσμου, στην Παλαιά Διαθήκη

Απόδειξη ότι Δανιήλ 12.1 Αναφέρεται σε Ανάσταση από Θάνατο με βάση την Μετάφραση και Εκτέλεση των Βιβλικών γλωσσών.

Το κείμενο του Δανιηλ 12.1 βρίσκεται στο πλαίσιο της μεγάλης δοκιμασίας των τελικών χρόνων! Επαναλαμβάνεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου 24.21 ως η εποχή της μεγάλης δοκιμασίας— καιρός θλίψεως (βλ. Αποκ. 7.14).

Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1,

καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀναστήσεται Μιχαηλ ὁ ἄρχων ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ’ οὗ γεγένηται ἔθνος ἐπὶ τῆς γῆς ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου.

Το Δανιήλ (Θεοδοτίων) 12.1 μεταφράζει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad) ως αναστήσεται, η οποία προέρχεται από τη ρίζα λέξη ανίστημι και σημαίνει *ανάσταση.*

Μετάφραση,

Εκείνη την εποχή, ο Μιχαήλ, ο μεγάλος πρίγκιπας, ο προστάτης του λαού σας, θα αναστηθεί. Θα υπάρξει μια περίοδος αγωνίας, όπως δεν έχει συμβεί ποτέ από την πρώτη ύπαρξη των εθνών.

Ο ισχυρισμός μου ότι η ελληνική λέξη ἀναστήσεται αναφέρεται σε ανάσταση από τους νεκρούς έχει αμφισβητηθεί από τους κριτικούς. Η απάντησή μου έχει ως εξής.

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι ο Μιχαήλ αναφέρεται για πρώτη φορά ως αυτός που «ἀναστήσεται» (Δαν. Θεοδ. 12.1) πριν από τη γενική ανάσταση των νεκρών (ἀναστήσονται, Δαν. Θεοδ. 12.2). Εδώ, υπάρχουν ισχυρές γλωσσικές ενδείξεις ότι η λέξη *ἀναστήσεται* αναφέρεται σε ανάσταση, διότι στον αμέσως επόμενο στίχο (12.2) η πληθυντική μορφή της ίδιας λέξης (δηλ. ἀναστήσονται) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη γενική ανάσταση των νεκρών! Με άλλα λόγια, εάν η ίδια ακριβώς λέξη (ἀναστήσονται) σημαίνει ανάσταση στο Δανιήλ 12.2, τότε πρέπει επίσης η λέξη ἀναστήσεται να σημαίνει απαραίτητα ανάσταση και στο Δανιήλ 12.1! Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το απόσπασμα του Δανιήλ 12.1 χρησιμοποιεί την εβραϊκή μεσσιανική ορολογία ενός χρισμένου πρίγκιπα (βλ. Δαν. 9.25 και ἄρχων ὑμῶν Δαν. 10.21 Ο', πρβλ. Ησα 9.6 Ο' μεγάλης βουλῆς ἄγγελός) για να σηματοδοτήσει την ανάσταση του Μεσσία στο τέλος του κόσμου.

Το δεύτερο αποδεικτικό στοιχείο προέρχεται από την παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα που χρησιμοποιεί τη λέξη παρελεύσεται για να ορίσει την εβραϊκή λέξη עָמַד (amad), η οποία μεταφράζεται ως *θα πεθάνει.*

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα (Δανιήλ 12.1) είναι ως εξής,

καὶ κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην παρελεύσεται Μιχαηλ ὁ ἄγγελος ὁ μέγας ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου ἐκείνη ἡ ἡμέρα θλίψεως οἵα οὐκ ἐγενήθη ἀφ’ οὗ ἐγενήθησαν ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης.

Η παλαιά διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα καταδεικνύει περαιτέρω ότι το Δανιήλ 12.1 κείμενο περιγράφει ένα θέμα θανάτου και ανάστασης επειδή η λέξη παρελεύσεται σημαίνει *θα πεθάνει,* υποδεικνύοντας έτσι τον θάνατο αυτού του εμφανιζόμενου πρίγκιπα στο τέλος του κόσμου! Επομένως, θέτει τη σκηνή για την ανάστασή του, καθώς η λεγόμενη μορφή «Θεοδοτίων Δανιήλ» συμπληρώνει τα κενά χρησιμοποιώντας τη λέξη αναστήσεται, που σημαίνει σωματική ανάσταση, για να καθιερώσει την περίοδο της εσχάτης ημέρας ως την ώρα κατά την οποία αυτός ο πρίγκιπας θα αναστηθεί από τους νεκρούς!

Συγκρίνετε το κείμενο του Ησαΐα στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα περί της Αναστάσεως του Κυρίου (δηλ. ὅταν ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν) ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις (Ησαΐας 2.2):

εἰσενέγκαντες εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς

σχισμὰς τῶν πετρῶν καὶ εἰς τὰς τρώγλας

τῆς γῆς ἀπὸ προσώπου τοῦ φόβου Κυρίου

καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν

ἀναστῇ θραῦσαι τὴν γῆν (Ησαΐας 2.19).

Η Γέννηση και ο θάνατος του Ιησού στο Τέλος του Κόσμου, στην Καινή Διαθήκη

Δύο Αρχές της Βιβλικής Ερμηνευτικής πρέπει να καθοδηγήσουν την έρευνά μας

Δύο αρχές της βιβλικής ερμηνευτικής πρέπει να θεωρηθούν θεμελιώδεις. Οι εξηγητές πρέπει να ερμηνεύουν το σιωπηρό από το ρητό και το αφηγηματικό από το διδακτικό. Στην πράξη, οι επιστολές της καινής διαθήκης και άλλες ρητές και διδακτικές μερίδες της Γραφής πρέπει να αποσαφηνίσουν την έμμεση σημασία των ευαγγελίων, η οποία δεν είναι βιογραφική αλλά *θεολογική* στη φύση, όπως οι Mπούλτμαν, Κροσάν, Λούντεμαν, Μάικ Λικόνα, Τζέιμς Κρόσλει, Ρόμπερτ Λ Τόμας, Φ Νταβίντ Φαρνελ, Ντένις Μακντόναλντ, Ρόμπερτ Γκάντρι, και Τόμας Λ Μπρόντι, μεταξύ άλλων, έχουν δείξει ξεκάθαρα!

Η ελληνική ερμηνεία, που μεταφράζεται κατευθείαν από το ίδιο το κείμενο, αμφισβητεί την κλασική χριστιανική ερμηνεία, η οποία βασίζεται κυρίως σε ιστορικές μυθοπλασίες. Η «ελληνική ερμηνεία» όχι μόνο συμπληρώνει τις εβραϊκές μεσσιανικές προσδοκίες, αλλά ταιριάζει απόλυτα με τα θέματα του μεσσιανικού θανάτου και της ανάστασης στο τέλος του κόσμου που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη (βλ. Π.χ. Ησαΐας 2.19, Δαν. 12.1-2)! Εν ολίγοις, τόσο η εβραϊκή όσο και η χριστιανική Γραφή φαίνεται να λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα, δηλαδή, ότι ο Μεσσίας θα εμφανιστεί για πρώτη φορά στο τέλος του κόσμου (βλ. Εβρ. 9.26β)!

Ο μελλοντικός Χριστός

Ελληνική Εξήγηση

Σύμφωνα με τα ρητά και διδακτικά τμήματα της Γραφής της Καινής Διαθήκης, ο Χριστός *γεννιέται* όταν ο χρόνος θα φτάσει στην πληρότητα ή την ολοκλήρωσή του, που εκφράζεται στην αποκαλυπτική φράση τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου:

ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,

ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,

γενόμενον ἐκ γυναικός (Γαλ. 4.4).

Σύμφωνα με την αναλογία γραφής, η χρονολογική περίοδος γνωστή ως *η πληρότητα του χρόνου* (τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου) στην Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ορίζεται στην προς Εφεσίους Επιστολή 1.9-10 ως η ολοκλήρωση των εποχών (πρβλ. Εβρ. 9.26β):

γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος

αὐτοῦ, κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν

προέθετο ἐν αὐτῷ εἰς οἰκονομίαν τοῦ

πληρώματος τῶν καιρῶν,

ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ

Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς

γῆς· ἐν αὐτῷ.

Η πληρότητα του χρόνου (τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν) στην προς Εφεσίους Επιστολή αναφέρεται στην ολοκλήρωση (ανακεφαλαιώσασθαι) όλων των πραγμάτων εις τον Χριστόν, των πραγμάτων στον ουρανό, και των πραγμάτων στη γη! Έτσι, σύμφωνα με την Επιστολή προς Γαλάτες 4.4 ο Χριστός γεννιέται κατά την ολοκλήρωση των αιώνων (δηλ. στο τελευταίο χρονικό διάστημα, πρβλ. Λουκ. 17.30, Εβρ. 1.2, Αποκ. 12.5, 19.10δ, 22.7, 10, 18, 19)!

Η πρώτη εμφάνιση του Χριστού αποδίδεται «στο τελευταίο χρονικό σημείο» στην Α΄ Επιστολή Πέτρου 1,20 (Νέα Βίβλος της Ιερουσαλήμ),

προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς

κόσμου, φανερωθέντος δὲ ἐπ’ ἐσχάτου τῶν

χρόνων.

Περαιτέρω επιβεβαίωση κειμένου έρχεται μέσω της επιστολής προς Εβραίους 9.26β, το οποίο έχει ως εξής:

νυνὶ δὲ ἅπαξ ἐπὶ συντελείᾳ τῶν αἰώνων εἰς

ἀθέτησιν ἁμαρτίας διὰ τῆς θυσίας αὐτοῦ

πεφανέρωται.

Μετάφραση,

Έχει εμφανιστεί μια φορά για πάντα στο τέλος του κόσμου για την εξάλειψη της αμαρτίας με τη θυσία του [δηλ. τον θάνατο του].

Η ιστορική-γραμματική μελέτη της φράσης επί συντελείᾳ τῶν αἰώνων καταδεικνύει ότι αναφέρεται στο «τέλος της εποχής» (δηλ. στο τέλος του κόσμου, πρβλ. Ματθαίος 13.39-40, 49, 24.3, 28.20, Δανιήλ 12.4 Ο', δείτε επίσης Τζ.Γ.Χ. Λάμπ, «Ένα Πατερικό Ελληνικό Λεξικό» [Οξφόρδη: πανεπιστήμιο Οξφόρδης, 1961], σελ. 1340).

Συμπέρασμα

Η υποτιθέμενη ιστορικότητα του Ιησού πρέπει να επανεξεταστεί, δεδομένου ότι η μόνη παρουσία του πρόκειται να πραγματοποιηθεί στο τέλος του κόσμου! Κατά συνέπεια, αυτή η ερμηνεία υποστηρίζει ότι οι επιστολές είναι τα κύρια κλειδιά για το ξεκλείδωμα του μελλοντικού χρονοδιαγράμματος της μοναδικής επίσκεψης του Χριστού. Για να αποδείξουμε την εγκυρότητα αυτού του επιχειρήματος, πρέπει να επιστρέψουμε στην Ελληνιστική Κοινή της καινής διαθήκης προκειμένου να επικεντρωθούμε σε ζητήματα συγγραφικής πρόθεσης. Αν απορρίψουμε η αγνοήσουμε αυτή την υπόθεση ισοδυναμεί με ακαδημαϊκή ανεντιμότητα!

Ο Χριστός είναι Έλληνας

Από τον συγγραφέα Ελι Κιτίμ

——-

Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους ο Ιησούς απεικονίζεται ως Εθνικός (μη Εβραίος). Μία από αυτές τις απεικονίσεις βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (4.15-16), το οποίο μας λέει ότι ο Ιησούς δεν προέρχεται από τη Βασιλεία του Ιούδα (από Εβραίους) αλλά από την περιοχή της Γαλιλαίας (από Εθνικούς, βλ. Λουκά 1.26). Εκτός αυτού, στο κείμενο του Ιωάννη 8.48 οι Εβραίοι ονομάζουν τον Ιησού κατηγορηματικά ως «Σαμαρείτη» (δηλ. εθνικό) προκειμένου να αποδείξουν ότι δεν είναι Εβραίος.

Η διαίρεση των ανθρώπων έναντι του Ιησού επειδή δεν προέρχεται από τη Βηθλεέμ των Εβραίων αλλά από τη Γαλιλαία των Εθνών τονίζεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (7.41-43):

ἄλλοι ἔλεγον · Οὗτός ἐστιν ὁ χριστός · οἱ δὲ

ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ χριστὸς

ἔρχεται; οὐχ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ

σπέρματος Δαυὶδ, καὶ ἀπὸ Βηθλέεμ τῆς

κώμης ὅπου ἦν Δαυὶδ, ἔρχεται ὁ χριστός;

σχίσμα οὖν ἐγένετο ἐν τῷ ὄχλῳ ⸃ δι’ αὐτόν.

Ο Ιησούς αψηφά τις εβραϊκές μεσσιανικές προσδοκίες:

ἐραύνησον καὶ ἴδε ὅτι ἐκ τῆς Γαλιλαίας

προφήτης ⸃ οὐκ ἐγείρεται (Κατά Ιωάννην

Ευαγγέλιο 7.52, βλ. Ματθαίος 4.15-16).

——-

Εξάλλου, τα περισσότερα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν στην Ελλάδα: Ρωμαίοι, Α΄ και Β' Κορίνθιοι, Γαλάτες, Α΄ και Β΄ Θεσσαλονικείς, Α΄ Τιμόθεος, Τίτος, και το βιβλίο της Αποκάλυψης. Κανένα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν γράφτηκε στην Παλαιστίνη. Και οι περισσότερες επιστολές απευθύνονται σε ελληνικές κοινότητες: Α΄ Κορινθίους, Β΄ Κορινθίους, Φιλιππησίους, Α΄ Θεσσαλονικείς και Β΄ Θεσσαλονικείς!

Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι όταν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης παραθέτουν από την Παλαιά Διαθήκη, συχνά παραθέτουν από την ελληνική μετάφραση των εβδομήκοντα και όχι από τα αυθεντικά εβραϊκά γραπτά (ακαδημαϊκή συναίνεση). Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης δεν ήταν εξοικειωμένοι με την εβραϊκή γλώσσα. Αυτό δείχνει ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης μάλλον δεν ήταν Εβραίοι αλλά Έλληνες, δεδομένου ότι χειρίζονταν άριστα την ελληνική γλώσσα. Και οι μελετητές μας λένε ότι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης έγραφαν από διαφορετικά μέρη του κόσμου και όχι από την Παλαιστίνη.

——-

Και γιατί οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης δεν ολοκλήρωσαν την αφήγηση του Θεού στα Εβραϊκά; Υπάρχει καλύτερος τρόπος να πείσει κανείς τους Εβραίους ότι ο Ιησούς είναι η μεσσιανική εκπλήρωση της Εβραϊκής Γραφής από το να το γράψει στην εβραϊκή γλώσσα; Αλλά δεν το έκαναν! Ο λόγος είναι ο Ιησούς. Προφανώς δεν είναι Εβραίος αλλά Έλληνας! Έτσι η αφήγηση πρέπει να γραφτεί στα ελληνικά για να αντικατοπτρίζει τον έλληνα πρωταγωνιστή. Γι 'αυτό ακριβώς η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα Ελληνικά, όχι στα Εβραϊκά. Επιπλέον, εάν ο Χριστός ήταν Εβραίος θα έλεγε ότι είμαι τό Άλεφ και τό Ταβ. Αντ 'αυτού, ο Χριστός χρησιμοποιεί ελληνικά γράμματα για να ορίσει το θεϊκό «Εγώ ειμί»:

Ἐγώ εἰμι τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὦ (Αποκάλυψη

1:8).

Άλλωστε είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το εβραϊκό όνομα του Θεού (Γιαχβέ, που προφέρεται ως Ιεχωβά ή Γιαχβά) είναι επίσης το εβραϊκό όνομα για την Ελλάδα (Γιαβαν, βλ. Ιώσηπος Αρχαιολογία Βιβλ. 1, κεφ. 6). Αυτή η προφορική συμφωνία δεν είναι συμπτωματική. Υπάρχουν περαιτέρω στοιχεία σχετικά με το ελληνικό όνομα του Θεού. Σε μερικά σπάνια χειρόγραφα των εβδομήκοντα το τετραγράμματον μεταφράζεται ως *Ιαω* (γνωστό ως ελληνικό τρίγραμμα). Δηλαδή το θεϊκό όνομα Γιαχβά μετατρέπεται στην Κοινή Ελληνική ως Ιαω (βλ. π.χ. Λευ. 4.27 το χειρόγραφο των εβδομήκοντα [LXX] 4Q120). Αυτό το θραύσμα προέρχεται από τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, που βρέθηκαν στο Κουμράν, και χρονολογείται από τον 1ο π.Χ. αιώνα.

Αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι το όνομα Ιαω φαίνεται να αντιπροσωπεύει τους Αρχαίους Έλληνες (γνωστούς ως ΙΑΩΝΕΣ), οι πρώτες λογοτεχνικές εικονογραφήσεις των οποίων βρίσκονται στα έπη του Ομήρου (Ἰάονες) και επίσης στα έργα του Ησιόδου (Ἰάων). Σχεδόν όλοι οι μελετητές της Βίβλου συμφωνούν ότι το εβραϊκό όνομα Γιαβάν αντιπροσωπεύει τους Ιάωνες, δηλαδή τους αρχαίους Έλληνες. Εξάλλου, ανεξάρτητες βεβαιώσεις προέρχονται από τα Πατερικά γραπτά για το Τετραγράμματο. Σύμφωνα με την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (1910) και Μπ. Ντ. Έρντμανς: Ο Διόδωρος ο Σικελός (1ος αιώνας π.Χ.) μεταφράζει το όνομα του Θεού ως Ἰαῶ. Ο Ειρηναίος (π. περ. 202) αναφέρει ότι οι Βαλεντινιανοί χρησιμοποιούν το θεϊκό όνομα Ἰαῶ. Ο Ωριγένης Αλεξανδρείας (π. περ. 254) γράφει Ἰαώ. Ο Θεοδώρητος του Κύρου (393 – περ. 458) γράφει επίσης Ἰαώ. Επομένως, το μυστικό όνομα του Θεού τόσο στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα όσο και στην Εβραϊκή Βίβλο φαίνεται να αντιπροσωπεύει την Ελλάδα! Για αυτό και ο Ιωάννης ο Θεολόγος δεν βρίσκεται τυχαία στην Ελλάδα. Είναι εκεί επειδή το κείμενο του έχει να κάνει με την αποκάλυψη του Ιησού και τον λόγο του Θεού:

Ἐγὼ Ἰωάννης . . . ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ

καλουμένῃ Πάτμῳ διὰ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ

καὶ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ (Αποκάλυψη 1.9).

——-

What Are the Biblical Grounds for Divorce?

The inspiration for this paper came from a Facebook “Eli_of_Kittim_Bible_Exegesis_Group” member.

By Bible Researcher Eli Kittim 🔎

——-

Marriage: When One Spouse is an Unbeliever

In 1 Corinthians 7, Paul discusses some cases about marriage. He explains that marriage is a remedy against fornication; that it is better to marry than to burn with lust (vv. 1-9). If we focus specifically on 1 Cor. 7.15, Paul is talking about married partners, where one is a believer and the other is not, and is giving biblical instructions as to how to handle that particular situation. Notice that verses 10-11 (NRSV) represent a *direct command* from God “that the wife should not separate from her husband … and that the husband should not divorce his wife.” Here, Paul makes it absolutely clear that the mere notion that one’s partner is an unbeliever (a heathen) is not yet ground for divorce!

By contrast, verses 12-13, which apply to verse 15, are offered “by way of concession, not of command” (cf. v. 6):

if any believer has a wife who is an

unbeliever, and she consents to live with

him, he should not divorce her. And if any

woman has a husband who is an unbeliever,

and he consents to live with her, she should

not divorce him.

In other words, this is not based on a command from God but rather on Paul’s advice for a suitable compromise. Paul asserts that if the unbelieving partner agrees to stay married, the believing partner has no legitimate right to divorce them. Why? Because the believer edifies and influences the unbeliever towards holiness (v. 14).

However, in 1 Cor. 7.15 there’s an exception. If the unbeliever doesn’t wish to stay married, the believing partner (the Christian) is under no obligation. He/she may get a divorce. For God called us to peace, not quarrels & fights. The “brother” (ἀδελφὸς) or “sister” (ἀδελφὴ) in verse 15 are obvious references to a “brother” or “sister” in the faith. It’s also clear from verse 12 that the so-called “brother” refers to the Christian *believer,* not to the unbeliever. So when Paul says, “in such a case the brother or sister is not bound” (οὐ δεδούλωται), he’s referring to the Christian husband or wife who is under no obligation to continue in this marriage (SBLGNT):

εἰ δὲ ὁ ἄπιστος χωρίζεται, χωριζέσθω · οὐ

δεδούλωται ὁ ἀδελφὸς ἢ ἡ ἀδελφὴ ἐν τοῖς

τοιούτοις, ἐν δὲ εἰρήνῃ κέκληκεν ἡμᾶς ὁ

θεός.

Translation (v. 15):

But if the unbelieving partner separates, let

it be so; in such a case the brother or sister

is not bound. It is to peace that God has

called you.

The term δεδούλωται (dedoulōtai) means “enslaved” or “under bondage.” It’s a verb. Specifically, it’s a perfect indicative middle or passive 3rd person singular. Strong's 1402: it comes from doulos; to enslave (douloó).

Returning to 1 Cor. 7.15, remember that the Pauline recommendation that’s offered with regard to marriage is “by way of concession, not of command” (cf. v. 6, 12). In other words, the believing partner can legally divorce if the unbelieving partner doesn’t want to stay married, but this is not based on the Lord’s command but rather on Paul’s advice! That is to say, you can still try to salvage your marriage, seek reconciliation, and try to work things out, provided both parties agree. But if they don’t, and the unbelieving partner doesn’t want to remain married, the Christian partner is allowed to divorce them. That’s essentially what Paul is saying in 1 Cor. 7.15!

We can speculate as to what this divorce entails, but Paul doesn’t actually spell it out for us. It can involve a number of issues. Some commentators think that the verse implies that the unbelieving party seeks a divorce on account of religion, and in hatred to it, and that they will not live with the believer unless Christ is denied. In that case, Paul exhorts us to let them depart.

Although that can certainly be one of the reasons for the divorce, there can be many others. The married life can be made intolerable if the unbeliever, for example, urges the believer to join in such acts as conscience cannot approve. Then there can be grounds for divorce.

Paul doesn’t tell us but leaves the question open because it applies to so many different situations and circumstances. One thing is certain. If one’s spouse is not a believer and wants a divorce, you are not under any obligation to remain married. But if the unbelieving partner wants to remain married, you are not allowed to divorce them. According to God, there’s only one ground for divorce, namely, infidelity. That’s the basic New Testament message concerning marriage!

——-

Remarriage

Later on in the chapter, another advice (v. 25) is given regarding remarriage, specifically the widow’s right to remarry (v. 39). Let’s take a closer look at the Greek text.

In 1 Cor. 7.39, the verb δέδεται is used, which comes from the verb δέω, meaning “to bind” or “to tie.” There’s also an alternative form of δέω derived from Ancient Greek, namely, δέννω ‎(dénnō)! And, of course, from this verb comes the verb δέδεται (1 Cor 7:39). Thus, *δέδεται* essentially means that someone or something “is bound” or “is chained.” The term δέδεται is a verb, perfect indicative middle or passive - 3rd person plural, with a ται ending! 1 Cor. 7.39 reads:

Γυνὴ δέδεται ἐφ’ ὅσον χρόνον ζῇ ὁ ἀνὴρ

αὐτῆς· ἐὰν δὲ κοιμηθῇ ὁ ἀνήρ, ἐλευθέρα

ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι, μόνον ἐν κυρίῳ ·

Translation:

A wife is bound as long as her husband

lives. But if the husband dies, she is free to

marry anyone she wishes, only in the Lord.

So, a wife is allowed to remarry (a Christian) if her husband passes away.

——-

Conclusion

This is simply a brief study of 1 Cor. 7. Rather than drawing conclusions from a few verses, a further study is needed to see how the entire New Testament (in canonical context) deals with the issue of marriage. In other words, the exegesis might be correct, but there may be additional elements that are mentioned elsewhere that change the overall meaning of the text. We should never build a theology based on one or two verses. That’s why we need a wider study (in canonical context) in order to verify the exegesis!

——-

An Additional Nuance of Meaning to Πονηρός (ponērós)

By Bible Researcher Eli Kittim 🎓

Definitions of Πονηρός (ponērós)

Koine is the immediate ancestor to modern Greek and the language that’s still used in the liturgy of the Greek Orthodox Church. In modern Greek, πονηρός (ponērós) means “cunning, sneaky, sly, wily, devious, insidious,” as well as “evil.” And since many linguists claim that Koine is very close to modern Greek, I propose that the New Testament (NT) definition of ponērós, in many instances, has certain sinister undertones of “cunning” and “devious” cognition. I intend to demonstrate that by looking at the way the term is used in both the Septuagint (LXX) and the NT. This is not an exhaustive study, by any means, but it does have sufficient evidence to at least warrant such an endeavor.

Mounce gives us several standard meanings of πονηρός (ponērós), such as evil, afflictive (Eph. 5:16; 6:13; Rev. 16:2), the evil one, or the devil (Mt. 13:19, 38; Jn. 17:15). But he also adds envious (Mt. 20:15; Mk. 7:22) and covetous (Mt. 7:11) to the list. Both of these terms presuppose planning, premeditation, scheming, plotting, and the like, in order to achieve these ends. In other words, these intentions originate from thoughts and imaginations that can, if they’re quite overwhelming, turn people into evil and malicious beings. So, I’m basically trying to demonstrate that the word ponērós has the added connotative meaning of “cunning” or “crafty” in koine Greek, which has been neglected by modern lexicons.

Πονηρός (ponērós) in the LXX

The LXX has many instances where ponērós could mean “affliction” (Gen. 12:17; Deut. 7:15) or “grievous” (Exod. 33:4), or simply “evil” (Gen. 2:9). However, there are cases where the definition of ponērós goes beyond the standard definitions and implies “thinking evil thoughts” (Gen. 6:5). Case in point, the English translation by L.C.L. Brenton of Gen. 8:21 (LXX) reads:

the imagination [διάνοια] of man is intently

bent upon evil [πονηρὰ] things.

The LXX demonstrates that the functional aspect of ponērós is not just thinking but also uttering evil words. Gen. 31:29 (LXX) writes:

speak not evil [πονηρά] words.

Numbers 11:1 (LXX) goes even further by showing that the term ponērós suggests a certain amount of premeditated plotting in a cunning or underhanded fashion:

the people murmured sinfully [πονηρά]

before [έναντι] the Lord [Κυρίου].

In other words, the people complained, not in a justifiable way, but rather “sinfully” (πονηρά], which suggests that they were plotting against God in a devious and insidious manner.

In Num. 14:27 (LXX) God declares that those “murmuring against me” (γογγύζουσιν εναντίον μου) are a “wicked generation” (την συναγωγήν την πονηράν). That is to say, these people are murmuring and planting seeds of dissension, plotting against God in an attempt to create discord and division.

Numbers 14:36-37 (LXX) suggests that those who were dispatched by Moses to scout out the Land of Canaan were slandering God by devising lies and false reports. Numbers 14:36 (LXX) reads as follows:

[they] murmured against it to the assembly

so as to bring out evil words concerning the

land [ρήματα πονηρά περι της γης].

Numbers 14:37 (LXX) is even clearer, suggesting that these were false and fabricated reports. Numbers 14:37 (LXX) says thusly:

the men … spoke evil [πονηρά] reports

against the land.

As we move on to Gen. 50:20 (LXX), it becomes apparent that the word πονηρά implies underhanded schemes and evil plots. Gen. 50:20 (LXX) reads as follows:

ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ᾿ ἐμοῦ εἰς πονηρά.

English translation by L.C.L. Brenton:

Ye took counsel against me for evil.

This was a case where wily and devious ideas where exchanged, evil plots were devised and considered, and then cunningly executed.

Similarly, Isaiah 32:7 (LXX) says:

For the counsel of the wicked [πονηρῶν]

will devise iniquity.

In other words, the term πονηρῶν indicates devising, plotting, and scheming in an underhanded way.

Finally, our last example comes from Psalm 109:20 (which is actually 108:20 LXX). It reads:

τοῦτο τὸ ἔργον τῶν ἐνδιαβαλλόντων με

παρὰ Κυρίου καὶ τῶν λαλούντων πονηρὰ

κατὰ τῆς ψυχῆς μου.

English translation by L.C.L. Brenton:

This is the dealing of the Lord with those

who falsely accuse me, and of them that

speak evil against my soul.

It becomes clear, then, that πονηρὰ means false allegations, false claims, or downright lies! Thus, πονηρὰ refers to cunning plots and schemes.

Πονηρός (ponērós) in the NT

Matthew 5:37, 6:13, and 13:19 all have the standard ponērós (πονηροῦ/πονηρὸς) meaning that refers to Satan per se. But Mt. 5:11 links insults (ὀνειδίσωσιν), lies, and slanders (ψευδόμενοι) to the term *ponērós* because it refers to cunning deceivers who “falsely say all kinds of evil [πᾶν πονηρὸν] against” the elect. Thus, false accusations, slanders, insults, and personal attacks are all considered as part of the wily, devious, and evil (ponērós) schemes that are often used to persecute Christians.

Matthew 9:4 identifies the thoughts in our hearts as being ponēra (πονηρὰ) or evil. Thus, we all have ponēra thoughts. Matthew 20:15 adds more color to the mix because it translates πονηρός as envious or jealous, depending on which Bible version you read. Finally, Matthew 15:19 presents a list in which he identifies evil thoughts (διαλογισμοὶ πονηροί). The list is as follows: 1) premeditated murders, which are certainly insidious, 2) adulteries and sexual immorality, which involve lies and deceptions in order to keep the affair concealed; 3) thefts are also included as διαλογισμοὶ πονηροί, which require the thief to be cunning, sneaky, and sly in order to achieve his aims; 4) false testimonies fall under the same category of deviousness and deception; 5) slanders are also part of the scheming διαλογισμοὶ πονηροί, as they cunningly aim to dishonor and discredit people.

Mark 7:22 defines ponērós as a cunning deception because it undergirds covetousness, lies, slanders, and pride (cf. 1 Jn 2:16). So Mark adds greed, malice, deceit, envy, slander, and arrogance to the list of meanings associated with the Greek word “ponērós.”

Conclusion

As we have seen, both the LXX and the NT often define ponērós as a cunning and devious cognition. Numbers 11:1, for example, demonstrates that ponērós means plotting & devising in a cunning and underhand fashion. The text suggests that the people were plotting against God in a devious and insidious manner. Similarly, Numbers 14:36-37 (LXX) suggests that ponērós is associated with slanders, lies, and false reports. In Psalm 109:20 (108:20 LXX), it becomes clear that πονηρὰ means false allegations, false claims, or downright lies! Thus, it refers to cunning plots and schemes.

And in the NT, Mt. 5:11 links insults, lies and slanders to the term ponērós because it refers to cunning deceivers who “falsely say all kinds of evil [πᾶν πονηρὸν] against” the elect. Thus, false accusations, slanders, insults, and personal attacks are all considered as part of the wily, devious, and evil (ponērós) schemes that are often used to persecute Christians.

Mark 7:22 defines ponērós as a cunning deception because it undergirds covetousness, lies, slanders, and pride (cf. 1 Jn 2:16). So Mark adds greed, malice, deceit, envy, slander, and arrogance to the list of meanings associated with the Greek word “ponērós.” As we have seen, in both the LXX & the NT, aside from the standard meanings of πονηρός (ponērós)——such as evil, afflictive, the evil one, or the devil——there are additional connotative meanings which suggest the terms “cunning, crafty, sneaky, sly, wily, devious, insidious, slanderous, and deceitful.” Thus, the koine word ponērós does have the modern-Greek connotative meaning of “cunning,” which has been neglected by modern lexicons!