Gnn Iiri - Tumblr Posts

"Bu emel gurbetinin yoktur ucu;

Daima yollar uzar, kalp üzülür:

Ömrü oldukça yürür her yolcu,

Varmadan menzile bir yerde ölür..."

|Yahya Kemal

Önüme serilmiş devasa binalar

Balkonlarda asılmış çamaşırlar, havlular

Ve de pencere kenarlarındaki pembe menekşelerle karışık papatyalar

Yağmur yıkıyor caddeleri

Çalıdan olan bir süpürge misali

Ah diyorum, keşke dışarıda olsam şimdi...

Yağmurda sırılsıklam olurken,

Damlaların kaldırıma çarpışını izlesem...

Nedir nedeni gitmenin?

Evimin önündeki o sokakta artık gezmemenin?

Yağmuru izleyip gülümserdin.

Sonra hayaller kurardın ve bir gün gerçekleştireceğini söylerdin.

Bedenin uzaklaşmış...

Ruhumsa hala yakın sana.

Hissetmek midir gerçeklik?

Yoksa duydukların mıdır gerçekler?

Sana anlatılanlara inanır mısın daima?

Hep de güvendiğin insanlardan duyduğun yalanlara...

Sonra yürümeliyiz

Sokaklara caddelere çıkmalıyız

Belki bir aşktır,

Bu kentin belleğini geri getirecek olan.

Burada yağmur yağıyor

Ama sen şemsiye almadan gel yine de.

Özletiyor bu çılgın sağanak seni,

Sırılsıklam özletiyor biliyor musun?..

BİLİYORUM SANA GİDEN YOLLAR KAPALI

Biliyorum sana giden yollar kapalı

Üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni

Ne kadar yakından ve arada uçurum;

İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi

Uyandım uyandım, hep seni düşündüm

Yalnız seni, yalnız senin gözlerini

Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım

Ben artık adam olmam bu derde düşeli

Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum oradan oraya

Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki

Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi

Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği

Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;

Hangi şarkıyı duysam, bizim için söylenmiş sanki

Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor

Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini

Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;

Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri

Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım

Bu böyle pek de kolay değil gerçi…

Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;

Bunun verdiği mutluluk da az değil ki

Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,

Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki

İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,

Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:

Bir gece yarısı yazıyorum bu mektubu

Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri.

Aşkı görüyorum gözlerinde,

Parıldayan aşkı

Ve ardındaki endişeyi

Belki de bu durumda her zaman ki gibi çay içmelisin

Acı, şekersiz çay

Kaç kez düşündüm, bilmem

Kendim ve senin açından

Bir vapura binip kilometrelerce uzaklaşmaktan iyidir ya

...

Bu dünya soğuyacak

Yıldızların arasında bir yıldız

Hem de en ufacıklarından

Mavi kadifede bir yaldız, heves yani

Yani bu koskocaman dünyamız

Bu dünya, soğuyacak günün birinde

Hatta bir buz yığını veyahut öyle bir bulut gibi de değil

Boş bir ceviz gibi yuvarlanacak

Zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız

...

Çünkü dünya benden ibaret

Öyle olmayaydı şayet

Kafatasımın içinde ne diye dolanıyor

Bütün bu güzellik, bütün bu rezalet

Hepsi benim, hepsi bana ait

Güneş yerinde, her şey yolunda

Yanıyor eteklerim

Dönüyor yanı başımda

Ne kadar da yalandı sonuncusu

Gerçeklikten uzak

Ölüyorum bu kez

Kendi karanlığımın içinde ölüyorum

Bitmek bilmez üzüntü ve kırgınlıklarımın içinde

Ve bu kez dönüşüm olmayacakmış gibi hissediyorum

Asla kalkamayacakmışım gibi geliyor

Kızgınım belki de, her şeye

Hatta ara sıra duygularımın sel gibi yanaklarımdan süzülüşüne bile

Sen Bay Sonbahar gözlü, sen benim hem yaşama sebebim hem de ölüm meleğimsin...

Kim bu şeytan?

Şüphesiz o iblisin teki.

Bizi çıkmaza bırakıp bir oyunmuşçasına mahvoluşumuzu izleyen pislik.

Bundan zevk alıyor,

Tahmin etmezdim böyle birinin ölümüze bahse girecek kadar alçak olduğunu.

Hain kumarbaz, kendi oyununu bizim hayatımızın üzerine kuruyor

Cehennemden çıkmış alevden gözlerle bizi izliyor

Gülüyor ve kahyasından bir kadeh daha istiyor

Kendi suçlarından ötürü cennetten kovulmuş ve hiç pişmanlık duymamış melek misali.

Ben arafta kalmış bu Dünya'nın Dionysos'u

Sen ise benim üzümlü şarabım, en derin hazlarım...

Bu traji dolu hayatta bir arkadaş, seni ne çok özledim bir bilsen...

Geçen beter yaz sıcaklarından bahsetmek azaptır benim için

Boşverelim bu uzun pişmanlıkları, sessiz dakikaları

Zira bunu anlatmaya kalemim yetmez benim, bilirsin.

Şimdi ise yalnızca kadeh kaldırmak istiyorum; Mutluluğa, hiç bitmeyen arkadaşlık yıllarımıza ve mesafelerin engelleyemediği filmlere...

İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım

Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından

Bebe dişlerinden, güneşlerden, yaban otlarından

Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar...

Şu aranıp duran korkak ellerimi tut...

Bu evleri atla bu evleri de bunları da

Göğe bakalım...

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım

İnecek var deriz otobüs durur ineriz

Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya

Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum

Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun

Herkes uyusun bir seni uyutmam bir de ben uyumam

Herkes yokken biz oluruz biz uyumayalım

Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda

Beni bırak göğe bakalım

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım

Tuttukça güçleniyorum kalabalık oluyorum

Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi

Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor

Seni aldım bu sunturlu yere getirdim

Sayısız penceren vardı bir bir kapattım

Bana dönesin diye bir bir kapattım

Şimdi otobüs gelir biner gideriz

Dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç

Bir ellerin bir ellerim yeter belleyelim yetsin

Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat...

Durma kendini hatırlat...

Durma göğe bakalım...

Seninkine benzeyen onlarca koku

Sokaklarda dolaşıyor ben sana yetişmeye çalışırken

Sigaraya bulanmış, birayla yıkanmış

Hiçbiri de yeterli değil huzur bulmama

Saklayabilsem kokunu göğüs kafesimde

Tutabilsem seni tenimde, hissiz ruhumda

Ne parmaklarım sararır o canlılıkta, ne gözaltlarım kararır seni izlerken

Ama keşke durabilsem çizgimde

Dengemi bozduğun yere dönebilsem, bulabilsem o anda tüm hislerini

Bozukluk olarak adlandırdığın çocuksuluğunu ve bitmemiş tüm hikayelerini

Ve keşke sevebilsem seni bir kış gecesi, hiç üşümeden

Şimdi yazıyorum bunları başım ağrır bir halde, okuyorsan hiç hatırlama beni

Parmakların bir daha hiç sararmasın sevgilim, deliverdiğin ciğerim feda o şüpheci çocuğa

Sessiz sessiz öpmeler

Dilimin tüm seslerini susturdum. İçimde biriken ne varsa, tüm duyguları, umutları, hayal kırıklıklarını ve korkuları akbabalara sundum; hepsi benden kopup gitti. Koca bir boşluk kaldı geriye, uğuldayan, derin ve karanlık. Şimdi elimde yalnızca bir canım var, titrek bir alev gibi sönmeye hazır. Belki yarın, belki bugün, belki de şu an, bu hayat usulca solabilir. Sessiz, derinden gelen bir son.

İnce bir ip gibi hayatın ucunda sallanırken, bana gülmemi söylüyorlar. Sanki gülmek, her şeyi yoluna koyacakmış gibi. Oysa içimde öyle bir yük var ki, anlatmaya kalksam kelimeler kifayetsiz kalır. Bağrımı açıp bilinen ve bilinmeyen tüm bıçak izlerini göstermek istiyorum. Her biri bir yara, her biri derin birer kesik. Ama buna bile gücüm yetmiyor artık. Ne anlatacak sözüm var ne de gösterecek cesaretim. Her şeyi içime gömmek, saklamak daha kolay geliyor.

Gözlerimdeki donuk bakışlar bile yetmiyor, sanki hayatımda hiçbir şey olmamış gibi gülmemi bekliyorlar. İçimde fırtınalar koparken, dışarıda sakin bir denizmişim gibi davranmamı istiyorlar. Oysa bilmiyorlar; bu ip, her an kopabilir. Gülmenin, yaşamaya devam edebilmenin bu kadar zor olduğu bir yerde, içimde sakladığım o bıçak yaraları, belki de beni hayata en çok bağlayan şeyler.

Hasan Bardakçı, "Yağmurun Altında Yalnızlık" şiirinde, /Gurbet gurbet geziyorum, özledim annemin sofrasını diyip, kitabın son "Ölüm Bahçesi" şiirinde Gurbetin tüm çilesini yedikten sonra eve dönmenin mutluluğu yok artık diyor. Herkes kendisinin derinine inmez ama bu bir acıdır.

Gözlerini kapatmadan önce nolur son kez avuçlarına bak

Her şeyi normal karşılıyorum ama gece olunca kendime dönüyorum, gerçek benliğime… İçimde biriktirdiğim kesiklerin yaraları yavaş yavaş açılmaya başladı. Sessizlik, üzerime bir ağırlık gibi çöküyor, kaçtığımı sandığım her his, birer birer geri dönüyor. Her yara, dokundukça daha derine iniyor, yıllardır üstünü kapattığım o duygular, şimdi beni esir alıyor.

Bir köpeğin yalnızlığını taşıyorum yıllardır, ıssız bakan gözlerimde. Kaburgalarım, hafif bir rüzgar esintisinde kırılacak gibi oluyor, sanki en ufak bir dokunuşta dağılıp savrulacağım. Bazen yüzüm bir duvara donup kalıyor; o an, sanki o duvarın boşluğuna çekiliyorum. İçine düşer gibi, ağır ağır, derin bir uçuruma… Her şey silikleşiyor, sesler, renkler, insanlar; geriye sadece soğuk bir boşluk kalıyor. O duvarın soğukluğu içime işliyor, varlığım belirsizleşiyor. Kendimi o boşlukta kaybediyorum, sanki bir parçam sonsuza dek o duvarda kalacak, geri dönmeyecek gibi.