Intihak - Tumblr Posts
16-17 Ekim 2023
"Nasıl yaşayacaksın biliyor musun?" dedi Recep. Bir kaldırım köşesinde yere çökmüş sigara içiyorduk. Ağlıyordum. "Rüyadaymışsın gibi yaşayacaksın. "
İki senedir ilk defa çok şiddetli geldi dün akşam kendimi öldürme isteği. Yorgunum.
"Umursamayacaksın kimseyi, elimden gelse var ya hepinize şu 'takmamayı' öğreteceğim." dedi Recep. Kocaman bir adamdı o an gözümde. Ben de yanındaki küçük kız...
"Ama ben çok sevgi dolu bir insanım." dedim. Oysa o gelmeden birkaç dakika önce ben de bunu düşünüyordum. Kimseyi sevmemeliyim artık.
"İyi bir şey değil demek ki yapmayacaksın."
Haklıydı.
Üç yıl önceki olaydan beri ilk defa bir kaldırım taşına çöktüm dün gece. Bazen bir kaldırım taşına çökmek gerekiyor sanırım yeniden ayağa kalkabilmek için.
Yanıma geldi, bana bir şeyler öğretti, beni iyileştirdi, her zamanki gibi sarıldı ve gitti. Arkasında daha iyi bir ben bırakarak...
Palyaçom buradaysa ben mutsuz olamam demiştim. Doğruydu.
O zamanlardan konuştuk. İlk defa dile getirildi bu duygular. Ben gerçekten Recebin küçük kızıymışım. Öyle dedi.
Gece üçü vurdu ardından. Tarih değişti. Yine makası aldım elime. Yine kestim saçlarımı. "Güçlü kadın olmuşsun." demişti Cem. Yeniden güçlü kadın olmak istedim.
16 Mayıs 2024
Ben bileklerimi kestim. Palyaçom yoktu. Ali yoktu. Hiçkimse yoktu. Güçlü kadın olamadım. Bilekleri yerine saçlarını kesmiş bir kadın olarak aylarca devam ettim hayatta kalmaya.
Günün birinde bileklerini kesen kısa saçlı bir kız oldum.
Sonra korktum. Ölmekten değil, ölümden sonrasından korktum.
Kimse kurtarmadı beni, benden başka.
"Kurtuluş," dedim. "Ankara'da bir mahalle, fazlası değil."
-Kinyas ve Kayra
O gecenin sababında ve sonrasındaki birkaç gün boyunca hep bu şarkıyı dinlemiştim. Biliyordum ki doktorun söylediği o son kesiği atmış olsaydım yalnız ölecektim.
Ben hiç kimsem olmadan, henüz kimseyle uyumadan, yalnız ölecek gibi hissediyorum.
Ne garip hayat... Hastaneye gitmek ile son bir kesik atmak arasında yaptığın seçimin arasında saklı canın. Benim canım...