SDCC: Thor And Loki

SDCC: Thor and Loki

Well... I saw the videos of Thor's and Loki's panels and those are my thoughts:

First, I have to admit that I didn't see all the video of Thor's panel. I couldn't. It was so... Cringe

Taika seemed to be trying too hard and Chris seemed... Uncomfortable? I don't know, he joked with Taika and all but I didn't get the feeling that he was truly happy.

And the title... Love and Thunder? Really? It fits more to a fanfic than to a movie.

And Loki... I was so happy when the crowd cheered Loki's name. Tom's seemed very happy too. No matter what Marvel tried to do, Loki is still powerful among the fans.

The crowd seemed more happy in Loki's panel than Thor's and I won't denied that made a little happy. I really can't be excited for Thor 4. There is no Loki and no Thor, so there is nothing for me to be excited.

Not even Amora and Jane. I was surprised to find out that Jane as Thor will be in Thor 4 but as much as I like Jane's Thor I don't believe she'll be well treated by Taika. Not her and not Amora. Even Valkyrie could be handle better, I think she has the potential of be a very interesting and strong character not just "one of the boys"

I'm trying not be too excited about Loki's series. I want to see and then decide. I'm doing the same thing with The Witcher's series. I'll see and then form an opinion about it.

You know, another thing that struck me about Thor: Ragnarok, and this is something I was suspicious and concerned about since long before the film actually came out, just from the news we were hearing about it at the time, and which was horribly confirmed when it actually was released, was that in all the reviews for the film (and I read dozens of reviews), I realized it was the first Marvel film, and certainly the first Thor film, that Loki had appeared in, in which he goes almost totally unmentioned in the reviews.  And across the board, if he was mentioned at all, it’s the first time we don’t see the critics praising Tom Hiddelston’s performance, or talking about how Loki is a more interesting character than Thor.  I knew that was going to happen, because the director kept making it a point, really, shoving in down people’s throats in interviews, that this was going to be “Thor’s film”, that Thor was going to be made front and center.  As if he wasn’t front and center in the last two THOR films, and gee and wow, Loki just happened to be a more powerful and impactful character, despite his far lesser screen time.  I knew the second I heard that, that Taika Waititi’s solution to the Thor problem would be to aggressively make Loki seem inferior to Thor, despite the fact that it would utterly ignore and even destroy previously established characterization for BOTH of them.  Talk about uncreative, lazy writing.  There’s a reason Tom Hiddleston and Loki don’t get even a fraction of the attention each was given in the previous reviews of the first two films, and also even The Avengers film.  It’s because Waititi purposefully wrote a character who was both insignificant and flimsy, who was emasculated and idiotic.  Basically, a character who had nothing whatever to do with the Loki of the first films.  And yet I still see people trying to claim Loki progressed as a character, that he grew, etc…  LOL, no.  It was total character assassination is what it was, because Taika Waititi’s ass had a very real agenda in wanting to steal the spot light from Tom Hiddleston and give it to Chris Hemsworth.  And I guess he succeeded, because again, look back over reviews of this film, and compare them to reviews of “Thor” and “Thor: The Dark World”, and notice the absolutely glaring difference in regards to Loki and how he’s perceived.  In reviews for the first two films, Loki absolutely captivates the critics, many of them talking about how he’s the most interesting and complex character in the whole MCU.  In reviews of Ragnarok, he’s either not mentioned at all, or he’s mentioned as being a wasted opportunity and inconsequential to the plot and story.  That was purposeful on the director’s part.  I absolutely know it was.  

O “Avengersach” słów kilka

Dzisiaj tak sobie, od czapy, powrócę w przeszłość i wspomnę o pierwszych Avengersach, czyli - taka mini-recenzja z mojej strony. Cóż, obawiałam się, że filmiki o super-bohaterach to nie moja bajka, ale było całkiem fajnie. Mieliśmy przynajmniej zakrojone ich genezy czyli jak to się stało, że zostali tymi, których ten film nam przedstawił. Wiem, że są tu wielcy zwolennicy Natashy Romanov i się mogę zgodzić z nimi - kobieta wymiata  :) Najlepsza żeńska postać w tym filmie. Styl walki, wygląd, wszystko mi się podobało. Jednak z Avengersów najbardziej lubię Bruce'a Bannera. Wydaje mi się takim trochę zakompleksionym naukowcem, mózg to on ma, ale boi się on swojej drugiej natury, czyli Hulka. Podoba mi się ten kontrast pomiędzy nim a Hulkiem. Thora nie zaliczam jeszcze do Avengersów, bo w sumie przez pół filmu jakoś nie wczuł się w tę rolę, ale kocham go miłością wielką i dozgonną <3 Jak zwykle podobał mi się, ale czegoż tu się spodziewać ppo potężnym bogu piorunów? :> Film był w sumie dość luźny, pełno było gagów i śmiesznych tekstów, chociaż też były poważne wątki (chociażby inwazja Chitauri na Nowy Jork). No i tu przechodzimy do wątku Lokiego. Nie jest już chyba tajemnicą w MCU, że to Thanos go wysłał na Ziemię z misją przejęcia Tesseraktu i że go torturował przedtem. Co zresztą widać po tym, jaki jest umęczony, że nawet potrafił się potknąć i stracić równowagę. Nie wiem, czemu go wszyscy uważają za villaina tego filmu, skoro tak naprawdę już wtedy największym villainem był Thanos wraz ze swoją wielką misją zdobycia wszystkich Kamieni Nieskończoności. Tak czy owak Loki ma swoje naprawdę genialne momenty, na przykład ucieczkę z laboratorium SHIELD, albo walkę na wieży Starka. Było też trochę wzruszających chwil, chociażby konfrontacja Thora z nim w jakimś-tam lesie... Widać, że Thor się wciąż o niego troszczy... Jak już kiedyś mówiłam, lubię wyłapywać takie chwile, bo dla mnie taka braterska miłość jest piękna, nawet mimo tego, że potem w Nowym Jorku lali się po pyskach ;) O Avengersach mogłabym napisać wiele, ale jeszcze tylko parę słów. Bardzo lubię (wręcz uwielbiam) Tonyego Starka, jego "cool" podejście w stosunku do Lokiego też było prześmieszne :) Z początku nie lubiłam Kapitana Ameryki, ale po obejrzeniu trylogii z nim w roli głównej zmieniłam zdanie. Steve ma swoją historię i swoje przekonania, potrafi walczyć i jest dodatkowo dobry i szlachetny. Prawdziwy bohater. Ogólnie rzecz biorąc film oceniam na 8/10. Solidna zabawa, dla mnie tym większa, że z mężem oglądaliśmy w Sylwestra 2018 :D Wiem, wiem, to było ponad 2 lata temu, ale od tego czasu obejrzałam jeszcze kilka razy i nadal jestem pod wrażeniem. To pierwsza „zbiorówka” w MCU, która przetarła szlak następcom (np. genialnemu „Civil War”). Postacie są dobrze napisane, dialogi logiczne, ogólnie reżyser dał z siebie wszystko i potrafił przedstawić świat przekonująco.

Thor is a hero (but not in Ragnarok)

Thor is a hero

But why is he a hero?

It is because of his control over lighting? His superhuman strength? His royal blood? His status as a “god”? His ability with Mjolnir/Stormbreaker?

No. It is because of his heart.

Thor has a noble heart. Despite his beginning as a proud, arrogant and hot-headed prince, Thor always had a good heart. He cares for his family, his people, his friends. He has a sense of honor, of loyalty and duty. And when he is banished to Earth, he learns humility, he learns to respect those who are different from him (from another realm), he learns that his decisions, his choices, what he decides to fight for is what makes him worthy. He learns that his true power, his true strength lies in his choices not in his physical strength or his weapon.

Thor learns and grows on Earth. And even more when the Dark Elves attack Asgard.

In the chaos caused by Malekith, Thor learns that the throne doesn’t have all the answers, that a king (especially his king and father) is flawed. That to be a leader one has to make sacrifices. And even then, he keeps fighting. He goes against Odin orders and takes the danger away from Asgard, putting the woman he loves in the frontline. He puts the safety of his people above everything, above his own wishes, above Jane’s safety. He is marked by the desire of revenge, but he doesn’t let that cloud his vision (unlike Odin).

“Surrender is not in mine [nature]” Thor shows that his strength is in what he believes, in what he desires to do – protect this people. Again, is what is in his heart that makes him strong. And when everything is over, he gives up of the throne because he saw that is not where he belongs, where he wants to be. He prefers to be a good man than a good king. Thor realizes that he didn’t understand all the consequences and sacrifices of the throne (Loki did) and decides to be just a good man. A good man that will protect his people until his last breath. He even gives up Mjolnir – the weapon that became his symbol. Is Odin/Loki that doesn’t let him.

So, until this point, we have a man that was banished and through that learned to be better. That saw his home attacked, lost his mother and his brother, fought to protect Asgard/Midgard (and all the nine realms) and with that learn that he didn’t wanted the throne in the end. That he just wanted to be a good man.

All his journey showed us the strength of Thor’s heart. His experiences and believes shaped his choices, made him grow to be a king at heart.

At the end of TDW, Thor was a king at heart. A boy turned man through banishment, a warrior turned king through lost and sacrifice (he was ready to put Jane in danger and to give up Mjolnir). Thor was a man who respected others, who cared for his people, his friends (both in Asgard and Midgard), his family, his love. He was ready to help everyone who needed him. He preferred peace to violence and the safety of innocents to an open war.

That is Thor. His strength and power are in his heart. A heart that respects and care, protect and defend. That’s also the Thor that we see in Age of Ultron.

A worthy hero. A worthy king. A worthy man. He was perfect? Of course not. He still had issues to resolve. But he was in the right path.

But not the Thor we see in Ragnarok.

The Thor that we see in Ragnarok doesn’t respect his friends/family – he tries to manipulate Valkyrie, Hulk, Banner and Loki to his wishes.

He prefers violence to a peaceful agreement – he attacks Surtur and the fire giants because of dreams, he attacks Hela without even trying to talk, he destroys Asgard without think if another choice could be made or think about the innocent people that could still be in the city.

He relies only in his physical strength and the presence of a weapon – Thor had learned that his strength was more than physical/lighting and was ready to be apart of Mjolnir. But suddenly none of these matters and all is resume to the absence of Mjolnir and his inability to realize he has more in him than what Mjolnir could give him (which he already knew)

He uses violence/torture against his brother – Thor would never hurt Loki this way. They fight? Yes. Can Loki get to Thor’s nerves? Sure. But Thor loves his brother and would never hurt him, he would never use torture (yes, it was torture) against Loki. And he would never cause harm to Loki while smiling. Would hurt Thor to cause Loki pain. The same way that Loki suffers every time he attacks Thor (in the Bifrost and in the Stark Tower).

And no, the explanation that “Loki was going to betray Thor again” doesn’t count:

-   Loki never betrayed Thor.

-   Loki didn’t have any reason to go against his brother for the Grandmaster (a reward was never mentioned).

Beyond that:

-   The disk shouldn’t be active since the mainframe was disconnected.

-    All the scene is problematic in and out of the plot for reasons that other people already discussed and is not the point of this post.

 Thor didn’t confront Odin not get out of his father’s shadow – Thor defied Odin in TDW, he saw his father’s flaws, his thirst for blood and revenge. But even learning about Hela, Thor goes back into worshipping his father. He doesn’t confront Odin, doesn’t question his father’s crimes. He doesn’t even recognize them.

Thor doesn’t learn anything, he doesn’t grow in Ragnarok – In the first two Thor movies, Thor learns and grows. In Ragnarok, there is no learning, no growing.

 In short:

Thor is not a hero in Ragnarok. He doesn’t have a noble heart, a hero’s heart. He is manipulative, violent, dismissive of other people’s feelings, arrogant. He is not the kind, imperfect, caring hero that we saw in the other movies. He is no king – he didn’t confront Odin’s mistake nor got out of his shadow.

He is not Thor in Ragnarok. Thor was worthy in the other movies. He is not worthy in Ragnarok.

“This is what heroes do” – a true hero doesn’t need to say; a true hero doesn’t need the self-affirmation. A true hero lets his actions speak for him. And Thor’s actions in Ragnarok don’t speak of a hero, but of someone too close to be a villain.

 And to know the this is the Thor that Chris Hemsworth wanted and all that played in the background of the movie just make me have one certainty:

 Chris Hemsworth is not worthy of Thor. Taika Waititi is not worthy of Thor.

 Of the two brothers, Loki is my favorite, but I respect and like Thor too much to accept what Ragnarok did to him. And I can’t believe I wrote more than a thousand words on that.

“Thor: The Dark World” - nie tak udany, ale okej.

Dobrze, a teraz kilka słów o The Dark World, bo obiecałam podzielić się moimi przemyśleniami. Hmm... Od czego tu zacząć? Ten film był... dziwny... Obejrzałam go kilka razy (no, mniej razy niż Avengers i pierwszego "Thora"), a i tak nie wszystko z niego rozumiem. Zacznijmy od głównego villaina. Był on dość płytki, nie przekonywał mnie. Po pierwsze - niejasna jest jego motywacja. Albo po prostu głupia. Już chyba tylko gorszy był główny Zły z trzeciego Iron Mana. Tak czy owak Malekith to dziwna postać. Rozumiem, że chciano jakoś wprowadzić do MCU kolejny Kamień Nieskończoności, czyli Eter, ale działanie Mrocznych Elfów nijak nie ma sensu. Co oni tak naprawdę chcą osiągnąć? Bo zniszczenie całego wszechświata, pogrążenie go w mroku, to jakiś taki słaby cel. Już więcej motywacji ma Thanos z tą swoją misją wymazania połowy życia - po historii Tytana można nawet zrozumieć jego postępowanie. Tymczasem Malekith jest miałki. Nie wzbudza nie tylko ciekawości, ale nawet i lęku. Już lepszym od niego Złym jest jego generał - Algrim, znany również jako Kurse. Ten to przynajmniej jest potworem jak się patrzy :) Muszę przyznać, że chociaż Mroczne Elfy i ich statki fajnie wyglądają. To na plus. Na minus - jak zwykle, postać Odina. Znów dał popis swojej ojcowskiej troski. Jednego syna niemal by skazał na śmierć (do dziś zgrzytam zębami na wspomnienie, jak powiedział Lokiemu: "Your birthright was to die!"), natomiast drugiego kompletnie olał - zwłaszcza jego życie uczuciowe. Bo co by powiedział mądry rodzic, widząc, jak jego dziecko tęskni za swoją drugą połówką, jak cierpi i ma złamane serce? Porządny rodzic by pocieszał, zrozumiał uczucia dziecka. Tymczasem Odin dał Thorowi "mądrą" radę, aby ten zapomniał o Jane - i co więcej, Odin najchętniej by zeswatał Thora z Sif :P I na tym nie koniec. Jak Thor przyprowadza Jane do Asgardu, Odin publicznie obraża dziewczynę, wręcz ją poniża. Aż się dziwię, że Thor zareagował na to spokojnie, a miał pełne prawo przyłożyć ojcu w zęby :P Chociaż pewnie po takiej akcji wylądowałby w celi obok Lokiego, ale jaką by miał satysfakcję! Tak czy owak Odin bardzo się wywyższa i myśli, że wszystko co robi i powie jest najmądrzejsze i najlepsze. Jakkolwiek Thorowi życzę dobrze i wkurza mnie postępowanie jego ojca, tak muszę wspomnieć o kolejnym minusie tego filmu. A mianowicie o związku Thora z Jane. Nie wiem czemu, ale widzę tu wyraźne popsucie tego wątku. No oboje nie pasują mi do siebie za bardzo. Chciano na ekranie przedstawić wielką miłość, ale... Kurczę, czy to naprawdę jest miłość? Słabo mnie w każdym razie ona przekonuje. Chwaliłam sobie wątek miłosny w pierwszym Thorze. Rozumiałam nawet, czemu nasz bóg piorunów tak szybko i mocno się zakochał. W sumie podczas swojej banicji na Ziemi to Jane jako pierwsza wyciągnęła do niego rękę, pomogła mu. Ujęła go życzliwością, mądrością, zaufaniem. Miał prawo chłopak się zakochać. Mogę nawet powiedzieć, że Jane zmieniła go na lepsze. I nawet mi się to podobało. Ale później ten wątek kompletnie zaprzepaszczono. Thor tak rozpaczał po zniszczeniu Bifrostu, ale później był na Ziemi podczas całych "Avengersów" i ani razu nie skontaktował się z Jane, ba, nawet o niej nie wspomniał. Ja wiem, miał ręce pełne roboty, Loki, Teserakt i inne ważniejsze od dziewczyny sprawy, no ale gdzie ta wielka miłość? No i teraz w TDW powracają do tego wątku i znowu starają się przedstawić Thora i Jane jako idealną parę. Tylko już mi to tutaj trochę zgrzyta. Żeby nie było - ja Natalie Portman jako aktorkę bardzo lubię, ale tutaj jako Jane wyszła, no, trochę płytko... W dodatku jakoś kompletnie nie ma chemii pomiędzy Jane i Thorem, zupełnie, jak by spotkały się dwie obce osoby i ktoś próbował sparować je na siłę... Tak to odczuwam. W scenariuszu, czyli na papierze, ta miłość nawet nieźle wychodzi, ale zagrana we filmie jest dość przeciętnie przedstawiona. Dammit, muszę przyznać, że nawet więcej chemii jest między Thorem i Lokim i nie oszukujmy się - jak występują ze sobą w duecie, to kradną cały film. I to właśnie jest wielki plus TDW. Nareszcie są zmuszeni ze sobą współpracować i wychodzi to naprawdę nieźle - aż miło widzieć, że obaj bracia mogą się tak świetnie dogadywać. Szkoda natomiast, że taki smutny koniec spotkał Friggę. Naprawdę ją lubiłam, była przeciwieństwem Odina - kochającym i troskliwym rodzicem. Żałuję w sumie, że we filmach tak mało było pokazanych jej relacji z synami. Przydałoby się więcej. Chociaż przyznać muszę, że więź łącząca ją z Lokim musiała być wyjątkowa - on tak bardzo przeżył jej śmierć. I w sumie ta śmierć była kołem napędowym filmu i z pewnością przyczyniła się do tego, że Loki zaczął się zmieniać i przeszedł z etapu villaina do antybohatera. Co jeszcze... Najbardziej wzruszająca scena to był pogrzeb Friggi oraz "śmierć" Lokiego. Rany, aż mnie coś ściska w gardle, jak sobie przypomnę tę smutną scenę. Aha, z ciekawostek - kiedy to kręcili, naprawdę chcieli uśmiercić Lokiego, dopiero potem w scenariuszu zmienili co nieco, abyśmy mogli dłużej cieszyć się naszym ukochanym bohaterem ^^ Tak czy owak bardzo piękna i pełna emocji scena... Natomiast pewne działania postaci nie mają w tym filmie zupełnie sensu. O motywacjach Malekitha już pisałam. Nie jarzę też kompletnie, o co chodziło Heimdallowi, kiedy zawołał Odina i przyznał się przed nim do zdrady. Nie mógł po prostu siedzieć cicho? Gdyby nic nie powiedział, Thor, Loki i Jane pewnie nie musieliby uciekać przed strzelającą do nich flotą powietrzną Asgardu. Odin to w ogóle dziwnie się zachowywał. Najpierw miał pretensje do Thora, że ten sprowadził dziewczynę do Asgardu, a później, jak Thor chciał ją wywieźć, aby nie narażać pałacu na kolejny atak Mrocznych Elfów, Odin mu odmówił. No to niech się wreszcie Odin zdecyduje - chce zatrzymać Jane (wraz z Eterem) w swoim królestwie, czy nie? Nie pojmuję też zupełnie, jak Thor mógł zostawić Lokiego, martwego czy nie, na tym paskudnym i zimnym pustkowiu... No tak się nie robi swoim bliskim... :( :( Nie wiem też, po co Selvig latał goły po Stonehenge (chociaż wielkie brawa za odwagę dla aktora, bo naprawdę się do tej sceny rozebrał :)) No i jeszcze na końcu Thor odmówił przejęcia tronu... Coś nie bardzo ma ochotę zasiadać na Hlidskjalfie. Dziwne to, zwłaszcza, że w pierwszym filmie tak bardzo pragnął być królem (a nie był na to gotowy tak naprawdę...) Realizacyjnie film był nawet całkiem niezły. Miło zobaczyć Asgard w całej swojej świetności (o, i nawet wiadomo teraz, że i tam czasami bywa zimno...), miło zobaczyć, chociaż tylko przez chwilę, ponownie Jotunheim. Sceny walk i pościgów były nawet całkiem spoko. No i Londyn, moje ukochane miasto :D (przynajmniej raz nie Hameryka stała się obiektem najazdu obcych z kosmosu). Było sporo humoru, było też sporo powagi. Tak czy owak film może nie najlepszy, ale wystarczająco dobry, abym się nie nudziła. Dałabym mu jakieś 6/10 punktów.