You Know, Another Thing That Struck Me About Thor: Ragnarok, And This Is Something I Was Suspicious And

You know, another thing that struck me about Thor: Ragnarok, and this is something I was suspicious and concerned about since long before the film actually came out, just from the news we were hearing about it at the time, and which was horribly confirmed when it actually was released, was that in all the reviews for the film (and I read dozens of reviews), I realized it was the first Marvel film, and certainly the first Thor film, that Loki had appeared in, in which he goes almost totally unmentioned in the reviews.  And across the board, if he was mentioned at all, it’s the first time we don’t see the critics praising Tom Hiddelston’s performance, or talking about how Loki is a more interesting character than Thor.  I knew that was going to happen, because the director kept making it a point, really, shoving in down people’s throats in interviews, that this was going to be “Thor’s film”, that Thor was going to be made front and center.  As if he wasn’t front and center in the last two THOR films, and gee and wow, Loki just happened to be a more powerful and impactful character, despite his far lesser screen time.  I knew the second I heard that, that Taika Waititi’s solution to the Thor problem would be to aggressively make Loki seem inferior to Thor, despite the fact that it would utterly ignore and even destroy previously established characterization for BOTH of them.  Talk about uncreative, lazy writing.  There’s a reason Tom Hiddleston and Loki don’t get even a fraction of the attention each was given in the previous reviews of the first two films, and also even The Avengers film.  It’s because Waititi purposefully wrote a character who was both insignificant and flimsy, who was emasculated and idiotic.  Basically, a character who had nothing whatever to do with the Loki of the first films.  And yet I still see people trying to claim Loki progressed as a character, that he grew, etc…  LOL, no.  It was total character assassination is what it was, because Taika Waititi’s ass had a very real agenda in wanting to steal the spot light from Tom Hiddleston and give it to Chris Hemsworth.  And I guess he succeeded, because again, look back over reviews of this film, and compare them to reviews of “Thor” and “Thor: The Dark World”, and notice the absolutely glaring difference in regards to Loki and how he’s perceived.  In reviews for the first two films, Loki absolutely captivates the critics, many of them talking about how he’s the most interesting and complex character in the whole MCU.  In reviews of Ragnarok, he’s either not mentioned at all, or he’s mentioned as being a wasted opportunity and inconsequential to the plot and story.  That was purposeful on the director’s part.  I absolutely know it was.  

foundlingmother replied to your post: sorry, wdym by their breakup in Ragnarok?

Yes, more power to them. I just wish they wouldn’t imply we’re crazy and stupid (and flat out say we’re wrong) for not seeing it as positive… Like, I’m sorry I don’t see Thor leaving Loki with a device meant to keep slaves in line active on him as this sweet moment of brotherly acceptance. (Sorry, lots of posts getting on my nerves lately. Couldn’t help but vent.)

OK guess i lied about not going into any more detail in a public post. 

See, a lot of the complaints I have seen about it, and a lot of the derisive responses to those complaints, have been about whether the device itself was cruel. But to me, that’s… missing the point a bit, at least with the way I see it, because I am completely not complaining about the physical pain Thor inflicted on Loki. They can bash the shit out of each other, that’s fine; I’m sure if you tallied up who had hurt who when, they’d both have a long list. I do think it was… reckless, to say the least… for Thor to leave him there helpless without any certainty of who would find him, but I would be able to overlook that as a lapse in judgment under other circumstances.

What bothers me is why. Telling someone who has known trauma around identity and belonging “who you are is as a person is inadequate and I will disown you unless you change to suit my standards” is…

I mean, I know some folks reading this are not gonna hear what I’m saying but are going to hear what they think I’m saying. So let me clarify. I am not saying how horrible Thor is for saying it. I don’t care whether it’s right or wrong, an acceptable or unacceptable action. That is entirely irrelevant. It could be 100% justified… but it would not have achieved the end that the movie claims. What I’m saying is that regardless of whether Loki got out and followed him back to Asgard, and regardless of whether they hugged and made nice with each other, that conversation did the opposite of what needed to happen to heal their relationship, and it may have effectively destroyed any chance of future healing between them.

The fracture in their relationship was around trust—not just Thor’s trust in Loki but also Loki’s trust in Thor. That was something that TDW got very right, for all its other flaws, because it showed that Loki started to come back from the edge when Thor chose to extend trust to him, treated him like his brother, took him seriously, and generally allowed Loki to believe that their relationship was not permanently stained. What Loki needed was to be able to trust in Thor’s love for him: that it wasn’t just circumstantial. That he, as a person, mattered to Thor, and that Thor would be able to re-accept him after his transgressions and would continue to value him. And Thor showing him so through his actions was working to fix their relationship and give them the space to talk things through with some kind of honesty and work their shit out. It was working, to the extent that Loki fully intended to die to save Thor. (The fact that Loki took advantage of circumstances when he woke up alive doesn’t change that and is, to my thinking, wholly in line with his character and his need to not let his feelings be used against him. Just died for your brother in a blatant display of love and loyalty? whoop better go and be a dick to fuck that right up!).

But the above scene from Ragnarok, Thor’s ultimatum, would utterly shatter Loki’s trust in all of those things. And, importantly, it would do absolutely nothing to heal Thor’s trust in his brother, either, because… I mean, it was compliance under threat of abandonment. That really doesn’t prove anything about someone’s trustworthiness or whether they have “changed.” All it proves is that you know where their buttons are located.

And that is exactly where the movie leaves it, with trust thoroughly shattered on both sides. Which is the end of any relationship if serious action isn’t taken to repair that trust. But no such action is shown or even suggested. Loki coming to save the day wouldn’t do it; he’d rushed to Thor’s rescue as recently as the previous movie, so that’s hardly new. Them fighting side by side wouldn’t do it; they’d done that thousands of times before. Hugs likewise. And if the issues were deep and serious enough to cause the breaking of a centuries-long brotherly bond, how could they possibly be resolved off-screen, without so much as a hint of how it happened? They couldn’t. It just doesn’t work, narratively speaking.  

So to me, that movie ends with their relationship completely broken. They are inhabiting the same space and they are ostensibly on peaceful terms, but any basis for trust has been destroyed. By any meaningful definition, their relationship is deader than a doornail.

And to me it is fitting, under those circumstances, that Loki would go and get himself killed kinda-sorta on purpose at the first opportunity as well. I mean, last time he was in a similar situation of having been rejected by those he cared about, he threw himself into an abyss. And this time he even got to continue to try to prove himself to Thor while doing it, just like one might feel compelled to do after such an ultimatum.

So yeah that’s why I call it a breakup. Because I don’t see any other way I can interpret it.

“Thor: The Dark World” - nie tak udany, ale okej.

Dobrze, a teraz kilka słów o The Dark World, bo obiecałam podzielić się moimi przemyśleniami. Hmm... Od czego tu zacząć? Ten film był... dziwny... Obejrzałam go kilka razy (no, mniej razy niż Avengers i pierwszego "Thora"), a i tak nie wszystko z niego rozumiem. Zacznijmy od głównego villaina. Był on dość płytki, nie przekonywał mnie. Po pierwsze - niejasna jest jego motywacja. Albo po prostu głupia. Już chyba tylko gorszy był główny Zły z trzeciego Iron Mana. Tak czy owak Malekith to dziwna postać. Rozumiem, że chciano jakoś wprowadzić do MCU kolejny Kamień Nieskończoności, czyli Eter, ale działanie Mrocznych Elfów nijak nie ma sensu. Co oni tak naprawdę chcą osiągnąć? Bo zniszczenie całego wszechświata, pogrążenie go w mroku, to jakiś taki słaby cel. Już więcej motywacji ma Thanos z tą swoją misją wymazania połowy życia - po historii Tytana można nawet zrozumieć jego postępowanie. Tymczasem Malekith jest miałki. Nie wzbudza nie tylko ciekawości, ale nawet i lęku. Już lepszym od niego Złym jest jego generał - Algrim, znany również jako Kurse. Ten to przynajmniej jest potworem jak się patrzy :) Muszę przyznać, że chociaż Mroczne Elfy i ich statki fajnie wyglądają. To na plus. Na minus - jak zwykle, postać Odina. Znów dał popis swojej ojcowskiej troski. Jednego syna niemal by skazał na śmierć (do dziś zgrzytam zębami na wspomnienie, jak powiedział Lokiemu: "Your birthright was to die!"), natomiast drugiego kompletnie olał - zwłaszcza jego życie uczuciowe. Bo co by powiedział mądry rodzic, widząc, jak jego dziecko tęskni za swoją drugą połówką, jak cierpi i ma złamane serce? Porządny rodzic by pocieszał, zrozumiał uczucia dziecka. Tymczasem Odin dał Thorowi "mądrą" radę, aby ten zapomniał o Jane - i co więcej, Odin najchętniej by zeswatał Thora z Sif :P I na tym nie koniec. Jak Thor przyprowadza Jane do Asgardu, Odin publicznie obraża dziewczynę, wręcz ją poniża. Aż się dziwię, że Thor zareagował na to spokojnie, a miał pełne prawo przyłożyć ojcu w zęby :P Chociaż pewnie po takiej akcji wylądowałby w celi obok Lokiego, ale jaką by miał satysfakcję! Tak czy owak Odin bardzo się wywyższa i myśli, że wszystko co robi i powie jest najmądrzejsze i najlepsze. Jakkolwiek Thorowi życzę dobrze i wkurza mnie postępowanie jego ojca, tak muszę wspomnieć o kolejnym minusie tego filmu. A mianowicie o związku Thora z Jane. Nie wiem czemu, ale widzę tu wyraźne popsucie tego wątku. No oboje nie pasują mi do siebie za bardzo. Chciano na ekranie przedstawić wielką miłość, ale... Kurczę, czy to naprawdę jest miłość? Słabo mnie w każdym razie ona przekonuje. Chwaliłam sobie wątek miłosny w pierwszym Thorze. Rozumiałam nawet, czemu nasz bóg piorunów tak szybko i mocno się zakochał. W sumie podczas swojej banicji na Ziemi to Jane jako pierwsza wyciągnęła do niego rękę, pomogła mu. Ujęła go życzliwością, mądrością, zaufaniem. Miał prawo chłopak się zakochać. Mogę nawet powiedzieć, że Jane zmieniła go na lepsze. I nawet mi się to podobało. Ale później ten wątek kompletnie zaprzepaszczono. Thor tak rozpaczał po zniszczeniu Bifrostu, ale później był na Ziemi podczas całych "Avengersów" i ani razu nie skontaktował się z Jane, ba, nawet o niej nie wspomniał. Ja wiem, miał ręce pełne roboty, Loki, Teserakt i inne ważniejsze od dziewczyny sprawy, no ale gdzie ta wielka miłość? No i teraz w TDW powracają do tego wątku i znowu starają się przedstawić Thora i Jane jako idealną parę. Tylko już mi to tutaj trochę zgrzyta. Żeby nie było - ja Natalie Portman jako aktorkę bardzo lubię, ale tutaj jako Jane wyszła, no, trochę płytko... W dodatku jakoś kompletnie nie ma chemii pomiędzy Jane i Thorem, zupełnie, jak by spotkały się dwie obce osoby i ktoś próbował sparować je na siłę... Tak to odczuwam. W scenariuszu, czyli na papierze, ta miłość nawet nieźle wychodzi, ale zagrana we filmie jest dość przeciętnie przedstawiona. Dammit, muszę przyznać, że nawet więcej chemii jest między Thorem i Lokim i nie oszukujmy się - jak występują ze sobą w duecie, to kradną cały film. I to właśnie jest wielki plus TDW. Nareszcie są zmuszeni ze sobą współpracować i wychodzi to naprawdę nieźle - aż miło widzieć, że obaj bracia mogą się tak świetnie dogadywać. Szkoda natomiast, że taki smutny koniec spotkał Friggę. Naprawdę ją lubiłam, była przeciwieństwem Odina - kochającym i troskliwym rodzicem. Żałuję w sumie, że we filmach tak mało było pokazanych jej relacji z synami. Przydałoby się więcej. Chociaż przyznać muszę, że więź łącząca ją z Lokim musiała być wyjątkowa - on tak bardzo przeżył jej śmierć. I w sumie ta śmierć była kołem napędowym filmu i z pewnością przyczyniła się do tego, że Loki zaczął się zmieniać i przeszedł z etapu villaina do antybohatera. Co jeszcze... Najbardziej wzruszająca scena to był pogrzeb Friggi oraz "śmierć" Lokiego. Rany, aż mnie coś ściska w gardle, jak sobie przypomnę tę smutną scenę. Aha, z ciekawostek - kiedy to kręcili, naprawdę chcieli uśmiercić Lokiego, dopiero potem w scenariuszu zmienili co nieco, abyśmy mogli dłużej cieszyć się naszym ukochanym bohaterem ^^ Tak czy owak bardzo piękna i pełna emocji scena... Natomiast pewne działania postaci nie mają w tym filmie zupełnie sensu. O motywacjach Malekitha już pisałam. Nie jarzę też kompletnie, o co chodziło Heimdallowi, kiedy zawołał Odina i przyznał się przed nim do zdrady. Nie mógł po prostu siedzieć cicho? Gdyby nic nie powiedział, Thor, Loki i Jane pewnie nie musieliby uciekać przed strzelającą do nich flotą powietrzną Asgardu. Odin to w ogóle dziwnie się zachowywał. Najpierw miał pretensje do Thora, że ten sprowadził dziewczynę do Asgardu, a później, jak Thor chciał ją wywieźć, aby nie narażać pałacu na kolejny atak Mrocznych Elfów, Odin mu odmówił. No to niech się wreszcie Odin zdecyduje - chce zatrzymać Jane (wraz z Eterem) w swoim królestwie, czy nie? Nie pojmuję też zupełnie, jak Thor mógł zostawić Lokiego, martwego czy nie, na tym paskudnym i zimnym pustkowiu... No tak się nie robi swoim bliskim... :( :( Nie wiem też, po co Selvig latał goły po Stonehenge (chociaż wielkie brawa za odwagę dla aktora, bo naprawdę się do tej sceny rozebrał :)) No i jeszcze na końcu Thor odmówił przejęcia tronu... Coś nie bardzo ma ochotę zasiadać na Hlidskjalfie. Dziwne to, zwłaszcza, że w pierwszym filmie tak bardzo pragnął być królem (a nie był na to gotowy tak naprawdę...) Realizacyjnie film był nawet całkiem niezły. Miło zobaczyć Asgard w całej swojej świetności (o, i nawet wiadomo teraz, że i tam czasami bywa zimno...), miło zobaczyć, chociaż tylko przez chwilę, ponownie Jotunheim. Sceny walk i pościgów były nawet całkiem spoko. No i Londyn, moje ukochane miasto :D (przynajmniej raz nie Hameryka stała się obiektem najazdu obcych z kosmosu). Było sporo humoru, było też sporo powagi. Tak czy owak film może nie najlepszy, ale wystarczająco dobry, abym się nie nudziła. Dałabym mu jakieś 6/10 punktów.

I Just Need to Get Something Off My Chest

So, like, I already know this is a SUPER unpopular opinion on this site, but I have to say it.

Thor Ragnarok SUCKED and I really don’t understand other Loki fans who think that Taika Waititi’s version of the character is the best one that exists. Like, did everyone else just sort of… miss the fact that Loki was the butt of pretty much every joke in the movie? Did we all just look the other way when Loki, someone who’s been studying sorcery for literally HUNDREDS of years, can get outplayed by Doctor fucking Strange, who’s been a sorcerer for all of two years at the most? That Waititi turned Loki’s sacrifice in Thor the Dark World into a joke because oh, we’re different! There’s no real emotion here, ya’ll! Just jokes! But the joke that pissed me off the most in this movie, as a dedicated Loki fan since 2011, was making Loki make a joke about his own. Fucking. Suicide attempt. Remember? When he threw himself into the wormhole at the end of the first movie that also led him to Thanos? Yeah, Waititi makes him joke about that. It’s a throwaway line somewhere on Sakaar and it’s a little difficult to spot, but it’s fucking there. If I had access to this God awful movie without paying hard earned money for it again, I’d give you the exact second it appears on screen. There are other examples of the ruining of Loki’s character throughout this movie, but these were the most egregious ones I could think of.

Long story short, Taika Waititi made one of the worst mockeries of a character I loved so much that I’ve ever had the great misfortune to pay money to see. Please, Marvel, if there’s going to be another Thor movie, keep this dipshit as far away from it as possible.

Literally can’t believe that it took the official marvel press release about it for everyone to finally accept that Loki was being Big Controlled by Thanos in avengers like…what the good fuck did everyone think he was doing in this scene. he looks UNHINGED. like he just got hooked up from that succ machine in Monsters Inc that drains your skin of all its melanin 

“Avengers: Age of Ultron” - lepszy, niż się spodziewałam

Niedawno usłyszałam opinię, że drudzy "Avengersi" to taki nic nie wnoszący film, w którym może dużo się dzieje (nawalanka zwłaszcza), ale tak naprawdę film ten jakby przeszedł bez echa w MCU. Tak przynajmniej twierdził Łukasz Stelmach w swoim - skądinąd ładnym i rozbudowanym - materiale o rankingu wszystkich produkcji w tzw. "Infinity Saga". Cóż, ja się z tą opinią akurat nie zgadzam, ponieważ w "Avengers 2" naprawdę mieliśmy do czynienia z wieloma kluczowymi wydarzeniami. Film zaczyna się mocną akcją, czyli bitwą pomiędzy Avengersami i oddziałami Hydry. Oglądając ten film pierwszy raz jeszcze niewiele wiedziałam o istnieniu Hydry, dopiero niedawno oczy mi otwarły chociażby takie filmy jak dwa pierwsze CA. Poza tym dopiero w "Endgame" mieliśmy dokładnie powiedziane jakim cudem Hydra weszła w posiadanie berła Lokiego. No ale nieistotne. Najważniejsze, że nasi bohaterowie są na misji odzyskania tego berła i ogląda się to znakomicie. Jest dużo akcji, każdy pokazuje swoje umiejętności, są cięte dialogi (zwłaszcza pomiędzy Starkiem i Capem), drużyna ze sobą współpracuje, no, po prostu miodzio. I mamy pierwszy pokaz mocy Wandy i Pietro, którzy trochę tyłki naszym superbohaterom skopują. Bardzo ważnym wydarzeniem była też wizja, jakiej doświadczył Tony w bazie Hydry - Lewiatany i poległa załoga Avengersów - mamy tu typowy "foreshadowing", do którego wrócą twórcy dopiero chyba w "Endgame", ale warto tę scenę zapamiętać. Ale przechodzimy do głównego wątku filmu, czyli tworzenie sztucznej inteligencji. Muszę przyznać, że jest to coś, co mnie w tym filmie zaintrygowało. Nie mogę przejść obok tematu obojętnie, zwłaszcza że jest on mi bardzo bliski, zwłaszcza po "Star Trekach", a tym bardziej po tym, jak w TNG przedstawiono wątki androidów, exocompów i innych AI. Stark i Banner robią w tym filmie trochę za takich typowych szalonych naukowców (zresztą sami się takowymi nazywają ;)) i tak naprawdę to oni są kołem napędowym i to ich eksperyment wymknął się spod kontroli. Myślę, że założenie było słuszne - stworzyć program, który będzie chronił pokoju na Ziemi, tylko, że nasi bohaterowie zabrali się za to od d... strony. Na tym etapie nie wiedzieli nawet, czym to nieszczęsne berło jest, jakie algorytmy kryje i - przede wszystkim - nie mieli pojęcia o Kamieniu Umysłu. No i przeliczyli się, stwarzając samodzielnie myślącą, super-inteligentną jednostkę, Osobowość, jaką jest Ultron. Jako główny villain odcinka Ultron sprawdza się nawet całkiem dobrze. Ma motywację. Najpierw jest to walka z Avengersami, których uważa za zagrożenie dla Ziemi i pragnie ich unicestwić. Później jego opinie chyba ewoluują do etapu, w którym uważa każdą inteligentną organiczną istotę za zagrożenie dla planety. Jego plan unicestwienia ludzi urasta do poważnych rozmiarów. Nie jest to pierwszy film o tym, jak AI buntuje się przeciwko swojemu stwórcy, ani nie ostatni, ale rozegrali to w MCU całkiem nieźle. Stark i Banner popełnili faktycznie błąd i, co najgorsze, zrobili to za plecami reszty przyjaciół. Nic dziwnego, że drużyna znów zostaje skłócona. Dochodzi nawet do tego, że Thor chwyta Tony'ego za gardło i unosi go w powietrze, geez! Właściwie niemal w każdym filmie są między Avengersami jakieś sprzeczki i następuje wewnętrzny rozpad, od takich kłótni jak w pierwszych Avengersach (gdzie byli pod kontrolą berła), aż po krwawą jatkę, jak to miało miejsce w Civil War. Tak czy owak nigdy mi się miło nie patrzy, jak pomiędzy przyjaciółmi są różnice zdań i przestają oni sobie wzajemnie ufać. Za to najfajniejsza scena, w pierwszej połowie filmu, to był ich wspólny "bonding" przy drinkach, kiedy po kolei próbowali podnieść młot Thora. To była tak miła dla oka scena, w dodatku prześmieszna, że aż gęba sama się rozwierała w uśmiechu. I znowu mieliśmy malutki "foreshadowing" w postaci CA i Mjolnira - kolejna rzecz rozwinięta w "Endgame". Fajnie wiedzieć, że twórcy powracają po latach do zapoczątkowanych w pierwszej i drugiej fazie MCU tematów. Bardzo dobrze też, że rozwinięto nieco postać Hawkeye'a. Nareszcie dowiedzieliśmy się o nim więcej, poznaliśmy jego rodzinę. I znowu w "Endgame" kontynuowano ten temat. Natomiast trochę szkoda, że to jedyny film, w którym widzimy tak dobrze rozwijającą się relację pomiędzy Natashą i Bruce'm. Podobały mi się ich wzajemne relacje. Począwszy od walki, kiedy to Black Widow jako jedyna potrafi ululać Hulka, aż po ich bardzo znaczącą rozmowę na farmie Bartona. W pierwszych Avengersach myślałam, że to Clint i Natasha mają się ku sobie, ale tak naprawdę oni są tylko przyjaciółmi (bliskimi, ale bez podtekstów romantycznych, Clint ma przecież kochającą rodzinę). Tymczasem okazuje się, że ona i Bruce mają się ku sobie, a ich uczucie rozwija się wraz z trwaniem filmu. Bardzo żałuję, że związek ten nie przetrwał próby czasu i, jak już Bruce wraca na Ziemię w IW po dwóch latach nieobecności, witają się zaledwie jak kumple z pracy. Ech, szkoda, naprawdę. Pasuje mi ta dwójka do siebie. Oboje skrzywdzeni przez los i, ba, nawet oboje uznający, że skrywają w sobie potwory... Coś by z tego fajnego mogło wyniknąć. Z bardzo istotnych jeszcze scen mieliśmy kąpiel Thora w źródełku wiedzy (o, znowu ta piękna goła klata, którą tak kocham <3!) i nareszcie co nieco można się dowiedzieć o Kamieniach Nieskończoności. A że Thor głupi nie jest, od razu wysnuł wniosek, że skoro trzy pojawiły się w tak krótkim czasie, to ktoś tu rozgrywa pionki. Ech, Thor, szkoda że bardziej nie zgłębiałeś tematu w "Avengersach". Nasz bóg piorunów miał jakieś przeczucie, że coś jest na rzeczy, nie zdążył jednak odpowiednio zmaglować brata, aby wycisnąć z niego jakiekolwiek odpowiedzi. A później porzucił wątek, zakładając po prostu (i zresztą niesłusznie), że Loki jest tym złym. No i przechodzimy do Visiona i jego genezy. Ponieważ ja mam jakąś słabość do androidów, to tym bardziej jego pojawienie się w MCU jest dla mnie istotne. Powstały z AI stworzonego przez Starka - Jarvisa, ciała stworzonego przez Ultrona oraz z Kamienia Umysłu - Vision wydaje się mieć naprawdę potężne moce. Na tym etapie mógłby być jednym z potężniejszych Avengersów - obok Wandy i Thora. Bardzo mi się jednak nieprzyjemnie zrobiło na sercu w momencie, jak Vision bez oporu podniósł młot Thora. Nie tylko podniósł, ale i nim wojował. Nie wiem, co twórcy chcieli przez to powiedzieć, ale obawiam się, że wcale nie to, że Vision jest godny. Raczej to, że android nie jest osobą, a przedmiotem. Jak wiemy, Mjolnir bez problemu daje się postawić na stole, a nawet powiesić na wieszaku w przedpokoju (prześmieszna scenka z TDW), tak więc tylko osobom (poza Thorem) stawia opór, gdy ci chcą go unieść i dzierżyć w dłoni. Tak czy owak Visiona bardzo polubiłam, od samego początku, aż do jego (przedwczesnego) końca w IW (:( ) Walka w Sokovii też ma swoją ważną kontynuację w kolejnych filmach MCU, więc jest to wydarzenie, które nie przeszło bez echa. Żałuję, że tak mało mieliśmy bliźniaków. No, troszkę sobie poszaleli, zmieniając przy okazji front, ale tak naprawdę niewiele o nich się dowiedzieliśmy. Szczerze mówiąc wolałabym zobaczyć ich razem więcej, chciałabym też, żeby było więcej o ich wspólnych relacjach - no, może nie w skali komiksowej (sugerowany incest), ale żeby chociaż pozostali razem na kolejne filmy. A tymczasem w tak głupi i szybki sposób wykończono Pietro, że nawet nie zdążyłam przywiązać się do tej postaci... :( No i na samym końcu opuszcza nas jeszcze Banner, jego los nie do końca pozostaje znany - i mamy cliffhanger aż do "Ragnaroka" ;) Zwracałam też szczególną uwagę na Kapitana Amerykę w tym filmie. Podobał mi się, wydawał się jednym z najspokojniejszych ludzi w drużynie. I prawdziwym głosem rozsądku. Co więcej, znów był bohaterem - zwłaszcza w Sokovii, kiedy wszyscy byli pewni, że nie ocalą z miasta cywilów i postanowił zostać wraz z nimi aż do końca (a Natasha się z nim zgodziła). Podobał mi się też występ Nicka Fury'ego, jak przybył na farmę pogadać ze Starkiem, no i później kiedy ocalił dzień (i wielu ludzi) dzięki Helicarrierowi i szalupom ratunkowym. Jak widać, szef Shield potrafi dbać o zwykłych, szarych ludków. Podsumowując... Może to i racja, że w cyklu "Avengers" to najsłabszy film, ale działo się jednak w nim dużo istotnych rzeczy, w kolejnych produkcjach często do wydarzeń tutaj nawiązywano. Była to produkcja chyba z mniejszymi "plot holes" niż TDW i nieco lepsza od TDW. Jak dla mnie solidne 7/10