Korku - Tumblr Posts
Oysa maceranın gerçek bedeli tehlikeye atılabilmektir.
~korku
Özgürleşmek isteyen, bastırılmış kahkahalar vardı içinde.
Zamanın çoktan sildiği bir hata için cezalandırılabilir miydi insan?
Karanlık bir odaya kapattın kendini, içeride hafif bir müzik yankılanıyor. Sen karanlıktan korkarsın küçük kız. Yalnızlıktan korkarsın. ne o gözlerinden süzülenler? yine mi ağlıyorsun? en çok korktuğun şeye, karanlığa sığınarak ağlıyorsun şimdi. Seni bu hale getirdiler şuan. Kendine bile sığınmaktan çekinen, kendi ördüğü duvarlara bile sığınamayan bir kız, karanlığa mı bıraktı kendini? Kimler için, değmeyeceklere mi, yoksa hayal kırıklığını iliklerine kadar hissettirenler için mi?...
(Çok hoş, benden size gelsin.)
O sokağa artık yağmur yağmıyor, nerelerdesin?..
Lütfen gel, ıslanmış saçlarını özledim ve 'Al işte hasta olucam şimdi' sızlanmalarını...
Kıpkırmızı olmuştu, elleri titriyordu. Sarıldı bana, elleri kıyafetime sıkıca dolanmıştı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. İşte o an görmüştüm.
Bir çocuğun acısına şahit olmuştum. Endişeleri, korkuları, üzüntüleri hıçkırıklarının arasında dökülüyordu ağzından ve o ağlamaya devam etti, dakikalarca saatlerce... Gerçekten, bir çocuk bile bu kadar mutsuzsa bizim halimiz ne olacaktı? Bilmiyordum. Sanırım bekleyip görmekten başka şansımız yoktu...
"Ve hâlâ uyuyoruz.
Ve hâlâ diliyoruz.
Ve hâlâ korkuyoruz..."
Aklım ve kalbim zıt düşünce ortaya korkum ve paranoyam hakim oluyor.
Kendini her şeyde hissedebiliyordu, onun için eskiden cam gibi saydam olan dünya şimdi aniden kendi gölgesiyle karararak bir aynaya dönüşmüştü. Baktığı, izlediği her şey bir gerçeklik kazanmıştı birdenbire.
Umudunu kesmek, umut etmeye korkmaktan çok daha iyiydi.
Bir insana nasıl benzer ki bir eşya
Sahi, hiç mi duymadın sana söylediklerimi?"
Galiba ümidim varmış...
Abartıyor muyum
Neden çekiniyorum
Sakin ol sakin...
Şimdi uyuyamayacağım ve alrmlarımı duymayacağım
Yine erken kalkanayacağım
Alacağım yol ise geriyor beni
Çok çok çok geriyor beni