This Is The Most Beautiful Thing I Have Ever Seen

This is the most beautiful thing I have ever seen 😍

Baroque fantasy

Bu dünya ile başa çıkamıyorum. Hava kirli, insanlar kirli, duygular kirli. Öyle bir çağ ki bu, insanlar aldattığını gururla söylüyor, aile kavramı bile hiç önemli değil. Her gün zehir soluyoruz havadaki pislikten. Yardımlaşmayı bile çıkarlar çerçevesinde yapıyoruz.

Ben artık bu dönem ile mücadele edemiyorum. Tahammül etme aşamasını geçtiğiniz bir nokta vardır. Hani ne olursa olsun optimistik bakamadığın o nokta. Her kitabın kapağını açtığında, her dışarı çıkıp etrafına şöyle bir baktığında hissettiğin o tarifsiz duygu. Başaramayacağım diye hangimiz düşünmedik ki. Bu kadar kötülük karşısında insan nasıl direnebilir?

#bizbizeyeteriz

Çünkü bu dünya biraz da iyilerin hatrına dönüyor. Belki trafikte durup küfreden, duygularla oynayan, çalan, kıran tüm insanlara rağmen hala gerçekten nasılsın diye soran küçük bir azınlık bir yerlerde vardır. Sizlere selam olsun.

.

.

.

.

Bu aradaa... Gerçekten nasılsın?

Gökyüzüne dokunmak, kalbimin arasında unuttuğum kitap sayfaları gibi. Oraya dönüp baktığımda, tüm kelimeler kafamın içindeki seslerin ta kendisi sanki. Bir yandan susturmaya çalışırken, bir yandan okumaktan kendimi alamıyorum. Yeni alınan bir kitabı tüketir gibi tüketiyor insanı. Ve insan ki, bazen en sevdiğin, sana nasılsın bile demiyor. Siz de sessizce okumaya devam ediyorsunuz. 

En son sayfaya geldiğinizde, okuduğunuz tek kelimenin tüm sayfaların anlamını değiştirdiği çok nadir bir durum değil midir? Her zaman aksini ister, çok farklı olabilirdi deriz. En azından çoğu zaman. 

Ki bu hikayede de değiştirmedi. Okumaya devam ettiğinizde ise, "o" yanıtı gördünüz : sordum ama sen söylemedin. Neredeyse tüm kitabı okumuş ve seslerin arasında çoktan gözden kaybolmuştunuz. Boğuluyorsunuz ve farkediyorsunuz, önemli olan durumlar, siz değil. Peki, denizin en dibinde sesleri nasıl net duymanız beklenebilir ki? 

Unutmamak gerekir, okuyucunun beklentisi her zaman en yüksektedir. Bu yüzden sesi duymayıp, okumaya devam etmeye çalıştığınız için suçlusunuz. Boğulacağınızı bilip, o denize girmemeniz gerekirdi. Hem yüzme bilmeyen biri neden denize girmek ister? Onların öğrenmek için attığı adımlar elbette sizin suçunuz. İşte tam da bu yüzden gökyüzüne dokunurken, yanınızda kim olduğu önemli değil. Önemli olan gökyüzü, önemli olan kalbinizin arasında unuttuğunuz kitap sayfaları. Seslerin anlamlı hale gelmesi içinse belki sadece bir kaç sayfa daha gerekli.

Çünkü kitabın yazarı her zaman sensin.

Hayattaki küçük tatlı mutlulukları yaşayamıyorum ne zamandır. İçimdeki hissiyat, hep markette anneyi kaybeden çocuk gibi. Öylesine yarıda bırakılmış. Şöyle bir mucize olsa ya da mucizeleri yaratacak gücümüz, sanki her şey bir anda düzelecek gibi. Bir kaçımızın, ben dahil olmak üzere, içinden "olmayacak öyle bir şey, hem olsa bile zaten bizim için olmaz" dediğini duyar gibiyim. Ne güzel hissettik ve ne güzel yok oldu her şey. Aslında "an" içinde yaşamıştık bunu hepimiz. Bittiği için yeniden inanmak istememiştik. İşin kötüsü, pek çoğumuz haklıydık sanki.

Peki marketteki çocuğa geri dönsek, ne yaptı o çocuk? Korkmadan devam edebilseydi, muhtemelen bir daha anneye hiç ihtiyacı olmayacaktı. Onun yerine anne diye ağladık, bırakılma duygusunu inkar ederek. Bir o tarafa, bir diğer tarafa hep koşturduk. Aradık, aradık, aradık... Bilinmezlikten işte o kadar çok korktuk. Neyseki annemiz bizi buldu da bir şekilde, tüm o düşünceler, çığlıklar bitti gitti. Hiç gelmeseydi, hayat böyle mi devam edecekti? Hikayedeki sorun hangi karakterdi? Anne elinde olmadan kaybetmiş olabilirdi. Ki yaşadıklarımızın çoğu da öyleydi. Siz orada ağlarken uzaktan sizi izleyip, keyif alması vahşi bir senaryo olurdu. İlk seçeneğe baktığımızda annenin elinden gelen bir şey yoktu, o da korkmuştu. İkinci seçenekte ise, bir noktadan sonra aramayı bırakacağınızdan şüpheniz olmasın. Siz de bilemezdiniz. Sadece raftaki renkli bir çikolata bir anlık dikkatinizi dağıtmıştı. Belki hiç istemeyedebilirdiniz. Belki de dikkati dağılan karakter anneydi.

Sonsuz seçenekler ve ihtimaller arasından bir tanesi gerçekleşti. Peki sonra? Sonrasında, tamamen suçlu mu hissettiniz? Anne gelip, çocuğa sen böyle bir çocuk olduğun için hep böyle kaybolacaksın, hepsi senin yüzünden demiş olabilir. Çocuğun hayatının bitişine hep birlikte şahit olmuş olabiliriz. Çocukta anneye ne kadar sorumsuzsun demiş olabilir ve belkide anne bir daha çocukla dışarı çıkmak istemeyecektir. En sevimlisi ise, sadece sarılıp belki ağlayarak korkularını zehir gibi akıtmaları ve kavuşmanın rahatlığına kollarını bırakmaları olurdu.

Bir gün kelimeleriniz çok silik olsa bile, anlamlar yükleyen insanlar olacaktır. Doğru okuyucuyu bulmak, bazen ömrünü feda etmeyi gerektirir. Bu yüzdendir ki nice yazarlarımızın kelimeler yalnızca öldükten sonra duyulmuştur.

Dip Not: Farketmişsinizdir ama ben yine de söyleyeyim, hikayenin anne ya da çocukla bir ilgisi yoktur. Yalnızca duygulara odaklanın.

Let's talk about art 🧭

It's my nature to stay in my corner and watch the others. I enjoy my little observations.

–Colette, tr. by Matthew Ward, from The Collected stories; “The Accompanist”.

denizaltı

Bir başlangıç noktası olmadan başlayalım bu kez. Nereden gelip nereye gittiğimizin bir önemi olmadan. Bakıyoruz yukarısı günlük güneşlik ama derinlere hep çok azı ulaşıyor. Denizaltımıza hoşgeldin. Bazı günlerimiz, gördüğümüz yarım yamalak güneşe üzülerek geçer. Suyun soğukluğunu hissederken, gün batımının güzelliğini kaçırırız. Bazı günler ise, altımızdan geçen sürü balıklara seviniriz. Başka bir hayatın var olması, bulunduğumuz yeri güzel kılar. Böyle günlerde neden bulutlar güneşi kapatıyor diye düşünmeden, yağmura kıyasla denizin sıcaklığını hissetmek özgür bir anıyı gülümseyerek hatırlamamıza neden olur. İşte hayat tam olarak bu zamanlar olması gerektiği gibidir belkide. Demek ki bu kuralları koyan birileri var.

Birileri hep var ve hep var olacak. Bu her zaman iyi gelmese de, yalnız değilsin.