Duygular - Tumblr Posts

Sevgili gökyüzüm

Seninde mi aklın karışık sende mi kararsızsın biliyorum usun ben bir karar verdim ama korkuyorum, yapabilirmiyim bilmiyorum.Bazen keşke...hayır asala ümitsizliğe düşmiycem hayalerimi gerçekleştiricem.Her kes hayatıyla ilgili aldığı büyük kararlardan sonra korkar değilmi ve ben korkumu yenemezsem bille dizginliycem.Çünkü korku insana yaşadığını hissettirir değilmi.Ne pahasına olursa olsun hayalerimi gerçeklestiricem SÖZ.........

ve artık daha kötü olmam umrumda bile değil. bundan kötüsü yok, olamaz..

üzgünken gelen yorgunluk, halsizlik, titreme ve dahası.. ağrılar, nefes darlığı, titreyen eller- bacaklar, baş dönmesi mide bulantısı.. ve hatta bayılma...

Yanlışa sürme bizi, yakamoz aya küsmüş, Denizler maviye ve dağlarda kıra küsmüş, Yeşile yaprak, yaprağa yeşil küsmüş, Bu mevsim bana küsmüşte, gönlüme ateş düşmüş…♠️♠️♠️

Ve sadece fiziksel olarak ölmez insan. Ruhu ölen insanlarda vardır, duygularının kefene koyulup karanlık bir mezara gömülen.

''Ölmüş olan biri artık hiçbir şey istemez. Sevilmeyi de, kendisine acınmasını da, teselli edilmeyi de.''

-Bilinmeyen bir kadının mektubu kitabından-

Bir gün aniden ölüm gelince sayıyorsunuz bu dünyada bırakamayacaklarınızı

Yaşarken gözünün yaşına bakmadıklarınızı sayıyorsunuz

Arkanıza bile bakmadan ayrıldıklarınızı

Hayır, siz onlardan ayrılmamanın peşinde değilsiniz

Siz yakanızı ölümden kurtarmanın peşindesiniz

Hala birilerinin onuru ayaklarınızın altındayken ağzınızdan çıkanların ne anlamı var.

Küçükken arabesk şarkıları anlamazsın gülerek söylersin büyüyünce ağlayarak dinlersin...

Öyle mükemmel bir hayatım yok benim de hatalarım pişmanlıklarım var elbette Belki birilerine göre çok saftım ya da çok fazla iyi niyetli Lakin kimseye ne boş yere ümit verdim ne de işim bitince unut dedim yani belki bugün kalbim paramparça ama çok şükür vicdanım sapasağlam..

Tanımak hayal kırıklığı ne demiş şair..?¿

Fazla yakınlığın getirdiği uzaklıktayız

.

.

.

.

Aynı kişi değiliz. Aynı yollarda da yürümedik. İnanır mısınız.? Aynı şeylere de gülmedik Ağladığımız ortak duygular oldu ama aynı gözyaşını hiç dökmedik. Hiç birimiz aynı yerden kırılıp bükülmedik. Aynı sevmedik aynı giyinmedik. Aynı hayali kursak da aynı gözle düşlemedik. Aynı çukura düşmedik. Aynı anda, aynı söze, aynı bakışa üzülmedik. Bazı, anlar hele ki kırıldıysam bunu düşünürüm hep benim üzüntülerim bir başkasının gözünde önemsizleşemez, geçiktirilemez alay edilemez. Benim kalbim, kimsenin acı eşiğinde test edilemez. Basit bir cümlenin benim hayatımdaki yerini kimse bilemez. Benim hislerim bir başkasının gözünde küçümsenemez. Çünkü aynı büyümedik. Zamanın bize karşı acımasızlığını ölçüp biçmedik. Biz en iyisi dönüp kendi aynamıza bakalım..

Alıntı..🕊️

Hayattaki küçük tatlı mutlulukları yaşayamıyorum ne zamandır. İçimdeki hissiyat, hep markette anneyi kaybeden çocuk gibi. Öylesine yarıda bırakılmış. Şöyle bir mucize olsa ya da mucizeleri yaratacak gücümüz, sanki her şey bir anda düzelecek gibi. Bir kaçımızın, ben dahil olmak üzere, içinden "olmayacak öyle bir şey, hem olsa bile zaten bizim için olmaz" dediğini duyar gibiyim. Ne güzel hissettik ve ne güzel yok oldu her şey. Aslında "an" içinde yaşamıştık bunu hepimiz. Bittiği için yeniden inanmak istememiştik. İşin kötüsü, pek çoğumuz haklıydık sanki.

Peki marketteki çocuğa geri dönsek, ne yaptı o çocuk? Korkmadan devam edebilseydi, muhtemelen bir daha anneye hiç ihtiyacı olmayacaktı. Onun yerine anne diye ağladık, bırakılma duygusunu inkar ederek. Bir o tarafa, bir diğer tarafa hep koşturduk. Aradık, aradık, aradık... Bilinmezlikten işte o kadar çok korktuk. Neyseki annemiz bizi buldu da bir şekilde, tüm o düşünceler, çığlıklar bitti gitti. Hiç gelmeseydi, hayat böyle mi devam edecekti? Hikayedeki sorun hangi karakterdi? Anne elinde olmadan kaybetmiş olabilirdi. Ki yaşadıklarımızın çoğu da öyleydi. Siz orada ağlarken uzaktan sizi izleyip, keyif alması vahşi bir senaryo olurdu. İlk seçeneğe baktığımızda annenin elinden gelen bir şey yoktu, o da korkmuştu. İkinci seçenekte ise, bir noktadan sonra aramayı bırakacağınızdan şüpheniz olmasın. Siz de bilemezdiniz. Sadece raftaki renkli bir çikolata bir anlık dikkatinizi dağıtmıştı. Belki hiç istemeyedebilirdiniz. Belki de dikkati dağılan karakter anneydi.

Sonsuz seçenekler ve ihtimaller arasından bir tanesi gerçekleşti. Peki sonra? Sonrasında, tamamen suçlu mu hissettiniz? Anne gelip, çocuğa sen böyle bir çocuk olduğun için hep böyle kaybolacaksın, hepsi senin yüzünden demiş olabilir. Çocuğun hayatının bitişine hep birlikte şahit olmuş olabiliriz. Çocukta anneye ne kadar sorumsuzsun demiş olabilir ve belkide anne bir daha çocukla dışarı çıkmak istemeyecektir. En sevimlisi ise, sadece sarılıp belki ağlayarak korkularını zehir gibi akıtmaları ve kavuşmanın rahatlığına kollarını bırakmaları olurdu.

Bir gün kelimeleriniz çok silik olsa bile, anlamlar yükleyen insanlar olacaktır. Doğru okuyucuyu bulmak, bazen ömrünü feda etmeyi gerektirir. Bu yüzdendir ki nice yazarlarımızın kelimeler yalnızca öldükten sonra duyulmuştur.

Dip Not: Farketmişsinizdir ama ben yine de söyleyeyim, hikayenin anne ya da çocukla bir ilgisi yoktur. Yalnızca duygulara odaklanın.