Zinloze Realiteit(Dutch)

Zinloze Realiteit(Dutch)

Het was donderdagochtend vroeg toen ze het vreselijke nieuws kreeg dat haar man dood was.

Ze vroeg zich af waarom hij niet thuis kwam gisteravond, zelfs wachten bij de telefoon, uiteindelijk bellen, maar nooit een antwoord ontvangen.

Ze had net haar kinderen, Lisette en Alonso, op hun lange oprit naar de schoolbus laten lopen, wachtend met zacht afscheid als het luidruchtig wegreed, eindelijk haar glimlach en hand laten vallen als de bus uit het zicht verdween. Toen ze terugging om naar huis te lopen, realiseerde ze zich dat de vogels bijzonder stil waren, abnormaal dus, het maakte de stilte ongemakkelijk omdat ze gevangen zat met haar onophoudelijke gedachten; zelfs de bries die de gevallen bladeren rammelde was niet zo luid als gewoonlijk. Ze gladde haar zwart gevlochten haar aan de zijkant voordat ze onopvallend aan de mouwen van haar blauwgrijze trui trok, ze wikkelde haar armen stevig om haar lichaam terwijl ze de wandeling terug naar huis begon, luisterend naar de kras onder haar schoenen, haar geest nog steeds dwalend in verwarring over waar haar man, Ryker, was. Een paar stappen van haar veranda vertraagde ze haar lopen terwijl ze het geluid van een auto hoorde, haar stappen wankelden lichtjes terwijl ze zich omdraaide, onthulde het opvallende zwart-wit patroon van een Belmont, Ohio politieauto die naar haar toe reed. De schittering tegen de voorruit van de grijze hemel maakte het onmogelijk om te zien wie er Reed, waardoor ze niet zeker wist of ze zich overmoedig of radeloos voelde door het verrassende uiterlijk.

Hoe dichter ze reed, hoe sneller haar hart sloeg, en ondiepe adem haalde toen ze zag hoe de auto een paar meter verderop stopte. Haar handen wringen onbewust met elkaar terwijl ze wachtte tot de autodeur open ging, en zich plotseling ongemakkelijk warm voelde, ook al was het vrij koud. Zij kende de gevaren, die haar man door zijn werk liep, en wist, dat hij bij iedere oproep gewond of gedood kon worden; maar niets kon haar voorbereiden op de moedeloze blik op de officieren, toen hij uit de auto stapte.

Ryker was oproepbaar met zijn partner voor een inbraak in een woonwijk, de crimineel was via de achterkant naar buiten gegaan en het huis om achter hen te komen toen ze door de kapotte deuropening gingen, en ze schoten beide keren in de rug voordat ze renden. De politie was op dit moment op zoek naar hem, maar slechts twee getuigen, één die hem zag toen hij de deur opendeed, en een buurman die zag wat er gebeurde en de politie belde.

Toen de officier uitlegde wat er gebeurd was, werd haar geest leeg, het al vochtige geluid van het bos verdween volledig en die ongemakkelijke hitte verdween plotseling, waardoor haar lichaam zich leeg voelde. Ze werd al snel gedwongen terug te keren naar de realiteit toen de agent haar schouder aanraakte, het was niet onbeleefd of onwelkom, omdat deze Agent heel goed bevriend was met zichzelf en Ryker, maar het plotselinge en onverwachte contact schokte haar genoeg om haar schouder weg te trekken en een stap terug te doen. Hij trok onmiddellijk zijn arm terug, zijn blik naar de grond geworpen, terwijl zij een treurige blik begaf toen zij zich realiseerde wat zij deed.

Ze zei uiteindelijk, " het spijt me Carter, Ik voel me gewoon een beetje overweldigd op dit moment."Haar stem stil, een beetje stotteren terwijl ze probeert alle emoties te begrijpen en te beheersen die plotseling door haar heen lopen. Een blik van begrip wast over zijn gezicht voordat hij plechtig zijn hoofd knikt en terugkeert naar zijn auto, "Goodbye Saden."Carter sprak, gaf een korte, droevige glimlach voor hij in zijn auto stapte en wegreed.

Er renden veel gedachten door Saden ' s hoofd, al het nieuws raakte haar nog niet volledig. Met haar verstand snelde ze langzaam haar huis binnen, sloot de deur voor ze haar voorhoofd hard tegen het gebrandschilderde hout liet rusten, gaf zichzelf een moment rust voordat ze wegduwde en naar de telefoon ging om een paar telefoontjes te plegen.

-------

Het huis is donker, geeft een verontrustend en ongemakkelijk aura af; de zon is nog niet opgestaan en er is geen licht in de buurt, maar hier is een jongen met zijn schooluniform en rugzak om stilletjes de voordeur te sluiten. Hij begint snel van zijn huis weg te lopen, de angstige sfeer die hem omringt, verdwijnt langzaam naarmate hij verder kwam, zijn gespannen schouders en on-edge lijken te verminderen tot lichte paranoia.

Hij heeft een litteken boven zijn oog, de enigszins rode kleur maakt het duidelijk tegen zijn bleke huid. Hij kreeg dit litteken op hetzelfde moment dat hij zijn moeder en halfzus verloor, het auto-ongeluk was wreed, alleen hij en een van de andere auto ' s passagiers hebben overleefd.

Hij verblindt zijn ogen van de verblindende koplampen die af en toe voorbij gaan als hij over de stoep loopt, zijn paranoia verdwijnt hoe dichter hij Bingham ' s vijver nadert. Hij vindt een plek weg van de weg, zet zijn tas neer als hij de sluimerende zwanen en eenden observeert. Een kleine glimlach siert zijn gelaat als hij zich herinnert wanneer hij en zijn moeder, Liz, hier vroeg in de ochtend zouden komen om te praten en de zonsopgang voor school te zien; zijn glimlach verdween zo snel als het was aangekomen als hij zich realiseert dat hij hier alleen nu kan komen. Hij kon altijd zijn stiefvader Alec vragen om met hem mee te gaan, maar hij vreesde elke reactie die Alec gaf, vooral nu hij de enige was die het auto-ongeluk overleefde.

In een poging om zijn gedachten van het verleden af te schudden kijkt hij terug naar de zwanen, hun schoonheid bewonderen tegen het donkere water. De eerste paar zonnestralen beginnen te gloeien tegen de dim sky, een lichte bries waardoor hij rilt omdat hij geen uniform jasje heeft omdat dat extra geld kost. Terwijl hij gaat zitten en leunt tegen een boom windt hij op de pijn die zich in zijn rug opsteekt voordat hij het eraf schudt en zijn tas naar hem toe trekt, het bevroren metaal losmaakt en naar binnen reikt, een map met onvoltooid huiswerk tevoorschijn haalt; veel van hen hadden kreukels en tranen, ook al hield hij ze netjes in een map. Het loslaten van een vermoeide en opgefokte zucht begon hij te werken, te beginnen met zijn naam,'Archer Carlisle', zijn koude handen die het moeilijker maken om te schrijven en een blik van ergernis flitst door zijn ogen als hij weet dat hij niet al dit huiswerk gedaan zal krijgen voor school; bang om hem te vullen bij de gedachte om Alec te moeten vertellen over de slechte kwaliteit, ook al was zijn onvoltooide en verscheurde huiswerk Alec ' s schuld. Met een andere zucht ging hij weer aan het werk en probeerde er zo snel en nauwkeurig mogelijk een einde aan te maken.

-------

Het is een week geleden dat mij over zijn dood werd verteld, Ik wist al dat ik niet in ons comfortabele huis in Ohio kon blijven, vooral omdat Ryker het bouwde; gewoon door de deur lopen veroorzaakte een misselijk gevoel om over me heen te spoelen wetende dat ik hem nooit meer zal zien.

De begrafenis was gistermiddag... De zwarte jurk die ik droeg is nu een stapel grijze as in het vuur. Mijn dochter Lisette ging met me mee, het was een winderige dag met een sprenkel van regen die de grond buiten afspoelde; het lijkt erop dat de wereld zelfs rouwde om het verlies, maar dat is waarschijnlijk gewoon ik die betekenis in eenvoudige dingen. Mijn zoon Alonso nam de dood van zijn vader erg hard op, Ik weet hoe dichtbij ze waren, en toen ik mijn zoon zag huilen brak een scheur door mijn façade van kracht, maar ik moest het snel wegvegen toen ik mijn huilende zoon omarmde. Zijn kreten duurden een uur, Lisette begon ook te huilen toen ze zag dat Al ' s trillende vorm werd getroost door de mijne. Die nacht verbleef ik bij hen in hun kamer, zittend op de vloerbedekking tussen hun twee bedden, een hand vastgepakt in elk van mij zoals ik hen verhalen vertelde om hen in slaap te sussen. Toen ik wist dat ze sliepen, hield ik hun handen vast, leunde mijn hoofd tegen de houten muur terwijl ik naar het plafond staarde, het licht van de maan die schaduwen van boomtakken tegen de andere muur creëerde. Ik zat daar gewoon te denken aan de telefoontjes die ik maakte op de dag dat ik het nieuws ontving.; volgende week ligt wat er over is van mijn familie in ons Schotse huisje, weg van hier, weg van hem.

Ik moet de kinderen nog vertellen dat ik niet weet hoe ik ze moet vertellen dat we weggaan, weg van alles wat ons aan hun vader doet denken. Ik kan alleen maar hopen dat ze me niet zullen verachten voor deze beslissing, maar door in dit huis te blijven, laat mijn geest dwalen in een richting die ik mezelf niet zal toestaan om in te gaan.

------

De bel gaat luid als ik de sluitingsdeur van mijn klaslokaal binnenloop, terwijl ik rond de kamer kijk zie ik iedereen al zitten en de leraar mij scherp in de gaten houdt. Ik laat mijn blik zakken, Ik zet mijn huiswerk recht en draai-in de ellendige afgewerkte pagina ' s naar de basket voordat ik langs het Bureau van mijn leraar om mijn stoel te bereiken, het vermijden van zijn en iedereen de blik te allen tijde.

Ik weet dat ik niet bang zou moeten zijn voor mijn leraren, maar meneer Curraigh heeft dezelfde strenge stem als Alec, en ik kan het niet helpen dat ik bezorgd ben wanneer ik een voet in zijn klas zet; zijn strikte regels en intimiderende status helpen me niet echt bij het proberen om de twee te onderscheiden.

Meneer Curraig kijkt van zijn computer naar mij, ik slik nerveus en schuifel een beetje in mijn stoel als ik kijk naar het papier dat ik voorzichtig op mijn bureau heb gelegd. Het stille geklets van de klas was een paar minuten geleden weer hervat, maar werd snel weer stilgelegd toen Mr Curraigh zijn leunende figuur van zijn bureau duwde en ontspannen naar de voorkant van de klas liep.

Mr Carlisle, wilt u uitleggen waarom u te laat was? Nogmaals."Zijn nonchalante eerste zin contrasteerde sterk zijn harde uitspraak van 'opnieuw'. Onbewust verlaag ik mijn hoofd omdat de klas stil is, andere lessen kunnen giechelen, maar ze weten dat ze niet moeten rotzooien in deze klas.

Ik schud mijn hoofd 'nee' niet vol vertrouwen op mijn stem om te antwoorden zonder te stotteren.

"Ik kan je niet horen, Archer. Wil je de klas uitleggen waarom je te laat was?"Zijn scherpzinnige stem tikte tegen de stilte en liet geen ruimte om zijn vraag te ontwijken. Ik weet dat hij naar me kijkt terwijl hij op zijn antwoord wacht. Ik kijk eindelijk naar hem, terwijl mijn blik constant tussen hem en het plafond flikkert.

"Ik heb me verslapen, mijnheer, Ik zal het niet meer laten gebeuren."Ik probeerde een kalm gezicht te geven om hem hopelijk tegen te houden om mij weer uit te roepen, mijn geest van Binnen straalt van gedachten over de vraag of hij het excuus zal accepteren of niet. Een seconde gaat voorbij voordat hij terug loopt naar het whiteboard en begint te schrijven, iedereen kopieert het snel in hun notitieboekjes, het gesprek schijnbaar vergeten. Een vleugje van zorgen bleef in mijn achterhoofd zeuren dat hij wist dat mijn excuus nep was, maar ik had geen tijd om het enige bezinning te geven omdat ik al achter op de notities zat, en mijn recente polsletsel zal mij ook niet echt ten goede komen.

De klas is eindelijk afgelopen, de meeste mensen waren ingepakt en wachtend bij de deur voor de bel, slechts een paar mensen zaten aan hun bureau. Ik stop het toegewezen huiswerk in hun map, en stop mijn notitieboek ook in mijn tas. Ik reik naar de map als een andere hand het eerst grijpt, een hand die behoort aan geen student. Ik hield mijn ogen omhoog voordat ik snel naar beneden keek naar het Bureau, Het was Mr Curraigh die mijn huiswerk map vasthield, hij leunde tegen het bureau terwijl hij door de nu open map ging.

"Weet je, je organisatie en zorg klopt niet als je verscheurde papieren inlevert."Hij zegt terwijl hij langzaam de map sluit, terwijl hij het voor mij uithoudt om te nemen, wat ik snel doorzet met het in stilte in mijn tas te plaatsen.

"Wil je me vertellen waarom je altijd te laat komt?"Meneer Curraigh stelt vragen, zijn gewoonlijk luid en streng stem nu stiller en bevat een vleugje van bezorgdheid. Het is even geleden en ik moet nog reageren als hij praat.,

"Archer, als je een echte reden hebt waarom je te laat bent, begrijp ik dat, maar ik kan deze nep excuses niet meer accepteren. Dit is de tiende keer dat je te laat bent. Als je me geen echte reden kunt geven, moet je nablijven."Zijn stem was nooit erg streng of hard gedurende de hele zin, met een meer waarschuwende toon, maar alles wat ik als antwoord kan verzamelen is om mijn hoofd 'nee' te schudden terwijl ik opkijk om zijn blik te ontmoeten. Mr Curraigh kijkt gewoon even uit voor hij een zucht loslaat en van het bureau duwt.

Kom niet te laat voor detentie Mr Carlisle."Is alles wat hij zegt voordat hij terug naar zijn bureau loopt, de bel rinkelt en de studenten die de deur uit rennen, Ik volg onmiddellijk om niet te laat te zijn voor mijn volgende les. Mijn gedachten voor de rest van de dag zijn vertroebeld door hoe Alec zal reageren als Ik laat thuis kom, hoe hij zal reageren als ik hem vertel dat ik weer moet nablijven. De dread poelt in mijn borst, waardoor het strak voelt en de lucht verstikt terwijl ik door de dag zwever.

------

De eerste dag in ons nieuwe huis, was het een huisje dat mijn ouders hadden en ik erfde. Ver weg van Ohio, ver weg van Ryker, helemaal in Glasgow, Schotland, gelegen in een mooi gebied met lolling groene velden en een stenen muur netjes eromheen.

Lisette en Alonso hadden de stap beter genomen dan ik had verwacht, het lijkt erop dat ze net zo graag weg wilden als ik. Ik had vooraf gebeld om er zeker van te zijn dat het huisje klaar was voor wanneer we aankwamen, en een vriend van mijn ouders komt langs om op mijn kinderen te passen omdat ik zo snel mogelijk naar mijn werk moet. Snel het huis uit rennen, geef ik de vriend een knuffel, snel met vermelding van de tijd dat ik thuis ben voordat ik naar mijn gehuurde Volkswagen auto ren. Mijn zaksriem draaiend als ik probeer om alles in de auto te plaatsen, Ik duw het snel in de passagiersstoel voordat het aanpassen van de spiegels en op weg naar mijn nieuwe baan.

De grijze wolken die de lucht vervuilen doen me veel aan thuis denken, maar deze drukke stad is precies wat ik nodig heb om weg te komen van mijn kleine stadsleven. Aan de linkerkant rijden is wel vreemd, iets waar je aan moet wennen.

Als ik de parkeerplaats oprij, zie ik dat de school aan het eind van de dag nadert, ik hoop dat ik niet ontslagen word voordat ik begin. Snel strompelend door de deur van het kantoor, strek ik mijn houding en shirt voor ik naar de receptie liep en zei dat ik de nieuwe wetenschapsleraar ben. De vrouw glimlacht voordat ze iemand belt, neem ik aan de directeur of misschien een andere leraar.

Na ongeveer 2 minuten te hebben gewacht, klautert de deur van het kantoor luid open, een lange man met dik licht bruin haar en een intimiderende gestalte komt binnen, geeft een kleine knik aan de vrouw voordat hij mij benadert. Ik sta op en schud zijn aangeboden hand.

"Hallo daar, Ik ben Meneer Curriagh of Aric, ik ben hier om u naar uw klas te begeleiden."Zijn stem heeft een dik accent, iets dat ik nu ook zal moeten wennen, omdat ik in Schotland woon. Zijn intimiderende houding lijkt te contrasteren met de vriendelijke glimlach die hij biedt.

"Aangenaam, Aric, Ik ben Saden."Ik reageer beleefd voordat ik hem toesta om me uit het kantoor en de gang te leiden.

Dus jij bent de nieuwe wetenschapsleraar?"Hij spreekt in een kleine nieuwsgierigheid, en blijft door de lege gangen navigeren.

"Ja, wat geef je les?"Ik vraag me af, sneller lopen om zijn snelle tempo bij te houden.

"Oh mij? Ik ben altijd een literair persoon geweest."Zijn reactie zorgt voor een kleine glimlach te verschijnen, het feit dat de mensen hier zijn zo aardig en gastvrij is iets dat ik aanbid. We komen tot stilstand na een ander moment van wandelen.

"Nou, dit is jouw klas, hoewel je een beetje laat kwam."Hij legt uit hoe de leerlingen hun koffers pakken. Ik laat een stille zucht los, natuurlijk zou ik de hele eerste dag van mijn werk missen.

"Maak je geen zorgen over het missen van je klas, je kunt langskomen om te helpen met nablijven of het terrein te verkennen."Aric zegt dat als hij met zijn ogen van het raam naar me flikkert, ik op het punt sta te reageren als de bel luid gaat, echoën door de lege gangen voordat de Klaslokaal deuren opengaan en studenten naar buiten gaan. We staan allebei bij het raam van mijn klas tot de gangen weer rustig zijn, er staan maar een paar studenten in de buurt, terwijl sommige net klaar zijn met inpakken.

Aric keert zich om weer tegen me te praten als zijn blik zich omdraait naar iets achter me, zijn plotselinge schreeuw verrast me, en ik draai me snel om om om de boosdoener te zien.

Een jonge jongen met donkerbruin haar stopt onmiddellijk, zijn ogen gaan wijd open bij het schreeuwen naar hem, zijn arm strakker zijn greep rond zijn boek vastgepakt tegen zijn borst.

"Archer. Detentie is in de andere richting. Aric zegt dat hij naar de student loopt. Ik zou verwachten dat elke student nerveus zou zijn om opgeroepen te worden door een leraar, maar deze student, Archer, leek ronduit doodsbang.

Voordat Archer kan reageren, begint Aric weer te spreken. "Dit is de tweede keer dat je probeert nablijven over te slaan, Archer."Een kleine pauze geven terwijl hij wacht op een antwoord, na er geen te hebben ontvangen gaf hij een zucht van irritatie voordat hij zei, "Kom met mij Archer."Begon terug te lopen naar mij, Boogschutter liep een paar stappen achter met zijn ogen getraind op de vloer.

"Het spijt me dat ik uw rondleiding onderbreek, maar ik moet deze student begeleiden naar het nablijven. Aric zegt dat hij terug kijkt naar Archer.

"Heel goed Aric, vind je het erg als ik meega? Ik heb mijn eerste dag toch gemist."Ik vraag me af, kijkend naar Archer, dat zijn ogen niet de hele tijd van de vloer bewogen hebben. Aric knikt even zijn hoofd voordat hij de weg naar detentie leidt. Ik volg snel, probeer bij te blijven, luisterend naar Aric beschrijft de delen van de school die we passeren.

------

Wie is die persoon? Is zij de nieuwe lerares? Ze zei dat ze haar eerste dag hier miste, en onze nieuwe leraar voor wetenschap was niet in staat om op te dagen.

Ik til mijn hoofd op, mijn ogen kijken naar haar voor een moment terwijl ik overweeg of ik mijn vraag moet stellen of niet. Eindelijk toegeven aan nieuwsgierigheid, vraag ik, "Bent u de nieuwe wetenschapsleraar?"Mijn vraag lijkt hen beiden te doen schrikken van hun geklets, Mr. Curraigh nu stil terwijl ik wacht op haar antwoord. Ze draait zich naar mij en biedt een vriendelijke glimlach voor ze antwoordt: "Ja, dat ben ik, je mag me Mrs Monroe noemen."Haar antwoord is aardig, maar kort, en haar stem scheen lichtjes te wankelen toen ze haar achternaam zei, waardoor mijn hoofd een beetje schuin schuin stond vanwege haar onwil om haar achternaam te spreken.

Aangenaam, Mrs Monroe. ik heet Archer."Ik reageer, mijn stem lijkt meer zelfverzekerd en luider dan mijn normale toon, hoewel ik er nauwelijks over nadenk. Voor hoe lang er nog over was van de wandeling naar het nablijven, bracht ik het door met Mrs Monroe te praten, Ik weet niet waarom, maar ze leek makkelijker om mee te praten, het kan zijn van haar niet-intimiderende houding en lengte, of misschien dat ze me deed denken aan mijn moeder, die beide aannemelijk zijn.

We hadden het over het boek dat ik vasthield toen Mr Curraigh tot stilstand kwam, de kamer die wordt vastgehouden in het recht voor ons. Ik reik uit om het handvat vast te grijpen, even mijn polsletsel te vergeten totdat ik een grom van pijn loslaat, onmiddellijk mijn pols terug trek en het tegen mijn borst houd als de harde grimmige pijn die mijn systeem overspoelt, herinnert me aan gisteren.

Zowel Mr. Curraigh als Mrs. Monroe lijken geschokt door mijn plotselinge uitbarsting van pijn, Mrs.Monroe staat op het punt om iets te zeggen, maar Ik heb geen tijd om na te denken, struikelend achteruit ik draai lichtjes en ren weg. Ik ga naar de enige plek waar ik me veilig voel, Bingham ' s vijver, of Zwanenvijver, zoals mijn moeder altijd zei; alleen maar herinneren dat dat een golf van angst veroorzaakt om door mijn lichaam te vegen, al deze dingen die blijven gebeuren zijn te overweldigend. Eerst verlies ik mijn moeder en zus in een auto-ongeluk, dan geeft mijn stiefvader(die me al niet mocht) mij de schuld, en nu heb ik een leraar die me precies aan mijn moeder herinnert, ik weet gewoon niet meer hoe ik me moet voelen of reageren op deze situaties. Ik ben zo verstrikt in deze productieve gedachten en pijn dat ik de voetstappen niet hoor die mij naderen. Het was de plotse hand op mijn schouder die me deed verbaasden over de aanwezigheid van een ander persoon. Ik verwacht snel een boze Mr Curraigh of misschien Alec te zien, maar in plaats daarvan ontmoet ik Mrs Monroe ' s treurige glimlach terwijl ze naast me kruipt. Ik stak haar hand uit voor mijn pols, maar na een tweede seconde liet ik haar mijn pols zien, waarbij ik het mogelijke gevolg negeerde dat ze zich zou kunnen afvragen hoe ik deze verwonding heb opgelopen.

Het was de lichte verbreding van haar ogen die ervoor zorgde dat ik haar blik volgde, ik koos ervoor om nooit naar mijn verwondingen te kijken, dus het zien van mijn pols gezwollen en gekneusd zorgt ervoor dat mijn ogen ook verbreden. Ze raakt mijn pols lichtjes aan en ik trek onmiddellijk weg, de pijn verschroeit door mijn arm. Ze lijkt daar te zitten in een moment van denken, alsof ze overweegt wat ze moet zeggen.

"Archer. Hoe is dit gebeurd?"Daar was het, het enige wat ik niet wilde horen. Ik schudde mijn hoofd en keek weg, maar nu realiseerde ik me dat er een paar tranen over mijn gezicht waren gestroomd, en snel veegde ik ze af met mijn vrije hand. Ik hoor geen antwoord op mijn weigering dus ik kijk terug, en zie Mrs Monroe ook tranen inhouden, hoewel ik het niet weet. Ze schudt haar hoofd, ze duwt zichzelf van de vloer, en steekt een hand uit voor mij, die ik langzaam neem. Nu sta ik mezelf af te stoften met mijn goede hand, losjes met mijn rugzak terwijl ik op haar vragen wacht.

Het enige wat ze doet is, ogenschijnlijk haar hoofd in zichzelf schudden, voordat ze vroeg of ik haar wilde volgen. Ze leidt me terug naar school, praat nooit tegen me of kijkt naar me, gewoon naar voren staren, bijna Empire. Ze neemt me mee naar de medische kamer en zegt dat ik bij de deur moet wachten als ze wegloopt om met een verpleegster te praten. Ik vraag me af wat ze zegt, vermoedt ze dat mijn stiefvader deze verwondingen heeft veroorzaakt? Of denkt ze dat een andere student mij dit heeft aangedaan? Moet ik rennen nu ik nog de kans heb? Mijn gedachten zijn abrupt gestopt terwijl zowel mevrouw Monroe als de verpleegster naar me toe lopen, mijn nervositeit die op een andere persoon begint te botsen die nu aanwezig is.

Ik trachtte geen aandacht te schenken aan de opflakkeringen van pijn toen de verpleegster mijn pols in een ijszak wikkelde, de ijskoude kou die me deed huiveren als het weer buiten al koud was. Na een paar minuten ijs op mijn pols brengt ze een compressie verband naar boven, Knus mijn pols en hand omwikkend, de pijn is afgenomen, maar houdt een constante pijn die mijn hele arm omringt. Als ze klaar is geeft ze me instructies om dagelijks te doen, en een briefje voor de klas aangezien dat mijn schrijfhand was.

Toen ik naar de deur liep, zag ik Mrs Monroe daar wachten, haar vriendelijke glimlach vervangen door een serieuze en Strenge blik, een die mijn stappen wat aarzelender maakt. We verlaten de medische kamer en lopen de Stille, verlaten gang in, haar gezicht is nog steeds ernstig als we beiden stoppen.

Hoe kom je aan die blessure Archer?"Het was geen vraag, maar iets dat een antwoord eiste, een die ik uiterst terughoudend was te geven. Ik schudde mijn gezicht van haar af ik schudde mijn hoofd 'nee' weer, niet wilde haar de waarheid te vertellen, mijn geest wachtend dat het meer pijn dan goed zou veroorzaken, dat zelfs als ze me geloofde niemand anders dat zou doen.

"Archer, als je het me niet vertelt, dan moet ik het kantoor vertellen om je vader te bellen."Ze zegt, haar stem verliest een deel van de strengheid als ze probeert om me te laten antwoorden.

Als ik haar Alec hoor roepen, explodeert m 'n vader. m' n woede stroomt vrij en ik reageer chaotisch: 'hij is M' n vader niet."Mijn schreeuw echos door de gang, de stilte in zijn kielzog is oncomfortabel, al dat woede-gedreven vertrouwen verlaat snel mijn lichaam als ik uitblaas. Ze is niet dom, ze gaat uitzoeken wat er aan de hand is, Ik zal worden meegenomen van mijn huis, de laatste plek die me doet denken aan mam en mijn zus.

Haar houding lijkt te verstijven na het horen van mijn antwoord, Ik kan alleen maar hopen dat ze niet boos zal zijn op mijn uitbarsting.

Ik vraag het je nog één keer. Wie dit gedaan heeft."Haar stem was doodstil, de tweede zin werd hard uitgesproken en liet geen ruimte voor excuses. Ik zie haar eindelijk, hoewel mijn hoofd nog steeds naar beneden is, mijn ogen flikkeren naar haar zo vaak als ik denk aan wat ik ga zeggen.

"....Alec."Mijn stem fluisterde bijna, hoewel ik weet dat ze het hoorde, en wetende dat iemand anders zich bewust is van dit geheim, zorgt ervoor dat ik het voel... kwetsbaar.

David Bowie: Don't Go

Imagine David Bowie falls in love with you the moment he meets you, but you're taken away; only for him to find you again after many years have passed: Warnings: Alludes to suicidal thoughts/ideation, abuse, abuse of power, feelings of worthlessness, injury, angst, apathy

1975

It was always loud around me, everyone shouting and screaming in my direction. Adoration emanated in their voices as they called my name, but all it made me feel was anxious and overwhelmed. I'm always running from them, these people that claim to love me... they lie when they say that, how can they love someone they do not know?

These manic strangers scared me, I never wanted to walk down the streets alone, but there were moments I would risk it simply for a second just to myself. I once thought of leaving this world, setting my soul free, abandoning this shell I am forced into. I was so close to going through with it, but then I met someone who forced a change in my perception.

We were young during our first meeting, I was several years into my stardom, usually caged up in my Los Angeles apartment. I hate Los Angeles, in fact, I hate California as a whole; the only reason I was even there was because my manager had forced me into this movie deal.

I wasn't unhappy with the movie, I had read the novel it was based on, and the script embraced a lot of the original elements. I couldn't survive there for long though, my mind was always leaving me, traveling elsewhere, to places with happy memories. The few moments of awareness during my day left me with an unending headache, it made me nauseous knowing that I was still alive. I felt like I was betraying God with these thoughts, that I was dishonoring him in some way with my destructive hatred for myself and my surroundings.

___

The first day on set was numbing, my manager had escorted me there, his firm glare setting me on edge; I know the only reason he was with me was to ensure that I didn't go against him. A deal with the Devil, he observed my every move, I felt like he was screening my thoughts before allowing me to speak.

I wanted to scream, to reach out to the people around me for help; but I didn't. I simply kept my eyes down, only speaking when the director or cast members addressed me directly.

The day was nearing its end, I had been encapsulated with this crowd and wanted a moment of quietness, I knew when I was back in that apartment that I would be yelled at. He would be angry that I seemed so disinterested in everything, furious that I had the audacity to try and come here without him.

I nervously skittered away from the people, moving swiftly towards the door as my heart rate raced. I was so close, it would only offer me momentary relief, but that was better than nothing, better than this everlasting flame that was burning me from the inside out. I felt cauterized from the heat, forever stuck in this flesh prison until my untimely death. Yet, death offers me no salvation, in this world of sin we are doomed to return, to relive these traumas until we learn something from this negative world.

One foot was out the door when a hand seized my wrist; had it been my neck, I'm sure I would think I was being strangled. A chilling shiver scraped along my spine, it was that uncomfortable feeling of knowing I was caught. The air in my lungs felt suffocating, the heat of my body sweltering as I glanced at the hand.

"Where do you think you're going?" I look sternly at my manager, surveying his aura and body language. I can tell that he is nearing the end of his rope, the 'patience' he has is running thin. I remember the first time I hired him, I thought he was respectable, he looked like a business man with his hair combed back with his immaculate suit, speaking to me with high revere.

Not many things have changed about him, he still speaks well of me - now only to possible clients or partners; his way of dressing has only gotten finer with the money I bring in, but the young man I hired was long gone. He's been my manager since I was 12 and he was 36, I'm now 19, him being 43. The full head of black hair is slightly graying at the sides, his athletic physique gave way to slight obesity - but the strange type of weight gain where he is top-heavy in the chest, if that makes sense.

He used to make me feel comfortable, he wouldn't yell or scream at me, but that was back when my parents were always around, as soon as I turned 18 they upped and left. They still sent me requests for money every now and then, well aware I would oblige. I know they likely think I wanted them to leave, but what I wouldn't give for them to come and stick their noses in my business.

"...I'm going to the bathroom?" My voice feels like it's grating against my throat, as though I haven't had a thing to drink all day; however, I know he wouldn't let me go a day without 8 glasses of water. That may sound like he actually cares for me, but he knows that my albums are the reason behind a lot of my wealth, and he refuses to let anything damage my voice.

The eye contact we hold burns me, I don't know what else to do but hope he believes me. I sigh in relief as he releases his hold, sending a curt 'get going' to me before turning away. I haven't felt happy in a long while, and though I know what I'm feeling isn't happiness, it still reminds me of it. I want to rush forward, but force a steady walk, going straight past the bathroom and outside.

The sun is obnoxiously bright, I want to go back inside, but I know he will be waiting for me. I shuffle over to the back of the building, a lonely bench awaiting, luckily sheltered away from the sweltering sun. My back aches as I collapse onto it, head falling back against the wall as I quietly groan in dissatisfaction. The traffic is loud, I can hear airplanes in the distance, and the footsteps of people along the sidewalk.

God, I wish I was somewhere else, I wish I was back home in Montana, or maybe at my seldom used cabin in Idaho. I want to not see another human being for miles, I want trees and wildlife to surround me as I write and draw, but I know that won't happen anytime soon.

The thoughts overrunning my mind lower my awareness of my surroundings, so much so that I only become aware again when someone sits next to me. The alarming aura of a person so near, this is the closest a stranger has been to me without my manager in sight; I can't remember how long ago it has been since I talked to someone without him watching me.

I observe them from the corner of my eye, he's taller than me, dressed in a casual black suit with a hat, his orange-blonde hair coaxing my attention. I know who he is, we were briskly introduced during the meeting, but he was surrounded by an entourage that kept people away from him.

He glances to me, our eyes meeting for an instant before I turn away from him. I'm not sure how to talk to him, it's been so long since I was able to speak freely that I fear I don't know how to anymore.

"So, what are you doing out here?" His accented tone rings out sharply, dancing through the noisy ambience, my head subconsciously tilting as I listen to him. Turning my face to him, I'm met by his piercing eyes paired with his angular face; I almost want to huff at how exact and fine his features are.

"I could ask you the same." I state, holding a steady gaze, watching as his eye flicker over me before returning ahead.

"I saw you leaving, and I wanted to know where you were going." He responds, voice smooth as he brushes his hair back neatly.

"So you followed me?" The sentence flows from my mouth so quickly, realizing what I've said makes me feel bilious. I gulp, looking over to him as I await a yell or a glare; surprised when he lets out an amused laugh.

"Don't make it weird." He giggles, looking down to his hands. He looks up to speak again, but a concerned look washes over his features.

"Are you alright? I'm sorry, I didn't mean to make you uncomfortable." The sentence strings along, his body shifting towards me as all his attention is focused on me. I'm confused at first, wondering why he was reacting like this before realizing I must look tense and pale.

"No, no, it's alright. It's not you." I quickly respond, resting a hand gently over his own to calm him down. I once again speak without thinking, not realizing I told him indirectly that I am in fact uncomfortable.

"So that's why you're out here." David states, his hands gently holding my own as his concerned expression magnifies. I pull my hands away in fear of the repercussions for this conversation.

"I don't know what you're talking about." I scowl, glaring at the wall opposite us. I hurriedly stand up, worried about staying out too long, I don't want my manager getting suspicious.

I squint my eyes against the weather, the sun burns as the heat overwhelms my sense. I want to cry, but I know that I can't allow myself to. David stands as well, and I'm about to walk away before feeling something being placed atop my head. Glancing over to David, I notice his hat missing, my sight no longer being hindered by the sunlight. I gaze at him in suspicion, what does he want?

"What?" Is all he says, a smirk playing on his features as he leads me back around the building to the front door. I try to give him his fedora back, but he simply pushed it back to me, telling me to keep it. I thank him, a smile trying to appear on my face as I look up to him; he grins to me before walking away, leaving me alone.

___

My manager was pissed, he knew I lied about going to bathroom, and was even angrier when he saw I had David Bowie's fedora clutched in my small hands. He snatches it from my hands, I open my mouth to argue, but the look on his face tells me it'll be much worse if I speak.

I follow him through the crowd, weaving carefully so that I don't touch people. We reach the group surrounding David, my manager saying we have something of his. As he walks towards us, my manager shoves the fedora into my hands before shoving me forward. I can tell David is confused by the situation, I hope he didn't see my manager push me.

"What is it (Y/N)?" This is the first time he's used my name, I don't know why it stunned me, maybe because no one cares enough to know my real name, instead calling me by my pseudonym. I nervously glance away and look back at my manager, I can tell he wants to yell at me, but he knows he has to wait.

"I-I'm returning your fedora, you must've dropped it..." I reply, hoping he goes along with it.

"What?" His bewildered response matches his expression, I don't know how to get him to go along other than to rephrase myself.

"I was coming back from the bathroom and saw it on the floor, you must've dropped it." I explain, looking him firmly in the eyes as I hold out the hat. His eyes now hold understanding as he glances behind me.

"Oh, thank you... Can I speak to you for a moment?" He responds, grabbing the hat and then my wrist to pull me forward. I yelp weakly, my wrist hurting from its past abuse. David glanced down at me in worry just as my manager moves forward and grabs my shoulder.

"We need to get going, you have another meeting in a half-hour." My manager interrupts, bundling me away before David could even blink. ___

My manager is fuming, I can tell by the slight jitter in is movements as he forces me out of the building and down the street. I know he wants nothing more than to yell at me, make me cry, but he will have to wait until we get some privacy before he can do as he pleases.

The car ride is anything but pleasant, he may have opened the door for me, but he shoved me in so fast that I knocked my head against the frame. The headache is splitting through my skull, the mixture of pain and internal agony is catching up with me.  My manager angrily slams his door and begins driving back to my apartment; he wastes no time laying into me.

"What the fuck was that!" He shouts angrily, fists clenching the steering wheel to the point I think he's fantasizing that it's my neck.

"What?" I try to play dumb, but I should've known better.

"Don't give me that bullshit! I know you didn't go to the bathroom, you snuck out so you could talk with that singer!" He states with a scowl, glaring at me before looking back to the road. I can see the sweat layered upon his brow, perhaps the sun is getting to him as well?

"I didn't!" My response is halted quickly, my manager reaching across the center console as he smacks me sharply. I want to say I'm surprised, but I'm not, though that does nothing to numb the stinging pain as tears burn my eyes.

"You wanna rethink that response." He grits, I can tell he's furious, and he'll do as he pleases no matter my answer. Involuntarily curling into myself, I make no move to respond, wrapping my arms tightly around my abdomen as I look out the window. My lack of response is only going to anger him further, but I can't seem to care anymore.

When we arrive at my apartment, he's tossing me in as soon as the doors unlocked. He pulls me back to him so harshly I can hear the fabric of my sweater tearing as he scrunches it in his fists. I subconsciously put my hands up, trying to get away from him.

He heeds my movements, shoving me away just as harshly as he had pulled me in. The action is so sudden that I'm thrown off balance, taking  a moment to recollect myself before turning back to him.

I go to say something, but have no time to contemplate my words as something is hurled at me. I try my best to dodge it, but my actions are in vain as the object meets my eye.

The left side of my face radiates in pain as I fall backwards into the wall, my hands flying up to my injury as I try not to cry. I look down at the object and see my favorite book was what had been thrown, Jane Eyre... my manager can't seem to get enough of ruining things I love.

I'm so caught up in my thoughts that I only notice my manager approaching when he already has his thick hand wrapped around my throat, thus pinning me to the wall I've taken solace in. He grabs my wrists with his free hand and forces them up and away from my face. 

I try to observe him as he analyzes my face, his once kind eyes seem so empty, when did that happen? His hair is thinner, and though he's out of shape, he still overpowers me with ease; who is this man before me? I want to look at him more, but the agony of my injury overpowers my wants, eyes stinging as the tears cloud my vision before streaming down along my cheeks.

"You'll need to cover that for tomorrow, I'll bring you a bandage."

Just like that, his hold is gone and he exits the apartment. I'm alone in this apartment, silence settling back into it as the furious tornado that is my manager has left the vicinity. If someone came in, they would think me strange curled up in the corner with tears in my eyes; no one ever sees who causes them, but they always have an opinion.

___

He did as he said, bringing me a roll of Coban with some gauze so I could pad my eye against the adhesive bandage. I hadn't look at my eye throughout the night, not wanting to see the damage, but knowing it must look bad as my eye had swollen shut. 

I wanted to assume the mirror was lying to me like everyone else does, but I know it wasn't.

The bruising was light as it hasn't been more than a day, the contusion will darken later on as it fully forms; the swelling wasn't as bad as I assumed, my eyelids were definitely swollen, but I could peel them open slightly to view the sclera flooded in red due to burst blood vessels. Brushing those thoughts away, my manager shoves open the bathroom door and grabs the bandages from my grasp, grumbling about me taking to long as he wraps my injuries.

The car ride there is a stark contrast compared to yesterday, the silence was almost more eerie than when he yells, but I try not to think to hard on it.

Anxiety bubbles up in my throat as he parks the car and exits, what will they say? This is opening the door to unwanted questions, what if they find out my manager abuses me? What if they take his side?? I don't get too much time to think as my door is opened by my manager as he signals for me to get out. I do as told, hesitantly walking into the building after he enters.

The building is thankfully not nearly as crowded as yesterday, today only requires the actors/actresses, costume designers, and music producers to be present. 

I stand there silently as I wait for the group to be called to focus, but I'm disrupted from daydreaming as I feel someone tap my shoulder. I turn around, coming face to face with the director, Nicolas Roeg.

"Hey Y/N, you're manager called yesterday and explained that you got injured while playing with your cousins. I know how head injuries can be, so let me know if you start getting headaches, or if the noise or environment gets too overwhelming. Alright?" This man, he was so nice over the phone when asking if I wanted to be a part of this project, how could I forget him, especially after how kind he's being now?

I grace him with a thankful smile, nodding my head. He smiles back, giving my shoulder a pat in reassurance before turning away and walking to converse with someone else. I am about to go back to dissociating when another tap is felt, I want to sigh, but halt my actions when I meet eyes - well, eye - with David Bowie.

I can tell he had his words prepared before walking over, but I feel like they abandoned him as soon as I turned around. I can only assume it has something to do with my lovely injury, I know for a fact that I alone cannot leave a man speechless.

"Darling, what happened?" He's concerned, that much was audible, but I know I need to make that dissipate if I don't want my manager to have a repeat of last night.

"Oh this... it's er, nothing, happened while I was rough housing with my cousins." My lie was almost seamless, but the hesitation in my words at the beginning was noticed by him, the squint in his eyes at my words gave that much away.

"I'm fine, honestly David, no need to worry about me." I voice, trying harder to get him to put this on the back burner. He's conflicted, eyes glinting with so many different emotions I can't seem to keep up. Luckily though, he bows his head slightly and nods at my words. I can tell he's still uncertain, but at least he's stopped talking about it. 

I didn't try to avoid him the rest of the day per say, but we were working on two very different parts of the film; he was the lead Actor, and I was working on the film scores as well as dabbling in the costume design. We weren't around each other very often, and if we were, they were but fleeting moments.

He had me cornered during our lunch break actually, but my manager put a quick stop to that, dragging me away to talk with some fans outside; at this point, I think he's doing everything in his power to keep David and myself separate.

The hours go by, Roeg and my manager keeping me plenty busy. I would say that I barely noticed my injury all day apart from the constant headaches and dull ache that seemed to keep building up the longer the day went on.

I know Roeg said to tell him when it was getting bad, but let's be honest, my manager would have my other eye if I said anything. 

As the day is coming to an end, people begin leaving, my manager says we can go after he uses the restroom. He fixes me with a hard look before going in, basically telling me,'do something stupid, and we'll have a rerun of last night.' His eyes looked so dark I felt a nervous chill run down my back as I took a step back.

"Y/N!" I hear a voice call, turning around to be met with that same fedora as yesterday.

"David..." I greet uneasily, glancing back to the restroom in fear my manager will walk out at anytime. David seems to catch on and speeds past the pleasantries.

"Listen, I'm going to the preview tonight if you'd like to join me, I can pick you up tonight if that's alright with you?" His offer is said with such a hopeful voice and sweet look that I almost agree right then and there, but then reality stabs me in the back.

"Y/N." That voice nearly startle me out of my skin with how hard I jumped. My shoulders turn stiff as I look back and watch as my manager stalks closer, gripping my shoulder before steering me to the door.I turn my head quickly, making eye contact with David and his crestfallen face, giving a smile with a slight head nod to confirm his plans. I watch for a second as joy encapsulates his face before I'm forced out the door into the obnoxious environment of Los Angeles.

My manager leaves early, stating he has a meeting to get to before the day ends, leaving me alone in my apartment. He usually stays gone until the morning, that of which I'm thankful for, or else I would never be able to have David pick me up. 

He arrives when it's already dark, around 7 pm when the last streaks of sunlight are dissipating. His driver goes to get out, but David beats him to it, walking over and opening the door for me before getting back in on his side. We both sit in the back and his chauffeur takes us to the movie theatre. It was a quiet ride, I think he could notice how jittery and uneasy I was; he held my hand and offered a comforting smile, reassuring me until we felt the car halt.

We sat in the back, hoping no one would notice our presence. The movie was good, it held my attention the whole time - well, at least until David nudged me, motioning with his head for us to leave. I do as told, standing and following him as he led me down the hallways and back into the main room.

"Whats wrong?" I ask, unsure why we left half-way through the film.

"Nothing, I just want to spend some time alone with you." He states, before grasping my hand, leading me outside and down the quiet sidewalks. Los Angeles at night is better at night I would say, a little more quiet with much better weather.

There is a hint of a breeze though, sending light shivers down my back whenever a gust came my way. My clothes aren't really the best for this weather, a knee length dress with only a feathery shawl to protect my shoulders.

"Oh, I'm sorry darling, I should've told you to bring a jacket." He voices guiltily, detaching our hands before shrugging off his suit jacket. He stops me from walking, grabbing my shoulders and turning me to face him as he wraps the large jacket around my thin frame.

It swallows me up, a blush tinting my cheeks in embarrassment, I must look ridiculous to this man. David notices the blush, a wide grin spreading over his face at how adorable the site before him is.

"I must look ridiculous..." I say, looking down self-consciously. David simply huffs and removes his hat and placing it delicately atop my head, it's much too large, sliding down over my eyes and blocking my sight. He laughs gently, angling the hat so that I can see again, his toothy grin being the first sight I'm met with.

"You look adorable." Is all he says, wrapping his arm comfortingly over my shoulders before continuing to walk us down the street. I can confidently state that my blush has not faded throughput the entire exchange.

We both remain silent, simply enjoying the presence of the other as we saunter down the pavement. We pass many quiet cafes still open, him stepping to the left and halting as he opens the door to a warm cafe. I cautiously enter, removing the hat and surveying the interior closely.

A young woman sits sleepily at the register, the only other people being a middle-aged couple at a table against the wall. The lights have a warm hue to them, complementing the earthy tones of the walls and tables.

Glancing back at David, he offers a soft smile, resting his hand on my lower back before leading me to the register. The woman quickly writes down my order, not looking up until both myself and David have ordered.

I hold my breath when I notice that familiar glint in her eye, backing up subconsciously in fear she will shout our names and alert someone to our presence. If the paparazzo found out I'm here, and accompanied by David Bowie no less! The scandal would be horrific.

David holds me steadily in comfort as he smiles at the woman, he holds a finger against his lips to stop her, I glance at her in worry that she still might scream. She looks overwhelmed in excitement, but breathes deeply to calm herself down when she notices my reaction.

"Sorry! I just love both of you so much!" She whispers happily, still in shock of meeting two of her favorite artists. I feel the tension in my shoulders lessen as she only whispers in excitement.

"Thank you, it's nice to meet you to." David says politely, nodding to her before leading me away and to a table cozied up in a corner.

Our night was wonderful, David and I talked the night away, enjoying multiple drinks the longer we stayed up. I've never felt so at ease with another person, and we could converse for an extended amount of time without awkward silences or uncomfortable glances; how could someone so wonderful seek me out for company? Is this a blessing from God, or is Satan about to take him away from me.

___

After that night, I've looked forward to seeing him everyday, a smile gracing both of our features whenever our eye(s) meet, but we are both swept away. My manager found out about my late night escapade rather easily seeing as I didn't return to my apartment and was instead brought to work by David(no nothing happened, I fell asleep during the car ride back, and David decided it would be easier to just take me to his home instead of go up into an apartment building while trying to find my keys).

My manager was thoroughly pissed, but his physical punishments still didn't deter me from seeing David, but he always did know how to ruin a good thing. The movie was over, it had already been in theatres and what we were attending wasn't required work anymore; my manager took full advantage of that, signing me up with another director to work with them on film scores.

This new job took me across the country into New York, the director was very well known, Martin Scorsese, and the film was Taxi... Taxi Driver I think. It sounded interesting I guess, maybe a little on point for it being called Taxi Driver and set in New York. 

I didn't even get to say goodbye to David, my manager had dropped the news on me the night before I was to fly to New York. I didn't have anyway to contact David, but I'm not even sure if he would want to stay in contact... Either way, I'm leaving tomorrow whether I like it or not.

_______

1982

It's been a little while since I've agreed to do another film score since Taxi Driver, that film was surprisingly fun compared to my last experience, but maybe that's because my manager wasn't there with me most of the time.

None of that matters anymore though, after the success of taxi driver I fired that abusive prick, and I honestly couldn't be happier. I focused solely on my albums and dropped 7 of them throughout the past few years. I took a break from movies, I was too young for them and the change of environment when I was 19, but now I'm 26 and feel ready to face the world.

I don't actually know a lot about this film, other than the title and one of the actors/film scorers. I believe the film is called Merry Christmas Mr. Lawrence? The actor/musician I'm talking about is Ryuichi Sakamoto, and he's honestly the main reason I took this job; my albums blew up and have been making me a fortune, so this is really just for fun and the experience.

I'm walking down the road, suitcase in hand, trying to figure out how the hell to walk in sand. I'm about halfway to the hotel when I hear someone approaching from my side. I don't turn to them, hoping they'll keep moving and we won't have to awkwardly introduce ourselves.

"...(Y/N)? Is that really you!" What? I.. I know that voice. I turn to them, eyes wide as I watch a face from the past stride over to me, face plastered with a wide grin.

"David?" At the sound of my voice, his strides turned into bounds pretty much, I could see he was truly ecstatic at seeing me, and it would be a lie to say I don't feel the same.

I start walking towards him, dropping my suitcase as we embrace. How could I not? This man, this wonderful man that changed me for the better, made me see that my life was worth more. You beautiful man, I'll never disappear again, I promise.

Sinnlose Realität(German)

Es war früh an einem Donnerstagmorgen, als Sie die schreckliche Nachricht erhielt, dass Ihr Mann tot war.

Sie hatte sich gefragt, warum er Letzte Nacht nicht nach Hause zurückgekehrt war, sogar am Telefon gewartet, schließlich rief er ihn an, erhielt aber nie eine Antwort.

Sie war gerade mit Ihren Kindern, Lisette und Alonso, auf Ihrer langen Einfahrt zum Schulbus gelaufen und hatte darauf gewartet, leise auf Wiedersehen zu winken, als es geräuschvoll davonfuhr, schließlich ließ Sie lächeln und hand fallen, als der bus aus dem Blickfeld geriet. Als Sie zurückkehrte, um nach Hause zu gehen, erkannte Sie, dass die Vögel besonders leise waren, ungewöhnlich so, es machte die Stille unangenehm, als Sie mit Ihren unaufhörlichen Gedanken gefangen war; nicht einmal die Brise, die die gefallenen Blätter klapperte, war so laut wie gewöhnlich. Sie glättete Ihr Schwarzes geflochtenes Haar zur Seite, bevor Sie unbehaglich an den ärmeln Ihres blaugrauen Pullovers zog, wickelte Ihre Arme fest um Ihren Körper, als Sie den Heimweg begann, hörte genau auf das Knirschen unter Ihren Schuhen, Ihr Geist wanderte immer noch in Verwirrung darüber, wo Ihr Mann war, Ryker, war. Ein paar Schritte von Ihrer Veranda entfernt verlangsamte Sie Ihr gehen, als Sie das Geräusch eines Autos hörte, Ihre Schritte schwankten leicht, als Sie sich umdrehte und das auffällige schwarz-weiß-Muster eines Polizeiautos aus Belmont enthüllte, Ohio, das auf Sie Zufuhr. Die Blendung gegen die Windschutzscheibe vom grauen Himmel machte es unmöglich zu sehen, wer fuhr, und ließ Sie unsicher, ob Sie sich über den überraschenden Auftritt überglücklich oder verstört fühlen sollte.

Je näher es fuhr, desto schneller schlug Ihr Herz und nahm flachere Atemzüge auf, als Sie beobachtete, wie das Auto ein paar Meter entfernt zum Stillstand kam. Ihre Hände Wangen sich unbewusst, als Sie darauf wartete, dass die Autotür aufging, plötzlich fühlte Sie sich unangenehm heiß, obwohl es ziemlich kalt war. Sie kannte die Gefahren, in denen Ihr Mann aufgrund seiner Arbeit Stand, und wusste, dass er bei jedem Aufruf verletzt oder getötet werden konnte; aber nichts würde Sie auf den Mutlosen Blick der Offiziere vorbereiten, als er aus dem Auto stieg.

Ryker war auf Abruf mit seinem partner für einen Bruch und Eingabe in einer Wohnzone, der Verbrecher hatte den Rücken gegangen und rundet das Haus hinter Ihnen zu kommen, wie Sie durch die kaputte Tür betreten ging, Schießen beide mehrmals in den Rücken vor dem laufen. Die Polizei suchte derzeit nach ihm, aber nur zwei Zeugen, einer, der ihn sah, als er anfing, Ihre Tür zu öffnen, und ein Nachbar, der sah, was geschah, und rief die Polizei.

Als der Offizier erklärte, was passiert war, ging Ihr Verstand leer, das bereits gedämpfte Geräusch des Waldes verschwand vollständig und diese unangenehme Hitze verschwand plötzlich und ließ Ihren Körper stattdessen leer fühlen. Sie wurde schnell in die Realität zurückgedrängt, als der Offizier die Hand ausgestreckt hatte, um Ihre Schulter zu berühren, es war nicht unhöflich oder unerwünscht, da dieser Offizier wirklich gut war

Freunde mit sich selbst und Ryker, aber der plötzliche und unerwartete Kontakt schockierte Sie genug, um Ihre Schulter wegzuziehen und einen Schritt zurück zu machen. Er zog sofort seinen arm zurück, sein Blick warf sich auf den Boden, während Sie einen bedauerlichen Blick dämmerte, als Sie Ihre Handlungen erkannte.

Sie sagte schließlich: "Es tut mir Leid, Carter, ich fühle mich im moment einfach etwas überwältigt." Ihre Stimme schüchtern leise, ein leichtes Stottern, als Sie versucht, alle Emotionen zu verstehen und zu kontrollieren, die plötzlich durch Sie laufen. Ein verständnisvoller Blick wäscht sich über sein Gesicht, bevor er feierlich mit dem Kopf nickt und zu seinem Auto zurückkehrt: "Auf Wiedersehen Traurig." Carter Sprach und bot ein kurzes, trauriges lächeln, bevor er in sein Auto stieg und losfuhr.

Es gab viele Gedanken, die durch Sadens Kopf rauschten, alle Nachrichten trafen Sie noch nicht vollständig. Mit Ihrem Verstand machte Sie sich langsam auf den Weg in Ihr kabinenhaus, Schloss die Tür ab, bevor Sie Ihre Stirn hart gegen das gebeizte Holz legte, gab sich einen moment der Ruhe, bevor Sie abdrückte und zum Telefon ging, um ein paar Anrufe zu tätigen.

-------

Das Haus ist dunkel und gibt eine beunruhigende und unangenehme aura ab; die Sonne ist noch nicht aufgegangen und keine Lichter in der Nähe, doch hier ist ein junge mit seiner Schuluniform und seinem Rucksack, der leise die Haustür schließt. Er beginnt schnell von seinem Haus wegzugehen, die ängstliche Atmosphäre, die ihn umgibt, löst sich langsam auf, je weiter er kommt, seine angespannten Schultern und sein am Rande stehender Blick verringern sich zu einer leichten paranoia.

Er hat eine Narbe über seinem Auge, seine etwas rote Farbe macht es offensichtlich gegen seine blasse Haut. Er bekam diese Narbe zur gleichen Zeit verlor er seine Mutter und Halbschwester, der Autounfall war brutal, nur er und einer der anderen Autos Passagiere überlebt haben.

Er verschattet seine Augen von den blendenden Scheinwerfern, die so oft Vorbeigehen, wenn er den Bürgersteig hinuntergeht, seine paranoia verschwindet, je näher er sich Binghams Teich nähert. Er findet einen Platz abseits der Straße und legt seine Tasche nieder, als er die schlummernden Schwäne und Enten beobachtet. Ein kleines lächeln ziert seine Gesichtszüge, als er sich daran erinnert, als er und seine Mutter Liz früh am morgen hierher kommen würden, um vor der Schule zu sprechen und den Sonnenaufgang zu beobachten; sein lächeln verschwindet so schnell wie es angekommen war, als er merkt, dass er jetzt nur noch alleine hierher kommen kann. Er konnte seinen Stiefvater Alec immer bitten, mit ihm zu kommen, aber er fürchtete jede Antwort, die Alec gab, besonders jetzt, wo er der einzige war, der den Autounfall überlebte.

In einem Versuch, seine Gedanken von der Vergangenheit abzuschütteln, blickt er zurück zu den Schwänen und bewundert Ihre Schönheit gegen das dunkle Wasser. Die ersten Sonnenstrahlen beginnen gegen den trüben Himmel zu Leuchten, eine leichte Brise lässt ihn zittern, da er keine einheitliche Jacke hat, da dies zusätzliches Geld kostet. Als er sich hinsetzt und sich gegen einen Baum lehnt, zwinkert er vor dem Schmerz, der in seinem Rücken aufflammt, bevor er ihn schüttelt aus und zog seine Tasche auf ihn zu, entbrückte das eiskalte Metall und Griff hinein, zog eine Mappe mit unvollendeten Hausaufgaben heraus; viele von Ihnen hatten zerknitterte und Tränen, obwohl er Sie ordentlich in einer Mappe aufbewahrte. Mit einem müden und verärgerten Seufzer begann er zu arbeiten, beginnend mit seinem Namen "Archer Carlisle", seine kalten Hände erschweren das schreiben und ein Blick von ärger blitzt durch seine Augen, als er weiß, dass er all diese Hausaufgaben nicht vor der Schule erledigen wird; fürchten Sie sich davor, Alec von der schlechten Note erzählen zu müssen, obwohl seine unvollendeten und zerrissenen Hausaufgaben alecs Schuld waren. Mit einem weiteren Seufzer machte er sich wieder an die Arbeit und versuchte, so viel wie möglich so schnell und so genau wie möglich zu beenden.

-------

Es ist eine Woche her, seit mir von seinem Tod erzählt wurde, ich wusste bereits, dass ich nicht in unserem bequemen Haus in Ohio bleiben konnte, zumal Ryker es gebaut hat; nur durch die Tür zu gehen, verursachte ein ekelhaftes Gefühl, sich über mich zu waschen, in dem wissen, dass ich ihn nie wieder sehen werde.

Die Beerdigung war gestern Nachmittag... Das schwarze Kleid, das ich trug, ist jetzt ein Haufen grauer Asche in der Feuerstelle. Meine Tochter Lisette ging mit mir, es war ein windiger Tag mit einer Prise Regen, der den Boden draußen bestäubte; es scheint, dass die Welt sogar um den Verlust trauerte, aber das bin wahrscheinlich nur ich, der einfache Dinge bedeutet. Mein Sohn Alonso nahm den Tod seines Vaters sehr hart, ich weiß, wie nahe Sie waren, und als ich sah, wie mein Sohn weinte, brach eine Träne durch meine Fassade der Stärke, aber ich musste Sie schnell abwischen, als ich meinen weinenden Sohn umarmte. Seine Schreie dauerten eine Stunde, Lisette begann auch zu Weinen, als Sie sah, wie Al ' s zitternde form von mir getröstet wurde. In dieser Nacht blieb ich mit Ihnen in Ihrem Zimmer und saß auf dem Teppichboden zwischen Ihren beiden Betten, eine hand Griff in jede von mir, als ich Ihnen Geschichten erzählte, um Sie einzuschlafen. Als ich wusste, dass Sie schliefen, hielt ich weiterhin Ihre Hände und lehnte meinen Kopf gegen die holzwand zurück, als ich an die Decke starrte, das Licht des Mondes erzeugte Schatten von ästen gegen die gegenüberliegende Wand. Ich saß einfach da und dachte über die Anrufe nach, die ich an dem Tag getätigt hatte, an dem ich die Nachricht erhielt; bis nächste Woche wird das, was von meiner Familie übrig ist, in unserem Scotland cottage sein, Weg von hier, Weg von ihm.

Ich muss es den Kindern immer noch sagen, ich bin mir nicht sicher, wie ich Ihnen sagen soll, dass wir wegziehen, Weg von allem, was uns an Ihren Vater erinnert. Ich kann nur hoffen, dass Sie mich für diese Entscheidung nicht verachten werden, aber wenn ich nur in diesem Haus bleibe, wandert mein Geist in eine Richtung, in die ich mich nicht einlassen werde.

------

Die Glocke läutet laut, als ich in die schließende Tür meines Klassenzimmers Eile und durch den Raum schaue, sehe ich alle, die bereits sitzen, und der Lehrer beobachtet mich aufmerksam. Ich Senke meinen Blick, Strecke meine Hausaufgaben aus und drehe die unordentlich fertigen Seiten in den Korb, bevor ich am Schreibtisch meines Lehrers vorbeilaufe, um meinen Platz zu erreichen, und vermeide jederzeit den Blick seines und aller anderen.

Ich weiß, ich sollte mich nicht vor meinen Lehrern fürchten, aber Mr.Curraigh hat die gleiche strenge Stimme wie Alec, und ich kann nicht anders, als ängstlich zu sein, wenn ich in seine Klasse gehe; seine strengen Regeln und einschüchternde Statur helfen mir nicht gerade, wenn ich versuche, die beiden zu unterscheiden.

Mr.Curraigh blickt von seinem computer zu mir auf, ich Schlucke nervös und mische mich leicht in meinen Sitz, während ich auf das Papier schaue, das ich zart auf meinen Schreibtisch gelegt habe. Das ruhige Geschwätz der Klasse hatte vor einigen Augenblicken wieder aufgenommen, wurde aber schnell wieder angehalten, als Herr Curraigh seine geneigte Figur von seinem Schreibtisch schob und gemächlich an die Spitze der Klasse trat.

"Mr.Carlisle, möchten Sie der Klasse erklären, warum Sie zu spät kamen? Wieder." Sein nonchalanter Erster Satz kontrastierte stark mit seiner harten Aussage von 'again'. Unterbewusst Senke ich meinen Kopf, während die Klasse still ist, andere Klassen könnten kichern, aber Sie wissen, dass Sie in dieser Klasse nicht herumschrauben sollen.

Ich schüttle den Kopf "Nein" und vertraue meiner Stimme nicht ganz, um zu Antworten, ohne zu Stottern.

"Ich kann dich nicht hören, Archer. Erklären Sie der Klasse, warum Sie zu spät kamen." Seine scharfe, akzentuierte Stimme klingelte gegen die Stille und ließ keinen Raum, seiner Frage auszuweichen. Ich weiß, dass er mich ansieht, während er auf seine Antwort wartet. Ich schaue endlich zu ihm auf und Antworte leise, während mein Blick ständig zwischen ihm und der Decke flackert.

"Ich habe verschlafen, sir, ich werde es nicht noch einmal passieren lassen." Ich habe versucht, ein ruhiges Gesicht zu präsentieren, um ihn hoffentlich davon abzuhalten, mich erneut anzurufen, mein Geist im inneren ist voller Gedanken darüber, ob er die Entschuldigung akzeptieren wird oder nicht. Eine Sekunde vergeht, bevor er zurück zum whiteboard geht und anfängt zu schreiben, jeder kopiert es schnell in seine Notizbücher, das Gespräch scheint vergessen. Eine Ahnung von Sorge nörgelte weiter in meinem Hinterkopf, dass er wusste, dass meine Entschuldigung eine Fälschung war, aber ich hatte keine Zeit, darüber nachzudenken, da ich bereits auf den Notizen zurückfiel und meine jüngste handgelenksverletzung wird mir auch nicht gerade zugute kommen.

Der Unterricht ist endlich zu Ende, die meisten Leute waren gepackt und warteten an der Tür auf die Glocke, nur wenige Leute saßen an Ihren Schreibtischen. Ich stecke die zugewiesenen Hausaufgaben in Ihren Ordner und lege mein Notizbuch auch in meine Tasche. Ich greife nach dem Ordner, wenn eine andere hand ihn zuerst ergreift, eine hand, die keinem Schüler gehört. Ich hielt meine Augen hoch, bevor ich schnell auf den Schreibtisch schaute, es war Mr.Curraigh, der meinen hausaufgabenordner hielt, er lehnte sich an den Schreibtisch, als er durch den jetzt geöffneten Ordner schaute.

"Wissen Sie, Ihre Organisation und Pflege summiert sich nicht, wenn Sie zerrissene Papiere Einreichen." Er sagt, als er langsam den Ordner schließt und ihn für mich heraushält, den ich schnell durchlaufe, und ihn leise in meine Tasche lege.

"Du willst mir den wahren Grund sagen, warum du immer spät dran zu sein scheinst?" Herr Curraigh fragt, seine normalerweise laute und strenge Stimme ist jetzt leiser und enthält einen Hauch von Besorgnis. Es war ein paar Momente und ich habe noch zu reagieren, wenn er Stimmen,

"Archer, wenn du einen wirklichen Grund hast, warum du zu spät kommst, verstehe ich, aber ich kann diese falschen Ausreden nicht mehr akzeptieren. Es ist das zehnte mal, dass du zu spät kommst. Wenn du mir keinen wirklichen Grund geben kannst, muss ich dich inhaftieren." Seine Stimme war während des gesamten Satzes nie sehr streng oder hart und hatte eher einen Warnton, aber alles, was ich als Antwort aufbringen kann, ist, meinen Kopf unbehaglich mit "Nein" zu schütteln, während ich aufschaue, um seinen Blick zu treffen. Herr Curraigh freut sich einfach eine Sekunde, bevor er einen verärgerten Seufzer loslässt und vom Schreibtisch stößt.

"Kommen Sie nicht zu spät, Mr.Carlisle." Ist alles, was er sagt, bevor er zu seinem Schreibtisch zurückgeht, klingelt die Glocke und die Schüler eilen aus der Tür und Folgen sofort, um nicht zu spät zu meiner nächsten Lektion zu kommen. Meine Gedanken für den rest des Tages sind getrübt davon, wie Alec reagieren wird, wenn ich spät nach Hause komme, wie er reagieren wird, wenn ich ihm sage, dass ich wieder inhaftiert bin. Die Angst schwimmt in meiner Brust, so dass es sich eng anfühlt und die Luft erstickt, während ich durch den Tag stapfe.

------

Am ersten Tag in unserem neuen Zuhause war es ein Ferienhaus, das meine Eltern besaßen und das ich geerbt habe. Weit Weg von Ohio, weit Weg von Ryker, den ganzen Weg in Glasgow, Schottland, gelegen in einer schönen Gegend räkelt sich mit grünen Feldern und einer Steinmauer ordentlich, der Sie umgibt.

Lisette und Alonso hatten den Zug besser genommen, als ich erwartet hatte, es schien, als wollten Sie so viel Weg wie ich. Ich hatte vorher angerufen, um sicherzustellen, dass die Hütte bereit war, als wir ankamen, und ein Freund meiner Eltern kommt vorbei, um meine Kinder zu beobachten, da ich so schnell wie möglich zu meinem job gehen muss. Als ich aus dem Haus Eilte, umarmte ich den Freund lebhaft und gab schnell an, Wann ich zu Hause sein werde, bevor ich zu meinem gemieteten Volkswagen-Fahrzeug rannte. Meine Taschen verdrehen sich, als ich versuche, alles im Auto zu platzieren, ich Schiebe es schnell in den Beifahrersitz, bevor ich die Spiegel einstelle und zu meinem neuen job gehe.

Die grauen Wolken, die den Himmel übersät haben, erinnern mich sehr an mein Zuhause, aber diese geschäftige Stadt ist genau das, was ich brauche, um meinem Kleinstadtleben zu entfliehen. Das fahren auf der linken Seite ist jedoch ziemlich seltsam, etwas, an das man sich gewöhnen muss.

Als ich auf den Parkplatz ziehe, Stelle ich fest, dass die Schule sich dem Ende des Tages nähert, ich hoffe, ich werde nicht gefeuert, bevor ich überhaupt anfange. Schnell stolpere ich durch die Bürotür, richte meine Haltung und mein Hemd auf, bevor ich zur Rezeption gehe und sage, dass ich der neue Wissenschaftslehrer bin. Die Frau lächelt, bevor Sie jemanden anruft, ich nehme an, der Schulleiter oder vielleicht ein anderer Lehrer.

Nachdem ich ungefähr 2 Minuten gewartet hatte, Drang die Bürotür laut auf, ein großer Mann mit dicken hellbraunen Haaren und einer einschüchternden Statur tritt ein und gibt der Frau ein kleines nicken, bevor Sie sich mir nähert. Ich stehe auf und schüttle ihm die Hand.

"Hallo, ich bin Mr. Curriagh oder Aric, ich bin hier, um Sie zu Ihrer Klasse zu begleiten." Seine Stimme hat einen dicken Akzent, an den ich mich jetzt auch gewöhnen muss, da ich in Schottland Lebe. Seine einschüchternde Haltung scheint mit dem freundlichen lächeln zu kontrastieren, das er anbietet.

"Das Vergnügen, Sie zu treffen, Aric, ich bin Saden." Ich Antworte höflich, bevor ich ihm Erlaube, mich aus dem Büro und den Flur hinunter zu führen.

"Du bist also der neue naturwissenschaftliche Lehrer?" Er äußert sich leicht neugierig und navigiert weiterhin durch die leeren Hallen.

"Ja, was lehrst du?" Ich Frage, zu Fuß schneller mit seinem Flotten Tempo zu halten.

"Oh ich? Ich war schon immer ein literaturmensch." Seine Antwort lässt ein kleines lächeln Aufkommen, die Tatsache, dass die Menschen hier so nett und Einladend sind, verehre ich. Wir kommen nach einem weiteren moment des Gehens zum Stillstand.

"Nun, das ist deine Klasse, obwohl du etwas spät angekommen bist." Er erklärt, wie wir beobachten, wie die Schüler Ihre Taschen packen. Ich lasse einen ruhigen Seufzer Los, natürlich würde ich den ganzen ersten Tag meines Jobs vermissen.

"Machen Sie sich keine sorgen, dass Sie Ihre Klasse verpassen, Sie können einspringen, um bei der Inhaftierung zu helfen oder das Gelände zu erkunden." Aric sagt, als er seine Augen aus dem Fenster zu mir flackert, bin ich dabei zu Antworten, wenn die Glocke laut läutet und durch die leeren Hallen hallt, bevor sich die klassentüren öffnen und die Schüler aussteigen. Wir stehen beide in der Nähe des Fensters zu meiner Klasse, bis sich die Hallen wieder beruhigen, nur ein paar Schüler stehen herum, während einige gerade fertig packen.

Aric dreht sich um, um wieder mit mir zu sprechen, als sich sein Blick zu etwas hinter mir wendet, sein plötzlicher Schrei überrascht mich und ich drehe mich schnell um, um den Schuldigen zu sehen.

Ein kleiner junge mit dunkelbraunen Haaren hält sofort an, seine Augen gehen weit, als er angeschrien wird, sein arm zieht seinen halt um sein Buch, das sich an seiner Brust festklammert.

"Bogenschütze. Die Haft ist in die andere Richtung." Aric sagt, als er zum Studenten geht. Ich würde erwarten, dass jeder Schüler nervös ist, wenn er von einem Lehrer gerufen wird, aber dieser Schüler, Archer, schien geradezu verängstigt zu sein.

Bevor Archer reagieren kann, beginnt Aric erneut zu sprechen. "Dies ist das zweite mal, dass Sie versucht haben, die Inhaftierung zu überspringen, Archer." Wenn er eine leichte Pause macht, während er auf eine Antwort wartet, nachdem er keine erhalten hat, lässt er einen Seufzer der irritation aus, bevor er sagt: "Komm mit mir Archer." Ich fange an, wieder zu mir zu gehen, Archer ein paar Schritte hinter sich mit seinen Augen auf dem Boden trainiert.

"Es tut mir Leid, Ihre tour zu verkürzen, aber ich muss diesen Studenten in die Haft begleiten." Aric sagt, als er zu Archer zurückblickt.

"Ganz in Ordnung Aric, stört es mich, wenn ich mitkomme? Ich habe meinen ersten Tag danach vermisst." Ich Frage Archer an, seine Augen hätten sich die ganze Zeit nicht vom Boden bewegt. Aric nickt kurz mit dem Kopf, bevor er den Weg in die Haft Antritt. Ich Folge schnell, versuche mitzuhalten und höre zu, wie Aric die Teile der Schule beschreibt, die wir Durchlaufen.

------

Wer ist diese person? Ist Sie die neue Lehrerin? Sie sagte, Sie hätte Ihren ersten Tag hier verpasst, und unsere neue Lehrerin für Naturwissenschaften konnte nicht auftauchen.

Ich Hebe meinen Kopf hoch, meine Augen schauen Sie für einen moment an, während ich darüber nachdenke, ob ich meine Frage stellen soll oder nicht. Schließlich gebe ich der Neugier nach und Frage: "Bist du der neue naturwissenschaftliche Lehrer?" Meine Frage scheint Sie beide aus Ihrem Smalltalk zu verblüffen, Herr Curra schweigt jetzt, während ich auf Ihre Antwort warte. Sie wendet sich an mich und bietet ein freundliches lächeln, bevor Sie antwortet: "Ja, das bin ich, Sie können mich Mrs.Monroe nennen." Ihre Antwort ist nett, aber kurz, und Ihre Stimme schien leicht zu schwanken, als Sie Ihren Nachnamen sagte, was dazu führte, dass mein Kopf bei Ihrer Zurückhaltung, Ihren Nachnamen zu sprechen, immer so leicht in Verwirrung kippte.

"Es ist schön, Sie kennenzulernen, Mrs.Monroe, mein name ist Archer." Ich Antworte, meine Stimme wirkt selbstbewusster und lauter als mein normaler Ton, obwohl ich kaum darüber nachdenke. Für welche Zeit noch von dem Spaziergang in die Haft übrig war, verbrachte ich damit, mit Mrs.Monroe zu sprechen, ich weiß nicht warum, aber Sie schien leichter zu sprechen, es hätte an Ihrer nicht einschüchternden Haltung und Größe liegen können, oder möglicherweise, dass Sie mich an meine Mutter erinnerte, beide sind plausibel.

Wir Sprachen über das Buch, das ich hielt, als Mr.Curraigh zum Stillstand kam, den Raum, in dem er festgehalten wird, direkt vor uns. Ich greife nach dem Griff und vergesse kurzzeitig meine handgelenksverletzung, bis ich ein Grunzen des Schmerzes loslasse, ziehe sofort mein Handgelenk zurück und halte es gegen meine Brust, als die harte, greifende Qual, die mein system überschwemmt und mich an gestern erinnert.

Sowohl Mr.Curraigh als auch Mrs.Monroe scheinen schockiert über meinen plötzlichen schmerzausbruch zu sein, Mrs.Monroe ist dabei, etwas zu sagen, aber ich habe keine Zeit zum nachdenken, stolpere rückwärts ich drehe mich leicht um und renne off. Ich gehe an den einzigen Ort, an dem ich mich sicher fühle, den Bingham ' s Pond oder den Swan Pond, wie meine Mutter immer sagte; wenn ich mich nur daran erinnere, dass eine Welle der Angst durch meinen Körper fegt, sind all diese Dinge, die immer wieder passieren, zu überwältigend. Zuerst verliere ich meine Mutter und Schwester bei einem Autounfall, dann beschuldigt mich mein Stiefvater(der mich bereits nicht mochte), und jetzt habe ich einen Lehrer, der mich genau an meine Mutter erinnert, ich weiß einfach nicht mehr, wie ich mich fühlen oder darauf reagieren soll Situationen. Ich bin so in diesen produktiven Gedanken und schmerzenden Schmerzen gefangen, dass ich die Schritte, die sich mir nähern, nicht höre. Es war die plötzliche hand auf meiner Schulter, die mich überrascht über die Anwesenheit einer anderen person keuchte. Schnell den Kopf drehend erwarte ich einen wütenden Mr.Curraigh oder möglicherweise Alec, aber ich werde stattdessen von Mrs.Monroes traurigem lächeln getroffen, als Sie neben mir hockt. Als ich Ihre hand nach meinem Handgelenk streckte, zuckte ich Weg, aber nach einer weiteren Sekunde Erlaube ich Ihr, mein Handgelenk zu sehen, und Ignoriere die mögliche Konsequenz, dass Sie in Frage stellen könnte, wie ich diese Verletzung erlitten habe.

Es war die leichte Erweiterung Ihrer Augen, die mich veranlasste, Ihrem Blick zu Folgen, ich entschied mich, niemals auf meine Verletzungen zu schauen, wenn ich sehe, dass mein Handgelenk geschwollen und gequetscht ist, erweitern sich auch meine Augen. Sie berührt leicht mein Handgelenk und ich ziehe mich sofort Weg, der Schmerz sengt sich durch meinen arm. Sie scheint in einem moment des Nachdenkens dort zu sitzen, als ob Sie darüber nachdenkt, was Sie sagen sollte.

"Bogenschütze. Wie ist das passiert?" Da war es, das einzige, was ich nicht hören wollte. Ich schüttle den Kopf und schaue Weg, erst jetzt merke ich, dass ein paar Tränen über mein Gesicht gestreut hatten, Sie schnell mit meiner freien hand abwischen. Ich höre keine Antwort auf meine Ablehnung, also schaue ich zurück und sehe Mrs.Monroe auch Tränen zurückhalten, obwohl ich nicht weiß, warum. Kopfschüttelnd schiebt Sie sich vom Boden und streckt mir eine hand aus, die ich langsam nehme. Jetzt stehe ich Staub mich mit meiner guten hand ab und halte meinen Rucksack Locker, während ich auf Ihre Fragen warte.

Alles, was Sie tut, ist, scheinbar den Kopf zu sich selbst zu schütteln, bevor Sie mich auffordert, Ihr zu Folgen. Sie führt mich zurück zur Schule, nie sprechen oder einen Blick auf mich, nur starrte nach vorne, fast leer. Sie bringt mich in den medizinischen Raum und sagt mir, ich solle an der Tür warten, während Sie weggeht, um sich mit einer Krankenschwester zu unterhalten. Ich Frage mich, was Sie sagt, vermutet Sie, dass mein Stiefvater diese Verletzungen verursacht hat? Oder glaubt Sie, eine andere Studentin hat mir das angetan? Soll ich einfach Rennen, solange ich noch die chance habe? Meine Gedanken werden abrupt gestoppt, als sowohl Mrs. Monroe als auch die Krankenschwester zu mir gehen, meine Nervosität tritt bei einer anderen Person ein, die jetzt anwesend ist.

Ich versuchte, nicht auf die aufflammenden Schmerzen zu achten, als die Krankenschwester mein Handgelenk in einen Eisbeutel wickelte, die eiskalte Kälte ließ mich zittern, da das Wetter draußen bereits kühl war. Nach ein paar Minuten Vereisung meines Handgelenks bringt Sie einen Kompressionsverband heraus, kuschelig umwickelt mein Handgelenk und hand, der Schmerz hat sich verringert, aber behält einen stetigen Schmerz bei, der meinen ganzen arm umgibt. Wenn Sie fertig ist, gibt Sie mir täglich Anweisungen und eine Notiz für den Unterricht, da dies meine schreibhand war.

Als ich zur Tür ging, sah ich Mrs.Monroe, die dort wartete, Ihr freundliches lächeln wurde durch einen ernsten und strengen Blick ersetzt, der meine Schritte etwas zögerlicher macht. Wir verlassen den medizinraum und gehen in den ruhigen, trostlosen Flur hinaus, Ihr Gesicht ist immer noch ernst, als wir beide aufhören.

"Wie hast du diese Verletzung Archer bekommen." Es war keine Frage, sondern etwas, das eine Antwort verlangte, eine, die ich nur sehr ungern gab. Angeln mein Gesicht Weg von Ihr ich schüttle den Kopf 'Nein' wieder, nicht wollen, Ihr die Wahrheit zu sagen,, mein Geist, dass es mehr Schmerzen als gut verursachen würde, dass, selbst wenn Sie mir glauben würde sonst niemand.

"Archer, wenn du es mir nicht sagst, dann muss ich dem Büro sagen, dass ich deinen Vater anrufen soll." Sie sagt, Ihre Stimme verliert etwas von Ihrer strenge, als Sie versucht, mich zur Antwort zu bringen.

Als ich Ihren Anruf von Alec, meinem Vater, höre, explodieren all diese Gefühle, meine Wut fließt frei und ich kann nicht anders, als chaotisch zu reagieren: "ER IST NICHT MEIN VATER!" Mein Ruf hallt den Flur hinunter, die Stille, die in seinem Gefolge zurückbleibt, ist unangenehm, all dieses Wut-getriebene Vertrauen verlässt schnell meinen Körper, während ich ausatme. Sie ist nicht dumm, Sie wird herausfinden, was Los ist, ich werde von zu Hause weggebracht, der Letzte Ort, der mich an Mama und meine Schwester erinnert.

Ihre Haltung scheint sich zu versteifen, nachdem ich meine Antwort gehört habe, ich kann nur hoffen, dass Sie nicht wütend auf meinen Ausbruch ist.

"Ich werde dich nur noch einmal Fragen. Wer hat das getan?" Ihre Stimme war tödlich leise, der zweite Satz wurde hart ausgesprochen und ließ keinen Raum für Ausreden. Ich stehe Ihr endlich gegenüber, obwohl mein Kopf immer noch gesenkt ist, meine Augen flackern hin und wieder auf Sie zu, während ich darüber nachdenke, was ich sagen werde.

"....Alec." Meine Stimme flüstert, obwohl ich weiß, dass Sie es gehört hat, und zu wissen, dass jemand anderes sich dieses Geheimnisses bewusst ist, lässt mich nur fühlen... anfällig.

Balto's Sister Ch.2: Steele

Ch.1 Ch.3

"Didn't make the team.... Bingo." Steele's obnoxious voice suddenly rang through the air.

"Don't look at him, don't listen to him, live a long life." Boris states weakly to Balto.

"My name's Balto!" He growls, completely ignoring Boris' advice. I turn around, facing Steele's obnoxious figure, slightly baring my teeth as he struts by.

"I'm sorry. Balto. Balto the half-breed." The group surrounding Steele say in unison, 'ohh'; at least they were until I silenced them with snarl. Some of them backed up a little, but I paid them no mind, shifting my attention back to the situation.

Steele walked forward, pushing Boris backwards with a rough movement, making fun of him as well. As soon as I realized what Steele had done, I pounced up, my jaws clamped tightly around his snow white paw. I'm shaking and yanking my head in every direction, Steele desperately trying to get away from me, but his attempts are futile.

I finally let go, seeing that Boris is alright, but it seems that that was a bad choice; Steele forcing himself forward and pushing me to the ground, holding me down with his paw as he growls in my face. I react immediately, swiping my claws in an attempt to rake them across his face. Sadly, he managed to jump back before I could' I think about continuing, but I decide better, moving away as I regain my composure.

Steele moves away and acts as though our interaction never even occurred. I want to snarl at him, but his confident air is a little too intriguing; maybe off putting is a better word.

"I've got a message for your mother." He sadistically states while smirking, walking back towards his group, pointing his large head up before howling at the sky, the others hastily joining in. Now this hit a nerve for not only Balto, but also myself; what he's doing is extremely offensive and rude seeing as we don't even know what happened to our mother.

I see Balto getting angry, growling and beginning to stalk towards them. I quickly follow, releasing several snarls of my own in-between my growling. Steele sees us and immediately moves back a bit to hide behind his posse.

"Get him." He barks, the group simply sending a barrage of barks and growls at us, which really did nothing but annoy me.

"Get out of here wolf-dogs, better get back to your pack." With the last word he spat onto Balto's muzzle, resulting in Balto becoming even angrier; both of us almost attacked him until Boris interrupted us, pleading that we should leave now.

"Luko come on, we go now." Boris states, trying to get me to leave as well.

"You go, I'm staying here." I respond, making them leave, but not before Steele and his group begin bombarding them with snow, and even a rock that hits Balto square on the back.After a moment of my brother absence I hear Steele begin to talk to me, I want to ignore him, but something forces me to listen.

"Come on princess, why do you even hang out with that half-breed?" Steele questions as he sees I'm still there, tilting his head with an arrogant smirk seemingly etched upon his face.

"You seem to forget Steele, but I'm part wolf as well." I state back, my lip pulled in a slight sneer.

"Don't worry, I know, princess." Steele responds as he walks next to me, pushing his chest up against mine and getting close to my face.

"Come on, why don't you take me to see Jenna, or do you want me all to yourself, Princess?" Steele asks as he begins leading me through an opening in the fencing. His group is gone, and now he almost talks to me as though he's mocking his friend, this husky is so indecisive.

"Why do you bully Balto, but not me?" I question, bewilderment radiating throughout my tone.

"Well, Balto isn't a girl, and he's also super annoying. Not to mention, he is competition." Steele simply responds with a slight growl in his voice when he says Balto's name.

"If Balto is competition, then what am I?" I ask as I look down to the floor, slowly walking through the thick snow.

"....You're my ..question. I don't know what to do with you. You're obviously part wolf, but you seem much more interesting than simple minded Jenna." Steele responds as he suddenly stops, instead stepping directly in front of me, resulting in our chests touching again as he stands up to his full height, towering over me.

"So what am I to you?" Steele questions.

"You're my confusion, I don't know whether I should hate you because of how you treat Balto, or love you because of how I feel towards you." I mutter the last part quietly, looking down before walking around him, leaving Steele in visible shock of what I just said. He quickly follows me after shaking himself out of his daze.

Ch.1 Ch.3

Ch.2: Pack Placements

Ch.1 Ch.3

I try to get up after he's off me, but he quickly growls a warning to stay down; I don't listen and try to get up only to be pushed down by the alpha. I growl at him in frustration and anger before I bite his paw, causing him to hop up in surprise and jump off me; allowing me to try to get up again.

I'm quite weak however, and can barely stand up after wasting all that energy that I required to go hunting for food with. If I'm not accepted into his pack I could die of starvation, dehydration, or of having another animal kill me while I'm in my weakest state. I might even accept being an omega if it means I'll survive long enough to gain energy and kick his arrogant ass.

The alpha turns away and starts to converse with the oldest of the females. I sigh and try to get up again, but he left a few deep gashes in my sides that I didn't realize were there until the adrenaline wore off. So I simply lay there waiting to see if he might still allow me to join his pack after my attack. The white wolf walks over to me, looking down at me in gratitude.

"Here, let me help you." She says as she pushes me up and allows me to lean my weight on her. She walks me over to an area slightly away from the pack where she then lets me sit. I see her looking around. I wonder what she's looking for, but then she picks up a couple of dandelions. I look at her strangely, but her face says 'trust me', so I simply allow her to walk up to me.

"This might freak you out a little bit." She voices before placing a dandelion on each of my wounds, which then proceed to disappear as if I was never injured, there was however light scars on my side from where the alpha raked his claws; but at least the wounds are gone as well as the pain.

"My name's Huata, I just wanted to thank you for having my back over there." She says as she gestures to when she was getting attacked due to her unwise attempt to be friendly.

"My name's Ceska, and thanks for healing my wounds; it would've taken ages for them to heal naturally." I respond as I get up and start walking slowly back to the pack, Huata follows me closely. Seems like I actually have managed to meet a wolf that isn't arrogant or annoying, what a surprise; this is probably my first friend I've made. Well she seems happy as well, she must not be popular in her family; well, at least we have each other now.

As we make our way back, the alpha is greeting the young blonde wolf, which I assume is Huata's sister; well, she looks like a bitch is all I can say. The alpha looks up from greeting her, and growls deeply at me, I return the favor by relaying a louder growl while baring my teeth. The reddish tan wolf looks up and growls at me, I snarl in return which causes him to bare his teeth at me. He lunges but I easily sidestep and pin him to the ground. The alpha and a gray wolf drag me off him and hold me down while I'm scraping holes in the earth as I try to attack the red wolf. He gets up and looks at me in fear, slight anger, and disgust.

"What should we do with her alpha? I asked the oldest female if she was with them, but she was just as surprised as we were when she showed up." He questions as he looks up at his alpha.

The alpha allows me up, but not before giving me a warning growl to not attack. For once I listened, but only because I still wanted to kind of be accepted into his pack.

"She is a strong female Trot, and she could be useful in hunting and battles, but if she gets out of place....", he growls at the end before stalking away, followed by the gray wolf. I turn around to see the wolf known as Trot watching me; I growls at him before stalking off to find Huata. At least I have a friend now. Hopefully she'll continue to be my friend since I know no one else will be.

As I walk up to Huata I see her talking with the black wolf, Hinto, I believe his name was.

"Hi Huata", I address her as I sit beside her.

"Hey Ceska, I'd like you to meet Hinto, he tried to help me before you came into the fight." Huata informed me as I looked at him. He looked friendly, but at the same time he looked dangerous. I think we'll stay as acquaintances. We simply nodded at each other after Huata introduced us.

Dasker allowed me into his pack as a warrior and hunter, sadly Huata is an omega, and Hinto was demoted to lower than omega due to him challenging Dasker to protect Huata. I'll have to challenge him later, when I win I'll make sure to promote Hinto and Huata.

It's night time, and Anemy, Huata's sister, is attacking Huata; sadly Huata does nothing seeing as that would then bring more pain, I however will not allow my only friend get bossed around. I jump forward and tear Anemy off of Huata; ohh how pissed she looked. She even tried to bite me but I threw her into a tree and helped Huata up. She looked at me in gratitude as we walked off and chilled with Hinto. They got into a conversation about what being an omega means for the pack. I suddenly heard them start talking about proving their worth by finding a huge meal. They say they'll go in the cover of night, so I should hear when they go to leave, so I can follow them.

I return to see the pack getting ready to sleep. Kilo seems to be insulting Trot on how he's no longer beta. Trot seems to get offended at Kilo's statement and starts to growl in anger; Trot actually doesn't seem too bad now. He's just sensitive and reserved, he actually seems nice to be around.

"He's right, I've been replaced, I'm unworthy." Trot says in despair as he lays down. I walk out from behind the bushes, and start walking closer to him. He looks up and growls in anger as he remembers our fight earlier. I look at him in a friendly way as I wave my tail slightly, and walk up to him. To say he was surprised is an understatement, he looked beyond surprised and confused at that moment where I showed kindness to him, especially after how we almost got into a fight.

"Hi, I believe we got off on the wrong paw... My name is Ceska." I say hesitantly as I look at him.

"Trot, but I'm sure you already knew that." He replies.

"Listen I'm sorry for attacking your alpha, but he was attacking my friend who unknowingly disrespected him. Come on, how do you expect a human raised wolf to react, they know nothing of pack life...... and I'm also kind of sorry for attacking you. At that moment I wasn't thinking straight, I was overly aggressive, and should've been thinking more. I actually think you're pretty sweet, and nice." I explain as I look at him.

"It's okay, I was fighting my alphas battles, not to mention I should've expected you to be aggressive, after all you did just get attacked by our alpha, I should've been more considerate." He replies as he looks at me in understanding. I look at him in happiness, I just made another surprising friend, and he was even one I got in a fight with. I didn't think it was possible.

"Mind if I stay over here with you. I'm not really a favorite of anybody else, and Hinto and Huata are already asleep so I don't want to wake them. Of course that is only if you're okay with it; I wouldn't want to be intruding." I stated as I stood slightly uncomfortable. He simply looked at me and smiled.

"Of course you can stay over here, you're my friend now, so I don't exactly mind." He replies as he motions to the spot next to him. I walk over a lay down a few inches apart, which is a friendly spacing between two wolves who aren't mates, so as to not make him feel uncomfortable. We both drift off into sleep.

Ch.1 Ch.3

Ch.4: An Encounter with Death

Ch.3 Ch.5

I wake up to find my throat wrapped in leaves, I sit up in confusion,

'What happened, where am I? Are Trot and Kilo OK?'

All these questions were racing through my head when I heard the overjoyed barking and whining coming from Trot as he strides over to me in slight happiness. I looked at him and noticed he had scars over his eyes but could still see, Huata must've healed us.

I try to stand but falter and nearly collapse to the ground. Trot rushes over to my side and pushes me to my paws; he walks me over to where Huata is explaining what she could do for Kilo, and what she couldn't heal.

Hinto was angry and told Huata she has to do something, but I know she said done all she can for him; nothing can heal his back. Trot tries to assure Kilo he'll be fine because of how Huata stopped the bleeding, but I know he will surely be gone by Sunset.

Dasker calls him pathetic, causing my blood to boil, I turn and growl at him,my hackles raised and my jaws snapping viciously. Dasker turns and growls at me, but then continues to say how we should leave him for the buzzards to pick him apart. Trot explains how that's not the Dasker he knows, and Kilo starts laughing; however through this commotion I notice Huata slipping away, and I soon follow in haste to know where she's going.

Huata is talking to the lioness known as Sespria, but I smell another presence, the same scent of the lioness that will soon be the murderer of Kilo.

As soon as I see her I step out, growling viciously, and baring my teeth, eyeing down the lioness who attacked us. Huata, Sespria, and the lioness all seem surprised by my presence, Huata looks surprised, Sespria looks surprised and defensive, while the lioness looks fearful; and I know exactly why.

"Ceska! Where did you come from?" Huata asks, surprised, with slight fear in her tone.

"I followed you, thinking of what you were doing, clearly you are with the enemy. The ones that are going to be the killers of Kilo!" I snarl as I take a threatening stride towards them. Huata jumps in front of me, stopping me in my tracks.

"That lioness is lucky she made it out with a mere broken paw, quite the small price to pay for killing our pack mate, don't you think." I voiced angrily as I snapped at them.

"Listen, Ceska she was merely listening to her instincts, it's not her fault and they won't do it again, I promise." Huata tried to reason. I looked at her in anger, but in the end she was right, if I was the lioness I would've attacked us as well; I am also unable to defeat two lionesses at the same time. I back off slightly, but am still baring my teeth at them.

Huata and I suddenly hear the distress howl of Hinto. We race towards his scent but find nothing. I then look up to see him struggling to free himself from a vine, but I then look back down to see a white lynx and a white fox appear out of nowhere. They shift their vision to myself then to Huata, I even hear the lynx saying,

"The mixed one has dark and light energy, I'll keep an eye on her." They both had white fur and red eyes that were practically identical to Huata.

It made me uneasy when they started talking as if we weren't even there, they even said things that I think they were saying about Hinto; like how they caught one with a mistaken identity, and that he doesn't know what he is. It was seriously confusing me, and Huata's whining was really annoying.

Suddenly Hinto falls down from the tree, landing on us; when we looked back the lynx was gone. The rain that just began also isn't really helping the situation. How did that lynx know I wasn't full wolf, and what did she mean by dark and light energy?

After that confusing exchange between us after Hinto fell on us Huata tells us about her past and how she freed Sespria, and that Sespria must've freed her entire pride; we have a huge issue on our paws if we run into the pride.

Hinto explains how it isn't really Huata's fault, and that Kilo sneaking around behind Dasker's back has finally caught up to him. Huata ran up to him and hugged like how I've seen humans hug, strange. Hinto then proceeds to show her how wolves hug, but when she reciprocates his actions he seems a little numb.

They are so cute, too bad they aren't the alpha pair, they could have puppies if they were, and they would be way better than Dasker.

_______

When we returned to the pack Ash brought us straight to Kilo's body which was showing his ribs and leg bones as coyotes and vultures picked always at him.

I look over and saw Trot trying not to lose it. His letting out of consistent whines, and his pupils are constantly changing size and dilating. I also see Hinto growling and barely holding back until they both snap. Trot starts attacking the vultures while Hinto kills the coyotes.

"I should never have left him alone." Trot says in anger as he kills a vulture.

"It wasn't your fault, Kilo clearly wanted to be alone when he died." Huata tried to reason.

Dasker orders Hinto to follow him, and everyone knows where he is going; he's going to kill the one that murdered his brother. Ash tries to reason with him that leaving the territory is the best they can do but Dasker doesn't listen.

Anemy wants to fight as well but Dasker isn't listening and snarls at her, which quickly shuts her up before he takes off; closely followed by Hinto who looked back for a second before sprinting after Dasker.

Huata and I sneak off to warn Sespria about the attack, even though I was skeptical of warning the enemy, I still followed to warn Sespria. As we're talking to Sespria, her pride leader strides over and starts pulling and pushing Huata while Sespria growls at him to let her go.

The lion threatens Huata, saying he can use her to get all the information he wants from her. After a bit of toying around he releases Huata, and goes back to his normal business. Huata explains our plan on how to keep her pride safe, and then sends her off to distract our pack mates while we try to reason with their Alpha.

Huata sends Sespria to distract our pack mates, but as she soon realizes they're too much for her, she heads back to her pride.I hide in a Bush, looking around to see Anemy hiding in the bushes, and to be honest I'm slightly glad she's here; you can never have enough fighters at least Anemy is a good fighter I hope.

If she isn't then she better not get chosen as the female Alpha, heck I might even accept if she's the only other option.

Ch.3 Ch.5