One Of The Lines InThor: The Dark World That Gets Overlooked, I Think (possibly Because Marvel Cut It

One of the lines in “Thor: The Dark World” that gets overlooked, I think (possibly because Marvel cut it from the final edit) was when Thor is talking to Frigga about Loki, and she says to him that he and Odin always shone so brightly, it was hard for Loki to find any sun for himself, or something to that effect.

Anyway, this is such a massively important line, because it basically tells us EVERYTHING about Loki’s childhood, and how he felt.  And here again is yet another example of how absolutely WRONG Taika Waitit’s view of these characters was, given what I heard about him wanting to include a flashback in Ragnarok showing Thor as a sensitive and bullied child, and Loki as dark and mean.  That would have been in DIRECT conflict with everything we know about these characters, just like everything else in Ragnarok is.

From what Frigga says to Thor, it’s plain as day that Loki as a child was always struggling just to catch up to Thor, to try and be equal to him, not just in Odin’s and Frigga’s eyes, but in the eyes of probably the entire kingdom.  It tells us that Thor, as a boy, was as popular and well liked, as charming and charismatic and as easy to make friends as he is as an adult, and that Loki was very much the introvert, quiet, awkward and isolated.  And from Loki’s desperation to win Odin’s approval in the first Thor film, I think it becomes apparent that that desperation grew directly from his feeling inadequate and lesser to the standard of both his father and his big brother growing up.  And it’s just so unbelievably sad, to envision that.  To envision Loki constantly struggling, trying to match Thor, trying to make himself seem as good as Thor for Odin, trying to make himself seem like a “true and worthy son”, as he says in the first film.  How anyone could miss this about his character is beyond me, unless they’re being willfully obtuse.  

And we see from this one line, that Loki’s entire motivation is based on a feeling of lack on his own part.  He feels like he’s less.  He feels like he isn’t as good as Thor, and that Odin must not love him because he’s not as good as Thor, and until he discovers he’s a Jotun, he doesn’t know why, and he can’t figure it out, and he keeps trying and trying to do the right thing to somehow make him, in his father’s eyes, Thor’s equal.  Think of the kind of psychological effect that would have on a person, especially a young man growing up in the kind of culture Loki did.  Think of the burden of constantly feeling like there’s something WRONG with you, because you’re constantly measuring yourself against the perfection of an older sibling who everyone loves, while everyone treats you like you’re strange, and even are at times outwardly hostile and cruel to you.  Think of the weight of trying to figure out how to change yourself so that others will treat you like they treat your perfect older sibling, but not being able to, because you don’t really know what it is about you that makes everyone dislike or hate you in the first place.  And then think of what it must have been like, to discover you’re from a race of beings who the people you’ve grown up around consider to be monsters, who are those people’s mortal enemies, and coming to the swift and awful realization that that must have been it all along.  That THAT’S what was wrong with you.  That that’s why you’ve always been an outcast.

I just think that one moment from The Dark World was so important for understanding Loki’s character.

And yet, once again, Marvel proves it’s own stupidity by cutting it out.  Just like they cut out so many scenes from the first Thor film which showed Loki in a more sympathetic light.  Gee, it’s almost like they didn’t want people feeling for him.  Too bad they ended up doing so anyway.

Some imagined slights with my morning coffee (by an unabashed, unapologetic Loki apologist )

In the original script (and in the novelization) for Ragnarok, Loki doesn’t betray Thor. They leave Sakaar and return to Asgard together. This got changed so that Thor could have his triumphant moment of glory over Loki, and deliver his oh-so-enlightening “life is about change” speech.

Loki did the bad things he did in the first movie because he had a mental and emotional breakdown. His life as he knew it came crashing down. Kenneth Branagh described it as the rod that held his mind together snapping. Look at Loki in this movie. You can practically hear and see when that snap happens. He was in a world of hurt. He wasn’t well.

In Avengers Loki did the bad things he did because he literally fell into the hands of a psycho who then tortured and trained him and turned him into his weapon. Why are people still not paying attention to the details of this movie? The hints? The clues? Again, Loki was not himself. It was not his plan to attack earth.

When Thor leaves Loki convulsing on the floor, he knew from experience that that stupid disc renders you completely paralyzed and incapacitated. And he doesn’t.give.a.shit. In that moment he is 110% done with Loki. He has no way of knowing if Loki will get out of it, and he doesn’t care. If Loki gets free, fine. If he doesn’t, that’s fine too. Thor also knew that the guards were looking for Loki as well. Didn’t care.

When Thor and Loki were kids, Loki was the bright, sensitive curious one, he wasn’t a bully, or constantly lurking in the shadows waiting for any opportunity to stab Thor. He loved and looked up to Thor, wanted to be just like him, equal to him, to be seen as an equal in his brother’s and father’s eyes. He lived in Thor’s shadow. Shadows are dark, cold, lonely places. 

Thor was big, brash and outspoken, he always had friends, he was constantly surrounded by a support system of love and encouragement. Loki was on the flipside of that. Loki was a trickster and loved mischief, which was playful and innocent and it helped him get attention. When they fought, they fought like you’d expect brothers to fight. Whatever form it was that Loki retaliated in, I’m sure Thor was able to give as good as he got.

When Loki was imprisoned for what was supposed to be forever, Thor didn’t visit him for over a year. He abandoned Loki. Loki literally became just another stolen relic locked up until someone had use of him.

Loki only said “I’ll pay her a visit myself” to goad Thor into fighting him. He had tears running down his cheeks as he said it. 

Loki loved his family more than anything, and he proved it in action and in words.

Loki died to protect Thor and Jane.

And I don’t care what Ragnarok tries to convince the audience about Loki, I’m not buying any of it, I don’t accept it as truth, canon, or anything else.

Loki was a magnificent, beautiful beast, and Marvel could’ve let him live out the rest of the movies like that, but they sold him out. They put him on the chopping block. They took him to slaughter. They had him put down. 

And if they do, by some miracle, try to make up for it, it’s going to take alot. It’s going to have to be something pretty damn big and pretty damn good. And I don’t think they have it in them. My faith in Marvel is shot. Gone.

SDCC: Thor and Loki

Well... I saw the videos of Thor's and Loki's panels and those are my thoughts:

First, I have to admit that I didn't see all the video of Thor's panel. I couldn't. It was so... Cringe

Taika seemed to be trying too hard and Chris seemed... Uncomfortable? I don't know, he joked with Taika and all but I didn't get the feeling that he was truly happy.

And the title... Love and Thunder? Really? It fits more to a fanfic than to a movie.

And Loki... I was so happy when the crowd cheered Loki's name. Tom's seemed very happy too. No matter what Marvel tried to do, Loki is still powerful among the fans.

The crowd seemed more happy in Loki's panel than Thor's and I won't denied that made a little happy. I really can't be excited for Thor 4. There is no Loki and no Thor, so there is nothing for me to be excited.

Not even Amora and Jane. I was surprised to find out that Jane as Thor will be in Thor 4 but as much as I like Jane's Thor I don't believe she'll be well treated by Taika. Not her and not Amora. Even Valkyrie could be handle better, I think she has the potential of be a very interesting and strong character not just "one of the boys"

I'm trying not be too excited about Loki's series. I want to see and then decide. I'm doing the same thing with The Witcher's series. I'll see and then form an opinion about it.

Kocham Thora

Kocham Thora w pierwszym filmie, bo pokazał, jak z narwanego głupka stać się kochaną, współczującą osobą. Odnalazł swój sens życia, skosztował miłości, wiedział, co to poświęcenie i radość, zwłaszcza kiedy na pierwszy plan wchodziła obrona słabszych. Kocham Thora w Avengersach i Avengers 2, kiedy starał się ze wszystkich sił bronić świat, który pokochał. Kiedy potrafił pochylić się nad cierpiącymi i im współczuć. Kocham Thora w TDW, kiedy musiał podejmować trudne decyzje, kiedy musiał zaufać bratu (i słusznie), kiedy dobro królestwa i ukochanej osoby było dla niego najważniejsze. Kocham Thora w IW, kiedy to stracił wszystko i determinacja popchnęła go ku walce. Kiedy potrafił płakać nad stratami i cieszyć się z drobnych sukcesów. Kocham Thora w EG, kiedy pogrążyły go porażki, ale potrafił się podnieść i stawić czoła demonom. Nienawidzę Thora w Ragnaroku. Z całego serca nienawidzę tego manipulatora, sadysty i egocentryka, jakim tam się stał. Nie jest tam moim bohaterem, jest karykaturą, którą antyfani nazywają Chris Odinson. Nie cierpię i nie akceptuję tego jego wizerunku. Nienawidzę Ragnaroka.

Thor is a hero (but not in Ragnarok)

Thor is a hero

But why is he a hero?

It is because of his control over lighting? His superhuman strength? His royal blood? His status as a “god”? His ability with Mjolnir/Stormbreaker?

No. It is because of his heart.

Thor has a noble heart. Despite his beginning as a proud, arrogant and hot-headed prince, Thor always had a good heart. He cares for his family, his people, his friends. He has a sense of honor, of loyalty and duty. And when he is banished to Earth, he learns humility, he learns to respect those who are different from him (from another realm), he learns that his decisions, his choices, what he decides to fight for is what makes him worthy. He learns that his true power, his true strength lies in his choices not in his physical strength or his weapon.

Thor learns and grows on Earth. And even more when the Dark Elves attack Asgard.

In the chaos caused by Malekith, Thor learns that the throne doesn’t have all the answers, that a king (especially his king and father) is flawed. That to be a leader one has to make sacrifices. And even then, he keeps fighting. He goes against Odin orders and takes the danger away from Asgard, putting the woman he loves in the frontline. He puts the safety of his people above everything, above his own wishes, above Jane’s safety. He is marked by the desire of revenge, but he doesn’t let that cloud his vision (unlike Odin).

“Surrender is not in mine [nature]” Thor shows that his strength is in what he believes, in what he desires to do – protect this people. Again, is what is in his heart that makes him strong. And when everything is over, he gives up of the throne because he saw that is not where he belongs, where he wants to be. He prefers to be a good man than a good king. Thor realizes that he didn’t understand all the consequences and sacrifices of the throne (Loki did) and decides to be just a good man. A good man that will protect his people until his last breath. He even gives up Mjolnir – the weapon that became his symbol. Is Odin/Loki that doesn’t let him.

So, until this point, we have a man that was banished and through that learned to be better. That saw his home attacked, lost his mother and his brother, fought to protect Asgard/Midgard (and all the nine realms) and with that learn that he didn’t wanted the throne in the end. That he just wanted to be a good man.

All his journey showed us the strength of Thor’s heart. His experiences and believes shaped his choices, made him grow to be a king at heart.

At the end of TDW, Thor was a king at heart. A boy turned man through banishment, a warrior turned king through lost and sacrifice (he was ready to put Jane in danger and to give up Mjolnir). Thor was a man who respected others, who cared for his people, his friends (both in Asgard and Midgard), his family, his love. He was ready to help everyone who needed him. He preferred peace to violence and the safety of innocents to an open war.

That is Thor. His strength and power are in his heart. A heart that respects and care, protect and defend. That’s also the Thor that we see in Age of Ultron.

A worthy hero. A worthy king. A worthy man. He was perfect? Of course not. He still had issues to resolve. But he was in the right path.

But not the Thor we see in Ragnarok.

The Thor that we see in Ragnarok doesn’t respect his friends/family – he tries to manipulate Valkyrie, Hulk, Banner and Loki to his wishes.

He prefers violence to a peaceful agreement – he attacks Surtur and the fire giants because of dreams, he attacks Hela without even trying to talk, he destroys Asgard without think if another choice could be made or think about the innocent people that could still be in the city.

He relies only in his physical strength and the presence of a weapon – Thor had learned that his strength was more than physical/lighting and was ready to be apart of Mjolnir. But suddenly none of these matters and all is resume to the absence of Mjolnir and his inability to realize he has more in him than what Mjolnir could give him (which he already knew)

He uses violence/torture against his brother – Thor would never hurt Loki this way. They fight? Yes. Can Loki get to Thor’s nerves? Sure. But Thor loves his brother and would never hurt him, he would never use torture (yes, it was torture) against Loki. And he would never cause harm to Loki while smiling. Would hurt Thor to cause Loki pain. The same way that Loki suffers every time he attacks Thor (in the Bifrost and in the Stark Tower).

And no, the explanation that “Loki was going to betray Thor again” doesn’t count:

-   Loki never betrayed Thor.

-   Loki didn’t have any reason to go against his brother for the Grandmaster (a reward was never mentioned).

Beyond that:

-   The disk shouldn’t be active since the mainframe was disconnected.

-    All the scene is problematic in and out of the plot for reasons that other people already discussed and is not the point of this post.

 Thor didn’t confront Odin not get out of his father’s shadow – Thor defied Odin in TDW, he saw his father’s flaws, his thirst for blood and revenge. But even learning about Hela, Thor goes back into worshipping his father. He doesn’t confront Odin, doesn’t question his father’s crimes. He doesn’t even recognize them.

Thor doesn’t learn anything, he doesn’t grow in Ragnarok – In the first two Thor movies, Thor learns and grows. In Ragnarok, there is no learning, no growing.

 In short:

Thor is not a hero in Ragnarok. He doesn’t have a noble heart, a hero’s heart. He is manipulative, violent, dismissive of other people’s feelings, arrogant. He is not the kind, imperfect, caring hero that we saw in the other movies. He is no king – he didn’t confront Odin’s mistake nor got out of his shadow.

He is not Thor in Ragnarok. Thor was worthy in the other movies. He is not worthy in Ragnarok.

“This is what heroes do” – a true hero doesn’t need to say; a true hero doesn’t need the self-affirmation. A true hero lets his actions speak for him. And Thor’s actions in Ragnarok don’t speak of a hero, but of someone too close to be a villain.

 And to know the this is the Thor that Chris Hemsworth wanted and all that played in the background of the movie just make me have one certainty:

 Chris Hemsworth is not worthy of Thor. Taika Waititi is not worthy of Thor.

 Of the two brothers, Loki is my favorite, but I respect and like Thor too much to accept what Ragnarok did to him. And I can’t believe I wrote more than a thousand words on that.

“Avengers: Age of Ultron” - lepszy, niż się spodziewałam

Niedawno usłyszałam opinię, że drudzy "Avengersi" to taki nic nie wnoszący film, w którym może dużo się dzieje (nawalanka zwłaszcza), ale tak naprawdę film ten jakby przeszedł bez echa w MCU. Tak przynajmniej twierdził Łukasz Stelmach w swoim - skądinąd ładnym i rozbudowanym - materiale o rankingu wszystkich produkcji w tzw. "Infinity Saga". Cóż, ja się z tą opinią akurat nie zgadzam, ponieważ w "Avengers 2" naprawdę mieliśmy do czynienia z wieloma kluczowymi wydarzeniami. Film zaczyna się mocną akcją, czyli bitwą pomiędzy Avengersami i oddziałami Hydry. Oglądając ten film pierwszy raz jeszcze niewiele wiedziałam o istnieniu Hydry, dopiero niedawno oczy mi otwarły chociażby takie filmy jak dwa pierwsze CA. Poza tym dopiero w "Endgame" mieliśmy dokładnie powiedziane jakim cudem Hydra weszła w posiadanie berła Lokiego. No ale nieistotne. Najważniejsze, że nasi bohaterowie są na misji odzyskania tego berła i ogląda się to znakomicie. Jest dużo akcji, każdy pokazuje swoje umiejętności, są cięte dialogi (zwłaszcza pomiędzy Starkiem i Capem), drużyna ze sobą współpracuje, no, po prostu miodzio. I mamy pierwszy pokaz mocy Wandy i Pietro, którzy trochę tyłki naszym superbohaterom skopują. Bardzo ważnym wydarzeniem była też wizja, jakiej doświadczył Tony w bazie Hydry - Lewiatany i poległa załoga Avengersów - mamy tu typowy "foreshadowing", do którego wrócą twórcy dopiero chyba w "Endgame", ale warto tę scenę zapamiętać. Ale przechodzimy do głównego wątku filmu, czyli tworzenie sztucznej inteligencji. Muszę przyznać, że jest to coś, co mnie w tym filmie zaintrygowało. Nie mogę przejść obok tematu obojętnie, zwłaszcza że jest on mi bardzo bliski, zwłaszcza po "Star Trekach", a tym bardziej po tym, jak w TNG przedstawiono wątki androidów, exocompów i innych AI. Stark i Banner robią w tym filmie trochę za takich typowych szalonych naukowców (zresztą sami się takowymi nazywają ;)) i tak naprawdę to oni są kołem napędowym i to ich eksperyment wymknął się spod kontroli. Myślę, że założenie było słuszne - stworzyć program, który będzie chronił pokoju na Ziemi, tylko, że nasi bohaterowie zabrali się za to od d... strony. Na tym etapie nie wiedzieli nawet, czym to nieszczęsne berło jest, jakie algorytmy kryje i - przede wszystkim - nie mieli pojęcia o Kamieniu Umysłu. No i przeliczyli się, stwarzając samodzielnie myślącą, super-inteligentną jednostkę, Osobowość, jaką jest Ultron. Jako główny villain odcinka Ultron sprawdza się nawet całkiem dobrze. Ma motywację. Najpierw jest to walka z Avengersami, których uważa za zagrożenie dla Ziemi i pragnie ich unicestwić. Później jego opinie chyba ewoluują do etapu, w którym uważa każdą inteligentną organiczną istotę za zagrożenie dla planety. Jego plan unicestwienia ludzi urasta do poważnych rozmiarów. Nie jest to pierwszy film o tym, jak AI buntuje się przeciwko swojemu stwórcy, ani nie ostatni, ale rozegrali to w MCU całkiem nieźle. Stark i Banner popełnili faktycznie błąd i, co najgorsze, zrobili to za plecami reszty przyjaciół. Nic dziwnego, że drużyna znów zostaje skłócona. Dochodzi nawet do tego, że Thor chwyta Tony'ego za gardło i unosi go w powietrze, geez! Właściwie niemal w każdym filmie są między Avengersami jakieś sprzeczki i następuje wewnętrzny rozpad, od takich kłótni jak w pierwszych Avengersach (gdzie byli pod kontrolą berła), aż po krwawą jatkę, jak to miało miejsce w Civil War. Tak czy owak nigdy mi się miło nie patrzy, jak pomiędzy przyjaciółmi są różnice zdań i przestają oni sobie wzajemnie ufać. Za to najfajniejsza scena, w pierwszej połowie filmu, to był ich wspólny "bonding" przy drinkach, kiedy po kolei próbowali podnieść młot Thora. To była tak miła dla oka scena, w dodatku prześmieszna, że aż gęba sama się rozwierała w uśmiechu. I znowu mieliśmy malutki "foreshadowing" w postaci CA i Mjolnira - kolejna rzecz rozwinięta w "Endgame". Fajnie wiedzieć, że twórcy powracają po latach do zapoczątkowanych w pierwszej i drugiej fazie MCU tematów. Bardzo dobrze też, że rozwinięto nieco postać Hawkeye'a. Nareszcie dowiedzieliśmy się o nim więcej, poznaliśmy jego rodzinę. I znowu w "Endgame" kontynuowano ten temat. Natomiast trochę szkoda, że to jedyny film, w którym widzimy tak dobrze rozwijającą się relację pomiędzy Natashą i Bruce'm. Podobały mi się ich wzajemne relacje. Począwszy od walki, kiedy to Black Widow jako jedyna potrafi ululać Hulka, aż po ich bardzo znaczącą rozmowę na farmie Bartona. W pierwszych Avengersach myślałam, że to Clint i Natasha mają się ku sobie, ale tak naprawdę oni są tylko przyjaciółmi (bliskimi, ale bez podtekstów romantycznych, Clint ma przecież kochającą rodzinę). Tymczasem okazuje się, że ona i Bruce mają się ku sobie, a ich uczucie rozwija się wraz z trwaniem filmu. Bardzo żałuję, że związek ten nie przetrwał próby czasu i, jak już Bruce wraca na Ziemię w IW po dwóch latach nieobecności, witają się zaledwie jak kumple z pracy. Ech, szkoda, naprawdę. Pasuje mi ta dwójka do siebie. Oboje skrzywdzeni przez los i, ba, nawet oboje uznający, że skrywają w sobie potwory... Coś by z tego fajnego mogło wyniknąć. Z bardzo istotnych jeszcze scen mieliśmy kąpiel Thora w źródełku wiedzy (o, znowu ta piękna goła klata, którą tak kocham <3!) i nareszcie co nieco można się dowiedzieć o Kamieniach Nieskończoności. A że Thor głupi nie jest, od razu wysnuł wniosek, że skoro trzy pojawiły się w tak krótkim czasie, to ktoś tu rozgrywa pionki. Ech, Thor, szkoda że bardziej nie zgłębiałeś tematu w "Avengersach". Nasz bóg piorunów miał jakieś przeczucie, że coś jest na rzeczy, nie zdążył jednak odpowiednio zmaglować brata, aby wycisnąć z niego jakiekolwiek odpowiedzi. A później porzucił wątek, zakładając po prostu (i zresztą niesłusznie), że Loki jest tym złym. No i przechodzimy do Visiona i jego genezy. Ponieważ ja mam jakąś słabość do androidów, to tym bardziej jego pojawienie się w MCU jest dla mnie istotne. Powstały z AI stworzonego przez Starka - Jarvisa, ciała stworzonego przez Ultrona oraz z Kamienia Umysłu - Vision wydaje się mieć naprawdę potężne moce. Na tym etapie mógłby być jednym z potężniejszych Avengersów - obok Wandy i Thora. Bardzo mi się jednak nieprzyjemnie zrobiło na sercu w momencie, jak Vision bez oporu podniósł młot Thora. Nie tylko podniósł, ale i nim wojował. Nie wiem, co twórcy chcieli przez to powiedzieć, ale obawiam się, że wcale nie to, że Vision jest godny. Raczej to, że android nie jest osobą, a przedmiotem. Jak wiemy, Mjolnir bez problemu daje się postawić na stole, a nawet powiesić na wieszaku w przedpokoju (prześmieszna scenka z TDW), tak więc tylko osobom (poza Thorem) stawia opór, gdy ci chcą go unieść i dzierżyć w dłoni. Tak czy owak Visiona bardzo polubiłam, od samego początku, aż do jego (przedwczesnego) końca w IW (:( ) Walka w Sokovii też ma swoją ważną kontynuację w kolejnych filmach MCU, więc jest to wydarzenie, które nie przeszło bez echa. Żałuję, że tak mało mieliśmy bliźniaków. No, troszkę sobie poszaleli, zmieniając przy okazji front, ale tak naprawdę niewiele o nich się dowiedzieliśmy. Szczerze mówiąc wolałabym zobaczyć ich razem więcej, chciałabym też, żeby było więcej o ich wspólnych relacjach - no, może nie w skali komiksowej (sugerowany incest), ale żeby chociaż pozostali razem na kolejne filmy. A tymczasem w tak głupi i szybki sposób wykończono Pietro, że nawet nie zdążyłam przywiązać się do tej postaci... :( No i na samym końcu opuszcza nas jeszcze Banner, jego los nie do końca pozostaje znany - i mamy cliffhanger aż do "Ragnaroka" ;) Zwracałam też szczególną uwagę na Kapitana Amerykę w tym filmie. Podobał mi się, wydawał się jednym z najspokojniejszych ludzi w drużynie. I prawdziwym głosem rozsądku. Co więcej, znów był bohaterem - zwłaszcza w Sokovii, kiedy wszyscy byli pewni, że nie ocalą z miasta cywilów i postanowił zostać wraz z nimi aż do końca (a Natasha się z nim zgodziła). Podobał mi się też występ Nicka Fury'ego, jak przybył na farmę pogadać ze Starkiem, no i później kiedy ocalił dzień (i wielu ludzi) dzięki Helicarrierowi i szalupom ratunkowym. Jak widać, szef Shield potrafi dbać o zwykłych, szarych ludków. Podsumowując... Może to i racja, że w cyklu "Avengers" to najsłabszy film, ale działo się jednak w nim dużo istotnych rzeczy, w kolejnych produkcjach często do wydarzeń tutaj nawiązywano. Była to produkcja chyba z mniejszymi "plot holes" niż TDW i nieco lepsza od TDW. Jak dla mnie solidne 7/10