Kalp Acs - Tumblr Posts
"Şu ruhunun arkasında saklanma," dediklerinde içimde bir şeyler kıpırdadı. Sanki en derinime kadar işleyen bu sözler, yıllardır bastırdığım hislerin kilidini açmıştı. Beni ben yapan, ama çoğu zaman kendimden bile sakladığım parçalarımı gözler önüne sermekten korkuyordum. İç dünyamda gezinen korkularım, umutlarım ve hayallerim; hepsi birer gölge gibi saklandıkları yerden çıkmayı bekliyor gibiydiler.
Kendi ruhumun arkasında saklanmak, belki de hayata karşı bir savunma mekanizmasıydı. İnsanlara karşı duvarlar örmek, kendimi güvende hissetmemi sağlıyordu. Ama şimdi, bu duvarların ardında aslında neler gizlediğimi düşünmeye başladım. İçimdeki gerçek benliği ortaya çıkarmak, aslında ne kadar da zor bir şeydi.
Bir yandan korkularımla yüzleşirken, diğer yandan da içimde taşıdığım gücü keşfetme arzusu büyüyordu. Belki de bu saklandığım yerden çıkmanın zamanı gelmişti. Ruhumun derinliklerinde sakladığım tüm duygularımı ve düşüncelerimi serbest bırakmak, beni hem özgürleştirecek hem de korkularımla yüzleşmemi sağlayacaktı.
Kendi içimdeki bu yolculuk, zorlu ve kimi zaman acı verici olabilirdi. Ancak bu yolculuk sonunda, gerçekten kim olduğumu bulmak ve kabullenmek, bana gerçek anlamda bir özgürlük vaat ediyordu. Ruhumun arkasında saklanmadan, tüm benliğimle dünyaya açılmak, belki de aradığım en büyük cesaret örneğiydi.
10 Ekim 2024
Nasıl olur? Nasıl başıma gelir yeniden? Bir sebebi olmalı! Bu gerçek olamaz. Psikolojik bir oyun olmalı her şey! Bir yerlerde bir hata yapıyor olmalıyım.
Ali'den sonra her şey çok değişmişti. Birden nefret ettim dünyadan. Sekiz ayın sonunda sessiz sedasız hiçbir açıklama yapmadan hayatımdan çekip gitmesini kaldıramamıştım. Aşıktım ben o adama.
Değiştim sonra. Bileklerimi kesene kadar hissettiğim zayıflığı bir kenara attım. Art arda gelen konserler, ölüm yorgunluğunu üstümden atamadan yaşamak için gösterdiğim çaba, başarı...
"Sikerler..." dedim. "Gez, tozut, eğlen, sarhoş ol... Her şeyi yap."
Herkesle flörtleşmeye başladım birden. Kafa dağıtıyordum. Kendi güzelliğimin ve istesem elde edebileceğim şeylerin farkına varıyordum. Çoğuyla birkaç gün konuşup bırakıyordum.
Farklı şehirler gördüm: İstanbul, Eskişehir, Bursa... Ali'den kaçarken bir başkasına yakalanma ihtimalim olduğunu hiç düşünmedim. Umrumda değildi dünya. Her şey Ali'yi unutmak içindi. Sevmek yoktu. Anlıktı her şey.
Şimdi kafamın içini kemirip duran bu huzursuzluk neden? Alt tarafı bir kere gördüğüm bir adamı özlüyor olamam. Bir yerlerde yanlış yapıyor olmalıyım. Psikoloji bunu bana açıklıyor olmalı.
Kaçamıyorum. Bu yorgun ve hassas ruhum ufacık bir nezaket parçasına tutunuyor her seferinde.
Hâlbuki söylemiştim ona. Uyarmıştım onu. Ben aşık olmak istiyorum demiştim daha ilk günden. O zamanlar muhtemelen ciddiye almamıştır.
Arkadaş kalmaya karar verdiğimizde çizgiyi aşmaya başladığı ilk anda yine uyarmıştım. Yine ciddiye almadı. Devam etti. Ben ise zaten arkadaş kalmak istemeyen taraftım.
Meşguliyet, zihni boş düşüncelerden uzak tutar. Peki bütün bu yoğunlukta bile aklımdan çıkmayan öpüşleri neden?
Kalbine başkasını aldı usta, ben dışarıda çok üşüyorum...
Kalbimde bir yerde bir orman yanıyor
Bıraktığın şarkılar sahipsiz susuyor
Şiirler hep dargın, dualar şifasız
Ömrüme mıhlanmış bir cümle
Kül olur kalbindeki zamanla
İnsan acılarında yalnızdır...
Her nefes almamda kalbimin ağrıması normal mi ?