Simon Gruber: Am I Worth Anything?

Simon Gruber: Am I Worth Anything?

Imagine being John McClane's youngest daughter, and running away to Germany after your parents start fighting again and your dad moves back to New York. What happens when Simon Gruber finds you on the streets:

-This is set after the second movie, but before the 3rd. I have the reader at age 12-

They'd started arguing again, everything was going so good too, Dad had moved here to LA and everything. I don't know what caused all of this, I thought they were happy, I thought everything was fixed... but I'm wrong as per usual.

Mom has us staying with her, but I'm honesty feeling so alone, even with my siblings around. They both are a few years older than me, so they either bully or ignore me, but neither is my friend. Dad was helping us figure this out, but that all went to waste after he left. They started being cold again, acting as if I don't exist. I know this separating is effecting them as well, but at least they have each other, I don't even have mom here to confide in since she's always working.

I try to call dad sometimes, but he's always drunk and usually thinks I'm mom, sometimes he doesn't even give me the chance to talk, just picks up the phone and starts cursing. He's never treated me like that before, sure, sometimes he just picks up the phone and responds that way before knowing it's me, but is that really an excuse? The separation must be hurting him as well... I wish I could help him, but I don't even know how to help myself. 

Sometime, late at night, I think about what occurred leading up to dad leaving. I remember them shouting at each other, trying to get my brother and sister to take sides. They choose mom either way, I just stood in-between, how could they make me choose? The looks of disdain coming from all sides made me wither, I felt hated, unwanted. Maybe things would be better if I leave?

_______

I left home, it may sound really stupid, but maybe things will be better if I stay at dad's for a little bit; surely things couldn't be worse than staying with my mother and siblings.

The train ride was costly and took around 3 days for me to arrive in New York; my packing was light, just my back pack with a few changes of clothing, all my savings, my ID, some food and a notepad and pen. I didn't want to pack to much because it would make it harder for me to slip out of the house unnoticed, so I just stuffed my backpack and went for it - I probably should've packed other things, but it's too late now.

New York was interesting, I was quite young when we moved to Los Angeles, so being back is a new experience. The buildings are tall and overbearing, they make you feel so small, and the crowded, busy sidewalks only emphasize that point. 

I pull out the map from my pocket, dotting what street I'm on, and then charting the best way to get to my father's apartment. His apartment is a bit away from the station, about 20ish blocks, but I've got enough daylight to make it before nightfall.

Before beginning my trek I pull out my walkman, restarting the CD, it's the Station to Station album by David Bowie - I hd to beg for a whole 2 months before my father finally gave in and bought me the walkman, he later gifted me this CD upon noticing how Bowie is my favorite musician. It's a nice reminder that my father cares for me, whenever I'm feeling lonely, I'll listen to this album.

I'm weaving my way through people, trying my best not to run into anyone. The sun seems to be setting a lot sooner than I thought it would, but that must be because of the time difference, I must've forgotten to account for that. Either way, I'm over half way there and the sun is just beginning to set, that last thing I want is to be caught after dark on the streets of New York - I especially don't want this as I am currently an unattended child.

I finally arrive at my fathers apartment, pressing the buzzer at the door, hoping he'll be home and let me in.

"Who is it?" I hear an annoyed voice answer, but I still sigh in relief.

"Dad?" My voice sounds so small, hopefully he still heard me.

"Y/N?" I don't know how to describe it, but it seems like so many emotions smashed into one word: relief, anger, happiness, anxiousness. So many that they overwhelm me.

"Yeah, it's me, can you let me in?" I don't get a verbal response, but hear the door being unlocked. I push open the heavy door, making my way inside the lobby. I head over to the elevator and push the up button, waiting patiently for the doors to open. I'm startled by the abrupt opening of the door from the stairwell, staring at the door as I watch my father come bustling out of it. He looks tense and rushed - a mess if I'm being honest, looking around quickly before stilling when he spots me. 

His movements are fast, he catches me off guard when he pulls me in unexpectedly for a tight hug. I'm surprised, but accept the contact, it's been so long since I've seen my father after all. As he holds me, I can't help but smell the alcohol on him, though I know mentioning it could be disastrous.

We separate and head into the now awaiting elevator, the ride up was quick but surprisingly quiet; I expected some sort of conversation, but maybe he's processing? The walk from the elevator to his apartment felt uncomfortably tense though, like something suddenly angered him. Either way, it made me feel uneasy.

As soon as I enter, I go to speak, but am cut off by the harsh slamming of the door.

"What the hell do you think you're doing!" He questions in a raised voice, he's angry, that much I can tell.

"I-" I begin to respond, but have no time as I am immediately cut off.

"Leaving without telling your mother, wandering the streets of New York at night! How the hell did you even get here from LA, no airline would let you board unattended?"

"I-I used the amtrak." I explain in a shaky voice, averting my eyes from his gaze and staring down at the dirty floor.

"What were you even thinking? Coming over here?" His voice is solemn now, and it makes me more uncomfortable than when he was yelling.

"I thought that... maybe I could stay here for a while?" I respond sheepishly, but hoping - no, praying - that he'll let me stay.

"Stay? Here, with me?" He questions incredulously.

"Please?" I whisper, glancing at him hopefully.

"What? No, you can't stay with me." He looks at me like I'm crazy, I suddenly feel very out of place, like I can't find anywhere that I'm allowed to exist. It's an astounding experience, especially when I've always felt so comfortable with my father.

"But..." I begin, trailing off as I try to think of what to say.

"But what? Don't tell me, you thought you could leave your mother and come live with me, that it would be as easy as showing up on my doorstep unannounced?" I can tell he's making fun of me, his tone gives it away.

"I-" I begin once again, only this time I'm interrupted.

"Well it's not! I thought you were smarter than that? You're going back to your mother's first thing tomorrow, you understand?" His shouting is scary, he's never acted like this towards me, though I have seen a few interactions like this between him and my mother.

"Dad, no, I want to stay here!" I all but beg, wide eyed at his words.

"I don't want you staying here, I don't want you anywhere near here!" My hearing goes silent after that, but there's an obnoxious ringing... Did he just say that? That he wants nothing to do with me, that he doesn't want me anywhere near him?

He says a few more things, but I don't care enough to hear them, all I can manage to do is stare straight forward in a daze. I travelled so far, but not even my father wants me around anymore.

I was right, I should've just disappeared; I'm the catalyst of every fight, had I never been born, maybe they would still be together?

I don't remember much that happened after, just my father rolling his eyes as he drags his palm tiredly over his face. He walks me to the spare bedroom and tell me to get some rest, but I don't think I'll be able to sleep after the words we traded.

I'm not quite sure how long I lay in that bed before I hear my father talking from the living room, I tiptoe out of bed and look through the cracked door, he seems to be on the phone.

"You think I wanted her here! Listen Holly, I'm sending her back on the train tomorrow, alright? Make sure she doesn't comeback to New York." He sounds tired, annoyed, upset... I guess he really doesn't want me here, but I know my mother doesn't want me either.

I wait until my father's all but drunk himself to death, it's around 0100 in the morning before he's passed out on the couch, empty bottles on the coffee table. I cling tightly onto my backpack, walking to the front door as quietly as possible, opening the door slowly before sliding into the hallway and closing it with a dull 'click.'

The ride down was eerie, and it became even more so when I exited the apartment building. The darkness enveloping New York made the environment look quite scary, especially with only the light from the full moon and some blinking lamp posts to light my way. There was still some people out walking, most were either drunk or homeless, so I tried to pass by silently and unnoticed; my goal is to reach the airport before sunrise and buy a ticket out of the country, anywhere as long as it's not here.

I would've preferred to hail a taxi, but I can't risk not having the funds to afford a ticket, though neither of my parents want me, they still have an obligation to find me. Since I'll be paying for the flight in cash, there'll be no tracking where I went, unless the person selling me the ticket remembers my name, face, and flight destination; but I highly doubt they'll check the airports first.

When I finally arrive, the sun is just beginning to raise above the horizon, the streets are getting a little more busy with 6am traffic, and there is now light foot traffic along the sidewalks. 

I was coming up on the airport, I can tell because the planes kept getting louder and louder. I'd been thinking during my entire walk on where I wanted to go, it would be suspicious for a 12 year old to ask what flights are available to anywhere, especially without an adult present. 

I've chosen to go to Germany because I've always loved the language and have wanted to visit since I was 5; I've also formulated a story should I be asked any questions. I'm going to say that I'll be visiting family in Cochem, Germany. I remember reading about that beautiful place in a travel magazine, it looked nice enough and I also can't remember any other place. If they want more info, I'll say I'm specifically visiting my Uncle who lives there, that I'll be staying there for the summer. They shouldn't be asking much after that though, so I should be all good.

I push open the terminal doors, and immediately locate the booth where you can purchase a ticket. The lady behind the desk looks nice, she sounds polite as she finishes up talking with another employee before turning to me. She looks a little surprised to see just me, but she quickly recovers.

"Hello, how can I help you?" She questions sweetly.

"Hi there, I was wondering if you have any flights today heading over to Cochem, Germany?" I respond, I try to sound mature, but I'm not sure if it worked as I notice her raise her eyebrow humorously.

"Well, let me check real quick." She clicks a few times on her computer, tilting her head as she shuffles.

"There aren't any flights to Cochem since they don't have an airport." She states.

"What does that mean?" I ask, scrunching my eyebrows as I think my plan may be ruined.

"It just means we find the closest airport to their, and that looks to be Frankfurt Hahn Airport; it's only about 15 miles away." She states nonchalantly, but I'm sighing internally. 15 miles, after how long of a flight? I'll need to get a map too if I don't want to get lost.

"We have a flight leaving at around 0900 with a few seat openings." She continues, showing me the available seats.

"Alright, that works." I state, handing her the cash for the ticket, waiting as she prints it out and hands it to me. I smile in thanks before wandering off to check in and head to my boarding area, I've got a while before my flight, so I guess I'll make myself comfortable.

I don't remember the flight too well, I mainly slept through the flight, having sparse moments of wakefulness when they brought us food and drinks. The people I was seated beside were a kindly older couple, they kept me company and checked in on me; I think they just saw a child alone on the flight and wanted to make sure I wasn't scared or anything.

They would try to talk with me, but I think they realized how tired I was and just let me sleep. They were rather nice, even walking with me off the plane before they separated to go to baggage claim; I didn't need to as I only had my carry-on.

I quickly bought a map from the convenience shop in the airport before heading off on my trek, its around 5am and the sun has yet to rise. The temperature is around 60ºF, so I'm not too cold, I actually welcome the chill as the movement will warm me up in no time.

_______

I've been in Cochem for around 3 weeks now, and I must say that I really should have thought this through. I swapped all my USD over into euros, but I barely have enough to afford food everyday, not to mention I have no place to stay, hotels are far to expensive to even think of. Learning german has also been more complicated than I thought, I assumed it would be easier since I'm immersed in the culture, but it's all just been one big shock for both my body and mind.

Some of the shop owners have started to recognize me; I think they have their assumptions and know I'm homeless, sometimes they'll give me something to eat free of charge. I also can't risk speaking to them in english, I can't risk anyone knowing I'm from the United States, that would only heighten their suspicion on why I'm here instead of in the US. So, for the time being, I'll just have to come off as mute until I learn the language.

_______

It's been a particularly harsh past few days, the temperature has been dropping lower than usual, and my deteriorating clothes haven't been doing much to conserve my body heat. The local children have also taken to terrorizing me, I think they've been making fun of my clothing and muteness (I am now able to mostly understand them after some tutoring from a friendly shop owner).

Sometimes, they'll try to grab my bag, I've had a group of them chase after me just because I wouldn't let them steal my backpack. Their parents either don't notice or don't care, either way, I'm on my own.

They haven't caught me yet, and I can't say what they would do to me if they did. Would they just grab my bag and leave? Or would they want to hurt me for having the audacity to run? Maybe they just chase me because they find it funny, or maybe I have good reason to evade them?

It was actually during one of these chases that I ran into the man that would come to replace my father over time.

It was routine at this point, a group of 6 or so kids would spot me and give chase, I would see them coming and take off.  So far so good, I'm dodging the adults that go on with their lives, trying not to get hit by cars as I sprint across the road.

I'm doing really good actually, I turn around to catch a glimpse of them, they got stopped at the road by passing traffic, yes!

I look forward just as I turn a corner, running straight into someone, they are larger than me, barely being affected by the collision. I, however, had toppled down to the ground , scraping up my palms on the ground as the flail out to catch me.

Tears well in my eyes at the stinging pain, I can feel as the grit and dirt dig into the wounds as they rub against the cobblestone. I quickly glance up and see a tall man with short blonde hair, his eyes are a striking blue; they make me think of my father's eyes, how his aren't as striking as this man's.

I observe his expression, his eyes widen only slightly, showing his surprise about being barreled into so unexpectedly. He looks very professional in what I can best describe as a business casual suit, but something about him makes him seem like more than what he shows. This strange man, he holds an air of authority, power, I could almost describe him as threatening.

My thoughts are drawn away by the trampled footsteps behind me. I quickly scramble up from the floor, ignoring the pain in my hands as I snap my gaze to the corner I had rounded. I look just as the others come around, they halt as well at the sight of me and this adult. 

I lock eyes with the groups leader and immediately begin sprinting down the road, I can hear them giving chase immediately, shouting that no one cares enough about me to help. The tears already welled up in my eyes begin to cascade down my face; they're right, not even my own family wanted, how could I expect that strangers from a different country would want me either?

In my moments of self-pity, I step into a crevice, I was unprepared for the change in level and feel my knee giving out. I tumble to the ground in a flurry, scraping my limbs against the harsh ground. I curse at myself, attempting to stand, but this fall may have done me in, my legs feel like they are on fire, and my left ankle feels heavy and stiff, as though it was being strangled.

Looking up, I notice that I've fallen in a rather secluded area of town, almost no foot traffic here at all, so these miscreants will have a field day, I wonder what they'll actually do now that they've finally caught me.

They surround me, two of them ripping my backpack from me despite my struggle to keep hold of it. The leader marches forward and shoves me, allowing them to grab the bag away. They unzip it before turning it upside down, shaking everything out onto the floor.

We watch as clothes, food, paper and pens tumble out. They look disappointed when nothing else appears, what were they expecting, cash? As if I have any left...

The leader and his lackeys roughly lift me from the ground, having to hold me up since my legs have stopped functioning. Just as they're about to speak, a stern voice erupts from behind them.

"Aufhören (Stop)." They all freeze, the boys looking back to see who interrupted them. I look as well, though it took a lot of effort.

There, standing imposingly a few steps away is the man with the blue eyes, I ran into him, what is he doing stopping these boys from hurting me?

"Was (What)?" The leader questions, he tries to sound stern as well, but I can see him shrinking away when the man steps closer.

"Verpisst euch, lauft zu euren Müttern (Fuck off, go run to your mothers)." He growls in a deep tone, I can feel the disgust in his voice when speaking to these boys. 

They apparently don't need to be told twice, they release me, allowing me to crumple to the floor as they bolt away in the opposite direction. I feel dazed after everything that happened, but looking down at the ground, I can't help but feel despair swelling in my throat. Among the content of my bag was a picture of me and my parents, they're smiling and happy, and so was I. That was our last photo together before the fighting started again.

I reach out and grab the crumpled photograph, gently bringing it up so I could cradle it. I glance at the stranger as he steps closer before kneeling down. I'm not sure what I was expecting, but it wasn't for him to begin collecting my belongings and putting them back into my bag. 

I can tell he has his suspicions upon viewing my dirty clothing, the toothpaste and toothbrush, as well as the bits of old food wrapped up for later. He finishes zipping up the bag before gently placing it in front of me.

"Wo ist deine Mutter? Dein Vater (Where is your mother? Your father)?" He questions with a concerned tone, I glance into his eyes before quickly looking away. He's very intimidating, even when he's being so nice.

"Weg (Gone)." I reply solemnly. My parents may not be dead, but I don't plan on ever going back, they're better off without me.

"Nun, wer ist für Sie zuständig (Well, who is responsible for you)?" He asks again, hoping that someone is out there looking after me. I sadly, can't give him that answer, it would be wrong to lie to the man who saved me.

"Nur ich (Only me)." I respond, avoiding eye contact at all costs. I'm terrified, what if he turns me into the authorities, or puts me in an orphanage? Or worse, what if he takes me back to New York! 

"Nur Sie? Hier draußen (Just you? Out here)?" He sounds shocked, his eyebrows scrunch up in worry, a distant look appearing in his eyes. He tilts his head in thought, of what, I'm unsure. He stands abruptly, and I'm sure he's going to leave, allow me to be alone again; but I'm the shocked one now when I notice his outstretched his hand.

I analyze it for a few seconds, wondering whether I should accept it, what happens if I do accept it? Is this a mere action of kindness before leaving me, or will this lead to more actions occurring? So many questions in my head silenced when I reach out and place my hand in his, allowing his firm grip to pull me off the floor. 

My legs are still regaining their senses, but he supports me as I try to remember how to stand. I look down at my legs and notice the scrapes and cuts along them, mostly localized around my knees as they are what I fell on during my tumble. I shift my gaze up to my hands, they are so small against his,  knuckles scraped and bleeding from sliding against the ground.

I tilt my head at them, so many injuries in such a short span of time, how will I fix them? I don't have any bandages on me, and I certainly can't afford to buy any.

"Komm, ich bringe das in Ordnung (Come on, I'll fix it)." I just nod my head, who am I to rebuke against his orders, especially after how he's treated me?

"Wie ist Ihr Name (What is your name)?" My words are slow as I try to remember what to say, I am doing better at understanding what is being said, but have trouble speaking the language. I can see the man raise an eyebrow, I almost think he won't answer me.

" Simon. Und du (Simon. And you)?" He states, walking with me through the town market, grasping my hand tighter when he notices the group of boys that had been terrorizing me cross the street.

"Y/N." I respond quietly, it's almost a whisper. It's been so long since I've spoken, let alone this much; I haven't said my name once during my stay here, so it's a strange feeling.

_______

After that day, Simon took me in, cleaned my wounds and bandaged them, gave me a hot meal to eat, and a room to rest in.

He unofficially adopted me after a year, explaining to me that I'm like a daughter to him, and that he want me to see him as my father. He didn't have to ask though, I've seen him as my father since the day we first met.

The first months were hard if I'm being honest, I had no idea how to act around a father figure, especially not after what happened with my actual dad. I was a lot more skittish, scared of maintaining eye contact, terrified by the slightest raise in his voice. Those behaviors began to melt away when I realized he wouldn't push me away, that he actually invited my company and tried to do things that I enjoyed - such as painting with me, or taking me into nature so I could write poems in the serene environment.

He asked me quite early on who my parents were and what happened. I was afraid that if he knew they were alive, that he would send me back to them; but I never was able to lie to him. I told him the truth about my parents, who they were, why I ran away, etc. He talked to me about it, and actually explained to me the dark history between his brother and my father.

He was empathetic towards me, explaining that he had similar feelings of displacement when he was staying with his family; it felt good having someone that could relate to me. He would reassure me during times of self-hatred, comforting me, stating that I was never the problem, that my parents should've never made me feel that way. He promised me that he will never allow them to treat me like that again.

The adoption was a quiet affair, he had documents for me falsified so that it stated I was a German citizen that he adopted out of the orphanage.

Yes, I know they were falsified, and I know all about his side of business; he told me the night beforehand what type of person he was, as well as the types of jobs he does. I'll admit, he caught me off guard since he's quite amiable, but I suppose everyone has sides that no one understands.

Some of his close friends that he works with were there to witness my adoption, they were polite and friendly as well. I had never felt more accepted in my life than I did when I was with Simo–my father, and I don't plan on ever letting go of this feeling. 

Scar's Adopted Brother Ch.1: Life as the Little Brother

Ch.2

(Epilogue)

Crow is a male, black maned lion with a rusty golden-red body, and coal black eyes with flecks of silver and green throughout his iris'. He is also smaller than other lions in his family's bloodline. All the other lions also have a golden-tan coloured body with a bright, golden mane with silver streaks throughout the mane with reddish brown eyes; the only probable reason as to why Crow has a black mane is because his father has a black mane.

His father was chosen by Crow's mother as her mate to rule this pride with her. Crow is the second born son to the king and queen of the Draconian savannah territory; with his older brother, Shyam; a large and bulky tannish brown male lion with a silvery-golden mane who's destined to be the next ruler of the Draconian territory. However Shyam is an arrogant, selfish lion who uses his power to get what he wants, he also bullies smaller lions including his only brother. Crow doesn't think about it too hard as he is currently training himself to take Shyam on for leadership.

Crow has been training secretly so that he has better endurance, speed, and agility; developing lean muscles so he's not too bulky but has great strength at the same time. He's been learning as much as he can about fighting strategies, the most common and used attacks, the best ways to navigate harsh terrain as well as how to intimidate someone, all so that one day he can overthrow Shyam.

———————

(Summer)

Shyam has been the ruler for nearly three months now, he hasn't learned very much seeing as he almost always just thinks for himself. He even sent out a hunting party of only two lionesses. One of them came back badly injured from a fight with an antelope which managed to use their small number to its advantage. When she returned, Shyam merely waved off the injury and continued to move their pride through harsh days with scorching sun and barely any water.

———————

(Story Begins)

(Winter)

Crow's POV:

It's the middle of winter now, Shyam has been ruler for nearly a year and we've already lost a quarter of our population to starvation, dehydration, or from dead tiredness. I'm extremely worried, however, mainly for my mother because she has fallen ill, and Shyam has been exiling elder lions who have fallen ill or need help to survive. I believe Shyam will even kill her if she refuses to leave, and I don't plan on letting that happen.

———————

Shyam has settled the pride down in an area surrounded by some brush to try and keep the cold wind out partially. I see him walking towards me, I sit as tall as I can to not seem weak to him; heck I'm surprised he hasn't tried to kill me yet.

He simply walks past me, his golden-silver man flicking in the wind whilst his amber eyes shift menacingly over to our mother. He walks forward until he's standing right in front of her. Out of nowhere he pounces forward and tackles her to the ground, growls of anger and pain being produced from the tussle. Father only stares in shock knowing he's too weak to stop Shyam.

Anger bursting through my veins, I get up and ram my shoulder into Shyam's rib cage with such strength that he is thrown nearly seven feet away. My body is bursting with energy, adrenaline, and hatred; urging me to get revenge on all those years of fighting, and for hurting our mother - the only one who ever truly trusted and believed in me.

I stared at Shyam as he pushed his body off the ground and looked back to see who his attacker was. Unsurprisingly his face lit up with joy as I always knew he wanted a reason to fight and kill me, a valid reason to finally get rid of me once and for all.

"Well well well. If it isn't my baby brother Crow." Shyam snarled with malice as he strided forward and began to strut in a circle around me. I just stood there, my tail slowly flicking from side to side as I listened, watching his every move for the slightest hint on when and where he would try to attack me. Shyam turned and sharply lunged at me, but I simply fell to the ground, turning my body upwards, allowing me to claw at his belly, leaving several gash marks on his body which began to bleed profusely.

"I challenge you for leadership of this pride Shyam!" I roared, but it sounded more like the loudest thunder. I see him getting quite annoyed by not being able to land a single blow on me, so I decide to wait knowing his attacks would be out of anger which makes them much easier to see coming.

Shyam gives off a fake humorous laugh, then turns to me with a serious expression, and growling.

"If you challenge me, do not be afraid when I kill you."

Ch.2

Zinloze Realiteit(Dutch)

Het was donderdagochtend vroeg toen ze het vreselijke nieuws kreeg dat haar man dood was.

Ze vroeg zich af waarom hij niet thuis kwam gisteravond, zelfs wachten bij de telefoon, uiteindelijk bellen, maar nooit een antwoord ontvangen.

Ze had net haar kinderen, Lisette en Alonso, op hun lange oprit naar de schoolbus laten lopen, wachtend met zacht afscheid als het luidruchtig wegreed, eindelijk haar glimlach en hand laten vallen als de bus uit het zicht verdween. Toen ze terugging om naar huis te lopen, realiseerde ze zich dat de vogels bijzonder stil waren, abnormaal dus, het maakte de stilte ongemakkelijk omdat ze gevangen zat met haar onophoudelijke gedachten; zelfs de bries die de gevallen bladeren rammelde was niet zo luid als gewoonlijk. Ze gladde haar zwart gevlochten haar aan de zijkant voordat ze onopvallend aan de mouwen van haar blauwgrijze trui trok, ze wikkelde haar armen stevig om haar lichaam terwijl ze de wandeling terug naar huis begon, luisterend naar de kras onder haar schoenen, haar geest nog steeds dwalend in verwarring over waar haar man, Ryker, was. Een paar stappen van haar veranda vertraagde ze haar lopen terwijl ze het geluid van een auto hoorde, haar stappen wankelden lichtjes terwijl ze zich omdraaide, onthulde het opvallende zwart-wit patroon van een Belmont, Ohio politieauto die naar haar toe reed. De schittering tegen de voorruit van de grijze hemel maakte het onmogelijk om te zien wie er Reed, waardoor ze niet zeker wist of ze zich overmoedig of radeloos voelde door het verrassende uiterlijk.

Hoe dichter ze reed, hoe sneller haar hart sloeg, en ondiepe adem haalde toen ze zag hoe de auto een paar meter verderop stopte. Haar handen wringen onbewust met elkaar terwijl ze wachtte tot de autodeur open ging, en zich plotseling ongemakkelijk warm voelde, ook al was het vrij koud. Zij kende de gevaren, die haar man door zijn werk liep, en wist, dat hij bij iedere oproep gewond of gedood kon worden; maar niets kon haar voorbereiden op de moedeloze blik op de officieren, toen hij uit de auto stapte.

Ryker was oproepbaar met zijn partner voor een inbraak in een woonwijk, de crimineel was via de achterkant naar buiten gegaan en het huis om achter hen te komen toen ze door de kapotte deuropening gingen, en ze schoten beide keren in de rug voordat ze renden. De politie was op dit moment op zoek naar hem, maar slechts twee getuigen, één die hem zag toen hij de deur opendeed, en een buurman die zag wat er gebeurde en de politie belde.

Toen de officier uitlegde wat er gebeurd was, werd haar geest leeg, het al vochtige geluid van het bos verdween volledig en die ongemakkelijke hitte verdween plotseling, waardoor haar lichaam zich leeg voelde. Ze werd al snel gedwongen terug te keren naar de realiteit toen de agent haar schouder aanraakte, het was niet onbeleefd of onwelkom, omdat deze Agent heel goed bevriend was met zichzelf en Ryker, maar het plotselinge en onverwachte contact schokte haar genoeg om haar schouder weg te trekken en een stap terug te doen. Hij trok onmiddellijk zijn arm terug, zijn blik naar de grond geworpen, terwijl zij een treurige blik begaf toen zij zich realiseerde wat zij deed.

Ze zei uiteindelijk, " het spijt me Carter, Ik voel me gewoon een beetje overweldigd op dit moment."Haar stem stil, een beetje stotteren terwijl ze probeert alle emoties te begrijpen en te beheersen die plotseling door haar heen lopen. Een blik van begrip wast over zijn gezicht voordat hij plechtig zijn hoofd knikt en terugkeert naar zijn auto, "Goodbye Saden."Carter sprak, gaf een korte, droevige glimlach voor hij in zijn auto stapte en wegreed.

Er renden veel gedachten door Saden ' s hoofd, al het nieuws raakte haar nog niet volledig. Met haar verstand snelde ze langzaam haar huis binnen, sloot de deur voor ze haar voorhoofd hard tegen het gebrandschilderde hout liet rusten, gaf zichzelf een moment rust voordat ze wegduwde en naar de telefoon ging om een paar telefoontjes te plegen.

-------

Het huis is donker, geeft een verontrustend en ongemakkelijk aura af; de zon is nog niet opgestaan en er is geen licht in de buurt, maar hier is een jongen met zijn schooluniform en rugzak om stilletjes de voordeur te sluiten. Hij begint snel van zijn huis weg te lopen, de angstige sfeer die hem omringt, verdwijnt langzaam naarmate hij verder kwam, zijn gespannen schouders en on-edge lijken te verminderen tot lichte paranoia.

Hij heeft een litteken boven zijn oog, de enigszins rode kleur maakt het duidelijk tegen zijn bleke huid. Hij kreeg dit litteken op hetzelfde moment dat hij zijn moeder en halfzus verloor, het auto-ongeluk was wreed, alleen hij en een van de andere auto ' s passagiers hebben overleefd.

Hij verblindt zijn ogen van de verblindende koplampen die af en toe voorbij gaan als hij over de stoep loopt, zijn paranoia verdwijnt hoe dichter hij Bingham ' s vijver nadert. Hij vindt een plek weg van de weg, zet zijn tas neer als hij de sluimerende zwanen en eenden observeert. Een kleine glimlach siert zijn gelaat als hij zich herinnert wanneer hij en zijn moeder, Liz, hier vroeg in de ochtend zouden komen om te praten en de zonsopgang voor school te zien; zijn glimlach verdween zo snel als het was aangekomen als hij zich realiseert dat hij hier alleen nu kan komen. Hij kon altijd zijn stiefvader Alec vragen om met hem mee te gaan, maar hij vreesde elke reactie die Alec gaf, vooral nu hij de enige was die het auto-ongeluk overleefde.

In een poging om zijn gedachten van het verleden af te schudden kijkt hij terug naar de zwanen, hun schoonheid bewonderen tegen het donkere water. De eerste paar zonnestralen beginnen te gloeien tegen de dim sky, een lichte bries waardoor hij rilt omdat hij geen uniform jasje heeft omdat dat extra geld kost. Terwijl hij gaat zitten en leunt tegen een boom windt hij op de pijn die zich in zijn rug opsteekt voordat hij het eraf schudt en zijn tas naar hem toe trekt, het bevroren metaal losmaakt en naar binnen reikt, een map met onvoltooid huiswerk tevoorschijn haalt; veel van hen hadden kreukels en tranen, ook al hield hij ze netjes in een map. Het loslaten van een vermoeide en opgefokte zucht begon hij te werken, te beginnen met zijn naam,'Archer Carlisle', zijn koude handen die het moeilijker maken om te schrijven en een blik van ergernis flitst door zijn ogen als hij weet dat hij niet al dit huiswerk gedaan zal krijgen voor school; bang om hem te vullen bij de gedachte om Alec te moeten vertellen over de slechte kwaliteit, ook al was zijn onvoltooide en verscheurde huiswerk Alec ' s schuld. Met een andere zucht ging hij weer aan het werk en probeerde er zo snel en nauwkeurig mogelijk een einde aan te maken.

-------

Het is een week geleden dat mij over zijn dood werd verteld, Ik wist al dat ik niet in ons comfortabele huis in Ohio kon blijven, vooral omdat Ryker het bouwde; gewoon door de deur lopen veroorzaakte een misselijk gevoel om over me heen te spoelen wetende dat ik hem nooit meer zal zien.

De begrafenis was gistermiddag... De zwarte jurk die ik droeg is nu een stapel grijze as in het vuur. Mijn dochter Lisette ging met me mee, het was een winderige dag met een sprenkel van regen die de grond buiten afspoelde; het lijkt erop dat de wereld zelfs rouwde om het verlies, maar dat is waarschijnlijk gewoon ik die betekenis in eenvoudige dingen. Mijn zoon Alonso nam de dood van zijn vader erg hard op, Ik weet hoe dichtbij ze waren, en toen ik mijn zoon zag huilen brak een scheur door mijn façade van kracht, maar ik moest het snel wegvegen toen ik mijn huilende zoon omarmde. Zijn kreten duurden een uur, Lisette begon ook te huilen toen ze zag dat Al ' s trillende vorm werd getroost door de mijne. Die nacht verbleef ik bij hen in hun kamer, zittend op de vloerbedekking tussen hun twee bedden, een hand vastgepakt in elk van mij zoals ik hen verhalen vertelde om hen in slaap te sussen. Toen ik wist dat ze sliepen, hield ik hun handen vast, leunde mijn hoofd tegen de houten muur terwijl ik naar het plafond staarde, het licht van de maan die schaduwen van boomtakken tegen de andere muur creëerde. Ik zat daar gewoon te denken aan de telefoontjes die ik maakte op de dag dat ik het nieuws ontving.; volgende week ligt wat er over is van mijn familie in ons Schotse huisje, weg van hier, weg van hem.

Ik moet de kinderen nog vertellen dat ik niet weet hoe ik ze moet vertellen dat we weggaan, weg van alles wat ons aan hun vader doet denken. Ik kan alleen maar hopen dat ze me niet zullen verachten voor deze beslissing, maar door in dit huis te blijven, laat mijn geest dwalen in een richting die ik mezelf niet zal toestaan om in te gaan.

------

De bel gaat luid als ik de sluitingsdeur van mijn klaslokaal binnenloop, terwijl ik rond de kamer kijk zie ik iedereen al zitten en de leraar mij scherp in de gaten houdt. Ik laat mijn blik zakken, Ik zet mijn huiswerk recht en draai-in de ellendige afgewerkte pagina ' s naar de basket voordat ik langs het Bureau van mijn leraar om mijn stoel te bereiken, het vermijden van zijn en iedereen de blik te allen tijde.

Ik weet dat ik niet bang zou moeten zijn voor mijn leraren, maar meneer Curraigh heeft dezelfde strenge stem als Alec, en ik kan het niet helpen dat ik bezorgd ben wanneer ik een voet in zijn klas zet; zijn strikte regels en intimiderende status helpen me niet echt bij het proberen om de twee te onderscheiden.

Meneer Curraig kijkt van zijn computer naar mij, ik slik nerveus en schuifel een beetje in mijn stoel als ik kijk naar het papier dat ik voorzichtig op mijn bureau heb gelegd. Het stille geklets van de klas was een paar minuten geleden weer hervat, maar werd snel weer stilgelegd toen Mr Curraigh zijn leunende figuur van zijn bureau duwde en ontspannen naar de voorkant van de klas liep.

Mr Carlisle, wilt u uitleggen waarom u te laat was? Nogmaals."Zijn nonchalante eerste zin contrasteerde sterk zijn harde uitspraak van 'opnieuw'. Onbewust verlaag ik mijn hoofd omdat de klas stil is, andere lessen kunnen giechelen, maar ze weten dat ze niet moeten rotzooien in deze klas.

Ik schud mijn hoofd 'nee' niet vol vertrouwen op mijn stem om te antwoorden zonder te stotteren.

"Ik kan je niet horen, Archer. Wil je de klas uitleggen waarom je te laat was?"Zijn scherpzinnige stem tikte tegen de stilte en liet geen ruimte om zijn vraag te ontwijken. Ik weet dat hij naar me kijkt terwijl hij op zijn antwoord wacht. Ik kijk eindelijk naar hem, terwijl mijn blik constant tussen hem en het plafond flikkert.

"Ik heb me verslapen, mijnheer, Ik zal het niet meer laten gebeuren."Ik probeerde een kalm gezicht te geven om hem hopelijk tegen te houden om mij weer uit te roepen, mijn geest van Binnen straalt van gedachten over de vraag of hij het excuus zal accepteren of niet. Een seconde gaat voorbij voordat hij terug loopt naar het whiteboard en begint te schrijven, iedereen kopieert het snel in hun notitieboekjes, het gesprek schijnbaar vergeten. Een vleugje van zorgen bleef in mijn achterhoofd zeuren dat hij wist dat mijn excuus nep was, maar ik had geen tijd om het enige bezinning te geven omdat ik al achter op de notities zat, en mijn recente polsletsel zal mij ook niet echt ten goede komen.

De klas is eindelijk afgelopen, de meeste mensen waren ingepakt en wachtend bij de deur voor de bel, slechts een paar mensen zaten aan hun bureau. Ik stop het toegewezen huiswerk in hun map, en stop mijn notitieboek ook in mijn tas. Ik reik naar de map als een andere hand het eerst grijpt, een hand die behoort aan geen student. Ik hield mijn ogen omhoog voordat ik snel naar beneden keek naar het Bureau, Het was Mr Curraigh die mijn huiswerk map vasthield, hij leunde tegen het bureau terwijl hij door de nu open map ging.

"Weet je, je organisatie en zorg klopt niet als je verscheurde papieren inlevert."Hij zegt terwijl hij langzaam de map sluit, terwijl hij het voor mij uithoudt om te nemen, wat ik snel doorzet met het in stilte in mijn tas te plaatsen.

"Wil je me vertellen waarom je altijd te laat komt?"Meneer Curraigh stelt vragen, zijn gewoonlijk luid en streng stem nu stiller en bevat een vleugje van bezorgdheid. Het is even geleden en ik moet nog reageren als hij praat.,

"Archer, als je een echte reden hebt waarom je te laat bent, begrijp ik dat, maar ik kan deze nep excuses niet meer accepteren. Dit is de tiende keer dat je te laat bent. Als je me geen echte reden kunt geven, moet je nablijven."Zijn stem was nooit erg streng of hard gedurende de hele zin, met een meer waarschuwende toon, maar alles wat ik als antwoord kan verzamelen is om mijn hoofd 'nee' te schudden terwijl ik opkijk om zijn blik te ontmoeten. Mr Curraigh kijkt gewoon even uit voor hij een zucht loslaat en van het bureau duwt.

Kom niet te laat voor detentie Mr Carlisle."Is alles wat hij zegt voordat hij terug naar zijn bureau loopt, de bel rinkelt en de studenten die de deur uit rennen, Ik volg onmiddellijk om niet te laat te zijn voor mijn volgende les. Mijn gedachten voor de rest van de dag zijn vertroebeld door hoe Alec zal reageren als Ik laat thuis kom, hoe hij zal reageren als ik hem vertel dat ik weer moet nablijven. De dread poelt in mijn borst, waardoor het strak voelt en de lucht verstikt terwijl ik door de dag zwever.

------

De eerste dag in ons nieuwe huis, was het een huisje dat mijn ouders hadden en ik erfde. Ver weg van Ohio, ver weg van Ryker, helemaal in Glasgow, Schotland, gelegen in een mooi gebied met lolling groene velden en een stenen muur netjes eromheen.

Lisette en Alonso hadden de stap beter genomen dan ik had verwacht, het lijkt erop dat ze net zo graag weg wilden als ik. Ik had vooraf gebeld om er zeker van te zijn dat het huisje klaar was voor wanneer we aankwamen, en een vriend van mijn ouders komt langs om op mijn kinderen te passen omdat ik zo snel mogelijk naar mijn werk moet. Snel het huis uit rennen, geef ik de vriend een knuffel, snel met vermelding van de tijd dat ik thuis ben voordat ik naar mijn gehuurde Volkswagen auto ren. Mijn zaksriem draaiend als ik probeer om alles in de auto te plaatsen, Ik duw het snel in de passagiersstoel voordat het aanpassen van de spiegels en op weg naar mijn nieuwe baan.

De grijze wolken die de lucht vervuilen doen me veel aan thuis denken, maar deze drukke stad is precies wat ik nodig heb om weg te komen van mijn kleine stadsleven. Aan de linkerkant rijden is wel vreemd, iets waar je aan moet wennen.

Als ik de parkeerplaats oprij, zie ik dat de school aan het eind van de dag nadert, ik hoop dat ik niet ontslagen word voordat ik begin. Snel strompelend door de deur van het kantoor, strek ik mijn houding en shirt voor ik naar de receptie liep en zei dat ik de nieuwe wetenschapsleraar ben. De vrouw glimlacht voordat ze iemand belt, neem ik aan de directeur of misschien een andere leraar.

Na ongeveer 2 minuten te hebben gewacht, klautert de deur van het kantoor luid open, een lange man met dik licht bruin haar en een intimiderende gestalte komt binnen, geeft een kleine knik aan de vrouw voordat hij mij benadert. Ik sta op en schud zijn aangeboden hand.

"Hallo daar, Ik ben Meneer Curriagh of Aric, ik ben hier om u naar uw klas te begeleiden."Zijn stem heeft een dik accent, iets dat ik nu ook zal moeten wennen, omdat ik in Schotland woon. Zijn intimiderende houding lijkt te contrasteren met de vriendelijke glimlach die hij biedt.

"Aangenaam, Aric, Ik ben Saden."Ik reageer beleefd voordat ik hem toesta om me uit het kantoor en de gang te leiden.

Dus jij bent de nieuwe wetenschapsleraar?"Hij spreekt in een kleine nieuwsgierigheid, en blijft door de lege gangen navigeren.

"Ja, wat geef je les?"Ik vraag me af, sneller lopen om zijn snelle tempo bij te houden.

"Oh mij? Ik ben altijd een literair persoon geweest."Zijn reactie zorgt voor een kleine glimlach te verschijnen, het feit dat de mensen hier zijn zo aardig en gastvrij is iets dat ik aanbid. We komen tot stilstand na een ander moment van wandelen.

"Nou, dit is jouw klas, hoewel je een beetje laat kwam."Hij legt uit hoe de leerlingen hun koffers pakken. Ik laat een stille zucht los, natuurlijk zou ik de hele eerste dag van mijn werk missen.

"Maak je geen zorgen over het missen van je klas, je kunt langskomen om te helpen met nablijven of het terrein te verkennen."Aric zegt dat als hij met zijn ogen van het raam naar me flikkert, ik op het punt sta te reageren als de bel luid gaat, echoën door de lege gangen voordat de Klaslokaal deuren opengaan en studenten naar buiten gaan. We staan allebei bij het raam van mijn klas tot de gangen weer rustig zijn, er staan maar een paar studenten in de buurt, terwijl sommige net klaar zijn met inpakken.

Aric keert zich om weer tegen me te praten als zijn blik zich omdraait naar iets achter me, zijn plotselinge schreeuw verrast me, en ik draai me snel om om om de boosdoener te zien.

Een jonge jongen met donkerbruin haar stopt onmiddellijk, zijn ogen gaan wijd open bij het schreeuwen naar hem, zijn arm strakker zijn greep rond zijn boek vastgepakt tegen zijn borst.

"Archer. Detentie is in de andere richting. Aric zegt dat hij naar de student loopt. Ik zou verwachten dat elke student nerveus zou zijn om opgeroepen te worden door een leraar, maar deze student, Archer, leek ronduit doodsbang.

Voordat Archer kan reageren, begint Aric weer te spreken. "Dit is de tweede keer dat je probeert nablijven over te slaan, Archer."Een kleine pauze geven terwijl hij wacht op een antwoord, na er geen te hebben ontvangen gaf hij een zucht van irritatie voordat hij zei, "Kom met mij Archer."Begon terug te lopen naar mij, Boogschutter liep een paar stappen achter met zijn ogen getraind op de vloer.

"Het spijt me dat ik uw rondleiding onderbreek, maar ik moet deze student begeleiden naar het nablijven. Aric zegt dat hij terug kijkt naar Archer.

"Heel goed Aric, vind je het erg als ik meega? Ik heb mijn eerste dag toch gemist."Ik vraag me af, kijkend naar Archer, dat zijn ogen niet de hele tijd van de vloer bewogen hebben. Aric knikt even zijn hoofd voordat hij de weg naar detentie leidt. Ik volg snel, probeer bij te blijven, luisterend naar Aric beschrijft de delen van de school die we passeren.

------

Wie is die persoon? Is zij de nieuwe lerares? Ze zei dat ze haar eerste dag hier miste, en onze nieuwe leraar voor wetenschap was niet in staat om op te dagen.

Ik til mijn hoofd op, mijn ogen kijken naar haar voor een moment terwijl ik overweeg of ik mijn vraag moet stellen of niet. Eindelijk toegeven aan nieuwsgierigheid, vraag ik, "Bent u de nieuwe wetenschapsleraar?"Mijn vraag lijkt hen beiden te doen schrikken van hun geklets, Mr. Curraigh nu stil terwijl ik wacht op haar antwoord. Ze draait zich naar mij en biedt een vriendelijke glimlach voor ze antwoordt: "Ja, dat ben ik, je mag me Mrs Monroe noemen."Haar antwoord is aardig, maar kort, en haar stem scheen lichtjes te wankelen toen ze haar achternaam zei, waardoor mijn hoofd een beetje schuin schuin stond vanwege haar onwil om haar achternaam te spreken.

Aangenaam, Mrs Monroe. ik heet Archer."Ik reageer, mijn stem lijkt meer zelfverzekerd en luider dan mijn normale toon, hoewel ik er nauwelijks over nadenk. Voor hoe lang er nog over was van de wandeling naar het nablijven, bracht ik het door met Mrs Monroe te praten, Ik weet niet waarom, maar ze leek makkelijker om mee te praten, het kan zijn van haar niet-intimiderende houding en lengte, of misschien dat ze me deed denken aan mijn moeder, die beide aannemelijk zijn.

We hadden het over het boek dat ik vasthield toen Mr Curraigh tot stilstand kwam, de kamer die wordt vastgehouden in het recht voor ons. Ik reik uit om het handvat vast te grijpen, even mijn polsletsel te vergeten totdat ik een grom van pijn loslaat, onmiddellijk mijn pols terug trek en het tegen mijn borst houd als de harde grimmige pijn die mijn systeem overspoelt, herinnert me aan gisteren.

Zowel Mr. Curraigh als Mrs. Monroe lijken geschokt door mijn plotselinge uitbarsting van pijn, Mrs.Monroe staat op het punt om iets te zeggen, maar Ik heb geen tijd om na te denken, struikelend achteruit ik draai lichtjes en ren weg. Ik ga naar de enige plek waar ik me veilig voel, Bingham ' s vijver, of Zwanenvijver, zoals mijn moeder altijd zei; alleen maar herinneren dat dat een golf van angst veroorzaakt om door mijn lichaam te vegen, al deze dingen die blijven gebeuren zijn te overweldigend. Eerst verlies ik mijn moeder en zus in een auto-ongeluk, dan geeft mijn stiefvader(die me al niet mocht) mij de schuld, en nu heb ik een leraar die me precies aan mijn moeder herinnert, ik weet gewoon niet meer hoe ik me moet voelen of reageren op deze situaties. Ik ben zo verstrikt in deze productieve gedachten en pijn dat ik de voetstappen niet hoor die mij naderen. Het was de plotse hand op mijn schouder die me deed verbaasden over de aanwezigheid van een ander persoon. Ik verwacht snel een boze Mr Curraigh of misschien Alec te zien, maar in plaats daarvan ontmoet ik Mrs Monroe ' s treurige glimlach terwijl ze naast me kruipt. Ik stak haar hand uit voor mijn pols, maar na een tweede seconde liet ik haar mijn pols zien, waarbij ik het mogelijke gevolg negeerde dat ze zich zou kunnen afvragen hoe ik deze verwonding heb opgelopen.

Het was de lichte verbreding van haar ogen die ervoor zorgde dat ik haar blik volgde, ik koos ervoor om nooit naar mijn verwondingen te kijken, dus het zien van mijn pols gezwollen en gekneusd zorgt ervoor dat mijn ogen ook verbreden. Ze raakt mijn pols lichtjes aan en ik trek onmiddellijk weg, de pijn verschroeit door mijn arm. Ze lijkt daar te zitten in een moment van denken, alsof ze overweegt wat ze moet zeggen.

"Archer. Hoe is dit gebeurd?"Daar was het, het enige wat ik niet wilde horen. Ik schudde mijn hoofd en keek weg, maar nu realiseerde ik me dat er een paar tranen over mijn gezicht waren gestroomd, en snel veegde ik ze af met mijn vrije hand. Ik hoor geen antwoord op mijn weigering dus ik kijk terug, en zie Mrs Monroe ook tranen inhouden, hoewel ik het niet weet. Ze schudt haar hoofd, ze duwt zichzelf van de vloer, en steekt een hand uit voor mij, die ik langzaam neem. Nu sta ik mezelf af te stoften met mijn goede hand, losjes met mijn rugzak terwijl ik op haar vragen wacht.

Het enige wat ze doet is, ogenschijnlijk haar hoofd in zichzelf schudden, voordat ze vroeg of ik haar wilde volgen. Ze leidt me terug naar school, praat nooit tegen me of kijkt naar me, gewoon naar voren staren, bijna Empire. Ze neemt me mee naar de medische kamer en zegt dat ik bij de deur moet wachten als ze wegloopt om met een verpleegster te praten. Ik vraag me af wat ze zegt, vermoedt ze dat mijn stiefvader deze verwondingen heeft veroorzaakt? Of denkt ze dat een andere student mij dit heeft aangedaan? Moet ik rennen nu ik nog de kans heb? Mijn gedachten zijn abrupt gestopt terwijl zowel mevrouw Monroe als de verpleegster naar me toe lopen, mijn nervositeit die op een andere persoon begint te botsen die nu aanwezig is.

Ik trachtte geen aandacht te schenken aan de opflakkeringen van pijn toen de verpleegster mijn pols in een ijszak wikkelde, de ijskoude kou die me deed huiveren als het weer buiten al koud was. Na een paar minuten ijs op mijn pols brengt ze een compressie verband naar boven, Knus mijn pols en hand omwikkend, de pijn is afgenomen, maar houdt een constante pijn die mijn hele arm omringt. Als ze klaar is geeft ze me instructies om dagelijks te doen, en een briefje voor de klas aangezien dat mijn schrijfhand was.

Toen ik naar de deur liep, zag ik Mrs Monroe daar wachten, haar vriendelijke glimlach vervangen door een serieuze en Strenge blik, een die mijn stappen wat aarzelender maakt. We verlaten de medische kamer en lopen de Stille, verlaten gang in, haar gezicht is nog steeds ernstig als we beiden stoppen.

Hoe kom je aan die blessure Archer?"Het was geen vraag, maar iets dat een antwoord eiste, een die ik uiterst terughoudend was te geven. Ik schudde mijn gezicht van haar af ik schudde mijn hoofd 'nee' weer, niet wilde haar de waarheid te vertellen, mijn geest wachtend dat het meer pijn dan goed zou veroorzaken, dat zelfs als ze me geloofde niemand anders dat zou doen.

"Archer, als je het me niet vertelt, dan moet ik het kantoor vertellen om je vader te bellen."Ze zegt, haar stem verliest een deel van de strengheid als ze probeert om me te laten antwoorden.

Als ik haar Alec hoor roepen, explodeert m 'n vader. m' n woede stroomt vrij en ik reageer chaotisch: 'hij is M' n vader niet."Mijn schreeuw echos door de gang, de stilte in zijn kielzog is oncomfortabel, al dat woede-gedreven vertrouwen verlaat snel mijn lichaam als ik uitblaas. Ze is niet dom, ze gaat uitzoeken wat er aan de hand is, Ik zal worden meegenomen van mijn huis, de laatste plek die me doet denken aan mam en mijn zus.

Haar houding lijkt te verstijven na het horen van mijn antwoord, Ik kan alleen maar hopen dat ze niet boos zal zijn op mijn uitbarsting.

Ik vraag het je nog één keer. Wie dit gedaan heeft."Haar stem was doodstil, de tweede zin werd hard uitgesproken en liet geen ruimte voor excuses. Ik zie haar eindelijk, hoewel mijn hoofd nog steeds naar beneden is, mijn ogen flikkeren naar haar zo vaak als ik denk aan wat ik ga zeggen.

"....Alec."Mijn stem fluisterde bijna, hoewel ik weet dat ze het hoorde, en wetende dat iemand anders zich bewust is van dit geheim, zorgt ervoor dat ik het voel... kwetsbaar.

Ch.3: The Hunter and the Hunted

Ch.2 Ch.4

I woke up in the early morning to see Hinto and Huata leaving. I follow them, and leave quietly so as to not walk up Trot. We go sprinting through the forest, searching for smells of any prey; Huata locates an open field full with bison.

"Nice find Huata." I voice as I step between them, causing them both to jump in surprise at my sudden appearance.

"Where did you come from?" Hinto and Huata question in unison. I merely shake my head with a teasing smile.

"I'll never tell." I reply before looking back to the bison.

"We need the pack, no way we three can take down an adult. Hinto, you wait here; Huata and I will get the pack. Me being the best hunter in the pack will probably make them more cooperative." I explain as I turn around before sprinting into the forest back to the pack with Huata.

All of the sudden Huata stops, I turn around to see her mutter a name, but right after a mountain lion attacks her. It has her by the neck, but she's doing nothing, simply saying that she means no harm to the mountain lion cub. I'm about to attack when a huge lioness comes out of nowhere and pins the mountain lion down against the floor. I simply stood there in confusion at what was happening in front of me.

Huata stands up and says,

"Let her go Sespria." The lioness allowed the mountain lion to go, it then proceeded to grab her offspring and sprint away.

She then proceeds to talk with Huata, but surprisingly I can understand everything they're saying. They greet each other like old friends. Huata ends the conversation quickly, and then we both start sprinting back towards the pack.

By now everyone is up, and awaiting to see what we have to say. Anemy looks overjoyed about finding food, while Trots looks relieved to see me; everyone sprints behind us as we lead them to the bison herd. However when we arrive the herd is stampeding, Huata and I go after one as we are at the front. Anemy goes to bite Huata, but she simply hops up onto the bison next to her; while Anemy is tackled by Kilo who looks beyond pissed that she would start a fight right now.

I however have fallen back to see what's happened to Ash, she seems injured and is sitting down. Trot is next to me as we ask what's wrong. As I help Trot get Ash up we look back to see how the hunting is going.

"Huata watch out there's a human den, and you're heading right for it." I yell as Ash and Trot yell human. Huata sees it, and jumps off the bison mere seconds before it collides and is killed by the impact of hitting the building.

Huata for some reason looks sad that the bison was killed, but I brushed past the thoughts and helped Ash over to the bison. I grab a huge chunk out of its thigh and walk away to eat it in peace. I see Hinto laying down as he isn't allowed to eat because of Dasker, but Huata shares her portion with him. They start to walk into the human den, but I dare not follow in fear of my past; yet I'm interested in what they're going to do.

Trot walks over to me and lays next to me with a piece of meat from the bison. I seem to eat more than the average wolf seeing as my piece was at least three times bigger than what he was eating. He looked at my food ration in surprise as he stretched slightly.

"I was worried about you." He voices slowly and quietly as he starts to nibble on his food. I look at him in slight surprise and confusion.

"Why would you be worried about me?" I question as I look at him. He looks up and meets my gaze. He seems confused and conflicted with himself. I tilt my head sideways, waiting for an answer.

"I've never had a friend like you." Is all he says quietly as he continues eating, I take it that the conversation is over, so I start eating my food too. Dasker starts a pack howl, everyone howls, but mine is deep, similar to Dasker's but slightly higher in pitch. Trot looks at me in surprise after he howls. I simply shrug it off, I'm not even a full wolf, but it takes a very trained eye to notice I'm collie and wolf.

I then see Huata and Hinto howling from the top of the human den, Dasker seems to be in awe as he stares at Huata; I hope he doesn't plan on choosing her as his mate, she would not enjoy that scenario.

I get up and follow the pack back to our camp, which is pretty much just a clearing inside a circle of bushes and trees. I look at Trot and see him and Hinto talking about how fun it will be to have pups, and look over to see Huata talking to her mother about what mating season is. I feel odd, I've never had a mate before, and if Dasker chose me what would I do; you can't deny the alpha.

After all he would choose you out of all the other females, but I don't want to be his mate; besides I have another male who I would much rather prefer.

I look to see Anemy flirting with Dasker, I guess I know who he'll choose, after all at least I won't have to worry about having to be his mate now. I see Kilo tell Dasker he's going after the coyotes along our territory, I see Dasker send Trot to follow him; worry starts to course through my body as I think that Trot might get injured. I look at Dasker, he's too busy with Anemy to notice me slip after Trot and Kilo, I quickly catch up quickly enough to see Kilo and Trot arguing

Kilo growls and tackles Trot to the ground, I leap out and growl at Kilo, snarling and snapping my teeth together as a warning for him to back off. Kilo threatens Trot to stay out of his way; I launch myself at Kilo, grabbing him by the neck. and throwing him off Trot. As I help Trot to his feet he snarls,

"You're going to have a lot of explaining to do when Dasker finds out what you've been doing behind his back."

I turn around to see Kilo staring at a dead coyote. All of the sudden he's thrown into a fight with a lioness similar to the one Huata was talking to.

They fight, and when Kilo thinks he's won, he turns his back, and that was his mistake; the lioness jumps forward and snaps Kilos back with a sickening crack being heard. I can hear Kilo saying how this is bad, I leap forward and shove my sharp shoulder into the lioness, knocking her off of Kilo; however before I can help him I'm knocked away, and see the lioness running away, before darkness consumes my vision.

I wake up to see I'm hidden in bushes, I see Trot trying to push Kilo, he sends a distress call to call the rest of the pack; hopefully they'll come soon. I jump up and try to help, but Kilo just isn't moving, he keeps telling us to leave before the lioness comes back, and to be honest I want to listen but I can't leave Trot behind so I continue to push.

Out of nowhere the lioness tackles me to the ground and raps her jaws around my neck, I struggle, but can't loosen her grasp, Trot leaps at her and rips her off me where they then engage in fighting.

When Trot tries to get back to Kilo he turns around to see claws, I howl in fury after he is left with scratches racked across his face, I go berserk and tear my teeth through her paw, I can feel my jaw strength crush straight through her bones, and tear through her muscles and tendons. She let out a monstrous roar of immense pain, and raced out of there before I could inflict any more pain.

I walk over to Trot to see he is blinded, yet still trying to help Kilo; I help him lift Kilo onto our backs as we stagger towards the pack. He starts running and I don't have time to warn him of the root, he trips causing me to fall as well, and dragging Kilo in front of us during the process.

Trot gets up and tries to get Kilo up but ends up falling into the process.

"Give it up, Trot, we're going nowhere right now." I bark, my voice pain filled and coarse as I lay on the ground, my throats throbbing and are bleeding a lot now. Trot simply lays on top of Kilo in failure as he is now completely exhausted. I can feel myself slipping into a state of unconsciousness as I bleed out through the bites to my throat.

Ch.2 Ch.4

毫无意义的现实(Chinese)

English Version is FIRST CHAPTER

这是一个星期四早晨，当她收到可怕的消息，她的丈夫已经死了。

她一直在想，为什么他昨晚没有回家，甚至在电话旁等待，最终打电话给他，但从来没有得到答案。

她刚刚走了她的孩子，利塞特和阿隆索，他们漫长的车道上的校车等待，轻轻地挥手告别，因为它喧闹地开车走了，终于让她的微笑和手落在公交车出去的 回头走回家，她意识到鸟儿特别安静，异常如此，它使沉默不舒服，因为她被困在她不断的想法;甚至没有微风剑拔弩张落叶像往常一样响亮。 她平滑她的黑色编织的头发到一边，不安地扯在她的蓝灰色毛衣的袖子之前，紧紧地包裹着她的手臂在她的身体，她开始走回家，仔细听着她的鞋子下的紧缩，她的头脑仍然徘徊在混乱，她的丈夫，雷克，在哪里。 从她的门廊几步之遥，她放慢了她走，因为她听到一辆汽车的声音,她的脚步微微摇摇欲坠，因为她转身,揭示了一个贝尔蒙特突出的黑白图案,俄亥俄州警车 从灰色的天空对挡风玻璃的眩光使它无法看到谁在开车，让她不确定是否感到喜出望外或悲痛欲绝，在它的惊喜外观。

它越接近，她的心跳就越快，当她看着车停在几英尺远的地方时，呼吸更浅。 当她等待车门摆动打开时，她的双手下意识地扭着对方，突然感到不舒服，即使天气相当寒冷。 她知道她的丈夫是在危险，由于他的工作线，并知道他可能会受伤或杀害任何呼出;但没有什么会准备她的军官脸沮丧的样子，因为他走出了车。

雷克是随叫随到与他的合作伙伴在一个住宅区的破门而入,犯罪已经出去了回来，四舍五入的房子来了他们身后，因为他们去通过破获的门口进入,在运行 警方目前正在寻找他，但只有两个证人，一个看到他，因为他开始胸围打开他们的门，和一个邻居谁看到发生了什么事，叫警察。

当军官解释发生了什么，她的头脑一片空白，森林已经减弱的噪音完全消失，不舒服的热量突然消失，让她的身体反而感觉空虚。 她很快发现自己被迫回到现实，当军官伸出手去触摸她的肩膀时，这不是粗鲁或不受欢迎的，因为这个军官是自己和雷克的真正好朋友，但突然和意外的接触震惊了她，足以把她的肩膀拉开序幕，退后一步。 他立即收回了他的手臂，他的目光投向地板，而她恍然大悟了一个遗憾的样子，因为她意识到她的行动。

她最后说，"对不起卡特，我-我现在有点不知所措。"她的声音胆怯地安静，轻微的口吃，因为她试图理解和控制所有的情绪突然通过她运行。 一个理解的表情洗过他的脸，然后郑重地点头，转身回到他的车上，"再见萨登。"卡特说，在走进他的车开走之前，提供了一个简短而悲伤的微笑。

有很多想法冲过萨登的头，所有的消息还没有完全击中她。 随着她的头脑赛车，她慢慢地进入她的小屋回家，锁上门，然后将她的额头严厉打击染色的木头，给自己一个和平的时刻，然后推开，走向电话打几个电话。

-------

房子是黑暗的，散发出不安和令人不安的光环;太阳还没有升起，附近没有灯光，但这里是一个男孩，他的校服和背包静静地关闭前门。 他开始迅速离开他的房子，他周围的焦虑气氛慢慢消散他得到的进一步，他紧张的肩膀和边缘看起来减轻到只是轻微的偏执狂。

他的眼睛上方有一个疤痕，它有点红色，对他苍白的皮肤很明显。 他得到了这个疤痕同时，他失去了他的母亲和同父异母的妹妹，车祸是残酷的，只有他和其他汽车乘客幸存下来的一个。

当他走在人行道上时，他的眼睛远离眩目的前灯，他的偏执狂消失得越近，他接近宾汉姆的池塘。 他找到了一个远离道路的地方，当他观察沉睡的天鹅和鸭子时，把他的包放下。 一个小小的微笑增光他的功能，因为他记得，当他和他的母亲，利兹，会来这里一大早说话，看日出放学前;他的笑容消失的速度一样快，因为它已经到达，因为他 他总是可以要求他的继父亚历克和他一起去，但他害怕亚历克给任何回应，特别是现在他是唯一一个在车祸中幸存下来的人。

为了摆脱过去的想法，他回头看着天鹅，欣赏他们对黑暗的水的美丽。 前几个太阳光线开始发光对昏暗的天空，轻微的微风使他颤抖，因为他没有统一的外套，因为这需要额外的钱。 当他坐下来，靠在一棵树上，他畏缩在他的背部燃烧起来的痛苦，然后把它甩掉，把他的包拉向他，解开冰冷的金属，伸手进去，拉出一个包含未完成作业的文件夹; 虽然他把它们整齐地放在一个文件夹中，但他们中的很多人都有皱褶和眼泪。 释放疲惫和恼怒的叹息，他开始工作,从他的名字开始,"弓箭手卡莱尔",他冰冷的手，使其更难写，并通过他的眼睛加重闪烁，因为他知道，他不会得到所有这 又叹了口气，他又回去工作了，试图尽可能快，尽可能准确地完成尽可能多的工作。

-------

自从我被告知他的死亡已经有一个星期了，我已经知道我不能留在我们舒适的俄亥俄州的家中，特别是因为Ryker建造了它;只是穿过门引起了一种令人作呕的感觉，我知道我永远不会再见到他。

葬礼是昨天下午.. 我穿的黑色礼服现在是一堆灰灰在火坑里。 我的女儿Lisette和我一起去了，这是一个有风的日子，外面洒满了雨水;似乎世界甚至在哀悼损失，但这可能只是我把意义放在简单的事情上。 我的儿子阿隆索把他父亲的死亡很辛苦，我知道他们有多接近，看到我的儿子哭了一个眼泪打破了我的力量门面，但我不得不迅速擦掉，因为我拥抱了我哭泣的儿子。 他的哭声持续了一个小时，利塞特也开始哭了，当她看到阿尔的颤抖的形式被我的安慰。 那天晚上，我和他们呆在他们的房间里，坐在他们两张床之间的地毯上，一只手抓住我的每一个，因为我告诉他们故事让他们睡觉。 当我知道他们睡着了时，我继续握住他们的手，把头靠在木墙上，盯着天花板，月亮的光线在对面的墙上创造了树枝的阴影。 我只是坐在那里，想着我接到消息那天打来的电话; 下周我家剩下的就在我们苏格兰的小屋里远离这里远离他

我仍然需要告诉孩子们，我不知道如何告诉他们我们正在离开，远离一切让我们想起他们的父亲。 我只能希望他们不会因为这个决定而鄙视我，但只是呆在这个家里会让我的脑海里徘徊在一个我不会让自己进去的方向上。

------

当我冲进教室的关门时，钟声响起，在房间里瞥了一眼，我看到每个人都已经坐下了，老师尖锐地看着我。 降低我的目光，我理顺了我的家庭作业，并把在混乱完成的网页到篮子里，然后走过我的老师的办公桌到达我的座位，避免他和其他人的目光在任何时候。

我知道我不应该被我的老师吓坏了，但Curraigh先生的声音和亚历克一样严厉，每当我走进他的班级时，我不禁感到焦虑;他严格的规则和恐吓的身材在试图区分这

Curraigh先生从他的电脑向我瞥了一眼，我紧张地吞下，并在我的座位上轻微地洗牌，因为我低头看着我微妙地放在我的办公桌上的纸张。 几分钟前，班上安静的谈话又开始了，但是当库雷先生把他靠在桌子上的身影从桌子上推下来，悠闲地大步走到班上的前面时，他很快又停止了。

"卡莱尔先生，想向全班解释一下你为什么迟到？ 再来一次"他冷淡的第一句话与他严厉的'再次'的表达形成了很大的对比。 下意识地，我低下头，因为班级沉默，其他班级可能会傻笑，但他们知道不要在这个班级里乱搞。

我摇摇头'不'不完全相信我的声音回答没有口吃。

"我听不到你的弓箭手。 你能向全班解释一下你为什么迟到吗？"他尖锐，重音的声音响了起来反对寂静，没有留下任何空间来避免他的问题。 我知道他正在看着我，因为他等待着他的答案。 我终于抬头看着他，静静地回答，因为我的目光在他和天花板之间不断闪烁。

"我睡过头了，先生，我不会让它再次发生。"我试图呈现一个平静的脸，希望阻止他再次打电话给我，我的脑海里都在想他是否会接受这个借口。 在他走回白板并开始写作之前，一秒钟就过去了，每个人都很快将其复制到笔记本中，谈话似乎被遗忘了。 担心的暗示继续唠叨在我的后脑勺，他知道我的借口是假的，但我没有时间给它任何沉思，因为我已经落后于笔记，我最近的手腕受伤也不会让我受益。

课终于结束了，大多数人都收拾好行李，在门边等钟声，只有少数人坐在自己的办公桌前。 我把分配的家庭作业塞进他们的文件夹，把我的笔记本也放在我的包里。 当另一只手首先抓住它时，我到达文件夹，一只不属于学生的手。 我keek我的眼睛之前迅速往下看书桌,这是先生.Curraigh谁拿着我的家庭作业文件夹,他靠在桌子上，因为他通过现在打开的文件夹脱脂.

"你知道，你的组织和照顾不加起来，当你把撕开的文件。"他说，他慢慢地关闭文件夹，拿着它给我拿，我很快就完成了，默默地把它放在我的包里。

"你想告诉我你总是迟到的真正原因吗？"Curraigh先生提问，他通常响亮而严厉的声音现在更安静，含有一丝担忧。 这是一个几分钟，我还没有回应时，他的声音,

"弓箭手，如果你有一个真正的理由，为什么你迟到了，我理解，但我不能再接受这些假借口了。 这是你第十次迟到了 如果你不能给我一个真正的理由，那么我必须给你留堂。"他的声音在整个句子中从来没有非常严格或苛刻，有更多的警告音，但我所能鼓起的回应是不安地摇头'不'，因为我抬头迎接他的目光。 Curraigh先生只是期待了一秒钟，然后释放了一个恼怒的叹息，推开了桌子。

卡莱尔先生留堂别迟到"走回办公桌前，他只说了这么多话，钟声响起，学生们冲出门来，我自己马上跟上，以免迟到下一课。 我在一天的其余时间的想法都与亚历克将如何反应，当我回家晚了，他会如何反应，当我告诉他，我又被拘留蒙上阴影。 恐惧池在我的胸口，使它感觉紧张，空气窒息，因为我跋涉了一天。

------

在我们新家的第一天，这是我父母拥有的一间小屋，我继承了这间小屋。 远离俄亥俄州,远离莱克,一路在格拉斯哥,苏格兰,坐落在一个不错的区域与懒洋洋的绿色田野和石墙整齐地围绕着它.

Lisette和Alonso采取了比我预期的更好的举动，似乎他们像我一样想要离开。 我已经提前打电话，以确保山寨是准备好，当我们到达,和我父母的一个朋友过来看我的孩子，因为我必须尽快去我的工作. 冲出家门，我轻快地给朋友一个拥抱，迅速说明时间，我会在我租来的大众汽车赛车之前回家。 当我试图把所有东西都放在车里时，我很快就把它推到乘客座位上，然后调整后视镜并前往我的新工作。

灰色的云彩乱扔的天空让我想起了很多家，但这个繁忙的城市正是我需要摆脱我的小镇生活。 虽然在左侧驾驶是相当奇怪的，但需要一些时间来适应。

当我拉进停车场时，我注意到学校即将结束，我希望我在开始之前不会被解雇。 迅速地绊倒通过办公室门,我伸直了我的姿势和衬衫走到前台之前，并说明我是新的科学老师.我的第一件事是，我是一个很好的老师，我的第一件事是 女人打电话给别人之前微笑，我假设校长或者另一位老师。

等待大约2分钟后，办公室的门大声吵着打开，一个高大的男人，厚厚的浅棕色头发和一个令人生畏的身材大步走了进来，在接近我之前给女人点点头。 我站起来和他握手。

"你好，我是Curriagh先生或Aric，我在这里陪你去上课。"他的声音有一个厚厚的口音，这是我现在也必须习惯的，因为我住在苏格兰。 他令人生畏的姿势似乎与他提供的友好微笑形成鲜明对比。

"很高兴见到你阿里克，我是萨登。"我礼貌地回应，然后让他带领我走出办公室，沿着走廊。

"那么，你是新来的科学老师？"他的声音略带好奇，继续浏览空大厅。

"是的，你教什么？"我质疑，走得更快，以跟上他的轻快步伐。

"哦，我？ 我一直都是文学爱好者"他的回答导致一个小小的微笑出现，事实上，这里的人是如此的好，欢迎是我喜欢的东西。 我们走了一会儿后停下来。

"嗯，这是你的课，虽然你迟到了一点。"当我们看到学生收拾行李时，他解释道。 我释放了一个安静的叹息，当然我会错过我工作的第一天。

"不要担心错过你的课，你可以弹出来帮助拘留或探索理由。"阿里克说，当他从窗户向我闪烁他的眼睛时，当钟声响起时，我即将作出回应，在教室门打开之前，在空荡荡的大厅里回荡，学生们退出。 我们都站在我的班级的窗户附近，直到大厅再次安静下来，只有少数学生站在周围，而有些学生正在整理包装。

阿里克转身再次跟我说话时，他的目光转向我身后的东西，他突然喊我惊喜，我很快转身看到罪魁祸首。

一个深棕色头发的小男孩立即停下来，他的眼睛在被喊着，他的手臂紧握着他的书，紧紧抓住他的胸部。

"弓箭手。 拘留是在另一个方向。"阿里克说，他走到学生。 我希望任何学生在被老师叫出来时都会感到紧张，但这个学生Archer似乎吓坏了。

在Archer能够回应之前，Aric开始再次说话。 "这是你第二次试图跳过拘留，弓箭手。"在等待回应时给予轻微的休息，在没有收到任何回应后，他发出了一丝刺激，然后说："跟我来弓箭手。"开始走回到我身边，弓箭手落后了几步，他的眼睛在地板上训练。

"很抱歉缩短你的参观时间，但我必须护送这个学生留校。"阿里克说，他回望弓箭手。

""很好，阿里克，介意我一起去吗？ 我确实错过了第一天"我怀疑，看了一眼弓箭手，他的眼睛没有从地板上移动的全部时间。 阿里克在带路到拘留之前短暂点头。 我迅速跟进，试图跟上，听着Aric描述我们穿过的学校的部分。

------

这个人是谁？ 她是新老师吗 她确实说她错过了第一天，我们的新科学老师无法出现。

我抬起头，我的眼睛看着她一会儿，因为我考虑我是否应该问我的问题。 我终于屈服于好奇心，问："你是新来的科学老师吗？"我的问题似乎吓了他们两个出他们的闲聊,先生.Curraigh现在沉默，因为我等待她的回应. 她转向我，并在回答之前提供了一个友好的微笑，"是的，就是我，你可以叫我门罗夫人。"她的回答很好，但很短，当她说她的姓氏时，她的声音似乎有点动摇，导致我的头稍微倾斜，因为她不愿说出她的姓氏。

"很高兴见到你门罗夫人，我的名字是阿彻。"我回答说，我的声音似乎比我正常的语气更自信，更响亮，虽然我几乎没有给它任何想法。 我花了多少时间跟Monroe夫人谈话，不知道为什么，但她似乎更容易交谈，这可能是因为她不吓人的姿势和身高，或者她让我想起了我的母亲，这两者都是合理的。

当Curraigh先生停下来时，我们正在谈论我拿着的那本书，拘留室就在我们面前。 我伸手抓住手柄，暂时忘记了我的手腕受伤，直到我释放痛苦的咕噜声，立即拉动我的手腕，并将其放在我的胸前，因为我的系统充满了严酷的抓握痛苦，提醒我昨天。

Curraigh先生和Monroe夫人似乎对我突然爆发的疼痛感到震惊，Monroe夫人正要说些什么，但我没有时间去思考，绊倒向后我稍微转身逃跑。 我去的唯一的地方，我感到安全，宾汉姆的池塘，或天鹅池作为我的母亲曾经说过;只是记住，导致痛苦的浪潮席卷我的身体，所有这些事情，不断发生的是太 首先，我在车祸中失去了我的母亲和妹妹，然后我的继父（已经不喜欢我）指责我，现在我有一位老师让我想起了我的母亲，我根本不知道我应该如何感受或应对这些情况了。 我是如此陷入了这些多产的思想和疼痛的痛苦，我没有听到脚步声接近我。 这是突然的手放在我的肩膀上，使我惊讶地喘着气在另一个人的存在。 很快转过头来，我希望看到一个愤怒的Curraigh先生或可能是亚历克，但我却被梦露夫人的悲伤的笑容满足，因为她蹲在我旁边。 伸出她的手，我的手腕我退缩了，但又过了一秒钟，我让她看到我的手腕，忽略了可能的后果，她可能会质疑我是如何承受这种伤害的。

这是她的眼睛轻微扩大，使我跟随她的目光，我选择了从不看我的受伤，所以看到我的手腕肿胀和瘀伤导致我的眼睛也扩大了。 她轻轻触摸我的手腕，我立即拉远，疼痛灼热通过我的手臂。 她似乎坐在那里思考的时刻，仿佛在考虑她应该说什么。

"弓箭手。 这是怎么发生的？"就在那里，我不想听到的一件事。 我摇摇头，把目光移开，只是现在才意识到我的脸上流了几滴眼泪，用我的空闲手迅速擦拭。 我没有听到我拒绝的回应，所以我回头看，看到门罗夫人也忍住了眼泪，但为什么，我不知道。 摇摇头，她把自己从地板上推下来，伸出一只手给我，我慢慢地拿着。 现在，我站着用我的好手，松散地握住我的背包，等待她的问题。

她所做的一切似乎是在示意我跟着她之前摇头。 她带我回到学校，从不说话或向我瞥一眼，只是向前看，几乎是空虚的。 她带我到医疗室，告诉我在门口等她走开与护士交谈。 我不知道她在说什么，她怀疑我的继父造成这些伤害？ 还是她认为是另一个学生干的? 我应该趁机逃跑吗 当门罗太太和护士走到我身边时，我的想法突然停止了，我的紧张情绪正在另一个人身上踢。

当护士把我的手腕包裹在一个冰袋里时，我试图不注意疼痛的爆发，因为外面的天气已经寒冷，寒冷使我发抖。 结冰我的手腕几分钟后，她带出一个压缩绷带，紧贴包裹我的手腕和手，疼痛减轻了，但保持了稳定的疼痛，围绕着我的整个手臂。 当她完成后，她给了我每天做的指示，并为班级写了一张纸条，因为这是我的写作手。

走到门口，我发现门罗夫人在那里等着，她友好的微笑被严肃而严厉的表情所取代，这让我的脚步更加犹豫。 我们离开医务室，走出去进入安静，荒凉的走廊，她的脸仍然严重，因为我们都停止。

"你是怎么得到的伤害弓箭手。"这不是一个问题，而是一个需要答案的问题，一个我非常不愿意给出的问题。 钓鱼我的脸离开她，我摇摇头"不"再次,不想告诉她真相,我的心高音，这将导致更多的痛苦比好,即使她不相信我，没有人会.

"阿彻，如果你不告诉我，那么我将不得不告诉办公室打电话给你爸爸。"她说，当她试图让我回答时，她的声音失去了一些严厉。

听到她的电话亚历克我的爸爸导致所有这些感情只是爆炸,我的愤怒是自由流动,我不禁反应混乱,"他不是我的爸爸!"我的喊声回荡在走廊上，在它的身后留下的沉默是不舒服的，所有的愤怒驱动的信心很快离开我的身体，因为我呼气。 她不傻，她会弄清楚发生了什么，我会被带离我的家，最后一个让我想起妈妈和姐姐的地方。

听到我的回应后，她的姿势似乎变硬了，我只能希望她不会因为我的爆发而生气。

"我只想再问你一次。 是谁干的"她的声音非常安静，第二句话被严厉地阐明，没有任何借口的余地。 我终于面对她，虽然我的头还低着，我的眼睛闪烁了她每隔一段时间，因为我考虑我要说的话。

"....艾力克"我的声音几乎是耳语，虽然我知道她听到了，知道别人知道这个秘密只是让我感觉到。.. 脆弱.

My Art:

Hazbin Hotel: Alastor

Gehenna Lupus: Jury Duty: Prosecutor

Gehenna Lupus: Jury Duty: Defense Attorney

Gehenna Lupus: Jury Duty: Sheriff

Inkenine: Sawyer

Horse: Floyd

Plague Doctor

Klaorn: Calvin

Zentangle Video

The Olive Tree

Video

Natura Mystica: Ahurewa

The Mirror/ The Gift

Warring Souls

Otherworldly

Sacred Battle

Alicorn: Eshai

Luna Rosie: Badriyah

Dzeeh Shash: Solanine

Horse: Autumn Equinox time-lapse

Gehenna Felidae: Casimir

Dzeeh Shash: Tiresias 2

Inktober 2023 D1: Dream

Inktober 2023 D2: Spiders