Pilot

Pilot

Dzień jak codzień z życia strażaka, studenta, ratownika, barmana, legionisty... No w sumie po prostu z mojego życia Czyli jak przeżyć wykłady z anatomii prawidłowej? Nie da się. Serio. To nie jest żart. Nie da się tego zrobić, a napewno nie po zarwanej nocce na nauce właśnie anatomii prawidłowej, bo człowiek spodziewa się wejściówki, a okazuje się, że będzie dopiero za tydzień na zajęciach w Mordorze. (do medycznego Mordoru jeszcze dojdziemy). Pomijając spędzenie całego dnia wcześniejszego i jeszcze poprzedniego na wykładach od siódmej do dwudziestej. Nie odbierajcie tego jako narzekanie. W żadnym wypadku. Widziałem plany zajęć innych kierunków i grup - wiem, żę mogło być gorzej. Chociaż okna między wykładami, które są za krótkie, aby pojechać do domu i za długie, aby siedzieć pod salą wykładową nie ustawiają człowieka w żaden sposób. Starajmy się jednak szukać pozytywów na tym pięknym wykładzie o godzinie siódmej trzydzieści rano, u największego diabła, który sam o sobie mówi, że "zło nigdy nie śpi". Takowych pozytywów nie ma. Przysięgam, że szukałem. Niestety podczas analizy wiązań między kręgami szyjnymi, około czterdziestej minuty wykładu, poddałem się. A wykład do dziesiątej trzydzieści. Podobno jednak wytrzymałem bardzo długo jak na tyle godzin na nogach - mój organizm musi mieć mnie za niezłego dupka. Nieszczęśliwie trzy flat whitey i obiad zamiast śniadania nie rozbudziły mnie na tyle, aby wytrzymać całe zajęcia. Nie będę wspominał o polepszeniu skupienia, które zdaje się, że usiadało w tylnych rzędach i postanowiło uciąć sobie drzemkę. Przy pierwszej godzinie wykładu moja głowa kiwała się jak hawajska laleczka na kokpicie osobówki przy jeździe po "kocich łbach". Powieki z sekundy na sekundę robiły się ciężkie, jak z ołowiu. Zdecydowanie nie chcielibyście, aby na urwanym filmie zobaczył was wykładowca, który na całej uczelni uchodzi za największego kutasa i jest cięty dosłownie na wszystko co żyje.

Supercorp tinder au: Swipe Right for a Super

Lena Luthor matches with Supergirl on tinder and she’s convinced that she’s being catfished.

“Kara, it’ll be fun,” Winn says, already reaching for Kara’s phone.

Kara’s face twists, she likes to think that she has a handle on the majority of Earth’s customs at this point in her life, but she’s never really understood the obsession of online dating. Sure, she supposes that it makes sense in a practical sort of way, but she much prefers to meet people face to face. It’s so much easier for her to figure people out when she can watch their features change and discreetly listen to telltale signs of life.

Starting at a screen doesn’t have quite the same effect.

“I don’t know,” Kara replies, sceptical, but she makes no move to retrieve her phone from Winn’s grasp.

“Come on,” Winn offers once more,  "after today you could use all the fun you can get,” he uses that pleading voice that causes Kara to shake her head, “and so could I.”

For the first time since returning home, Kara allows herself the time to reflect on the events of the day. It had started out just like any other, Kara suiting up and speeding off to some emergency to offer her assistance, but she had been wholly unprepared for the scene that greeted her upon her arrival.

Though, she doesn’t think she’ll ever really be prepared to see her sister under heavy fire. She’d done her best to intervene, but even with her super-speed she still wasn’t fast enough to stop the bullet from grazing Alex’s shoulder.

Alex had brushed off, of course, telling Kara not to worry, that her injury was merely a flesh wound, that she could stitch herself up if she wanted to. It had been enough to pull a smile out of Kara as she flew them back to the DEO.

Even by her standards, she has to admit that it’s been a particularly rough twenty-four hours.

Maybe she could use a little something to take her mind off things.

“Fine,” Kara concedes after receiving another pleading look from Winn that she’s not sure even Alex could resist.

                                                      _________

“Winn, I really don’t think this a good idea.”

“Relax, Kara,” Winn can’t help but roll his eyes at the way Kara paces around the room, “I’ve already set it all up, you’ve now got a fake Supergirl Facebook account by the way.” He bumps his shoulder with Kara’s in a futile attempt to draw a smile from her, he knows how exhausted she is and he thought this would be the perfect way to take her mind off Alex for the night. He knows Kara still feels somewhat guilty for not being able to protect her sister and she’d only left her side because Alex had insisted as much. “It’ll be more fun this way,” he promises, “haven’t you always wondered what kind of reaction Supergirl would get?”

Kara imagines that it would be infinitely more intense than kind of reaction that Kara Danvers would receive. “That’s not the point, Winn”

Winn smiles at Kara’s lack of denial, “No one is actually going to think that the real Supergirl is sitting behind the screen, anyway. What harm can it do?” He presses, holding the phone out towards Kara and arching his brow.

She ignores the voice in the back of her hand that tells her just how much harm it can do and takes the phone from an excited-looking Winn.

Kara is quick to get the hang of things work, making sure she’s actually swiping the right way. She rolls her eyes when the one the first profile she sees belongs to Mon-el, “Of course,” she scoffs, swiping her finger hard across the screen and ignoring the way that Winn eyes her curiously.

“Okay,” he breathes, surprised by the way Kara frowns and seethes at the same time, “I’m guessing that one is a no”

________

“It’s not going to work if you don’t swipe right for anyone,” Winn complains, huffing as he watches Kara swipe left on yet another profile.

“I have,” Kara protests, shielding the phone from Winn’s attempts to grab it.

“That does not count!” Winn says, throwing his hands up in frustration, “It doesn’t,” he reiterates when he sees Kara shrug, “Kara, the only person you’ve swiped right for is me and we both know that’s just because I’m sat right next to you and you’re way too nice.”

When Kara doesn’t say anything, Winn takes his chance, lunging across her and scrambling for the phone. Kara is completely past the point of caring, she doesn’t put up much of a fight as the phone is tugged from her hands.

“Right. Let us see what we’ve got here,” Winn does a quick scan, swiping right on a total of five people despite Kara’s halfhearted protests and child-like sulking.

It’s not until Kara has completely lost count of the number of profiles that Winn has deemed acceptable, that she feels the need to voice her complaints. “Winn!” She chides

“It’s not my fault you’re popular. People really do love Supergirl, you’ve got loads of messages waiting for you.” Winn says unapologetically

Kara doesn’t hesitate to take her phone back, ready to inspect the damage that Winn has caused.

“Seriously, Kara, I know this was just supposed to be a bit of fun but when was the last time you even went on a date?”

If Kara is being honest myself, she knows it’s been a while. In fact, she’s pretty sure that she’d struggle to pinpoint an exact date but in her defence, she’s been kind of busy lately and it’s really difficult to find time for romance in-between her day job and saving the city from rogue aliens. “Does it matter? It’s not like I can date any of these people as Supergirl.”

“No,” Winn agrees, “…but, you can date someone as Kara Danvers,” he continues, adding a tentative jab to Kara’s shoulder for good measure.

Kara shakes her head, that’s been tried and tested and she has more than enough evidence to suggest that it just doesn’t work.

“Seriously, Kara. I’m going to hack your account and start swiping myself if you don’t just pick someone,” Winn whines, he had anticipated this little endeavour entailing a little more excitement than simply watching Kara stare at her phone.

Kara gives a noncommittal hum and proceeds to swipe left on the guy that bears a striking resemblance to her morning barista.

The next profile that appears is a little more enticing and Kara is caught in two minds as to which direction she should go.

She swipes right before she loses her nerve.

_________

Lena is not entirely sure what possessed her to download the app in the first place and she’s even less sure about why she feels the need to browse through a selection of attainable date within her area.

At first, it had seemed like an okay idea, something to take the edge of her busy day. An easy way to find a stranger to pass the time with and provide a much-needed distraction. She certainly doesn’t have the time to go out and meet someone she’s actually interested in, especially when the only thing on her mind is to find someone to use as a form of stress relief.

Preferably with someone who won’t recognise her by her last name, or at the very least, they won’t be put off by it.

She knows the chances are slim.She knows that there’s always going to be something that people want, something that they need. There’s always going to be people asking for a comment on something or other, people are always going to want to know her opinions, especially when aliens are involved.

Lena knows that she’s always going to be tied to her last name no matter how hard she tries to sever herself from the Luthor name and everything it stands for.

She shudders when she stumbles across her secretary’s profile, swiping left as fast as humanly possible. As much as she considers Jess a valuable employee, perhaps the most loyal, she just can’t bring herself to go there. She needs someone forgettable, she needs a face she’s not going to see every morning as she walks to her office and Jess definitely doesn’t fit the bill.

The app soon becomes tiresome and Lena quickly becomes bored with the constant swiping left and the numerous 20-something boys that Tinder keeps suggesting.

She’s not that desperate.

Lena is just about ready to give up and admit defeat in her search for a distraction within this godforsaken city when National City’s very own hero pops up on her screen.

Lena can’t help but let out a little chuckle at the profile because obviously, it’s not really Supergirl. Why on earth would the girl of steel be on tinder?

And Lena knows better than to get sucked in by some middle-aged man masquerading as Supergirl. She really does. But,  she’d been lying if she wasn’t even the least bit curious as to how the stranger is going to explain themselves, or if they even explain themselves at all.

She wonders just how many people have fallen into this trap, how many gullible idiots have swiped right, fully expecting to match with the real Supergirl.

Still, Lena can’t deny that her interest is piqued, even if it is just to see how long the facade will last. In the end that nibbling need to just know, once and for all is what gets the better of her.

Before she can stop herself she’s swiping right.

[Read More]

Lena Luthor -> “Supergirl” S4 outfits (S3 | S2)

Steve Bucky LoveChild

How do you think a Child of Bucky and Steve would look like?

Would they have a son or a daughter? Maybe both? Maybe twins?

How would they look like? Like pre-serum Steve or after-serum steve?

Just give your opinion! Show your propositions! Write your ideas!

Przypadkowe spotkanie

-Sara, spokojnie, nie biegaj tak, bo sobie krzywdę zrobisz. - mówiła spokojnie babcia małej, około dwuletniej dziewczynki, która niczym karaluszek przemieszczała się z miejsca na miejsce

Mieszkanie nie było duże, trzy urządzone pokoje, z czego salon połączony z jadalnią. Telewizor zawieszony w rogu, na ściągnie nad drzwiami do sypialni. Niewielka kuchnia równolegle do łazienki. Wystrój? Raczej chaotyczny, zważywszy na to, że od pewnego czasu pojawiło się małe dziecko. Pocieszne i ruchliwe, jak to dzieci.

Dziadkowie uwielbiali rozpieszczać i zajmować się swoją wnuczką. Za każdym razem pozwalali jej na, aż za dużo. Normalne zachowanie dziadków, połączenie miłości i swobody. Wszędzie dobrze, ale u dziadków najlepiej.

Dziewczynką zajmowali się wspólnie, pod nieobecność mamy, która musiała wyjść do miasta załatwić kilka urzędowych spraw i zrobić zakupy.

Niespodziewanie do drzwi ktoś zapukał. Zdziwiona kobieta podeszła do drzwi, a patrząc przez judasza zobaczyła obladowanego sprzętem strażaka. Teraz nie dość, że zdziwiona, to jeszcze wystraszona otworzyła drzwi.

-Dzień dobry, starszy aspirant Buchanan Barnes, JRG 15 - centrum. Dostaliśmy wezwanie o wydzielanie się dwutlenku węgla w budynku. Musimy sprawdzić wszystkie mieszkania, włączając w to każdy otwór wentylacyjny. Czy mogę? - grzecznie skłonił się wskazując głową w hełmie na wnętrze mieszkania

Kobieta otworzyła szerzej drzwi i wpuściła strażaka. Mężczyzna był w prawie pełnym umundurowaniu. Jasny nomex, z odblaskowymi emblematami Państwowej Straży Pożarnej, stanowił komplet wraz z hełmem. Ciężkie buty wyraźnie zaznaczamy każdy krok. Ciężka butla na plecach oraz maska luźno przypieta do klatki piersiowej były jedynie częścią sprzętu jaki miał przy sobie. Oburącz trzymał miernik. Stopniowo przechadzał się między pokojami, bacznie obserwując ekran miernika.

Dziewczynka niespodziewanie wybiegła z jednego z pokoi i wpadła dokładnie na nogę strażaka. Chwyciła się nogawki, aby się nie wywrócić. Spojrzała w górę i zaniemowiła, a po chwili zaczęła się wesoło śmiać.

-A co to za brzdąc mi się do nogi przykleił co? - zaśmiał się, klekając na jedno kolano i podtrzymując dziewczynkę za plecki

Roześmiane maleństwo dotykało kolejno wszystkich odstających i ruchomych elementów na nomexie. Strażak zdjął swój hełm i dał go dziewczynce do zabawy, była zachwycona.

Nagle drzwi otworzyły się ponownie. Stanęła w nich młoda kobieta, mama dziewczynki. Z niepokojem w głosie od razu zwróciła się do ojca:

-Dlaczego przed blokiem stoi straż?

Strażak wstał z pozycji klęczącej i zwrócił się do kobiety, która rozpoznając jego twarz wypuściła z rąk torebkę, a dokumenty rozsypały się w przedpokoju. Niebieskie oczy zaiskrzyły, a lekko pomalowane usta otworzyły się z niedowierzaniem.

-O dziwo ciebie to się tutaj nie spodziewałem, mimo wszystko. - uśmiechnął się poprawiając odpięte przez dziecko kieszonki

-Buck? Co ty tu robisz? - do kobiety jakby dalej nie docierało co się dzieje, dalej stała w drzwiach ze wzrokiem unieruchomionym na strażaku

-Pracuje, sprawdzam CO2 w bloku, miałem zgłoszenie. Tak ubrany na kawę raczej bym nie przyszedł.

-Halli, jak piętra? - zatrzeszczało z radia przypietego do klatki strażaka

-Odczytów brak, kuchenki standard, brak wycieku. Dalej do góry?

-Nie, właśnie znaleźliśmy winowajce. Przekłamane wezwanie, instalacja jest nowa. Zawijamy się.

-Przyjąłem. - odstawił radio z powrotem na kieszeń i kucnął do dziewczynki, która siedziała wewnątrz jego hełmu - No niestety maluszku, musisz mi to oddać. Może kiedyś dam ci się tym pobawić, ale dzisiaj nie mogę.

Wyciągnął dziewczynkę z hełmu, posadził ją na kanapie pośrud puchatych poduszek, a hełm ubrał na głowę. Pożegnał się grzecznie z dziadkami dziewczynki i ruszył do wyjścia. W przedpokoju stanął twarzą w twarz z młodą mamą. Spojrzał w mocno niebieskie oczy, uśmiechnął się i powiedział spokojnie :

-Do ponownego spotkania.

- Victoria Erickson