Firehalligan - Halligan - Tumblr Blog

Tom Hardy via TikTok

People!

Go and do it!

please take my What Kind of Vampire Are You? quiz…

SuperCorp Children facts

Recently, I was thinking about #SuperCorpChildren and came to some interesting conclusions:

>The first child would be the most anticipated, because Lena has a lot of stress in her life and everyone would be constantly stressed or not having a miscarriage (kill me if I'm wrong, but in my opinion it is Lena who would like to be pregnant, not our beloved Kara).

>CatCo would definitely create the hashtag #SuperChild or something like that and stamp all possible passwords associated with it. However, considering the friendship between Cat and Kara, the first articles would appear very late, even a few years after their birth, when our Super couple would decide to do so.

>I have the overwhelming feeling it must be frustrating to be a child of two of the world's most powerful beings. (I know from my autopsy that being a baby of someone important is frustrating, everyone looks at their hands and has huge expectations. You are afraid to make even the smallest mistake.).

>Their first child would be very restrained and subdued. He would be extremely aware of his powers, which he would learn from an early age. Additionally, being surrounded by DEO officers and agents becomes serious.

>One of their children, perhaps in the name of adolescent rebellion or simply out of temperament, would choose Conner Kent (a clone of Superman and Lex Luthor) as their best friend. Kara would probably have no problem with that, but Lena would have been skeptical of him for a long time because of her relationship with Lex.

>Since children were a mix of Kryptonian and human genes, I think they would have to train to stay in shape on a par with their cosmic mother. But it would come easy for them. They would also not be able to train in human conditions only in high overload zones, e.g. instead of lifting something in kilograms, they would have to in tons.

>It seems to me that only one of the SuperCorp children would choose to become CEO of LuthorCorp.

>One of the kids would like to recreate Krypton. Maybe at the level of planetary restoration, but maybe gradually from the formation of families. We have the family of El which grows with the children of Kala and Kara. One of the children would choose to recreate another Kryptonian lineage. Digging a little bit into google I think they would choose the Veks family (The house of Veks, their ancestors stood for begining, question and change) so it would be a good choice for a new beginning of Krypton.

That would be against the background. If something else comes to my mind, it will definitely show up here.

I read a fic recently where Kara ran into a type of kryptonite that made her switch genders, so in order to visualize I made these edits, and yes according to me Chris Evans is the male version of Kara

Pilot

Dzień jak codzień z życia strażaka, studenta, ratownika, barmana, legionisty... No w sumie po prostu z mojego życia Czyli jak przeżyć wykłady z anatomii prawidłowej? Nie da się. Serio. To nie jest żart. Nie da się tego zrobić, a napewno nie po zarwanej nocce na nauce właśnie anatomii prawidłowej, bo człowiek spodziewa się wejściówki, a okazuje się, że będzie dopiero za tydzień na zajęciach w Mordorze. (do medycznego Mordoru jeszcze dojdziemy). Pomijając spędzenie całego dnia wcześniejszego i jeszcze poprzedniego na wykładach od siódmej do dwudziestej. Nie odbierajcie tego jako narzekanie. W żadnym wypadku. Widziałem plany zajęć innych kierunków i grup - wiem, żę mogło być gorzej. Chociaż okna między wykładami, które są za krótkie, aby pojechać do domu i za długie, aby siedzieć pod salą wykładową nie ustawiają człowieka w żaden sposób. Starajmy się jednak szukać pozytywów na tym pięknym wykładzie o godzinie siódmej trzydzieści rano, u największego diabła, który sam o sobie mówi, że "zło nigdy nie śpi". Takowych pozytywów nie ma. Przysięgam, że szukałem. Niestety podczas analizy wiązań między kręgami szyjnymi, około czterdziestej minuty wykładu, poddałem się. A wykład do dziesiątej trzydzieści. Podobno jednak wytrzymałem bardzo długo jak na tyle godzin na nogach - mój organizm musi mieć mnie za niezłego dupka. Nieszczęśliwie trzy flat whitey i obiad zamiast śniadania nie rozbudziły mnie na tyle, aby wytrzymać całe zajęcia. Nie będę wspominał o polepszeniu skupienia, które zdaje się, że usiadało w tylnych rzędach i postanowiło uciąć sobie drzemkę. Przy pierwszej godzinie wykładu moja głowa kiwała się jak hawajska laleczka na kokpicie osobówki przy jeździe po "kocich łbach". Powieki z sekundy na sekundę robiły się ciężkie, jak z ołowiu. Zdecydowanie nie chcielibyście, aby na urwanym filmie zobaczył was wykładowca, który na całej uczelni uchodzi za największego kutasa i jest cięty dosłownie na wszystko co żyje.

"A lot of my friends Want's to be ripped... And I'm Just here, wanting to be thick as f*uck"

Like

they Want shredded ABS = I prefer toned ABS and big V-cut

They Want small ass = I want thick butt (which a woman can grab)

They Want smooth chest = I want big pecs which will be like a pillow for my future lady

They Want thin muscled legs = I hant calves like a beast

They Want clean face = I want thick short cut beard

And you girls? Who do you prefer and what do you like the most? What turns you on in a man body?

I really can't move on from this.

I mean, like....

Bonus:

Adventure Time AU ‘’ Behind the Scenes’‘

An AU of Tangled inspired me to draw this. xD

ᴏᴄ / sʜɪᴘ ᴀᴇsᴛʜᴇᴛɪᴄ ᴛᴇᴍᴘʟᴀᴛᴇ ••                          [ downloads: ᴘᴀʀᴛ ᴏɴᴇ / ᴘᴀʀᴛ ᴛᴡᴏ ]

This is my very first character template. It’s pretty simple, but I hope y’all can get some use out of it! The font I used for most of the text is QUICKSAND, which you can find [ here ]! I hope this helps inspire someone to do something nice for their OCs. ♡

Lena Luthor -> “Supergirl” S4 outfits (S3 | S2)

Lena Luthor x reader (Couldn’t stand a chance; not against you)

Request: Can you do a lena x reader : where the reader doesnt think they have a chance with lena because they think that she has feelings for kara but she likes the reader instead 

a/n: so, I guess it’s pretty obvious that I’ve added another component of media to complement the reading experience, and here’s my first ever go at it!!! There’s only so many of the same gifs I can use for these posts tbh, LOL. I am seriously having the time of my life though… It’s so much easier writing this particular style of fan fic and being able to envision so many different lives this way - there’s really so much freedom and I am absolutely loving every moment of it. Thank you all for sticking around and thanks to those who dropped by and read something I’ve written. I truly appreciate every last one of ya :D

this was a really fun one but also a bit challenging. I feel like I’ve taken a bit of a different direction than what I’m usually predisposed to and totally cranked up all the angst I could muster for this… Who knows why I was in such a mood to be an angst monster. I guess I figured this one in particular deserved it. I think I can happily say I’m pretty proud of this one!!

- - - - -

If anyone were to ask you to describe your life, you would perhaps say it’s remained rather happily uncomplicated thus far, and you’d coasted for the better part of the two decades of your happy-go-lucky life. You left high school and the rest of your worries behind, ready for the next chapter in your life.

You messed around a little bit before eventually buckling down to attend a small community college and chase your diploma - much to your pleasant surprise, you somehow you managed to graduate on the dean’s list.

Now, you find yourself starting as a tattoo apprentice, something you absolutely did not go to school for but stumbled upon in a serendipitous stroke of events. Naturally, you said yes to the opportunity when it presented itself.

You’ve come to understand that in life, things more often than not have a long-winded way to go about being; things that are meant to be come to fruition right as you’re ready, and yet they are realized long after you can be aware of what’s happened. Before you know it, you’re changed - and that is the truth of the very reactionary nature of the privilege that is to exist.

As it was, you’re just like anyone else, trying to find the precarious balance of standing out of the way of things you can’t fight with, and taking action for the things you so badly wanted and to fight for them.

Still, you would admit you were a lover more than a fighter - and still you think that’s the shittiest cliche known to mankind. You’ve come to learn that the two aren’t mutually exclusive - you often in fact found yourself dancing on the precipice of both realities at once.

So how on earth possibly were you to know if you would fight for what you love, or love what you want to fight for, or whatever else tired trope have you? You certainly did not know.

It’s a conundrum indeed to be a respectful person, and even more so a challenge to respect yourself enough and to believe you deserve certain guarantees of happiness, just like anyone else.

If you were confronted with the choice of getting what you so deeply wanted in your heart, but doing so would be at the cost of irreparably hurting the one you desired at all, what would you even choose?

Keep reading

- Victoria Erickson

In love with a secret

Naturally quiet sky. The remains of cold winter and mild heat upcoming spring. Minted by the old clock tenth it stated the exact start of the masked ball in an old-fashioned restaurant on the sidelines of the city. Guests gradually rode a variety of cars, sometimes taxis, and even long or short limousines. Each stood out from the crowd even minimal. Men lacked breath when their partners stood in the gentle lamplight surrounding restaurant. Colored lights hanging above the entrance threw a rainbow glow on a variety of dresses and suits.

During the whole ball was determined only one conductive rule - masks must be worn until the official end. As a result had to be maintained atmosphere to know your partner, his or her mysterious personality, which everyone hides. For this one evening you could become someone completely different . Classical music was spreading among the guests passing by polished parquet to their tables. Music was played by several persons band with two vocalists, woman and a tall man who played on the violin between quiet verses songs.

Another group appeared in the courtroom. Three people in suits and one in a dress. Christopher, Damien, Nicole and Gabriela, a specific group of close friends. Quietly looking around toned decorations they went to an empty table with four chairs. Young men were very different. Tall Christopher was extremely thin, had aloof, but warm look. Black two-piece suit with selected blue tie and handkerchief in his front pocket was imperceptibly loose, but still looked at him incredibly. Perfectly arranged hair was slicked back with the high-ranking front. Success crowned platinum black mask with a black ribbon tied to the back of the head.

Meanwhile Damien seemed to be the complete opposite of his new friend. Medium height, almost a head shorter, he was very well built. Also two-piece suit well matched to his muscles. Dark blond hair as usual had piled up with minimally trimmed sides. Merry flames danced in the unaccustomed contact lens eyes that encircled the stiff , black mask on a thin but strong elastic. Even small smile never left his face, he was too excited about the whole event.

Third person in a suit was Nicole. Minor stature of Damien, but still extensive, she sat with founded foot on the other leg and with glass in her hand. As one of the few in the room she was wearing a traditional black suit with closed lapels of her jacket. Vest also was black and shirt was in a really dark shade of grey. Soft red tie and handkerchief in chest pocket gave life of the whole composition. The mask was properly trimmed satin belt with cut out holes for eyes. Short brown hair was piled up in wave which fell terminal on the right side of the forehead, the sides were thoroughly, but not too short shaved.

The last person, the only in dress was beautiful young pianist sat with shy expression. She came by the arduous exhortations from Nicole. Gabriela didn’t like big events, much more preferred to spend time at home with close friends and possibly drink something stronger. Masked ball wasn’t her climate. However, this event after all promised to be very pleasant. She smoothed her hands over delicate material of an ankle-length dress. Creation was red, holding on the breast and carefully adhering until the middle of the abdomen, continue doing marginally wider. While steps were heard quiet tapping of pretty high heels. Classic golden and red hard mask was associated to head by gold belt hidden under the mid-related red hair.

People were coming both at the tables and on the floor. Evening gradually took on its own rhythm. Synchronized dancing couples in love. Dresses in variety of typefaces and colors swirled between the black , gray and blue suits. Every note, every sound and word hit each listener differently. The most timid, those who came alone, tried their best inviting women standing in the distance. With great joy women took the call and gave the bear adventure.

The four sat at a table talking about the regular topics , not when someone in the side would join in the conversation , but only for a brief moment. With smiles they wanted to know themselves closer. Hidden behind masks didn’t feel so much exposed. For this one evening they were actually able to show a part of their personalities, which maybe even they didn’t already know. Parquet called everyone around, but it seemed to not work on them. They drowned in the emerging themes. Sipping from time to time glasses of champagne they didn’t feel the passage of time.

“Would someone go with me to smoke? Because I don’t like going alone, but I really need to.” Asked Chris at the end of the next topic

“I’ll go with you, no problem.” Said Nicole with little smile “We’ll be back soon.”

The ballroom was a switch to three different parts of the restaurant. On the one hand, it passed to a smaller , yet the combined small room where they were sitting. Previously, there were large glass doors leading to the garden with a gazebo , and at the very beginning was the corridor to the rest of the building. The two went to the cold air, it was almost midnight. The boy pulled from his inside pocket a pack of cigarettes and began to look for lighter. Amused girl pulled from her trousers her own lighter and fire up his cigarette. After a moment they both belted out clouds of gray smoke, in this difference, that he smoke and her was an ordinary frozen breath. They talked about pleasant evening.

“It was a good idea. It’s nice that you took us.” He said with a small smile

“Come on. You are the only people with whom I actually wanted to spend this evening.” She also smiled under her nose

“It’s nice.” He summed up quietly taking one of the last cigarette breaths before throwing it into the ashtray

Returning to the building they saw sitting closer to each other Gabriela and Damien. They talked freely about some trifle. Is it possible that something clicked between them so quickly? No? But maybe? Chris and Nico exchanged knowing glances before they came back to the table.

When they returned to the previous composition, the girl in a suit leaned forward to Damien and whispered something to his ear. The boy gradually began to take on color on his cheeks. He looked uncertainly at the girl, shaking his head too violently. Instead of next council, he received a strong blow in the frame. He rubbed aching place and sighed.

Said Nicole loud enough only for Damien to hear

“Okay, fine. But if it not go the way you said I will never go out with you again.”

“We both know it’s not true.” She laughed under her breath, this time quite unnoticed

Damien stood up suddenly. He adjusted his tie and took a deep breath. He slide his chair and walked over to Gabriela. He pulled his arm to her. Surprised pianist looked at him with pure disbelief.

“Could I ask you to dance?”

“I can’t dance.” She whispered

“So do I. But I think it’s worth trying. So? Will you dance with me?”

Gabriela felt kicking under the table. Nicole clearly nodded her head with a grin. Rogue, thought Gabi, throwing her friend ambiguous glance. This meanwhile kicked her again and pointed her head heavily on still waiting Damien.

“Yes. With a pleasure.” She replied gently grabbing his hand

The boy beamed from ear to ear. Departing he patted Nicole on shoulder in thanks. Entering between dancing pairs they disappeared remaining at the table siblings sight. Girl with satisfaction watched them to the last moment.

“Someone here as usual can give advices, but can’t apply to them. “ Said Chris raising his glass up in a gesture of elegant toast

Nicole did the same.

“Sometimes it’s easier to push someone into deep water, than wade in it alone.”

“It’s always easier to just sit and look at the happiness of others. At some point of your life you will regret it, that you so much wonder instead of act. You won’t even see when an opportunity will pass right in front of your face. Then, unfortunately, you will spit in your own face.” Chris concluded peacefully

“Tell me, why you always have to be smarter?” she asked sarcastically looking at him with a family love

What relationship can be established between two strangers who met by accident. Accidentally they started talking, quite accidentally became emotionally inseparable. Both felt and understood it. Probably never had or need to question it. This is the great magic of friendship, which turns out to be just family.

“Because as you’re worried about other, you forget that you also need someone to worry about you.”

The next songs began and ended. A pair still swirled in a dance once again laughing happily.  Siblings were talking and sipping champagne. Surprisingly chat was paused when, as mysterious as the other men in masks, gentleman appear. Mature man was dressed in a gray suit , he stood upright with one hand in his pocket, the other holding a glass. He wore also gray mask with slightly protruding sides and cobweb at the edges. His hair was dark and cut short. He greeted both of them, but his attention focused mainly on Nicole’s older brother, who felt slightly intimidated.

“I don’t know if it will be the right behavior, but being on the mask ball it seems to me that it’s worth to dance.” He started minimum gesticulating his hand with glass, trying to not spill champagne “Especially in good company, if there is such a possibility.”

The girl gave her brother a meaningful look with a raised one eyebrow. Chris started getting redden.

“Can I ask you to dance?” finally asked the man sending the boy a pleasant half-smile

Christopher began to stutter. He didn’t know what to say or even what to do. He shivered, but not in fear, more in excitement. He looked at the girl, who winked at him to show support. His voice broke as he answered:

“Y-yes.”

The man smiled clearly wider. He put down his glass and took boy’s hand. Together they went to the dance floor. Coon they disappeared from sight of now lonely Nicole.  For a moment she laughed under her breath, because of shocked expression on her beloved brother’s face. She finished her champagne and sat back. She looked around the table.

“I’m alone.” She whispered looking at the empty chairs “Why I’m not surprised?”

She reached for her phone. Low battery. She turned it off and hide in pocket. She began tapping her fingers on the edge of table.  She could go out for a cigarette, but she’s not smoking. Whit a kind of sadness, she began to think about her brother’s words. He was right. It’s easier to help, than take a risk to do it yourself. The fear was eating her alive very often, before inviting someone or doing something. Instead of doing, she preferred to remove herself into a corner and just wait in hide until real chance disappeared.

“I wonder, how many chances I missed?” she thought tapping her finger on the lips

The evening passed. Her companions still hadn’t appeared. But when you’re sitting alone the time is moving slower. In fact it has been only three or four song. Mainly at this time she kept her head down, playing with the napkins and trying to make them into origami. However some inner strength made her look up. She raised her eyebrows and looked slowly around. Firstly she didn’t see anything disturbing, but she saw someone very interesting.

Young lady, beautiful. Around her height in heels. Nicole watched with pure awe this new form. She began to wonder why didn’t she saw her earlier. Probably because then wasn’t the right moment or she just wasn’t looking. She was too focused on her group. However, now her entire focus was on this amazing form that stood near the dance floor, just few tables away. Unusual hair, a combination of golden blonde with red, fell in waves over her shoulders and the back. Woman stopped a waiter carry glasses.

“I event not watch as the chance will pass before my nose.” Nicole whispered to herself

She bit slightly on her lower lip and frowned. She swallowed and stood improving rapidly, along with the hair control. She walked slowly toward the masked girl. Divides them only a few steps when a group of laughing couples passed right in front of the girl, covering her pretty goal. When they passed the mysterious lady disappeared. Shocked, Nicole looked around, but she was nowhere to be found. Probably another opportunity literally fled in front of her nose.

Saddened she looked down on the almost empty glass. She shook her head and stood at the previous place of women, putting her free hand into pocket. Sale filled the familiar sound of “Don’t Close Your Eyes”, right song for English waltz. Many couples moved to their tables to make room for the special others who started gradually and rhythmically put waltz steps. The girl sighed again.

Raising her glass to lips she felt soft tapping on her shoulder. Surprised she turned and numb.

“Hello.” Said the same fire haired beauty

“Good evening.” She answered smartly bowing her head in bow

“Are you looking for someone?” she asked with a pleasant smile covered by light-red lipstick

“Yes.” She putted her glass on tray of passing waiter “You.”

“So you found.”

Nicole pulled at her hand in an inviting to dance gesture. She didn’t have to speak, the woman accepted the gesture and together they went to the dance floor. Initially calm English waltz began to change. First movements were basic. Peaceful transition from gentle rotation. They seek a common rhythm, which were found extremely fast. The next steps seemed to come to themselves , along with the music. They divert glances from their faces. The girl felt like in a trance, mesmerized by so deep, blue eyes. Inside she was droning in the ocean eyes, Black mask become perfect underlined. The whole thing was covered with black lace patterns.

At the next centrifuge woman’s hair passed equal wave on one arm and back. Dark blue dress swirled with every movement creating kind of illusion. The whole person was hypnotizing. The girl anxiously give up to this action. Slender hand on her tense shoulder and in gentle grip, slim body rigidly connected to the strong one.

Music began fading, uncomfortably fast. They slowed movement without losing contact even for a second. They stopped, standing still in the starting position, with stiffly raised arms and clasped bodies. Nicole blinked slowly several times before dropping her arms. She didn’t let go of her partner’s hand. She moved it closer to her mouth and slightly kissed her knuckles. Still without talking woman grabbed her by the arm. Steady pace they came at even colder than before night. Courtyard drenched pearl glow of the moon and a single golden lights placed here and there.

Standing in the gazebo they could still hear the slow music playing  nicely in the background of the whole scenery. They were alone.  Nobody went out for a cigarette, chill deterred everyone. Not knowing how to start a conversation they simply stood at the wooden railing and watched the surroundings, and sometimes watched each other. Didn’t feel the need to say a word. It was just nice to them, each other’s company was a reward for silence.

“You still didn’t tell me your name.” began Nicole whispering, like if she would talk little louder  it would scare woman away

“You didn’t ask.”

“I’m asking now.”

“You will not get the answer.” Woman smiled a little

“Why?” she looked at woman’s face

She lifted one of her hands to her face and taped lightly on the edge of the black mask.

“It will be our little secret. Our names, the details of our faces.”

“You won’t take off your mask? Even at the end of the event?” it was easy to hear sadness in girl’s voice

“Is it so curious for you to know who I am?”

“Someone witch such amazing dancing skills and the beauty is worth remembering. In every, even little detail.” Nicole reached and kissed woman’s hand one more time with little smirk

“Okay. I will take off my mask. But only if you take off yours too.”

“Deal.”

For a moment they stood doing nothing. Slowly Nicole reached to back of her head and solved thick but weak satin knot. She began to slowly remove the mask, closed her eyes slightly, when for a short moment the world has become completely black. Warm, fine hand landed on her face, covering her eyes. A second later, she felt a gentle touch of her partner’s lips. Gentle brushing movements filled them with greater desire. The kiss was tender, but not long enough to get satisfied. Both wanted to feel it fully, but they didn’t allow it to themselves. Hand slipped quickly from the girl’s face, who opened her shocked eyes and saw woman with rosy cheeks. Unfortunately still in the mask. Her own mask also was still on the right spot. A Little confused she tied the knot back.

“Does it count as cheating?” Nicole asked slightly amused and disappointed at the same time

“I kept my promise. I took off my mask.” The woman answered with a coquettish smile

“I didn’t see.”

“It’s not my fault.” She laughed quietly hugging herself from cold

Nicole with a half-smile took off her jacket and covered woman’s arms, who put her bare arms in pleasantly warm sleeves. Standing there for another moment they explored each other’s faces. The woman wandered after every inch of girl’s face. Freely she grabbed her by the tie, pulling it partially out of the dark vest, and pulled girl slightly closer. But not close enough for a kiss. Feeling stronger hands around her waist, she threw her other hand on girl’s neck. Their foreheads gently touching.

Never before blue compose so nicely with the bronze. Ocean greedily devoured every look from brown eyes.

With a sigh she improved her vest and tie. She put both hands on her neck. They slowly swayed to the rhythm of music flowing in the distance. It would seem that everything is happening in a completely different realm. The only stabile point between the two worlds was music. Music, which absorb them. They passed rhythmically every three steps, in a position similar to the waltz one, but much looser. Their hands fit like a puzzle.

They savor the moment, only exchanging glances. Everything else seemed to be an unnecessary gesture, all the words have lost their meaning. There was only this one moment. The next few minutes of the last song. Melody grew quieter, more closer to completely finished. Finally the music stops, event is over. A pair evenly stopped, but were still almost hugging.

Even a whisper of masked woman seemed to be too loud:

“It’s late.” Her gaze wandered wistfully after every detail of girl’s masked face

“Substantially.” Also said in a whisper

Female hand went quietly through the shoulder to her cheek, stroking it by thumbs. Another gust of wind caused an unpleasant shiver along thin body. Nicole sighed, smiling with a distinct sadness.

“Sweet moment are fleeting like the cold wind. Creating a similar thrill.”

A pleasant half-smile received the same answer. Woman took off girl’s jacket and gave it back to the owner, who quickly put it on her shoulders. Masked woman buttoned all the buttons in the jacket, improving small folds. She smoothed black arms the last time. She bit her lower lip, when she turned om the heel and intend to go away.

Nicole grabbed her hand. A quick but smooth movement turned her again to the girl. She reached to the rosy cheek, tenderly brushing the skin and the edge of the mask. This time she smiled coquettishly as she leaned to woman. Instead on thirsty red lips, she gently kissed her knuckles, which she was still holding.

“Goodbye, Mon Cher.”

“Goodbye, Mein Lieber.”

With last farewell the girl gradually let go of a woman’s hand, letting her go. Quickly she disappeared behind the glass doors among the crowd seeking to exit. After waiting two minutes she too returned to the building. She was immediately greeted by her friends.

“We’ve seen everything.” Began Damian violently “Who was she?”

The girl sighed looking at the output:

“My Secret.”

Zakochana w sekrecie

-Witaj. -powiedziała ta sama ognisto-włosa pięknośćNaturalnie spokojne niebo. Pozostałości chłodu zimy i delikatnego ciepła zbliżającej się wiosny. Wybijana przez stary zegar, gdzieś daleko dziesiąta oświadczała dokładne rozpoczęcie balu maskowego w staromodnej restauracji na uboczu miasta. Goście stopniowo podjeżdżali rożnymi samochodami, niekiedy taksówkami, a nawet i długimi lub krótkimi limuzynami. Każdy wyróżniał się chociażby w minimalnym stopniu. Mężczyznom brakowało oddechu, gdy ich partnerki stawały w delikatnym świetle lamp otaczających restauracje. Kolorowe lampki wiszące nad wejściem rzucały tęczowa poświatę na rozmaite suknie i garnitury.

Podczas całego balu była ustalona tylko jedna przewodząca zasada - maski musza być noszone, aż do oficjalnego zakończenia. Dzięki temu miała być utrzymana atmosfera poznania swojego partnera, jego tajemniczej osobowości, którą każdy skrywa. Na ten jeden wieczór można było stać się kimś całkowicie innym. Klasyczna muzyka rozlewała się miedzy gośćmi przechodzącymi do stolików przez wypolerowany do połysku parkiet. Grał kilkuosobowy zespól wraz z dwoma wokalistami, z czego jeden, wysoki mężczyzna, grał na skrzypcach miedzy zwrotkami spokojnej piosenki.

Kolejna grupa pojawiła się na sali. Trzy osoby w garniturach oraz jedna w sukience. Christopher, Damian, Nicole oraz Gabriela, specyficzna grupa przyjaciół. Spokojnie rozglądając się po stonowanych dekoracjach przeszli do wolnego stolika z czterema krzesłami. Młodzi mężczyźni bardzo się różnili. Wysoki Christopher był niezwykle szczupły, spojrzenie miał zdystansowane, ale ciepłe. Czarny garnitur dwuczęściowy z dobranym granatowym krawatem i chustką w kieszonce marynarki był niedostrzegalnie luźny, jednak wciąż wyglądał na nim powalająco. Idealnie ułożone włosy były zaczesane do tyły z wysoko postawionym przodem, tworzącym estetyczną ściankę. Sukces wieńczyła platynowo czarna maska wiązana czarną wstążką z tyłu głowy.

Damian tymczasem zdawał się być całkowitym przeciwieństwem swojego nowego kolegi. Średniego wzrostu, prawie o głowę niższy, był bardzo dobrze zbudowany. Także dwuczęściowy garnitur świetnie dopasowywał się do jego muskulatury. Ciemnego blond włosy jak zwykle miał postawione na wysokiego jeżyka, a boki minimalnie przycięte. Wesołe ogniki tańczyły w nieprzyzwyczajonych do soczewek oczach, które okalała sztywna, czarna maska na cienkiej, ale mocnej gumce. Chociażby mały uśmiech nie opuszczał jego twarzy, był zbyt podekscytowany całym wydarzeniem.

Trzecią osobą w garniturze była Nicole. Mniejszej postury od Damiana, ale wciąż rozbudowana, siedziała z założoną nogą na nogę i kieliszkiem w dłoni. Jako jedna z nielicznych na sali miała na sobie tradycyjny czarny garnitur z zamkniętymi klapami marynarki. Kamizelkę oraz koszulę także miała czarne. Stonowany czerwony krawat oraz poszetka umieszczona w brustaszy nadawała życia całej kompozycji. Maska była przyciętym odpowiednio pasem satyny z wyciętymi otworami. Krótkie brązowe włosy ułożone do góry w fale opadały końcówkami z prawej strony czoła, boki dokładnie, ale nie zbyt mocno podgolone.

Ostatnia, jedyna w sukience,  piękna,  młoda pianistka siedziała ze skrępowanym wyrazem twarzy. Przyszła za uciążliwymi namowami Nicole. Gabriela nie przepadała za dużymi imprezami, znacznie bardziej wolała spędzić czas w domu z bliskimi przyjaciółmi i ewentualnie napić się czegoś mocniejszego. Bale nie były jej klimatem. Jednak ten wieczór, mimo wszystko, mógł zapowiadać się bardzo przyjemnie. Przygładziła dłońmi delikatny materiał długiej do kostek sukienki. Kreacja była czerwona, trzymająca się na biuście i dokładnie przylegając, aż do połowy brzucha, dalej robiła się minimalnie szersza. Podczas kroków słychać było ciche stukanie obcasów całkiem wysokich szpilek, zagłuszane muzyką.

Ludzi przybywało zarówno przy stolikach, jak i na parkiecie. Wieczór stopniowo nabierał swojego własnego rytmu. Zsynchronizowane tańce zakochanych par. Suknie najróżniejszych krojów i kolorów wirowały pomiędzy czarnymi, szarymi i niebieskimi garniturami. Każda nuta, każdy dźwięk i słowo trafiały do każdego słuchacza inaczej. Najbardziej nieśmiali, ci którzy przyjechali sami, spróbowali swoich sił zapraszając stojące w oddali kobiety. Z ogromną radością przyjmowały zaproszenia i dawały się ponieść przygodzie.

Czwórka siedziała przy stoliku rozmawiając o regularnych tematach, niekiedy ktoś z ubocza dołączał się do rozmowy, ale tylko na krótki moment. Z uśmiechami poznawali samych siebie bliżej. Skryci za maskami nie czuli się tak bardzo odsłonięci. Na jeden wieczór rzeczywiście mogli ukazać pewną część swojej osobowości, której może nawet sami dotychczas nie znali. Parkiet wzywał wszystkich dookoła, ale na nich zdawało się to nie działać. Utonęli w przestrzeni pojawiających się tematów. Popijać co jakiś czas przynoszone kieliszki z szampanem nie czuli upływu czasu.

-Poszedłby ktoś ze mną zapalić? Bo sam nie lubię, a chce mi się. -zapytał pod koniec kolejnego tematu Chris

-Przejdę się z tobą, żaden problem.-uśmiechnęła się Nicole -Za niebawem do was wrócimy.

Sala balowa stanowiła łącznik do trzech różnych części restauracji. Z jednej strony przechodziło się do mniejszej, połączonej salki gdzie dotychczas siedzieli. Wcześniej znajdowały się duże szklane drzwi prowadzące do ogrodu z altaną, a na samym początku było przejście korytarzem do dalszej części budynku. We dwoje wyszli na chłodne powietrze, dochodziła północ. Chłopak wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki paczkę papierosów i zaczął szukać zapalniczki. Rozbawiona dziewczyna wyciągnęła ze spodni swoją i mu przekazała. Po chwili oboje wypuszczali obłoki szarego dymu, w tej różnicy, że on dymu papierosowego, a ona zwyczajnego zmarzniętego oddechu. Rozmawiali o przyjemnym upływie wieczoru.

-To był dobry pomysł. Fajnie, że nas zabrałaś.

-Daj spokój. Jesteście jedynymi osobami, z którymi rzeczywiście chciałam spędzić ten wieczór. -uśmiechnęła się minimalnie pod nosem

-Jest przyjemnie. -podsumował cicho chłopak biorąc jednego z ostatnich buchów zanim wyrzucił peta do stojącej nieopodal popielniczki

Wróciwszy do środka zobaczyli siedzących bliżej siebie Damiana i Gabrielę. Swobodnie rozmawiali o jakichś drobnostkach. Czy to możliwe, że tak szybko coś miedzy nimi zaiskrzyło? Nie? A może jednak? Chris i Nicole wymienili porozumiewawcze spojrzenia jeszcze zanim doszli do stolika.

Gdy wrócili do poprzedniego składu, dziewczyna w garniturze pochyliła się i szepnęła coś do ucha Damiana, który stopniowo zaczynał przybierać na kolorze. Spojrzał niepewnie na dziewczynę, kręcąc zbyt gwałtownie głową. Zamiast kolejnej rady otrzymał mocnego kuksańca w ramie. Potarł bolące miejsce i westchnął.

-Dalej. Do roboty. -powiedziała tym razem głośno Nicole, ale tylko na tyle, że słyszał ją wyłącznie Damian

-Niech ci będzie. Ale jak pójdzie inaczej niż powiedziałaś to nigdy więcej nigdzie z tobą nie wy.

-Oboje wiemy, że i tak wyjdziesz. -zaśmiała się pod nosem, tym razem całkiem niezauważenie

Damian wstał niespodziewanie. Poprawił sobie krawat i wziął głęboki oddech. Wsunął swoje krzesło i podszedł do Gabrieli. Wyciągnął w jej stronę rękę. Zaskoczona pianistka spojrzała na niego z czystym niedowierzaniem.

-Czy mógłbym cię prosić do tańca?

-Nie potrafię tańczyć.

-Ja tez za dobrze nie tańczę. Ale zawsze warto spróbować. A więc? Zatańczysz ze mną?

Gabriela poczuła kopanie pod stolikiem. Nicole wyraźnie kiwała jej głowa z szerokim uśmiechem. Szuja, pomyślała Gabi, rzucając przyjaciółce wieloznaczne spojrzenie. Ta tymczasem znów ją kopnęła i wskazała silnie głową na Damiana.

-Tak. Z miłą chęcią. -odpowiedziała chwytając delikatnie jego dłoń

Chłopak rozpromienił się od ucha do ucha. Odchodząc poklepał Nicole po ramieniu w podziękowaniu. Wchodząc miedzy tańczące pary zniknęli pozostałemu przy stoliku rodzeństwu z oczu. Dziewczyna z zadowoleniem odprowadzała ich wzrokiem.

-Ktoś tutaj jak zwykle potrafi doradzać, ale nie umie stosować się do własnych rad. -powiedział Chris unosząc kieliszek w góre w geście eleganckiego toastu

Nicole zrobiła to samo.

-Czasem jest łatwiej popchnąć kogoś na głęboką wodę niż samemu w niej brodzić.

-Zawsze łatwiej jest tylko siedzieć i patrzeć na szczęście innych. W którymś momencie będziesz żałować, że tyle się zastanawiasz, a nie działasz. Nawet się nie obejrzysz jak szansa przejdzie ci tuż przed nosem. Wtedy, niestety, będziesz sobie pluć w brodę. -podsumował spokojnie Chris

-Powiedz mi, dlaczego musisz być zawsze mądrzejszy? -zapytała sarkastycznie dziewczyna patrząc na niego z prawdziwe rodzinną miłością

Jaka więź potrafi się nawiązać między całkiem obcymi ludźmi, którzy spotkali się przypadkiem. Przypadkiem zaczęli rozmawiać i całkiem przypadkiem stali się emocjonalnie nierozłączni. Oboje to czuli, rozumieli i chyba nigdy nie musieli, ani nie potrzebowali tego kwestionować. To jest ta wspaniała magia przyjaźni, która okazuje się po prostu rodziną.

-Bo jak ty się martwisz o innych, to zapominasz, że o ciebie też trzeba się martwić.

Kolejne piosenki zaczynały się i kończyły. Para wirowała nadal w tańcu raz po raz śmiejąc się radośnie, rodzeństwo gawędziło popijając szampana. Niespodziewanie pogawędkę przerwał, równie tajemniczy jak inni mężczyźni w maskach, jegomość. Ubrany w szary garnitur dojrzały mężczyzna stał wyprostowany z jedną ręką w kieszeni, drugą trzymał kieliszek. Nosił szarą maskę z lekko odstającymi bokami i pajęczą siecią przy krawędziach. Włosy miał ciemne i krótko przycięte. Przywitał oboje, ale swoją uwagę skupił głownie na starszym bracie Nicole, który poczuł się lekko onieśmielony.

-Nie wiem czy będzie to zachowanie na miejscu, ale będąc na balu wydaje mi się, że warto zatańczyć chociaż jeden taniec. -zaczął minimalnie gestykulując ręką, na tyle, aby nie wylać szampana -Zwłaszcza w miłym towarzystwie, jeśli jest taka możliwość.

Dziewczyna posłała chłopakowi znaczące spojrzenie z uniesioną jedną brwią. On tymczasem zaczynał coraz bardziej czerwieniec.

-Czy mogę, pana, prosić do tańca? -zapytał wreszcie mężczyzna, posyłając chłopakowi przyjemny półuśmiech

Christopher zaczął się jąkać. Nie wiedział co powiedzieć, a co dopiero zrobić. Przeszedł go dreszcz, ale nie strachu, bardziej ekscytacji. Spojrzał na dziewczynę, która puściła do niego oczko dla okazania wsparcia. Głos mu się lama, gdy odpowiadał:

-T-tak.

Mężczyzna uśmiechnął się wyraźnie szerzej. Odstawił swój kieliszek na ich stolik i wziął chłopaka za reket. Wspólnie przeszli na parkiet. Wkrótce także zniknęli z pola widzenia teraz osamotnionej Nicole. Dziewczyna przez moment śmiała się pod nosem ze zszokowanej miny ukochanego brata. Dopiła szampana i usiadła wygodnie. Rozejrzała się.

-Czyli zostałam sama. -powiedziała pod nosem lustrując puste krzesła -Jakoś mnie to nie dziwi.

Sięgnęła po telefon. Słaba bateria. Wyłączyła go i schowała. Zaczęła stukać palcami po stoliku. Mogłaby wyjść na papierosa, ale nie paliła. Z pewnego rodzaju smutkiem zaczęła myśleć nad słowami brata. Miał racje. Łatwiej jest doradzać, aby podjąć ryzyko, niż samemu to zrobić. Strach zżerał ją już niejednokrotnie przed zaproszeniem kogoś lub zrobieniem czegoś. Zamiast tego wolała usunąć się w kat i po prostu jakoś to przeczekać, aż rzeczywiście szansa znikała. Ciekaw ile szans przegapiam? -pomyślała stukając palcem w usta.

Wieczór mijał. Jej kompani nadal się nie pojawiali. Ale jak samemu się siedzi czas się dłuży. W rzeczywistości minęły ledwie dwie, może trzy piosenki. Głownie przez ten czas trzymała głowę spuszczoną, bawiąc się serwetkami i próbując zrobić z nich origami. Jednak jakaś wewnętrzna siła kazała jej podnieść wzrok. Uniosła brodę i rozejrzała się spokojnie dookoła. Wstępnie niczego niepokojącego nie zobaczyła, ale zobaczyła kogoś bardzo interesującego.

Młoda kobieta, prześliczna. Mniej więcej jej wzrostu w szpilkach. Nicole z zachwytem przyglądała się tej nowej postaci. Zaczęła się zastanawiać dlaczego nie zauważyła jej wcześniej. Chyba dlatego, że wtedy nie był ten moment albo po prostu nie szukała. Była skupiona na swojej grupie. Teraz jednak jej cale skupienie było na tej olśniewającej postaci, która stała nieopodal parkietu, kilka stolików dalej. Niezwykłe włosy, połączenie złocistego blond z czerwienią, opadały falami na ramiona i plecy kobiety, która zatrzymała kelnera niosącego kieliszki.

-Nawet się nie obejrzę jak szansa przejdzie mi przed nosem. -szepnęła do siebie Nicole

Ugryzła lekko dolna wargę i zmarszczyła brwi. Przełknęła ślinę i wstała poprawiając się szybko, wraz z kontrolą włosów. Szła powoli w stronę zamaskowanej kobiety. Dzieliło je ledwie kilka kroków, gdy grupa roześmianych par przeszła tuż przed dziewczyną, zasłaniając jej całkiem cel. Gdy przeszli, tajemnicza dama zniknęła. Zszokowana rozejrzała się, ale nigdzie jej nie było. Chyba kolejna szansa uciekła jej dosłownie sprzed nosa.

Zasmucona spuściła wzrok na kieliszek. Pokręciła głowa. Stanęła na poprzednim miejscu kobiety, wkładając rękę do kieszeni. Sale wypełnił znajomy dźwięk muzyki pasujące do walca angielskiego “Don’t close your eyes”. Wiele par rozeszło się do stolików robiąc miejsce pozostałym, którzy zaczęli stopniowo i rytmicznie stawiać kroki walcowe. Dziewczyna westchnęła raz jeszcze.

Unosząc kieliszka do ust poczuła delikatne pukniecie palcem w ramie. Zdziwiona odwróciła się i zdrętwiała.

-Witaj. -powiedziała ta sama ognisto-włosa piękność

-Dobry wieczór. -odpowiedziała elegancko pochylając głowę w minimalnym ukłonie

-Szukasz kogoś? -zapytała z przyjemnym uśmiechem objętym jasno-czerwoną szminką

-Owszem. -odpowiedziała odkładając kieliszek na tace przechodzącego kelnera -Ciebie.

-A wiec znalazłaś.

Nicole wyciągnęła w jej stronę dłoń, w zapraszającym do tańca geście. Nic nie musiała mówić, a kobieta przyjęła gest i wspólnie przeszły na parkiet. Początkowo spokojny walc angielski zaczął się zmieniać. Najpierw ruchy były podstawowe. Spokojne przejścia z delikatnymi obrotami. Poszukiwały wspólnego rytmu, który znalazły niezwykle szybko. Kolejne kroki zdały się przyjść same, wraz z muzyką. Nie odrywały spojrzeń od swoich twarzy. Dziewczyna czulą się jak w transie, zahipnotyzowana przez tak głębokie, niebieskie spojrzenie. Wewnątrz tonęła w tych oceanicznych oczach. Czarna maska stała się idealnym podkreśleniem. Całość była pokryta czarnymi koronkowymi wzorami.

Przy kolejnej wirówce jej włosy przeszły równą falą na jedno ramie i plecy. Granatowa sukienka okręcała się przy każdym ruchu tworząc swego rodzaju iluzje. Cala osoba hipnotyzująco pulsowała. Dziewczyna z niepokojem poddawali się temu działaniu. Smukłym dłonią na jej ramieniu i w dłoni, sztywno przywartemu ciału, ale przede wszystkim temu spojrzeniu.

Muzyka zaczęła nieprzyjemnie szybko cichnąc. Zwalniały ruchy nawet na sekundę nie tracąc kontaktu. Zatrzymały się wciąż w pozycji wyjściowej, ze sztywno uniesionymi ramionami, złączonymi ciałami. Nicole zamrugała kilkakrotnie powoli opuszczając ręce. Nie puściła dłoni partnerki. Przysunęła ją bliżej ust i minimalnie musnęła knykcie. Wciąż nic nie mówiąc kobieta chwyciła ją pod ramie. Równym krokiem wyszły na jeszcze chłodniejszą niż wcześniej noc. Podwórze oblewała perłowa poświata księżyca oraz pojedyncze, złote lampki zamieszone tu i ówdzie.

Stojąc w altanie wciąż słyszały muzykę, przyjemnie grającą w tle całej scenerii. Były całkiem same. Nikt już nie wychodził na papierosa, chłód wszystkich odstraszał. Nie wiedząc jak zacząć rozmowę po prostu stanęły przy drewnianej barierce i przyglądały się otoczeniu, a niekiedy sobie nawzajem. Nie czuły potrzeby zamienienia nawet jednego słowa. Było im przyjemnie, wzajemne towarzystwo wynagradzało cisze.

-Nadal nie zdradziłaś mi swojego imienia. -zaczęła szeptem Nicole, jakby bała się, ze spłoszy kobietę mówiąc głośniej

-Nie pytałaś.

-Pytam teraz.

-Nie otrzymasz odpowiedzi. -uśmiechnęła się minimalnie

-Dlaczego? -ze zdziwieniem odwróciła do partnerki twarz

Kobieta uniosła jedną dłoń do swojej skroni i dotknęła palcem maski, w wskazując na nią.

-To będzie nasz mały sekret. Nasze imiona, nasze dokładne twarze.

-Nie zdejmiesz maski? Nawet na koniec balu? -dziewczęcy głos zdawał się być lekko zasmucony

-Aż tak cię ciekawi kim jestem?

-Ktoś o takich zdolnościach tanecznych i takiej urodzie jest wart zapamiętania. W każdym, nawet najdrobniejszym, detalu. -znów sięgnęła po jej dłoń i ją delikatnie ucałowała

-Dobrze. Zdejmę maskę. Pod warunkiem, że ty także zdejmiesz.

-Zgoda.

Przez moment stały nic nie robiąc. Powoli Nicole sięgnęła do tyłu głowy i rozwiązała gruby, ale słaby, satynowy supełek. Zaczęła wolno zsuwać maskę, przymknęła lekko powieki, gdy na chwilę świat stal się całkowicie czarny. Ciepła, drobna dłoń wylądowała na jej twarzy, zasłaniając oczy. Sekundę później poczuła łagodny dotyk warg partnerki na swoich ustach. Minimalne muskające ruchy napełniały większym pragnieniem. Pocałunek był czuły, ale nie wystarczająco długi, by można się nim było nasycić. Obie chciały go w pełni poczuć, na co same sobie nie pozwoliły. Dłoń zsunęła się szybko z twarzy dziewczyny, która otworzywszy zszokowane oczy ujrzała zaróżowioną kobietę. Niestety wciąż w masce. Czarna satyna także była na miejscu. Trochę zdezorientowana zawiązała supeł powtórnie.

-Czy to się liczy jako oszustwo? -zapytała lekko rozbawiona, ale i zawiedziona Nicole

-Dotrzymałam słowa. Zdjęłam maskę. -odpowiedziała kokieteryjnie kobieta

-Nie widziałam.

-To już nie jest moja wina. -zaśmiała się cicho, obejmując się ramionami

Nicole z półuśmiechem zdjęła marynarkę i okryła nią ramiona kobiety, która wsunęła gołe ramiona w przyjemnie ciepłe rękawy. Stojąc tak przez kolejny moment lustrowały swoje wzajemne oblicza. Kobieta wędrowała wzrokiem po każdym centymetrze twarzy dziewczyny. Swobodnie chwyciła ją za krawat, wyciągając go częściowo spod kamizelki, i lekko przyciągnęła. Jednak nie do pocałunku. Czując silniejsze dłonie wokół swojej tali, zarzuciła dziewczynie drugą rękę na kark. Ich czoła delikatnie się stykały.

Nigdy wcześniej niebieski nie komponował się tak przyjemnie z brązem. Ocean łapczywie pochłaniał każde kasztanowe spojrzenie.

Z cichym westchnieniem poprawiła jej kamizelkę i krawat. Zarzuciła obie dłonie na kark dziewczyny. Powoli kołysały się do rytmu płynącej w oddali muzyki. Zdawać by się mogło, że wszystko dzieje się w zupełnie innej krainie. Jedynym stałym punktem miedzy tymi dwoma światami okazała się muzyka. Muzyka, której dały się znów pochłonąć. Tak samo poddały się wspólnej chwili. Rytmicznie przechodziły co trzy kroki, w pozycji podobnej do walcowej, ale znacznie luźniejszej. Ich dłonie pasował jak puzzle.

Delektowały się chwila, wymieniając jedynie spojrzenia. Każdy inny gest zdawał się niepotrzebny, wszystkie słowa straciły znaczenie. Liczył sie tylko ten jeden moment. Kilka kolejnych minut, ostatnie piosenki. Melodie stawały się coraz cichsze, coraz bliższe całkowitemu zakończeniu. Wreszcie muzyka się urywała, bal dobiegł końca. Para równo się zatrzymała, jednak wciąż stały objęte.

Nawet szept zamaskowanej kobiety zdawał się zbyt głośny:

-Późno już. -spojrzeniem wędrowała tęsknie po każdym detalu twarzy dziewczyny

-Istotnie. -odpowiedziała także szeptem

Kobieca dłoń powędrowała spokojnie przez kark do policzka, głaszcząc go opuszkami kciuka. Kolejny podmuch wiatru wywołał nieprzyjemny dreszcz wzdłuż jej ciała. Nicole westchnęła uśmiechając się z wyraźnym smutkiem.

-Słodkie chwile są ulotne, zupełnie jak ten chłodny wiatr. Wywołują podobny dreszcz.

Przyjemny półuśmiech otrzymał taką samą odpowiedź. Zdjęła marynarkę i oddała ją właścicielce, która szybko wciągnęła ją na ramiona. Zamaskowana zapięła wszystkie guziki w marynarce, poprawiając drobne zagięcia. Przygładziła ostatni raz czarne ramiona. Przygryzła dolna wargę, gdy odwracała się na obcasie i zamierzała odejść.

Nicole chwyciła ją za dłoń. Szybkim, ale łagodnym ruchem obróciła ją powtórnie do siebie. Sięgnęła do zaróżowionego policzka, muskając czule skórę i kraniec maski. Tym razem ona uśmiechnęła się kokieteryjnie, gdy pochyliła się do kobiety. Zamiast w spragnione uwagi czerwone wargi, pocałowała delikatnie dłoń, którą wciąż trzymała

-Do zobaczenia, Mon Cher.

-Do zobaczenia, Mein lieber.

Z ostatnim pożegnaniem dziewczyna stopniowo puściła kobiecą dłoń, pozwalając jej odejść. Szybko zniknęła za szklanymi drzwiami wśród rozmaitego tłumu zmierzającego do wyjścia. Odczekawszy dwie minuty wróciła do budynku. Od razu przywitali ją jej przyjaciele.

-Wszystko widzieliśmy. -zaczął gwałtownie Damian -Kto to był?

Dziewczyna westchnęła patrząc na wyjście:

-Mój Sekret.

Steve Bucky LoveChild

How do you think a Child of Bucky and Steve would look like?

Would they have a son or a daughter? Maybe both? Maybe twins?

How would they look like? Like pre-serum Steve or after-serum steve?

Just give your opinion! Show your propositions! Write your ideas!

I’d like to say that this exists and I wanna punch someone

Noir Princesses by Astor Alexander

1 / 2 / 3 / 4 / 5 / 6 / 7 / 8 / 9 / 10

Kara had solar flared twice in the space of as many weeks. Sure, her powers always came back, and yes, today, she was completely fine, but J'onn and Alex were worried. “Kara, you’re just going to burn yourself out again. Take the weekend to recharge. J'onn has Supergirl under control, James has offered to help out too,” Alex said, ushering Kara out of the DEO.

Kara groaned. She knew where Alex was coming from, but it was 8AM on a Saturday, and the most strenuous thing Kara had done the previous day, was staying up until 9PM texting Lena. Speaking of Lena, Kara figured her friend could probably use a relaxing day out of National City too. So she sent off a text.

Lena, of course, was at L-Corp, meaning Kara had to use the key Lena had given her for emergencies. She let herself into the apartment, much to Lena’s exasperation, and packed a bag of casual clothes.

She made her way to L-Corp, greeting Kerry and Monica at the front desk and Johnathon the security point on her way through the front doors.

Lena was packing up her paperwork when Kara let herself into Lena’s office. She dumped the bag on the couch and grinned cheekily at Lena, who had her arms crossed and eyebrow raised.

“You know that key is for emergencies only…?”

“This was an emergency. You’re working on my weekend off. Lena, I never get the weekend off…” Kara huffed.

Lena smirked, “Ah yes, the busy schedule of an investigative journalist… News waits for no one, right?”

Kara rolled her eyes, “You should be thanking me. Get dressed. We’re going to the beach.”

||  Next.>>

Supercorp tinder au: Swipe Right for a Super

Lena Luthor matches with Supergirl on tinder and she’s convinced that she’s being catfished.

“Kara, it’ll be fun,” Winn says, already reaching for Kara’s phone.

Kara’s face twists, she likes to think that she has a handle on the majority of Earth’s customs at this point in her life, but she’s never really understood the obsession of online dating. Sure, she supposes that it makes sense in a practical sort of way, but she much prefers to meet people face to face. It’s so much easier for her to figure people out when she can watch their features change and discreetly listen to telltale signs of life.

Starting at a screen doesn’t have quite the same effect.

“I don’t know,” Kara replies, sceptical, but she makes no move to retrieve her phone from Winn’s grasp.

“Come on,” Winn offers once more,  "after today you could use all the fun you can get,” he uses that pleading voice that causes Kara to shake her head, “and so could I.”

For the first time since returning home, Kara allows herself the time to reflect on the events of the day. It had started out just like any other, Kara suiting up and speeding off to some emergency to offer her assistance, but she had been wholly unprepared for the scene that greeted her upon her arrival.

Though, she doesn’t think she’ll ever really be prepared to see her sister under heavy fire. She’d done her best to intervene, but even with her super-speed she still wasn’t fast enough to stop the bullet from grazing Alex’s shoulder.

Alex had brushed off, of course, telling Kara not to worry, that her injury was merely a flesh wound, that she could stitch herself up if she wanted to. It had been enough to pull a smile out of Kara as she flew them back to the DEO.

Even by her standards, she has to admit that it’s been a particularly rough twenty-four hours.

Maybe she could use a little something to take her mind off things.

“Fine,” Kara concedes after receiving another pleading look from Winn that she’s not sure even Alex could resist.

                                                      _________

“Winn, I really don’t think this a good idea.”

“Relax, Kara,” Winn can’t help but roll his eyes at the way Kara paces around the room, “I’ve already set it all up, you’ve now got a fake Supergirl Facebook account by the way.” He bumps his shoulder with Kara’s in a futile attempt to draw a smile from her, he knows how exhausted she is and he thought this would be the perfect way to take her mind off Alex for the night. He knows Kara still feels somewhat guilty for not being able to protect her sister and she’d only left her side because Alex had insisted as much. “It’ll be more fun this way,” he promises, “haven’t you always wondered what kind of reaction Supergirl would get?”

Kara imagines that it would be infinitely more intense than kind of reaction that Kara Danvers would receive. “That’s not the point, Winn”

Winn smiles at Kara’s lack of denial, “No one is actually going to think that the real Supergirl is sitting behind the screen, anyway. What harm can it do?” He presses, holding the phone out towards Kara and arching his brow.

She ignores the voice in the back of her hand that tells her just how much harm it can do and takes the phone from an excited-looking Winn.

Kara is quick to get the hang of things work, making sure she’s actually swiping the right way. She rolls her eyes when the one the first profile she sees belongs to Mon-el, “Of course,” she scoffs, swiping her finger hard across the screen and ignoring the way that Winn eyes her curiously.

“Okay,” he breathes, surprised by the way Kara frowns and seethes at the same time, “I’m guessing that one is a no”

________

“It’s not going to work if you don’t swipe right for anyone,” Winn complains, huffing as he watches Kara swipe left on yet another profile.

“I have,” Kara protests, shielding the phone from Winn’s attempts to grab it.

“That does not count!” Winn says, throwing his hands up in frustration, “It doesn’t,” he reiterates when he sees Kara shrug, “Kara, the only person you’ve swiped right for is me and we both know that’s just because I’m sat right next to you and you’re way too nice.”

When Kara doesn’t say anything, Winn takes his chance, lunging across her and scrambling for the phone. Kara is completely past the point of caring, she doesn’t put up much of a fight as the phone is tugged from her hands.

“Right. Let us see what we’ve got here,” Winn does a quick scan, swiping right on a total of five people despite Kara’s halfhearted protests and child-like sulking.

It’s not until Kara has completely lost count of the number of profiles that Winn has deemed acceptable, that she feels the need to voice her complaints. “Winn!” She chides

“It’s not my fault you’re popular. People really do love Supergirl, you’ve got loads of messages waiting for you.” Winn says unapologetically

Kara doesn’t hesitate to take her phone back, ready to inspect the damage that Winn has caused.

“Seriously, Kara, I know this was just supposed to be a bit of fun but when was the last time you even went on a date?”

If Kara is being honest myself, she knows it’s been a while. In fact, she’s pretty sure that she’d struggle to pinpoint an exact date but in her defence, she’s been kind of busy lately and it’s really difficult to find time for romance in-between her day job and saving the city from rogue aliens. “Does it matter? It’s not like I can date any of these people as Supergirl.”

“No,” Winn agrees, “…but, you can date someone as Kara Danvers,” he continues, adding a tentative jab to Kara’s shoulder for good measure.

Kara shakes her head, that’s been tried and tested and she has more than enough evidence to suggest that it just doesn’t work.

“Seriously, Kara. I’m going to hack your account and start swiping myself if you don’t just pick someone,” Winn whines, he had anticipated this little endeavour entailing a little more excitement than simply watching Kara stare at her phone.

Kara gives a noncommittal hum and proceeds to swipe left on the guy that bears a striking resemblance to her morning barista.

The next profile that appears is a little more enticing and Kara is caught in two minds as to which direction she should go.

She swipes right before she loses her nerve.

_________

Lena is not entirely sure what possessed her to download the app in the first place and she’s even less sure about why she feels the need to browse through a selection of attainable date within her area.

At first, it had seemed like an okay idea, something to take the edge of her busy day. An easy way to find a stranger to pass the time with and provide a much-needed distraction. She certainly doesn’t have the time to go out and meet someone she’s actually interested in, especially when the only thing on her mind is to find someone to use as a form of stress relief.

Preferably with someone who won’t recognise her by her last name, or at the very least, they won’t be put off by it.

She knows the chances are slim.She knows that there’s always going to be something that people want, something that they need. There’s always going to be people asking for a comment on something or other, people are always going to want to know her opinions, especially when aliens are involved.

Lena knows that she’s always going to be tied to her last name no matter how hard she tries to sever herself from the Luthor name and everything it stands for.

She shudders when she stumbles across her secretary’s profile, swiping left as fast as humanly possible. As much as she considers Jess a valuable employee, perhaps the most loyal, she just can’t bring herself to go there. She needs someone forgettable, she needs a face she’s not going to see every morning as she walks to her office and Jess definitely doesn’t fit the bill.

The app soon becomes tiresome and Lena quickly becomes bored with the constant swiping left and the numerous 20-something boys that Tinder keeps suggesting.

She’s not that desperate.

Lena is just about ready to give up and admit defeat in her search for a distraction within this godforsaken city when National City’s very own hero pops up on her screen.

Lena can’t help but let out a little chuckle at the profile because obviously, it’s not really Supergirl. Why on earth would the girl of steel be on tinder?

And Lena knows better than to get sucked in by some middle-aged man masquerading as Supergirl. She really does. But,  she’d been lying if she wasn’t even the least bit curious as to how the stranger is going to explain themselves, or if they even explain themselves at all.

She wonders just how many people have fallen into this trap, how many gullible idiots have swiped right, fully expecting to match with the real Supergirl.

Still, Lena can’t deny that her interest is piqued, even if it is just to see how long the facade will last. In the end that nibbling need to just know, once and for all is what gets the better of her.

Before she can stop herself she’s swiping right.

[Read More]

bonus

Przypadkowe spotkanie

-Sara, spokojnie, nie biegaj tak, bo sobie krzywdę zrobisz. - mówiła spokojnie babcia małej, około dwuletniej dziewczynki, która niczym karaluszek przemieszczała się z miejsca na miejsce

Mieszkanie nie było duże, trzy urządzone pokoje, z czego salon połączony z jadalnią. Telewizor zawieszony w rogu, na ściągnie nad drzwiami do sypialni. Niewielka kuchnia równolegle do łazienki. Wystrój? Raczej chaotyczny, zważywszy na to, że od pewnego czasu pojawiło się małe dziecko. Pocieszne i ruchliwe, jak to dzieci.

Dziadkowie uwielbiali rozpieszczać i zajmować się swoją wnuczką. Za każdym razem pozwalali jej na, aż za dużo. Normalne zachowanie dziadków, połączenie miłości i swobody. Wszędzie dobrze, ale u dziadków najlepiej.

Dziewczynką zajmowali się wspólnie, pod nieobecność mamy, która musiała wyjść do miasta załatwić kilka urzędowych spraw i zrobić zakupy.

Niespodziewanie do drzwi ktoś zapukał. Zdziwiona kobieta podeszła do drzwi, a patrząc przez judasza zobaczyła obladowanego sprzętem strażaka. Teraz nie dość, że zdziwiona, to jeszcze wystraszona otworzyła drzwi.

-Dzień dobry, starszy aspirant Buchanan Barnes, JRG 15 - centrum. Dostaliśmy wezwanie o wydzielanie się dwutlenku węgla w budynku. Musimy sprawdzić wszystkie mieszkania, włączając w to każdy otwór wentylacyjny. Czy mogę? - grzecznie skłonił się wskazując głową w hełmie na wnętrze mieszkania

Kobieta otworzyła szerzej drzwi i wpuściła strażaka. Mężczyzna był w prawie pełnym umundurowaniu. Jasny nomex, z odblaskowymi emblematami Państwowej Straży Pożarnej, stanowił komplet wraz z hełmem. Ciężkie buty wyraźnie zaznaczamy każdy krok. Ciężka butla na plecach oraz maska luźno przypieta do klatki piersiowej były jedynie częścią sprzętu jaki miał przy sobie. Oburącz trzymał miernik. Stopniowo przechadzał się między pokojami, bacznie obserwując ekran miernika.

Dziewczynka niespodziewanie wybiegła z jednego z pokoi i wpadła dokładnie na nogę strażaka. Chwyciła się nogawki, aby się nie wywrócić. Spojrzała w górę i zaniemowiła, a po chwili zaczęła się wesoło śmiać.

-A co to za brzdąc mi się do nogi przykleił co? - zaśmiał się, klekając na jedno kolano i podtrzymując dziewczynkę za plecki

Roześmiane maleństwo dotykało kolejno wszystkich odstających i ruchomych elementów na nomexie. Strażak zdjął swój hełm i dał go dziewczynce do zabawy, była zachwycona.

Nagle drzwi otworzyły się ponownie. Stanęła w nich młoda kobieta, mama dziewczynki. Z niepokojem w głosie od razu zwróciła się do ojca:

-Dlaczego przed blokiem stoi straż?

Strażak wstał z pozycji klęczącej i zwrócił się do kobiety, która rozpoznając jego twarz wypuściła z rąk torebkę, a dokumenty rozsypały się w przedpokoju. Niebieskie oczy zaiskrzyły, a lekko pomalowane usta otworzyły się z niedowierzaniem.

-O dziwo ciebie to się tutaj nie spodziewałem, mimo wszystko. - uśmiechnął się poprawiając odpięte przez dziecko kieszonki

-Buck? Co ty tu robisz? - do kobiety jakby dalej nie docierało co się dzieje, dalej stała w drzwiach ze wzrokiem unieruchomionym na strażaku

-Pracuje, sprawdzam CO2 w bloku, miałem zgłoszenie. Tak ubrany na kawę raczej bym nie przyszedł.

-Halli, jak piętra? - zatrzeszczało z radia przypietego do klatki strażaka

-Odczytów brak, kuchenki standard, brak wycieku. Dalej do góry?

-Nie, właśnie znaleźliśmy winowajce. Przekłamane wezwanie, instalacja jest nowa. Zawijamy się.

-Przyjąłem. - odstawił radio z powrotem na kieszeń i kucnął do dziewczynki, która siedziała wewnątrz jego hełmu - No niestety maluszku, musisz mi to oddać. Może kiedyś dam ci się tym pobawić, ale dzisiaj nie mogę.

Wyciągnął dziewczynkę z hełmu, posadził ją na kanapie pośrud puchatych poduszek, a hełm ubrał na głowę. Pożegnał się grzecznie z dziadkami dziewczynki i ruszył do wyjścia. W przedpokoju stanął twarzą w twarz z młodą mamą. Spojrzał w mocno niebieskie oczy, uśmiechnął się i powiedział spokojnie :

-Do ponownego spotkania.

I demand an extra scene where Hiccup and Astrid sing and dance ‘For The Dancing and The Dreaming’ in their wedding gowns

thank you.

OC Character

Transgender Lifeguard after full transition.

Something BIG is coming soon.

First post before big revele

What do you think?