Poezja - Tumblr Posts

umrzeć przyjdzie, gdy się kochało

wielkie sprawy głupią miłością.

Wśród wielu zajęć

bardzo pilnych

zapomniałem o tym

że również trzeba umierać

lekkomyślny zaniedbałem ten obowiązek

lub wypełniałem go

powierzchownie

od jutra

wszystko się zmieni

zacznę umierać starannie

mądrze optymistycznie

bez utraty czasu

Tadeusz Różewicz, Wśród wielu zajęć

- uciszaj

racjonalną furię

upadną od niej trony

i sczernieją gwiazdy

Pan Cogito opowiada o kuszeniu Spinozy, Zbigniew Herbert

I kapelusz dziurawy liliowymi kwiatami

Na swą chwałę ustroić i na chwałę swą chlać,

I znów w kwiatach się włóczyć po ulicach z wiatrami,

Podnieść łeb, gwiazdy łykać i na nogach się chwiać!

Julian Tuwim, Ranyjulek

Won­na mię­ta nad wodą pach­nia­ła,

Ko­ły­sa­ły się kęp­ki si­to­wia,

Brzask ró­żo­wiał i woda wia­ła,

Wiew si­to­wie i mię­tę owiał.

Nie wie­dzia­łem wte­dy, że te zio­ła

Będą w wier­szach sło­wa­mi po la­tach

I że kwia­ty z da­le­ka po imie­niu przy­wo­łam

Za­miast le­żeć zwy­czaj­nie nad wodą na kwia­tach.

Nie wie­dzia­łem, że się będę tak mę­czył,

Słów szu­ka­jąc dla ży­we­go świa­ta,

Nie wie­dzia­łem, że gdy się tak nad wodą klę­czy,

To po­tem trze­ba cier­pieć dłu­gie lata.

Wie­dzia­łem tyl­ko, że w si­to­wiu

Są pręż­ne wiot­kie i dłu­gie włó­kien­ka,

Że z nich splo­tę siat­kę le­ciut­ką i cien­ką,

Któ­rą nic nie będę ło­wił.

Boże do­bry mo­ich lat chło­pię­cych,

Mo­ich ja­snych świ­tów Boże świę­ty!

Czy już w ży­ciu nie bę­dzie wię­cej

Pach­ną­cej nad sta­wem mię­ty?

Czy to już tak za­wsze ze wszyst­kie­go

Będę sło­wa wy­ry­wał w roz­pa­czy,

I si­to­wia, si­to­wia zwy­czaj­ne­go

Ni­g­dy już zwy­czaj­nie nie zo­ba­czę?

Julian Tuwim, Sitowie

Spojrzenia, półuśmiechy, czary kilku minut,

ruchy, błyski, wiosenność rozmarzonej róży,

rumieniec amarantu, bladość seledynu,

wyraz który się nigdy w świecie nie powtórzy,

radość nie winna temu co jest i co będzie,

zadumanie dziwiące się światu śmiesznemu,

modlitwy jak kwiat ślepe i gesty łabędzie,

i serce niepodobne żadnemu innemu,

włosy płowe, złociste, od jedwabiu miększe,

i myśli pracujące własną, szczerą pracą,

usta mniejsze od oczu, oczy od ust większe,

wszystko skazane na śmierć! niewiadomo za co?

Skazańcy, M. Pawlikowska-Jasnorzewska

Zanurzcie mnie w niego jakby różę w dzbanek po oczy, po czoło, po snop włosa jasnego, - niech mnie opłynie wkoło, niech się przeze mnie toczy jak woda całująca Oceanu Wielkiego. Niech zginie noc, poranek, blask księżyca czy słońca, lecz niech On we mnie wnika jak skrzypcowa muzyka - gdy do serca mi dotrze, będę tym, co najsłodsze, Nim.

Zanurzcie mnie w niego

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

A jeżeli nic? A jeżeli nie? Trułem ja się myślą złudną, Tobą jasną, tobą cudną, I zatruty śnię: A jeżeli nie? No to ... trudno. A jeżeli coś? A jeżeli tak? Rozgołębią mi się zorze, Ogniem cały świat zagorze Jak czerwony mak, Bo jeżeli tak, No to... - Boże!!!

Jeżeli

Julian Tuwim

Już kocham cię tyle lat na przemian w mroku i w śpiewie, może to już jest osiem lat, a może dziewięć - nie wiem; splątało się, zmierzchło - gdzie ty, a gdzie ja, już nie wiem - i myślę w pół drogi, że tyś jest rewolta i klęska, i mgła, a ja to twe rzęsy i loki.

Konstanty Ildefons Gałczyński, Już kocham cię tyle lat

(...) Spadaniem moim mierzę ogrom świata, jak wspaniały jest świat, jeśli można tak cierpieć. Nieszczęściem moim mierzę szczęście świata, jak urodziwe musi być szczęście, jeśli nieszczęście jest tak bardzo piękne. Tylko spadając można poznać szczyt i przepaść. Uczę się tej wiedzy wstrząsającej. (...)

Anna Świrszczyńska, Głową w dół

Mi­łość szczę­śli­wa. Czy to jest nor­mal­ne, czy to po­waż­ne, czy to po­ży­tecz­ne - co świat ma z dwoj­ga lu­dzi, któ­rzy nie wi­dzą świa­ta? Wy­wyż­sze­ni ku so­bie bez żad­nej za­słu­gi, pierw­si lep­si z mi­lio­na, ale prze­ko­na­ni, że tak stać się mu­sia­ło - w na­gro­dę za co? za nic; świa­tło pada zni­kąd - dla­cze­go wła­śnie na tych, a nie na in­nych? Czy to ob­ra­ża spra­wie­dli­wość? Tak. Czy to na­ru­sza tro­skli­wie pię­trzo­ne za­sa­dy, strą­cą ze szczy­tu mo­rał? Na­ru­sza i strą­ca. Spójrz­cie na tych szczę­śli­wych: gdy­by się cho­ciaż ma­sko­wa­li tro­chę, uda­wa­li zgnę­bie­nie krze­piąc tym przy­ja­ciół! Słu­chaj­cie, jak się śmie­ją - ob­raź­li­wie. Ja­kim ję­zy­kiem mó­wią - zro­zu­mia­łym na po­zór. A te ich ce­re­mo­nie, ce­re­gie­le, wy­myśl­ne obo­wiąz­ki wzglę­dem sie­bie - wy­glą­da to na zmo­wę za ple­ca­mi ludz­ko­ści! (...)

Wisława Szymborska, Miłość szczęśliwa

„Ucieka w zapomnienia pogrążyć się w toni

I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni

Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni"

„Ajudah" Adam Mickiewicz

Jestem jak za mgła

Słyszę tylko niektóre słowa

Głos w głowie dobiega jak z za ściany

Widzę tylko w niektórych momentach

Włosy są nie poukładane

Wszystko jest takie nijakie

Nic nie czuję, ale ciało trzęsie się z nerwów

Mam pusta głowę żeby nagle stała się pełna

Pełna nie zaczętych spraw i tych które muszę zrobić

Jakby ktoś dokładał mi kamieni do wnętrza

Bo ciało robi się coraz cięższe

Nie mam siły, już nie mam siły walczyć

Autor: mari3452

„Ucieka w zapomnienia pogrążyć się w toni

I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni

Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni"

„Ajudah" Adam Mickiewicz

Jestem jak za mgła

Słyszę tylko niektóre słowa

Głos w głowie dobiega jak z za ściany

Widzę tylko w niektórych momentach

Włosy są nie poukładane

Wszystko jest takie nijakie

Nic nie czuję, ale ciało trzęsie się z nerwów

Mam pusta głowę żeby nagle stała się pełna

Pełna nie zaczętych spraw i tych które muszę zrobić

Jakby ktoś dokładał mi kamieni do wnętrza

Bo ciało robi się coraz cięższe

Nie mam siły, już nie mam siły walczyć

Autor: mari3452

„Przychodzą takie chwile

Gdy się nie wie co się czuje

W środku ciągle jest tak pusto

Echo mogłoby się rozchodzić jak w studni

Nawet gdybym chciała czuć, jest to nie możliwe

Wszystko ucichło, zniknęło

Został tylko nie przyjemny ścisk

Nie związany ze światem zewnętrznym "

~Mari3452

„Przychodzą takie chwile

Gdy się nie wie co się czuje

W środku ciągle jest tak pusto

Echo mogłoby się rozchodzić jak w studni

Nawet gdybym chciała czuć, jest to nie możliwe

Wszystko ucichło, zniknęło

Został tylko nie przyjemny ścisk

Nie związany ze światem zewnętrznym "

~Mari3452

,,Po prostu Nic"

Czuć znaczy umieć

A może ja nic nie czuje

Nic nie umiem, nie potrafię

Mijam się tylko

Wszystko z błędnym przekazem

Wszystko zagmatwane, bez rozwiązania

I choć czekam i próbuje

Ciągle się nie czuje

Nie czuje się by czuć

Czuć by nic nie czuć

A jednak ciągle coś jest

Ale jak z interpretacją?

Nie ma jej

Nie ma we mnie mnie

Labirynt za każdym razem na większą skalę

Ale przecież to jest nic

Nie czuj nic

A mimo że czuć to żyć

To mogę się nazwać zwykłym nic

Autor: E.M.

,,Po prostu Nic"

Czuć znaczy umieć

A może ja nic nie czuje

Nic nie umiem, nie potrafię

Mijam się tylko

Wszystko z błędnym przekazem

Wszystko zagmatwane, bez rozwiązania

I choć czekam i próbuje

Ciągle się nie czuje

Nie czuje się by czuć

Czuć by nic nie czuć

A jednak ciągle coś jest

Ale jak z interpretacją?

Nie ma jej

Nie ma we mnie mnie

Labirynt za każdym razem na większą skalę

Ale przecież to jest nic

Nie czuj nic

A mimo że czuć to żyć

To mogę się nazwać zwykłym nic

Autor: E.M.